Αναγνωστουλη μου γεια σου,
δε σε ξεχασα, απλα αφοσιωθηκα στο να μην κανω απολυτως τιποτα τον τελευταιο καιρο, και με ξερεις εμενα, αμα βαλω κατι στο μυαλο μου, το ακολουθω κατά γραμμα.
Λοιπον, θα εχεις ακουσει σιγουρα το ανεκδοτο με τον τουριστα που παει σε ένα μικρο χωριο, όπου κανείς δεν εχει καθολου χρηματα. Ο τουριστας δινει ένα χαρτονομισμα των εκατο ευρω στο ξενοδοχειο για να προπληρωσει τη διαμονη του, επειτα ο ξενοδοχος αγοραζει κάτι δινοντας το ιδιο χαρτονομισμα ας πουμε στο χασαπη, ο χασαπης με τη σειρα του πληρωνει καποιον άλλο, και στο τελος, υστερα από μερικες συναλλαγες, το ιδιο ακριβως κατοστάευρο καταληγει σε μια ιεροδουλη, η οποια το επιστρεφει στον ξενοδοχο στον οποιο το χρωστουσε. Ο τουριστας μετα από λιγες ωρες, αποφασιζει ότι δεν τον ικανοποιει το ξενοδοχειο και φευγει παιρνοντας πισω το μαγικο πρασινο χαρτι.
Συμφωνα με το πρωτο διδαγμα του ανεκδοτου, οι ξενοδοχειακες υποδομες στην ελλαδα είναι ανεπαρκεις, και οι πουτανες δεν είναι αρκετα ελκυστικες για να κρατησουν τον τουρισμο. Επισης, η ιστοριουλα τονιζει ποσο σημαντικη είναι η ρευστοτητα στην ευρυθμη λειτουργια της οικονομιας.
Και οντως καπως ετσι είναι τα πραγματα. Τα χρηματα από μονα τους, δεν είναι πλουτος, είναι απλα κομματια χαρτιου που λειτουργουν σα μεσο διευκολυνσης της δοσοληψιας των αγαθων. Στην κοινωνια του παραπανω παραδειγματος, ο πλουτος υπηρχε: ο ελαιωχρωματιστης ηταν διατεθειμενος να βαψει, ο κρεοπωλης ειχε κρεας να διοχετευσει στην αγορα , ο ξενοδοχος ειχε δωματια, και η εκδιδομενη ειχε.. εχμμ τελος παντων. Η ελλειψη χρηματων όμως, καθιστουσε τους χωρικους ανικανους να απολαυσουν τα αγαθα ή τις υπηρεσιες των υπολοιπων, και να προωθησουν τα δικα τους. Η συντηρηση αυτης της καταστασης, θα αναγκαζε καποιους να απολυσουν τους υπαλληλους και τους εργατες τους ή ακομα και να κλεισουν το μαγαζι τους, πραγμα που θα εκανε ακομα λιγοτερο πιθανη την ανακαμψη της τοπικης αγορας, αφου λιγοτεροι κατοικοι του χωριου, θα ειχαν διαθεσιμο εισοδημα για να ξοδεψουν. Στο τελος, η ανεργια θα ανεβαινε στα υψη, τα κρεατα θα σαπιζαν στον παγκο και ο κουρεας θα εκανε ισιωτικη στις π****ότριχές του και περμαναντ στα αδεσποτα σκυλια της πλατειας.
Κατι αντιστοιχο συμβαινει και στην ελλαδα αυτή τη στιγμη : η χαμηλη ρευστοτητα μειωνει τη ζητηση, αρα μειωνεται η καταναλωση και η παραγωγη. Η κατασταση θα ανακουφιζοταν, αν ειχαμε χρηματα, και αφου δεν εχουμε, εγω προτεινω να φτιαξουμε!
Ακου πως θα γινει η αρχη αναγνωστουλη μου:
Ενας τυροκομος στην Τριπολη θα διαβασει το μπλογκ μου (αυτό είναι το δυσκολο μερος του σχεδιου). Κατοπιν, θα παρει τηλεφωνο τον ξαδερφο του που εχει καταστημα ηλεκτρικων ειδων, και το μπαντζανακη του που εχει εστιατοριο – καφεμπαρ. Ενας από αυτους θα επικοινωνησει με τον ιδιοκτητη του τοπικου σουπερ μαρκετ, δυο αρτοποιους και μαναβηδες, έναν επιπλοποιο και κανα δυο αλλους καταστηματαρχες (ρουχα, πλακακια – ειδη υγιεινης). Ολοι μαζι θα δωσουν ραντεβου στο μεγαλο καφενειο, στην πλατεια.
Στο ραντεβου, ο τυροκομος θα τους πει το εξης: «Μαγκες, οι δουλειες δεν πανε καλα, το τυρι μενει απουλητο και δυσκολευομαι να πληρωσω το γιαννακη και το νικόλα». Καποιος θα ρωτησει ποιος είναι ο γιαννακης (το νικόλα ολοι τον ξερουν) και οι υπολοιποι θα σχολιασουν ότι η κατασταση στις επιχειρησεις τους είναι παρομοια. Επειτα θα συμφωνησουν να κανουν μια συμπραξη και την επομενη μερα, στις ταμπελες ολων των καταστηματων τους θα εχουν προσθεσει το logo «ΑΛΚΗΣ» (ΑΛλιωτιΚΗ Συναλλαγη).
Κατοπιν, θα ζητησουν από το κρατος να τους δανεισει τις μηχανες που τυπωνε μεχρι προτινος δραχμες. Με αυτές θα κοψουν το δικο τους νομισμα. Το νομισμα αυτό θα ονομαζεται «ευράλκειο», στη μια του οψη θα εχει την ομορφη καρυταινα (όπως το πεντοχιλιαρο) και στην άλλη το προσωπο μου (γιατι ηταν δικη μου ιδεα και ειμαι και ωραιος τυπος). Ολοι οι καταστηματαρχες επισης θα προμηθευτουν αυτά τα μηχανακια που περνας το χαρτονομισμα και αν είναι πλαστο κανει μπιπ μπιπ, και το μηχανημα θα κανει μπιπ μπιπ για κάθε άλλο χαρτονομισμα εκτος από αυτό που μολις δημιουργηθηκε. Πανω στο νομισμα, θα αναγραφεται ότι ο κατοχος ενός ευραλκειου, μπορει να κανει οποιαδηποτε αγορα αξιας ενός ευρω από οποιοδηποτε καταστημα φερει το logo «ΑΛΚΗΣ» στην ταμπελα του.
Την επομενη μερα, οι καταστηματαρχες θα ανακοινωσουν στους εργαζομενους τους ότι είναι αναγκασμενοι να τους κανουν μειωση μισθων, αλλα ανταυτου θα κρατησουν τους μισθους στα ιδια επιπεδα, μονο που θα τους πληρωνουν το 70% του μισθου σε ευρω, και το υπολοιπο 30% σε ευραλκεια. Ολοι φυσικα στην αρχη θα τσινισουν (καποιοι μαλιστα θα προτεινουν στον εργοδοτη να βαλει τα ευραλκεια στον πισινο του ή να τον σκουπισει με αυτά) αλλα τελικα θα δεχτουν γιατι δε θα εχουν και πολλες εναλλακικες. Συντομα όμως, θα διαπιστωσουν ότι τα ευραλκεια δεν είναι και τοσο αχρηστα, αφου θα μπορουν με αυτά να κανουν πολλες απο τις αγορες τους.
Αν οι καταστηματαρχες τηρησουν τον κυριοτερο ορο της συμφωνιας τους (δηλαδη να δινουν χωρις δισταγμο τα προιοντα τους σε οποιονδηποτε φερει ευραλκεια), το νομισμα θα «πιασει» και ολο και περισσοτεροι θα προτιμουν να κανουν συναλλαγες με ευραλκεια (με τα οποια θα μπορουν να καλυψουν αρκετες από τις τρεχουσες αναγκες τους) παρα να περιμενουν ποτε ο πιστωτης τους θα βρει αληθινα ευρω για να τους εξοφλησει. Ετσι, η τοπικη οικονομια θα αποκτησει μια παραπανισια εικονικη ρευστοτητα, και ένα βαθμο ελευθεριας στη ρυθμιση της δημοσιονομικης πολιτικης.
Φυσικα, για να μπορεσει μια τετοια πρωτοβουλια να υλοποιηθει και να δρασει ευεργετικα (και όχι απορρυθμιστικά) , θα πρεπει να γινει υπο αυστηρες ρητρες, και σιγουρα υπο την εποπτεια της τοπικης αυτοδιοικησης και του κρατους. Ολοι οι εμπλεκομενοι θα πρεπει να υπογραψουν ορους που θα εξασφαλιζουν την καταπιεση πληθωριστικων τασεων που ενδεχομενως να εμφανιστουν εξαιτιας της παραπανισιας προσφορας χρηματος και να αποθαρρυνουν τυχον αυθαιρεσιες.
Για παραδειγμα, το νομικο πλαισιο που θα δημιουργηθει, θα οριζει την ποσοτητα των νεων νομισματων που θα κοπουν και θα διανεμηθουν στις επιχειρησεις της συμπραξης αναλογα με τα αποθεματικα τους, τα ίδια κεφαλαια και τον κυκλο εργασιων του τελευταιου τετραμηνου τους. Επισης θα μπορουσαν τα ευραλκεια να εχουν ημερομηνια ληξης (ας πουμε δυο τετραμηνα) και στο περας αυτης της περιοδου θα παυουν να ισχυουν. Αν η συμπραξη εχει ξανασυλλεξει από την αγορα πανω από το 90% του νομισματος, τοτε θα δικαιουται να τα καταστρεψει και να τυπωσει καινουργια.
Ακομα, άλλες ρυθμισεις θα απαγορευουν την αυξηση των τιμων των προιοντων της συμπραξης και θα εξασφαλιζουν τους καταναλωτες σε περιπτωση πτωχευσης μίας εκ των επιχειρησεων (ειτε καθιστώντας τους μετόχους στην εκκαθαριση αναλογα με τα ευραλκεια που διαθετουν, ή δινοντας τους το δικαιωμα να ανταλλαξουν τα ευραλκεια με ευρω σε καποια από τις άλλες επιχειρησεις).
Επιπλεον, άλλα νομικα κωλυμματα που θα προκυψουν, θα πρεπει να ξεπεραστουν με μανουβρες. Αν για παραδειγμα απαγορευεται η κυκλοφορια ανεπισημων νομισματων (που φανταζομαι ότι κατι τετοιο θα ισχυει) τοτε το ευραλκειο θα ονομαστει «κουπονι ανταλλαγης προιοντων» ή κατι τετοιο.
Τελος, για να εμπιστευτει ο κοσμος το νέο νομισμα θα χρειαστει μια μικρη καμπάνια με στοιχεια μαρκετινγκ. Φανταζομαι ήδη το βιντεο κλιπ το οποιο δεχομαι να σκηνοθετησω αφιλοκερδως:
Το σκηνικο εκτιλυσσεται σε ένα ορεινο αρκαδικο χωριο, σε καφενειο με ψαθινες καρεκλες κατω από πλατανο. Από μακρια βλεπουμε ένα χωρικο ντυμενο σαρακατσανα να ζηταει λογαριασμο για το τσιπουρο που ηπιε. Ο καφετζης ερχεται, σκουπιζει τα χερια του στην ποδιά του, και του δινει την αποδειξη (κοινωνικο μηνυμα). Αυτος βγαζει ένα χαρτονομισμα, η καμερα ζουμαρει και βλεπουμε τον (από χθες τεως) υπουργο οικονομικων να υποδυεται τον καφετζη και στη θεση του πελατη ενας guest νομαρχης της καρδιας μας να χαμογελαει κρατωντας ένα δεκαευραλκειο και να λεει «…και τα ρεστα δικα σου».
