Στις καλενδες...

Ααααααχ! Τα καλαντα!!

Εχεις μολις ξυπνησει και η κουπα του καφε ειναι ζεστη στα χερια σου. Ξεκινας τη μερα σου βαριεστημενα, νωθρα, αλλωστε ειναι χειμωνας και το πρωινο ειναι μουντο. Ιδιες μηχανικες κινησεις.... οπως καθε μερα, ωσπου ξαφνου... ενας διστακτικος χτυπος της πορτας βαζει τρικλοποδια στη ρουτινα σου. Κυριευμενος απο τη γλυκια περιεργεια του απροσδοκητου ανοιγεις την πορτα και... ωωωω τι ομορφη εκπληξη!!! αντικριζεις ενα τσουρμο απο χαρουμενες φατσουλες με κοκκινισμενα απο το κρυο μαγουλακια, να σε κοιτανε με τα ματια σηκωμενα προς τα πανω, και να σε ρωτανε “να τα πουμε!?”.

Ποσο ρυθμικα χορευουν τα τριγωνακια τους? Ποσο μελωδικα γεμιζουν τα σπιτι σου οι φωνουλες τους? Ποση μαγεια σκορπανε απλοχερα αυτοι οι μικροι αγγελιοφοροι του χαρμοσυνου χριστουγεννιατικου μηνυματος? Φιλευεις τα παιδια σοκολατακια, καραμέλες ή λιγα χρηματα και τα αποχαιρετας με τη ζεστασια πλεον φωλιασμενη στην καρδια σου ενω τα γεμιζεις ευχες. Και του χρονου.

...

...

...

ΔΕΕΕΕΕΕΕΝΝΝΝΝ ! ! ! ! ! !

ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΠ ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΙΠ ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΠ ΜΠΙΙΠ ΜΠΙΙΙΠ ΜΠΙΙΙΙΠ ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΠ!(αυτολογοκρινομαι, κυριως επειδη το συγκεκριμενο συμπλεγμα βρισιών ταιριαζει απολυτα με τις γιορτινες ημερες που διανυουμε).

Οπως εχεις καταλαβει απο την αρχη αυτου του αρθρου αναγνωστουλη μου, γαμω τα χριστουγεννα και τα καλαντα και τα κωλοπαιδα που τα λενε. Και οποιος μου πει οτι και εσυ τα ελεγες και χαιροσουνα με τα λεφτακια που τσιμπαγες, θα του απαντησω οτι θα εδινα με χαρα αναδρομικα οσα εχω βγαλει απο τα καλαντα ανατοκισμενα και με επιπλεον προστιμο καθυστερησης πληρωμης με ανταλλαγμα να μην τα ξαναακουσω ποτε στη ζωη μου.

Ξεκιναμε απο την αρχη λοιπον.
ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΞΥΠΝΗΣΕΙ, ειτε γιατι εισαι fuckin ανεργος, ειτε επειδη εχεις παρει άδεια και χτες ξενύχτησες ή απλα επειδη ειναι 8 και 24 πρωτα λεπτα... ! ΟΧΤΩ ΚΑΙ FUCKIN ΕΙΚΟΣΙΤΕΣΣΕΡΑ ! Πεταγεσαι πανω αλαφιασμενος απο το γαμημενο κουδουνι (ο ηχος του οποιου για πρωτη φορα σου θυμιζει ηλεκτροσοκ). Το κουδουνισμα ειναι εντονο, νευρικο και κυριως επιμονο ! Μα τι στο μπουτσο, νομιζουν οτι τους χρωστας δανεικα?

Αγνοεις φυσικα το κουδουνι, και το ακους μετα απο ενα δευτερολεπτο υποκωφα απο το διπλα διαμερισμα (παλια πολυκατοικια, ανυπαρκτη ηχομονωση). Συνειδητοποιεις τι μερα ειναι, καταλαβαινεις τι παιζει και φερνεις στο μυαλο σου το σοφο βασιλια Ηρωδη. Καποια στιγμη θα παραμερισεις την απεχθεια σου για το συγκεκριμενο εθιμο (και για τα εθιμα γενικοτερα) και θα ανοιξεις την πορτα σου εστω μια φορα για να μη νομισουν οι γειτονες οτι εισαι εντελως μισάνθρωπος (ή μαλλον για να μην καταλαβουν οι γειτονες οτι εισαι εντελως μισανθρωπος). Βλεπεις τα “παιδακια” ομως τους κοιτας εσυ με τα ματια σηκωμενα προς τα πανω γιατι ειναι δυομιση μετρα ντερεκια και σιγουρα την κυριακη τα κανανε ολα λιμπα στο καραισκακη.

Και παμε στο κυριως θεμα. Στο τραγουδι αυτο καθεαυτο. Καθε συμμορια τετυμποηδων λεει και τα δικα της λογια. Ο ενας μου λεει καλησπερα πρωινιατικα, ο αλλος θελει να μπει στο αρχοντικο μου (και θα του κοψω τα ποδια απο τον αφαλο αν το προσπαθησει) ενω ο τριτος με ενημερωνει οτι ολη η φυση χαιρε. Τι χαιρε ρε καραγκιοζη?...φυση ειναι, δεν ειναι ο καισαρας. Λες και τα καλαντα ειναι συνηθειο μονο για τα αγραμματα παιδακια (και δε θα μου εκανε εντυπωση αν αποδεικνυοταν κατι τετοιο, αν και αμφιβαλλω για το αν υπαρχουν ανθρωποι προθυμοι να χρηματοδοτησουν τετοια ερευνα).

Παμε παρακατω. Εχεις προσεξει ποσο βιαστικα τραγουδανε? Λες και προκειται για καταναγκαστικο εργο που θελουν να τελειωνει οσο πιο γρηγορα γινεται. Και ως εκ τουτου το τραγουδι βγαινει εντελως εκτος ρυθμου με αποτελεσμα να μην εχει καμια μελωδικοτητα. Λες και το κανουν επιτηδες ωστε να ειναι δυσαρεστο ηχητικα για τον ακροατη και να το διακοψει πιο γρηγορα. Και οντως, αναγνωστουλη μου αν εχεις κανενα βαρεμενο γειτονα που ανοιγει σε ολες τις παρεες (καποιο παιδοφιλο ισως), κανε το εξης πειραμα. Στησου μια παραμονη πισω απο την πορτα σου σε stealth mode και χρονομέτρα. Θα δεις οτι ο μεσος ορος της διαρκειας του τραγουδιου δεν ξεπερνα τα πεντε δευτερολεπτα. Λες και δουλευουν στη φαμπρικα και τους πιεζει το αφεντικο για μεγιστοποιηση της παραγωγης. Λες και το μονο που τους νοιαζει ειναι να παρουν τα λεφτα και να πανε στον επομενο. Και γιατι λεφτα ρε πουστη μου? Χαθηκε να δινουμε στα παιδια μας μπαλονια, ή παιχνιδακια ή γλυκισματα ή ακομα καλυτερα να τους δινουμε χαμογελα και ευχες? Αλλωστε υποτιθεται οτι η ευγενης φυση του χριστιανικου μηνυματος προυποθετει ανυστεροβουλη και εθελοντικη δραση εκ μερους των φορεων του.

Δεν ξερω... ισως καποτε το εθιμο αυτο να συμβολιζε την ανιδιοτελη αποδοση τιμων στην (υποτιθεμενη) γεννηση του τζιζας ή ισως να αποσκοπουσε στη συσφιξη των σχεσεων των γειτονων και τη συμφιλιωση τους. Παντως η σημερινη αλλοιωμενη μορφη του, εμενα μου φαινεται σαπια και ανοητη και δε θα με χαλαγε καθολου αν σιγα σιγα σταματουσε και χανοταν στη ληθη. Και ισως καποια μερα σου εξηγησω γιατι θεωρω πως πρεπει να ξεμπερδευουμε απο ολα (σχεδον) τα εθιμα μας.

Αυτα απο μενα, Καλες γιορτες!

R.E.M.

Κανα δυο μερες πριν τις αλλες (δηλαδη τις προαλλες) ηπια λιγο παραπανω. Μετα ηπια λιγο ακομα, και την ακουσα για τα καλα, αλλά δεν επετρεψα στον εαυτο μου να το παραδεχτει, και γιαυτο πηγα να βουρτσισω τα δοντια μου. Το σκεπτικο μου ηταν οτι εαν ενας ανθρωπος ειναι αρκετα νηφαλιος ωστε να τον ενδιαφερει η στοματικη του υγιεινη μετα απο δυομιση λιτρα μπυρας, τοτε το ποτο δεν τον πιανει, αρα ειναι βαρυμαγκας. Λιγα δευτερολεπτα αργοτερα σκουπιζα την κρεμα ξυρισματος απο τη γλωσσα μου με την πετσετα προσωπου (γαμημενα σωληναρια, μοιαζουν μεταξυ τους). Υστερα τρεκλισα προς το κρεβατι και βουτηξα.

Πριν το καταλαβω κολυμπουσα για να παω σε καποια κηδεια. Ηταν απογευματακι, ωρα πεντε και δεκα και το σκηνικο αρχιζε στις πεντε, αρα ειχα πλην δεκα ολοκληρα λεπτα στη διαθεση μου. Σε λιγο εφτασα στο νεκροταφειο. Ημουν μουσκεμα γιατι μολις ειχε ριξει μια μπορα. Ενα αερακι εφερνε μια μυρωδια απο φρεσκο χωμα και νοτισμενο κεδρο. Εγω βεβαια δεν ειχα μυρισει ποτε κεδρο και ετσι το παρερμηνευσα για κυπαρρισι.

Εφτασα στο τσουρμο των συγκεντρωμενων ανθρωπων, και παραλιγο να παθω καρδιακο οταν διαπιστωσα οτι στο φερετρο...ημουν εγω!!! Οι γυρω μου προσπαθησαν να με καθυσηχασουν οταν ειδαν την ταραχη μου, λεγοντας μου οτι δεν ημουν εγω στο φερετρο αλλα ο διδυμος αδερφος μου, και εγω οντως ηρεμησα γιατι ξερω οτι δεν εχω αδερφο, και μια αδερφη που εχω ειναι αιγοκερως.

Αραξα λοιπον σε μια καρεκλα πισω πισω και συντομα αποχαυνωθηκα, ισως να κοιμηθηκα και λιγο. Ξυπνησα στην ιδια καρεκλα απο το ακουσιο σκουντηγμα μιας κοπελας που ηρθε και εκατσε διπλα μου (αργοτερα θα μαθαινα οτι ηταν η κοπελα του αδερφου μου). Χωρις σκεψη και χωρις δισταγμο της επιασα την κουβεντα (γιαυτο μ'αρεσουν τα ονειρα).

-Με τι ασχολεισαι? τη ρωτησα.
-Δημοσιογραφος, μου απαντησε. Ηταν τοσο ομορφη και σεξυ που ημουν σιγουρος οτι θα δουλευει στο μετεωρολογικο τμημα, και οντως μου ειπε οτι γραφει τον καιρο σε μια μικρη εφημεριδα. Μετα με ρωτησε απο που γνωριζα το θανοντα και της ειπα οτι ειμαστε αδερφια απο το ιδιο ωαριο.
-Α, ετσι εξηγειται η ομοιοτητα... κατενευσε σκεπτικη.

Η συζητηση πηγε να κρυωσει αλλα δεν το εβαλα κατω.

-Κριμα που δεν ειναι εδω ο Μακης... μουρμουρισα.
-Ποιος ειναι ο Μακης? με ρωτησε.
-Ξερεις καθολου απο μπαλα? τη ρωτησα, θελω να πω, ξερεις για παραδειγμα τους παιχτες του παναθηναικου?
-Βεβαιως, ειμαι φανατικη οπαδος του παναθηναικου, μου απαντησε. Παω στο γηπεδο καθε κυριακη, εκτος απο τις φορες που παιζει σαββατο....
ξεκινησα να μιλαω, αλλα με διεκοψε:
-...οποτε και εγω πηγαινω σαββατο. Σταματησε για τρια δευτερολεπτα, και μολις ανοιξα το στομα μου ξαναμιλησε:
-...και φυσικα οταν παιζει εκτος εδρας, τοτε δεν τον βλεπω.
(σιωπη)
(σιωπη)
(σιωπη)
-ερχμμμ, ξεροβηξα για να καθαρισω το λαιμο μου
-...δηλαδη τον βλεπω, αλλα οχι ζωντανα, τον βλεπω στο σπιτι, στην τηλεοραση.

πηρα ανασα,

-...εκτος κιαν τον δειχνει το συνδρομητικο οποτε τον βλεπω στην καφετερια...

-ΑΡΚΕΤΑ (συνειδητοποιησα οτι ειχα σηκωσει λιγο τον τονο της φωνης μου αλλα το μαζεψα αμεσως μολις πηρα το λογο)...ομως με τα ποδοσφαιρικα, με ειχες ρωτησει για το Μακη. Ο Μακης λοιπον ειναι ο βοθρατζης της γειτονιας μας. Θα ηθελε φανταζομαι να παρευρεθει στην κηδεια, μιας και ο σκυλος του δουλευει στο ιδιο γραφειο με τον παπαγαλο του συγχωρεμενου.

-Βοθρατζης? Μα αφου η αθηνα εχει κεντρικη αποχευτεση.

-Το ξερω, δεν εχει καθολου δουλεια, βαραει μυγες, ειδικα το καλοκαιρι, οχι δηλαδη οτι τις αλλες εποχες εχει δουλεια, απλα το καλοκαιρι εχει πιο πολλες μυγες.

Η συζητηση κυλησε σε ηπιο κλιμα και η κοπελα μου ειπε οτι θα εβγαζε τον επικηδειο λογο. Μου εξηγησε οτι σκοπευε να γραψει τρια τεσσερα μεστα λογια αλλα την προηγουμενη μερα την επιασε γαστρεντεριτιδα και δεν καταφερε να σκεφτει τιποτα. Ετσι κατεληξε να αντιγραφει ενα μακρυναρι απο το ιντερνετ, δηλαδη βρεθηκε με ομιλια λογοκλοπης (λογω διαρροιας). Και τοτε, στις εξι ακριβως, εξακριβωσα οτι ημαστε στην κηδεια κιοιδυο, αλλα για διαφορετικους λογους: εγω για τρια τεταρτα και αυτη για επικηδειο. Καπου εκει ξυπνησα και πηγα να επιστρεψω τις μπυρες.

Τις πταιει?

Θυμαμαι ενα σκηνικο που μου ειχε συμβει πριν μιση ντουζινα χρονια σε ενα νετ καφε. Ημουν λοιπον εκει με φιλους και παιζαμε ομαδικα παιχνιδια στρατηγικης. Εγω φυσικα ημουν ο αρχηγος της ομαδας μου και ο γενικοτερος βαρονος του σπασικλογκετο, αφου ειμαι εξαιρετικα ικανος σε αυτα τα παιχνιδια, και σε αυτες τις παρεες αυτο αρκει για να σου εξασφαλισει τονους σεβασμου και να σε καταστησει το κυριαρχο αρσενικο.

Καθομουν λοιπον μπροστα στο πσ και απο εκει διοικουσα το στρατευμα μου με προφορικες εντολες. Ηγουμουν καθε μαχης, επιβραβευβα τους συμπαιχτες μου οταν ακολουθουσαν τις οδηγιες μου με επιτυχια ενω τους επεπληττα οταν αποδεικνυονταν κατωτεροι των περιστασεων.

Στη διπλα ακριβως θεση ειχα εσκεμμενα τοποθετησει ενα φιλο που υστερουσε φανερα σε εμπειρια αλλά και ταλεντο. Συνεπως επρεπε να τον παρω υπο την αμεση προστασια μου και να εχω προσωπικη εποπτεια της οθονης του. Ηθελα να του εξηγω με λεπτομερεια καθε κινηση που πρεπει να κανει, να επαναλαμβανω τις τακτικες και να βεβαιωνομαι οτι τις καταλαβε. Αν και ειναι μαλλον περιττο, θα σας αναφερω οτι του ειχα αναθεσει το χειρισμο της πιο απλης στρατιωτικης μοναδας του παιχνιδιου και οι αποστολες που του ζητουσα να φερει εις περας ηταν κομμενες και ραμμενες στα κυβικα του, δηλαδη θα μπορουσε να τις εκτελεσει και τυφλο παιδι με συνδρομο down, αρθριτιδα και παρκινσον.

Ολα εβαιναν καλως και η αναπτυξη του στρατου μου εδειχνε υγιεστατη. Σε καποια φαση διεκρινα οτι συντομα θα ξεσπουσε γενικη συρραξη - ειχε ερθει η ωρα της μαχης που θα εκρινε τον πολεμο. Αν και η ομαδα μου ηταν αδιαφιλονικητο φαβορι, παρολαυτα ανησυχουσα λιγο για το αν ο προστατευομενος μου θα μπορουσε να ανταπεξελθει, γιατι η συνεισφορα του ηταν πολυτιμη, εστω κιαν δεν απαιτουσε καμια δεξιοτεχνια. Φροντισα λοιπον να του δωσω σαφεις οδηγιες:

“- Φιλε, οταν ξεκινησει η μαχη θελω να πατησεις το πληκτρο 'ε'. Το πότε θα αρχισει η μαχη θα το καταλαβεις, πρωτον απο τα πολλα αφιονισμενα ανθρωπακια που θα δεις στην οθονη σου, και δευτερον επειδη θα σου το φωναξω εγω πολλες φορες. Δεν πειραζει αν αργησεις λιγο να το πατησεις, θα εχεις αρκετο χρονο μπροστα σου, τουλαχιστον πεντε δευτερολεπτα. Επισης δεν πειραζει αν πατησεις και άλλα κουμπια εκτος απο το 'ε', αρκει το 'ε' να ειναι ενα απο αυτα που θα πατηθουν. Κανε αυτο και θα κερδισουμε.”

Στη συνεχεια εγινε αυτο που ολοι ηδη καταλαβατε, το οποιο θα περιγραψω πολυ περιληπτικα γιατι ακομα και τωρα με εκνευριζει. Η μαχη ξεκινησε, εγω αρχισα να ουρλιαζω “ΠΑΤΑ ΤΟ 'Ε', ΠΑΤΑ ΤΟ 'Ε'”, το 'ε' δεν πατηθηκε ποτε, η μαχη βουλιαξε, η ομαδα ναυαγησε.

Εκεινη τη στιγμη ενιωσα την αναγκη να εκφρασω τη δυσαρεσκεια μου και να ζητησω απο το συμπαικτη να μου εξηγησει τι δε λειτουργησε καλα, μιας και η δικη του ελλειψη συγκεντρωσης και συντονισμου ματαιωσε μια φιλοτιμη και κοπιαστικη προσπαθεια της υπολοιπης ομαδας μας. Αν θυμαμαι καλα, τα λογια που του ειπα πηγαν καπως ετσι:

“-ΡΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟ ΓΙΔΙ, ΗΛΙΘΙΕ, ΑΧΡΗΣΤΕ, ΝΟΥΜΠΑ, ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ ΣΟΥ ΒΛΑΚΑ, ΟΡΘΙΟ ΤΕΤΡΑΠΟΔΟ, ΣΚΟΥΠΙΔΙ, ΚΟΜΠΑΡΣΕ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ, ΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΚΟΥΜΠΙ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙΣ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ, ΔΕ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΠΙΑΝΟ, ΤΙ ΣΤΟ ΓΕΡΟΔΙΑΒΟΛΟ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ?”

Η απαντηση του ηταν αποστομωτικη:

“-Εσυ φταις.”

Εγω, αντι να του ανοιξω το κεφαλι στα δυο, του ειπα “-χρρρμφφοοοριστε?”, και σκουπισα με το μανικι μου τους αφρους που ετρεχαν απο το στομα μου.

Και τοτε μου εξηγησε οτι εγω ημουν αυτος που ειχε το γενικοτερο ελεγχο και την εποπτεια του παιχνιδιου, και εγω ημουν αυτος που διοικουσε, αρα εγω ευθυνομουν για το αποτελεσμα των μαχων και την αποδοση των παικτων. Αν ενας παικτης δεν καταφερνε να περατωσει ενα εργο, αυτο σημαινε οτι εγω δεν ειχα εκτιμησει σωστα τις δυνατοτητες του παιχτη, ή δεν ειχα λαβει υποψη καποιες παραμετρους που θα εμποδιζαν την ομαλη εκβαση της αποστολης. Ο ιδιος εκανε φιλοτιμα ο,τι μπορουσε. Η αποτυχια του αποδιδεται στην αγνοια του. Η γενικοτερη ομως αποτυχια θα επρεπε να καταλογιστει σε εμενα και μαλιστα στις λανθασμενες επιλογες μου, αφου η ευθυνη βαρυνει αυτον που εχει και τη γνωση. Οφειλα να εχω προβλεψει και αποτρεψει την καταστροφη.

Δε θα αναλωθω στο αν ειχε δικιο ή αδικο ο φιλος αγαπητε μου αναγνωστουλη (και σε ποιο βαθμο), παρα μονο θα σου ζητησω να δεις την πορεια της οικονομιας της χωρας μας, εχοντας αυτη την ιστορια κατα νου.

Σκεψου λοιπον οτι ο Γιωργακης ειναι κατα γενικη ομολογια ανικανος. Αυτο το ξερουν και οι πετρες (και τα ψαλιδια και τα χαρτια) και οι ευρωπαιοι ηγετες και οι τροϊκες και τα νομισματικα ταμεια και ο ιδιος ο Γιωργακης. Γιαυτο αλλωστε ο ανθρωπος δεν κανει τιποτα απο μονος του, αλλα ακολουθει πιστα οποια γραμμη του δοθει. Μπορουμε λοιπον να τον θεωρουμε υπευθυνο για οτιδηποτε?

Το δευτερο που δε μπορω να σταματησω να σκεφτομαι, ειναι οτι παντα ειχα την εντυπωση οτι οι ευρωπαιοι “ξερουνε”. Οι γαλλογερμανοι ειναι εξυπνοι, μεθοδικοι, οργανωμενοι, διεκπαιρεωτικοι και οχι τσαπατσουληδες και λουφαδοροι οπως οι ελληνες. Αφου λοιπον εδω και καιρο αυτοι ουσιαστικα διοικουν τη χωρα μας, πως και παμε απο το κακο στο χειροτερο? Πως στο διαολο γινεται να μας υποδεικνυουν χειρισμους που μας κατρακυλανε περισσοτερο αντι να μας θετουν σε ανοδικη τροχια?

Γινεται να μη μπορουν να εκτιμησουν με ακριβεια τη φοροδιαφυγη, ή τη διαφθορα, ή την εισφοροδιαφυγη, ή οποιουδηποτε αλλο οικονομικο μεγεθος χρειαζεται να λαβουν υποψη για να αποφασισουν το σωστο τροπο δρασης? Οχι, αρνουμαι να πιστεψω οτι δεν εχουν ολα τα στοιχεια στη διαθεση τους. Αρα γιατι συνεχεια βλεπουμε επιδεινωση?

Τελος παντων αναγνωστουλη μου, δε θελω να γινω συνομωσιολογος (αλλωστε υπαρχουν ερευνες που δειχνουν οτι η συνομωσιολογια γοητευει περισσοτερο τα ατομα με χαμηλη ευφυια) αλλα δε μπορω παρα να καταληξω στο εξης συμπερασμα:

ή οι ευρωπαιοι ειναι εξισου αχρηστοι με τους δικους μας πολιτικους, ή δε θελουν να ανακαμψουμε.

Κατοικω ΝΑ

Καλε μου αναγνωστουλη το τελευταιο μου αρθρο ισως σε μπερδεψε λιγο. Πιθανον να σε μπερδεψει και αυτο, ισως και μερικα απο τα επομενα.

Σε αντιθεση με εσενα, εμενα οχι απλα δε με μπερδεψε, αλλα με βοηθησε να ξεδιαλυνω καποια πραγματα, να αντιληφθω μύχιες επιθυμιες μου και να προσεγγισω τις απαντησεις στα υπαρξιακα μου ερωτηματα.

Για να σε βοηθησω να καταλαβεις πώς βρεθηκα στον καναπε και στην πολυθρονα του ψυχαναλυτη ταυτοχρονα, θα σου θυμισω οτι τα δικα μου “γιατι” σημαινουν “με ποιο σκοπο” και οχι “απο ποια αιτία” (βλεπε ποστ νοεμβ. 2010). Οταν λοιπον αναρωτηθηκα “τι θελω να πετυχω δημοσιευοντας αυτο το αρθρο”, αμεσως σκεφτηκα οτι προκειται για την ιδια εσωτερικη παρορμηση που με ωθησε να ανοιξω αυτο το blog in the first place, δηλαδη την εξερευνηση και χαρτογραφηση της ευτυχιας και της αληθειας.

Με μια δευτερη ματια ομως, συνειδητοποιησα οτι το συγκεκριμενο ενστικτο προσπαθουσε να κορεσει τη διψα μιας πιο εξειδικευμενης πτυχης της ευτυχιας: αυτη της επικοινωνιας !

Και οταν λεω επικοινωνια δεν εννοω αυτο που βιωνει κανεις μεσω ενος blog στο οποιο αναρτα τις σκεψεις του. Αυτο ειναι απομιμηση. Μιλαω για την κανονικη ανταλλαγη αποψεων και συναισθηματων.

Συνεπως, με το να σου γραφω καθε τοσο, μαλλον υποσυνειδητα αποσκοπω στο να σε εκπαιδευσω να σκεφτεσαι με το δικο μου τροπο, να εξαγεις τα ιδια συμπερασματα με μενα οταν αναλυεις μια κατασταση και να εστιαζεις στα σημεια που και εγω θα εκρινα ως σημαντικα. Οσο τα καταφερνω, τοσο ευκολοτερο θα ειναι για μας να καταλαβαιθούμε* οταν/αν συναντηθουμε εκτος δικτυου.

Απλο παραδειγμα:
Εστω οτι ενας τυχαιος αναγνωστης διαβαζει σε ενα blog τις εξης γραμμες: “μολις γυρισα απο τη δουλεια και την επεσα στον καναπε με το laptop αγκαλια και μπλα μπλα μπλα”

Η οπτικοποιημενη εικονα που θα ερθει στο νου του, μαλλον θα περιλαμβανει ενα σαλονι, ενα παχυ καναπε, ενα κουρασμενο - ψιλονυσταγμενο - αραχτο τυπο ισως και μια τηλεοραση στο φοντο.

Ενας δικος μου παληος** αναγνωστης ομως μαλλον θα δει την εικονα μιας μικρης εταιρειας με εναν υπαλληλο που bloggαρει αντι να δουλευει. Προφανως το αφεντικο (που τωρα λειπει) διαβαζει το blog μια στο τοσο, και ο υπαλληλος δε θελει να εκτεθει. Και μαλιστα, αν ο αναγνωστης ειναι σκληροπυρηνικος οπαδος μου, δε θα αρκεστει στο να προβαλει απαξ στο μυαλο του την εικονα, αλλα θα την ρολαρει και σα μικρου μηκους ταινια εστιαζοντας με κοντινο πλανο στο αγωνιωδες βλεμμα του λουφαδορου, την ωρα που σαρωνει διακριτικα το χωρο για ρουφιανους.

Αν λοιπον αναγνωστουλη μου τον τελευταιο καιρο συλλαμβανεις το μυαλο σου να χοροπηδαει απο δω και απο κει και να ψαχνει για καταπακτες οταν βρισκεται απεναντι απο μισανοιχτες πορτες, τοτε βρισκεσαι σε καλο δρομο.

* πραγματικα χρειαζεσαι επεξηγηση?

** οταν καποιος χαρακτηριζεται παληος, σημαινει οτι ειναι τοσο παλιος που δικαιουται να αναφερεται σε εποχες που το “παλιος” γραφοταν με 'η', χωρις αυτο να σημαινει απαραιτητα οτι οντως υπηρχε μια εποχη όπου αυτη η λεξη γραφοταν με 'η', αλλά αν υπηρχε τοτε σιγουρα θα ηταν πολυ παλια.

Ming Lee Foo

Σκεψου αυτο το σεναριο:

Εισαι στην Κινα και καταλαβαινεις ελαχιστα κινεζικα. Καθεσαι σε ενα καφενειο και ακους τη διπλα παρεα να κουβεντιαζει. Απο τα συμφραζομενα πιανεις οτι το θεμα της συζητησης ειναι αν το “τσιν” ειναι πιο “τσαντσαν” απο το “τσον”.

Δεν εχεις ιδεα τι σημαινει τσιν και τσον αλλα για το τσαντσαν ξερεις οτι ειναι κατι μεταξυ των: “γρηγορος/η/ο” , “δυνατος”, “εξυπνος”, ή κατι τετοιο (και δεν ειναι κατι υποκειμενικο, οπως “ομορφος” , “νοστιμος” κλπ, ωστε να γινεται να εχουν ολοι δικιο). Δεν καταλαβαινεις τιποτα απο την επιχειρηματολογια των δυο πλευρων, αντιλαμβανεσαι ομως οτι υπερασπιζονται με ζηλο τη θεση τους και παρατασσουν διαφορα επιχειρηματα.

Καποια αλλη φορα, εισαι καλεσμενος σε ενα παρτυ, και παλι πετυχαινεις πεντε εξι νεους να συζητανε εντονα το ιδιο θεμα. Οι μισοι υποστηριζουν οτι το τσιν ειναι σαφως πιο τσαντσαν απο το τσον, ενω οι αλλοι πιστευουν οτι κατι τετοιο δεν ισχυει και δε μπορει να αποδειχτει.

Ανοιγεις εναν υπολογιστη και μπαινεις σε ενα κινεζικο φορουμ, ψαχνοντας για τσιν και τσον. Και βρισκεις ενα φλεγον τοπικ με πολλη δραση οπου παλι καποιοι θεωρουν οτι το τσιν ειναι πολυ πιο τσαντσαν απο το τσον, ενω αλλοι λενε οτι το τσον ειναι εξισου τσαντσαν με το τσιν.

Απο ολα τα παραπανω εχεις παρατηρησει οτι υπαρχει περιπου ιδιος αριθμος ατομων που υποστηριζουν την καθε μια απο τις δυο πλευρες και δε μπορεις να εντοπισεις χαρακτηριστικα της μιας ή της αλλης ομαδας που να την καθιστουν λιγοτερο ή περισσοτερο αξιοπιστη. Αρα, αν σου ζητουσε καποιος να παρεις θεση στο καυτο debate, τι θα ελεγες? Θα ελεγες “δεν ξερω καθολου” ή μηπως θα ελεγες “δεν ειμαι σιγουρος αλλα κλινω προς τα καπου”?

Κακα τα ψεματα και ας μη γελιομαστε λοιπον αναγνωστουλη μου, ειτε συνειδητα ειτε ασυνειδητα και εσυ οπως και εγω εχεις ψιλοπειστει οτι οντως το τσιν ειναι πιο τσαντσαν απο το τσον.

'Η τουλαχιστον συμπεραινεις οτι αυτο πιστευουν οι κινεζοι – και αυτοι που το λενε αλλά και αυτοι που υποστηριζουν το αντιθετο (ναι, και αυτοι κατα βαθος το πιστευουν απλα δε θελουν να το παραδεχτουν).

Η εξηγηση ειναι απλη: Αν οντως το τσιν και το τσον ηταν στα ιδια επιπεδα τσαντσανοσυνης, τοτε θα συναντουσε κανείς τριων ειδων αποψεις:

α) τσιν > τσον

β) τσιν = τσον

γ) τσιν < τσον.

Στην περιπτωση μας ομως δε συνανταμε πουθενα φορεις της τριτης αποψης. Αυτο μαλλον σημαινει οτι κανείς δεν τολμαει να ισχυριστει οτι το τσον ειναι πιο τσαντσαν απο το τσιν και αυτο γιατι μια τετοια δηλωση απεχει τοσο απο την πραγματικοτητα ωστε θα τον καθιστουσε μη αξιοπιστο ομιλητη, και θα κατεστρεφε το κυρος του, ή θα ηταν τοσο ευκολο να καταρριφθει με απλα επιχειρηματα αρα θα ηταν ματαιη η προσπαθεια εξαρχης. Ομοια μπορουμε να συμπερανουμε οτι οι αλλες δυο αποψεις που βρισκουν οπαδους, δεν απεχουν τοσο πολυ απο την πραγματικοτητα ή με αλλα λογια εχουν μια δοση αληθειας.

Πως γινεται ομως να κρυβουν αληθεια δυο αποψεις που αλληλοσυγκρουονται? Πως γινεται να διαφωνουν τοσοι ανθρωποι σε κατι μη υποκειμενικο?

Η απαντηση που δινω εγω ειναι οτι δε διαφωνουν, ή μαλλον διαφωνουν (αφου εχουν διαφορετικη “φωνη”), αλλα δεν εχουν διαφορετικες αποψεις, ή μαλλον οι αποψεις τους δεν ειναι τοσο διαφορετικες οσο δειχνουν. Εν ολιγοις θεωρω οτι οι ανθρωποι οταν βρισκονται σε μια θερμή, ενδιαφερουσα, ανταγωνιστικη συζητηση, ειναι πολυ πιθανο να μην εκφρασουν την αποψη τους ακριβως οπως εχει σχηματιστει στο μυαλο τους, αλλα πολωμενη εξαιτιας ενος μικρου φανατισμου.

Αν για παραδειγμα εγω θεωρω οτι το τσιν εκτιμαται περιπου στους 50 βαθμους τσαντσανοσυνης αλλα του τρεφω μια αδυναμια (για λογους υποκειμενικους - εγωιστικους - πατριωτικους ή οτιδηποτε τετοιο) τοτε μαλλον θα πω οτι αξιζει 53 βαθμους, ενω θα αξιολογησω το τσον σε μια δικαιη τιμη 43 βαθμων.

Αντιστοιχα ο αλλος ομιλητης θα παραδεχτει οτι το τσιν δικαια παιρνει τους 50 βαθμους, αλλα στο “αγαπημενο” του τσον θα τσονταρει 3 βαθμους, ωστε να παει απο το 47 (που εκεινος θεωρει) στο 50 και να “ισοφαρισει”.

Πρεπει να προσεξεις εδω αναγνωστουλη μου, οτι ο λατρης του τσον δε θα προσθεσει παραπανω απο 3 γιατι και ο ιδιος καταλαβαινει οτι αυτο θα ηταν ξεδιαντροπα θρασυ (κατι τετοιο θα εκανε το δικο του αλογο να προπορευτει). Παρολαυτα ομως δε δισταζει να boostαρει τη βαθμολογια του τσον εφοσον ετσι θα “ισορροπησει” τις σταθμες. Και δεν ντρεπεται γιαυτο, αφου υπαρχει η εμφυτη αντιληψη οτι το να εισαι γενναιοδωρος κριτης του αδύναμου ειναι “ευγενικο” και politically correct και αρα αποδεκτο, εστω κιαν αλλοιωνει την πραγματικοτητα. (Θυμισου τη δασκαλα που χαρακτηριζε τα εξυπνα παιδακια ως “εξυπνοτερα”, ενω τα χαζα ως “εξισου εξυπνα”). Αρα λοιπον ειναι αρκετα πιο ευκολο σε καποιον να αμφισβητησει μια υπαρχουσα ανισοσκελία παρα να υποστηριξει μια ανυπαρκτη.

Καπου εδω θα βαλω ενα αποτομο τελος για να μη σε κουρασω αλλο. Και επειδη ξερω οτι αναρωτιεσαι γιατι στα λεω ολα αυτα, θα σου εκμυστηρευτω οτι ουτε και εμενα μου φαινονται πολυ ουσιωδη. Οταν ξεκινησα να τα γραφω ηθελα να καταληξω αλλου αλλα τελικα δε με εβγαλε το κυμα, ε... και αφου τα εγραψα που τα εγραψα....

Μου λειπεις !

Αναγνωστουλη μου τις τελευταιες ωρες ειμαι πολυ ανησυχος. Οταν περπαταω νιωθω οτι κατι εχω ξεχασει να κανω, οτι κατι εκκρεμει, οτι κατι λειπει. Καθομαι στον υπολογιστη και καθως πιεζω το διακοπτη, νιωθω φευγαλεα την παλαμη μου αδυναμη και τα ακροδαχτυλα μουδιασμενα.

Ανοιγω μηχανικα ενα εγγραφο – δεν ειμαι καν σιγουρος οτι αυτο ηθελα να ανοιξω. Ξεκιναω να διαβαζω καπου στη μεση. Διαβαζω τις πρωτες πεντε λεξεις αλλα οι επομενες ειναι θολες. Απομακρυνω το βλεμμα μου απο την οθονη ψαχνοντας τα γυαλια μου, αλλα τα φοραω ηδη. Ξανακοιταω τις λεξεις. Τωρα φαινονται καθαρα. Διαβαζω ολοκληρη τη γραμμη, συνεχιζω στην επομενη μονο και μονο για να διαπιστωσω οτι το βλεμμα μου ξαναρχισε να σαρωνει την ιδια. Γερνω πιο κοντα στον υπολογιστη και την ξαναδιαβαζω με πεισμα, ομως τωρα συνειδητοποιω οτι με καθε λεξη ξεχναω την προηγουμενη. Αγωνιω. Τα παραταω, αλλωστε ξερω οτι ειναι αδυνατον να συγκεντρωθω.

Σηκωνομαι απο τον υπολογιστη. Παω στην κουζινα. Δεν ξερω γιατι. Διψαω? Γεμιζω ενα ποτηρι με νερο, πινω δυο γουλιες και δε νιωθω ουτε ανακουφιση ουτε καποια αισθηση πληρωσης. Κιομως νομιζα οτι διψουσα. Το πινω ολο και ξαναγυρναω στο δωματιο.

Ξαπλωνω μπρουμυτα και κλεινω τα ματια μου. Ανασαινω εκουσια, αργα και σταθερα. Προσπαθω να εστιασω στην αναπνοη μου αλλα με αποσυντονιζουν οι ηχοι του δρομου. Συντομα ιδρωνω. Καθε τοσο με διαπερνουν ριγη, απο το λαιμο μεχρι την κοιλια, ή απο το στομαχι μεχρι τις πατουσες.

Μετα απο λιγο αρχιζω να αποκοιμιεμαι. Βυθιζομαι στη γλυκια αδρανεια και ανυπομονω να αφεθω στη ναρκη του Μορφεα. Πλησιαζω στο σημειο της εναλλαγης, στο κατωφλι του ξυπνιου και του υπνου, και θελω μονο μια μικρη σπρωξια για να περασω απεναντι. Πολυ προσεκτικα παρακαλαω τις αισθησεις μου να παραιτηθουν απο το αοκνο εργο τους (αυτο της καταγραφης του οτιδηποτε), να με απαγκιστρωσουν απο την πραγματικοτητα και να μου επιτρεψουν να κοιμηθω.

Μετεωριζομαι ακομα λιγες στιγμες σε αυτο το σημειο οταν βιωνω το τρανταγμα μιας προσκρουσης – ταυτοχρονα νομιζω οτι το στηθος μου αδειασε, και το περιεχομενο του ανταλλαξε θεση με μια κρυα αερια μαζα που γαργαλαει τα τοιχωματα. Δεν ξερω απο που εχω πεσει μιας και βρισκομαι ακριβως εκει που βρισκομουν....ισως και να μετεωριζομουν στην κυριολεξια. Ο εγκεφαλος μου παιρνει μπρος σαν υπολογιστης που διωχνει το screensaver. Ειμαι ακομα πιο ταραγμενος απο πριν. ΦΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΚ.

Ξερω ακριβως τι συμβαινει αναγνωστουλη μου. Ξερω τι χρειαζεται για να αποδρασω απο τη συγχυση. Αλλωστε το ακουω μονιμα στα αυτια μου, σαν απελπισμενη εκκληση, σαν υποκωφο βουητο, σα μια συγχρονισμενη ρυθμικη ικεσια προερχομενη απο ολα τα κυτταρα μου:

" - NΙΚΟΤΙΝΗΗΗΗΗ !!!!"

Το μονο που παιρνουν βεβαια ειναι σορβιτολη. Δεν ξερω αν θα την κερδισω τη μαχη με το καπνισμα αναγνωστουλη μου, εχω μολις λιγες ωρες που κηρυξα την εναρξη της και ειναι πολυ νωρις για προβλεψεις. Το προβλημα ειναι πως ηδη νιωθω την υγεια μου να βελτιωνεται και θελω να το γιορτασω καπνιζοντας. Το ενθαρρυντικο ειναι, οτι σε αυτη την προσπαθεια εχω το χρονο να κυλαει με το μερος μου. Καθε δευτερολεπτο που περναει, ο εχθρος αποδυναμωνεται και εγω γινομαι μεγαλυτερο φαβορι.

Αλεξανδρεια

Στον πρασινο βυθο των ματιων σου
βλεπω το κλεος το αλλοτινο
βλεπω την περηφανη πυροξανθη κομη
και τους θησαυρους που κρατουσες στα χερια
σαν παραδεισια πουλια
βλεπω την ομορφια.

Στη Βαβυλωνα όμως ετρεξες
πρωτος στεκεις στη λιτανεια
γυρευοντας αληθειες απατηλες
υμνεις την τρικυμια.
Ο σκοτεινος ανεμος σε παρεσυρε
στα ταριχευμενα μονοπατια της νυχτας.

Που πηγε η αγνοτητα
της πρωτης σου της νιοτης?
Τα χειλη σου κυρτωθηκαν
σε εκφραση μαρασμου.
Τα γλισχρα σου μαλλια
σημαδι προδοσιας.

Την ελευθερια εψαχνες… το χαος βρηκες!!!

Τσιμπα και μια νουβελα

Αγαπημενε μου αναγνωστουλη, οπως ηδη ξερεις, εκτος απο blogger ειμαι και συγγραφεας και μαλιστα με ατελειωτα εργα (εχω ξεκινησει πολλα, αλλά συνηθως δεν καταφερνω να τα τελειωσω). Χθες λοιπον αρχισα να γραφω προχειρα ενα μικρο διηγηματακι, και στο παρουσιαζω. Να εισαι επιεικης.


Στην ταβερνα του κυρ-Σταυρου.

Ο κυρ-Σταυρος καθοταν στην ψαθινη καρεκλα του, στην τσιμεντενια αυλη της μικρης ταβερνας. Οι πυκνες κληματαριες δυόμιση μετρα πανω από το κεφαλι του, παρειχαν μεστη σκια, και αφηναν μονο λιγοστες ακτινες του απογευματινου καλοκαιρινου ηλιου να διαγράφουν φωτεινες κηλιδες στο στρογγυλο μαρμαρινο τραπεζακι.

Η ωρα ειχε παει τρεις και μιση, και ειχαν ηδη φυγει οι τεσσερις πελατες του Κυρ-Σταυρου, ολοι τους μεσηλικες σαν αυτόν και ολοι ντοπιοι, κατοικοι του μικρου παραθαλασσιου χωριου.

Η σημερινη μερα, όπως και οι προηγουμενες ηταν κουραστικη για τον ταβερνιαρη. Ειχε ριξει και μαζεψει το αφροπαραγαδο πριν καν βγει ο ηλιος, ειχε κανει καποιες μικροεπισκευες στη βαρκα του, ειχε ετοιμασει το μαγαζι και, παντα αισιοδοξος, ειχε μαγειρεψει παραπανω μεριδες από οσες υπολογιζε ότι θα πουλησει.

Οι περισσοτεροι θαμωνες προτιμουσαν τα φρεσκα πρωινα ψαρια του, αλλα αυτος παντα συμπεριλαμβανε στο μενου ένα κρεατικο πιατο. Για σημερα, ειχε ψησει τρια μεγαλα μπιφτεκια, δύο από τα οποια βρίσκονταν τωρα στο πιατο του, και ένα, το μεγαλυτερο, στο στομαχι του. Δεν πεινουσε πλεον, αλλωστε ολο και κατι τσιμπουσε κατά τη διαρκεια του μαγειρεματος. Λιγο το κρασι που συνοδευε το φαγητο του, λιγο η κουραση, λιγο το νανουρισμα από το θρόϊσμα των κληματόφυλλων, ο Κυρ-Σταυρος αρχισε να νυσταζει.

Εγειρε πισω με μισοκλειστα ματια, ετοιμος να παραδοθει στο δροσερο αερακι και να αποκοιμηθει, αλλα η γαληνη του διακοπηκε από ρυθμικα μικρα χτυπηματα πανω στο τσιμεντο. Ανακαθισε, γυρισε το κεφαλι του και ειδε τον απροσκλητο επισκεπτη.

Ηταν ενας σκυλος που δεν τον ειχε ξαναδει στο χωριο. Απεριποιητος, χωρις κολαρο και σιγουρα κοπρος. Τα μεγαλα πεσμενα του αυτια θυμιζαν κοκερ, αλλα ηταν σαφως ψηλοτερος. Το σωμα του ηταν μαυρο, αλλα ειχε δυο μικρες καφε περιοχες: στη μουσουδα και στην ουρα.

Ο σκυλος καθοταν διπλα στο τραπεζι, πιο κοντα στο σημειο που βρισκοταν το πιατο με τα μπιφτεκια. Τα σακουλιασμενα ματια του και το μελαγχολικο βλεμμα, προδιδαν ότι ο σκυλος ηταν γερικος και ταλαιπωρημενος. Τωρα κοιταζε καταματα τον κυρ-Σταυρο και ανασαινε κοφτα με το στομα του κλειστο.

Ο κυρ-Σταυρος ανταπεδωσε το βλεμμα και προσεξε ότι το ερημο σκυλι κατι κραταγε στο στομα του, ένα κομματι πορτοκαλί χαρτι, ή κατι τετοιο. Επιασε νωχελικα τα γυαλια που κρεμονταν με χοντρη πετονια στο στηθος του και τα φορεσε. Για μια στιγμη σαστισε. Εγειρε μπροστα και εφερε το κεφαλι του μολις ένα μετρο από το κεφαλι του σκυλου. Τωρα ηταν σιγουρος. Ο σκυλος ειχε στο στομα του ένα πενηνταευρο.

«Καλοοοοο σκυλακιιιιι...» ειπε ο κυρ-Σταυρος καθως τεντωνε το χερι του, αλλα ο σκυλος πισωπατησε μισο μετρο. Με αργες κινησεις, και με πληρη προσοχη ο ταβερνιαρης σηκωθηκε από την καρεκλα του και εκανε να κινηθει προς το σκυλο, όμως αυτος γρύλλισε, τιναχτηκε και απομακρυνθηκε άλλα τρια μετρα πισω στην τσιμεντενια αυλη. Εχοντας μια αποσταση ασφαλείας, ο σκυλος αφησε το χαρτονομισμα από το στομα του, και αρχισε να γαβγιζει. Μία τεντωνε το λαιμο του και εδειχνε με τη μυτη του προς το πιατο με το φαι, και μία χαμηλωνε το κεφαλι του και γαβγιζε προς το πενηνταρικο. Μετα, παλι γαβγιζοντας, εκανε ένα βημα προς το φαι, και ξανα πισω μουσουδιζε πανω στο πενηνταρικο. Υστερα το ξαναπηρε στο στομα του, καθισε στα πισω ποδια και εμενε να κοιταζει τον κυρ-Σταυρο σιωπηλος.

Ο κυρ-Σταυρος ειχε μεινει εμβροντητος. Θα μπορουσε καποιος να θεωρησει ότι με τη συμπεριφορα του ο σκυλος προσπαθουσε να «αγορασει» τα μπιφτεκια ! Κατι τετοιο φυσικα δε γινοταν να ισχυει, ο κυρ-Σταυρος δεν πιστευε σε μαγια, θαυματα και τετοιες χαζομαρες. Στην παρουσα φαση όμως δε νοιαζοταν και πολύ. Ειχε εξαρχης σκεφτει ότι αν ο σκυλος δε συνεργαζοταν, θα του εδινε το πιατο ως αντιπερισπασμο ώστε να ξεχασει το πολυτιμο χαρτινο παιχνιδι του.

Και ετσι εκανε. Ακουμπησε μαλακά το πιατο στο τσιμεντο, δυο βηματα μακρια του. Αμεσως ο σκυλος αφησε το χαρτονομισμα και ορμησε στο αχνιστο κρεας. Ο κυρ-Σταυρος εσκυψε, επιασε το μισοτσαλακωμενο, σαλιομενο πενηνταρικο, το ξεδιπλωσε και το χτυπησε απαλα με τις παλαμες του, κοιτωντας το κοντρα στον ηλιο. «Αμα σε θελει η τυχη...» σκεφτηκε χαμογελωντας. Αφησε το σκυλο να ολοκληρωσει το πασαλειμμένο με σαλια γευμα του.

Ειχαν περασει ακριβως εικοσιτέσσερις ωρες από το σουρεαλιστικο σκηνικο, και ο κυρ-Σταυρος ακομα χαμογελουσε. Παλι ειδε το ρολόι του να δειχνει τρεις και μιση και παλι βρισκοταν καθισμενος στην ψαθινη καρεκλα, εχοντας μπροστα του μια τροφαντη χοιρινη μπριζολα αυτή τη φορα.

Όταν ειδε τον ιδιο σκυλο να μπαινει στην αυλη ξαφνιαστηκε. Όταν εστιασε στο στομα του, και διαπιστωσε ότι παλι δαγκωνε ένα πενηνταευρο, δεν πιστευε στα ματια του.

Οποιοσδηποτε άλλος, ισως να νομιζε ότι εχει αρχισει να τρελαινεται, όμως ο κυρ-Σταυρος ειχε την ατσαλινη ψυχραιμια ενός πρωην ναυτικου. Ζυγισε την κατασταση με νηφαλιοτητα. Σιγουρα θα υπηρχε μια λογικη εξηγηση. Σιγουρα, το προηγουμενο αφεντικο του σκυλου θα ηταν καποιο παλιομουτρο που τον ειχε εκπαιδευσει να κλεβει. Ο σκυλος εμαθε ότι αν καταφερει να κλεψει και να φερει τα λαφυρα στο αφεντικο του, τοτε ανταμειβεται με τροφη. Τωρα ο εκπαιδευτης ισως ειχε πεθανει ή συλληφθει, και ο σκυλος τριγυρναγε μονος του κλεβοντας τους αφθονους τουριστες που ειχε το χωριο αυτή την εποχη, πιθανοτατα την ωρα που εκαναν μπανιο και ειχαν τα πραγματα τους αφυλακτα. Θυμηθηκε μια ταινια που ειχε δει όταν ηταν νεος, οπου μια σπειρα εγκληματιων εκπαιδευαν ντομπερμαν να κανουν μονα τους ληστειες σε σουπερ-μαρκετ.

«Τα σκυλια είναι εξυπνα ζωα» μονολογησε χαμηλοφωνα. Ετσι πρεπει να ειχαν τα πραγματα. Τιποτα το εξωπραγματικο δε συνεβαινε. Απλα η ζωη μοιαζει καμια φορα ανεξηγητη. Ανταλλαξε ηρεμα το φαϊ του με το χαρτονομισμα και το εβαλε στη μπροστινη τσεπη του τζιν του, διπλα στο χθεσινο.

Ο καλυτερος φιλος του ανθρωπου ηταν συνεπης στο ραντεβου του και την επομενη μερα. Και τη μεθεπομενη και τη μερα μετα από αυτή. Ειχαν περασει δεκαπεντε μερες από τοτε που ανοιξε η τυχη του κυρ-Σταυρου, τωρα αυτος βρισκοταν στο αγροτικο του, με προορισμο την πολη. Θα κατεθετε τα 750 ευρω στην τραπεζα. Με αυτά θα ξεχρεωνε ένα μικρο ποσο που του ειχε μεινει από ένα παλιο δανειο, και σε λιγες μερες θα μπορουσε να αγορασει καινουργια μηχανη για το βαρκακι του. Ουτε που καταλαβε για πότε βρεθηκε στημενος στην ουρα του ταμειου, με τα λεφτα και την ταυτοτητα στο χερι. Ενιωθε μια παραξενη εξαψη, μια αγωνια, μια ανυπομονησια σα μικρου παιδιου. Κι’ομως κατι δεν πηγαινε καλα...δε μπορουσε να προσδιορισει τι, αλλα κατι δεν πηγαινε καθολου καλα.

Πλησιασε το ταμειο άλλο ένα βημα. Εμενε πλεον μονο ενας ακομα πελατης να εξυπηρετηθει πριν από αυτόν. Εξακολουθουσε να νιωθει περιεργα. Προσπαθουσε να καταλαβει γιατι το ενστικτο του σημαινε συναγερμους, αλλα δε μπορουσε να συγκεντρωθει. Τωρα ενιωθε και μια μικρη ναυτια, και καταλαβε ότι ειχε αρχισει να ιδρωνει.

Καθως κοιταζε στο απειρο βυθισμενος στις θολες του σκεψεις, το βλεμμα του εστιασε λιγα μετρα εξω από τη τζαμαρια της τραπεζας, στο πεζοδρομιο. «Δεν είναι δυνατον!!». Τον αναγνωρισε. Ηταν ο σκυλος, και μαλιστα όχι μονος του αλλα μαζι με μια γατα. Εμοιαζε όμως πιο νεος, πιο αλεγκρος από ό,τι τον ειχε συνηθισει. Το αναστημα του ηταν πιο περηφανο, ειχε έναν αερα αυτοπεποίθησης εντελως διαφορετικο από πριν, θα μπορουσε κανεις να πει ότι εμοιαζε σνομπ. Όμως ηταν σιγουρα αυτος. Ο κυρ-Σταυρος εβλεπε το προφιλ του, και από αυτή την αποσταση οι καφε κηλιδες στη μουρη και στην ουρα διακρινονταν ξεκαθαρα.

«Αδυνατον! Πώς θα μπορουσε να είναι εδώ? Το χωριο απεχει τουλαχιστον οχτω χιλιομετρα, πώς γινεται να με ακολουθησε?». Ο κυρ-Σταυρος δε μπορουσε να βγαλει νοημα και συνεχισε να χαζευει τα δύο ζωα που καθονταν κοιταζοντας το ένα το άλλο.

Τα εχασε ακομα περισσοτερο όταν προσεξε ότι ο σκυλος ανοιγοκλεινε το στομα του. Για την ακριβεια, εμοιαζε σα να κουναει κυριως τα χειλη του, όπως κανουν οι ανθρωποι όταν μιλανε. Η γατα εδειχνε να ακουει με προσοχη αυτά που της ελεγε ο σκυλος και σε λιγο ο κυρ-Σταυρος θα ορκιζοταν ότι μπορουσε να διακρινει ένα χαμογελο να σχηματιζεται στα χειλη της. Μαλιστα, κάθε λιγα δευτερολεπτα, τα ζωα γυρναγαν το κεφαλι τους συντονισμενα, και εριχναν μια ματια προς το εσωτερικο της τραπεζας.

Ο κυρ-Σταυρος ακουμπησε τα χρηματα και την ταυτοτητα στον παγκο, ψελλισε «καταθεση» και σκουπισε με το μανικι του το μετωπο του. Εστρεψε το βλεμμα του παλι στα ζωα σα να τον μαγνητιζε το θεαμα. Ουτε που προσεξε ότι ο υπαλληλος σηκωθηκε από το γκισε και πηγε να μιλησει σε έναν άλλο αντρα σε ένα διπλα γραφειο, βγαζοντας παραλληλα το κινητο του τηλεφωνο.

Τα δυο ζωα τωρα κοιταζαν σταθερα προς την τραπεζα, και συγκεκριμενα προς το μερος του κυρ-Σταυρου. Το χαμογελο της γατας ειχε γινει γελιο, στην αρχη συγκρατημενο, αλλα ολοενα και πιο εντονο οσο περναγαν τα δευτερολεπτα. Ο σκυλος, εξακολουθουσε να μιλαει και ο κυρ-Σταυρος θα εβαζε στοιχημα ότι τον ειδε να σηκωνει το ένα μπροστινο του ποδι και να δειχνει προς αυτον, ενώ τα αυτια του ανεβοκατεβαιναν από το χαχανητο.

«Κυριε Ξενοπουλε?». Η φωνη του ταμια εκανε τον κυρ-Σταυρο να γυρισει. «Κυριε Ξενοπουλε,» επανελαβε ο ταμιας, «πολύ φοβαμαι ότι υπαρχει προβλημα. Όλα αυτά τα χαρτονομισματα είναι πλαστα.» Ο ταμιας κραταγε το πορτοκαλι ματσακι στο χερι. «Πολύ καλη δουλεια, οφειλω να ομολογησω,» ειπε, σα να εδινε ευσημα στον κυρ-Σταυρο, «αλλα όχι αρκετα καλη για να ξεγελασει την τραπεζα μας». Την ιδια στιγμη εκανε ένα νευμα και ενας ένστολος ακουμπησε τον κυρ-Σταυρο στον ωμο.

«Κυριε Ξενοπουλε θα πρεπει να με ακολουθησετε στο τμημα. Ή εχετε καποια εξαιρετικα ταλεντα, ή κανετε πολλη παρεα με επικίνδυνους ανθρώπους...σε κάθε περιπτωση θα πρεπει να ερθετε μαζι μου».

Ο κυρ-Σταυρος ακουγε τον αστυνομικο αλλά για καποιο λογο δε μπορουσε να μιλησει. Επρεπε να τον ακολουθησει, αλλα τα ποδια του δεν τον υπακουγαν, χωρις να καταλαβαινει το γιατι. Ξανακοιταξε εξω από την τραπεζα. Η γατα τωρα ηταν ανασκελα. Και τα τεσσερα ποδια της τινάζονταν στον αερα ενώ το σωμα της χτυπιοταν αριστερα και δεξια σαν πλοιο σε καταιγιδα. Γελουσε εκστασιασμενα σαν επιληπτικη. Ο σκυλος ειχε ξεραθει και αυτος στα γελια. Η ουρα του χτυπαγε το πεζοδρομιο με δυναμη, τα αυτια του πλαταγιαζαν ανεξελεγκτα και κάθε τοσο σκουπιζε τα δακρυα του με το πισω μερος του καρπου του μπροστινου του ποδιου.

«Μα τι στο διαολο.....»

Ο κυρ-Σταυρος πεταχτηκε και ταρακουνηθηκε πανω στην ψαθινη καρεκλα του. Ηταν ιδρωμενος και καταχλωμος. Η ωρα ηταν τεσσερις παρα τεταρτο, και μια διμοιρία μυγες ειχαν καταλαβει τα μπιφτεκια του.

«Παλι καλα...» σκεφτηκε, και πηγε να παρει ένα ντεπον.


The End.

Heil Αλκης

Αναγνωστουλη μου θα βγω λιγο απο το καλοκαιρινο mood για να σου πω δυο λογακια, που σιγουρα θα τα εχεις σκεφτει και εσυ. Αυτό θα είναι το πρωτο από τα αρκετα (ελπιζω) αρθρακια με θεμα «οσα θα εκανα αν ημουν δικτατορας». Ένα από αυτά λοιπον θα ηταν η παραδειγματικη τιμωρια οσων βγαινουν στην τηλεοραση και πουλανε μηχανηματα που παραγουν όζον. Δεν εχω καταληξει ακριβως στην ποινη αλλα σκεφτομαι δημοσια διαπομπευση* και ζυθοβολισμο**.

Εξηγουμαι.

Ζουμε σε μια εποχη οπου τεραστιες φαρμακευτικες βιομηχανιες προσλαμβανουν τους καλυτερους χημικους, (μικρο)βιολογους, γιατρους και γενικοτερα επιστημονες από ολο τον κοσμο. Αυτοι δουλευουν ακαταπαυστα σε υπερσυγχρονα εργαστηρια και μια στο τοσο ανακαλυπτουν μια ουσια, ο χημικος τυπος της οποιας τις περισσοτερες φορες ξεπερνα τη μια γραμμη και για την κατασκευη της χρησιμοποιηθηκαν βοτανα, στοιχεια μεταλλων, εκκρίματα εντομων και ενας Διας ξερει τι άλλο.

Κατοπιν το υποψηφιο φαρμακο δοκιμαζεται σε μικρα ζωα, μετα σε μεγαλα και αν όλα πανε καλα σε εκατονταδες εθελοντες φοιτητες. Τελος, μετα από ολη αυτή την κοστοβορα και χρονοβορα διαδικασια και ακομα αμετρητες μελετες και επεξεργασια αποτελεσματων, υπαρχει πιθανοτητα το φαρμακο να βγει στην αγορα. Στις προδιαγραφες του οι κατασκευαστες αναγραφουν με περηφανεια ότι το προϊον αυτό μειωνει τα συμπτωματα του αλγους της αναπνευστικης βρογχιτιδας κατά 12,45%.

Την ιδια στιγμη, στην Ελλαδαρα (φανταζομαι και σε καποιες άλλες τριτοκοσμικες χωρες) δυο τρεις γεροι που μοιαζουν περισσοτερο με ημιμεθυσμενους θαμωνες δευτεροκλασατου κωλομπαρου και λιγοτερο με επιστημονες, διαφημιζουν ένα μηχανημα που υποσχεται ότι θα γιατρεψει (ή το λιγοτερο θα ανακουφισει δραστικα) την αρθριτιδα, τον καρκινο, τη δυσκοιλιοτητα, την πιτυρίδα, τους πονους της μεσης, την υψηλη αρτηριακή πιεση, τις καρδιοπαθειες, την κυτταρίτιδα και πάμπολλα ακομα.

Και η πανισχυρη ουσια που πουλανε είναι το οξυγονο με δεικτη 3, δηλαδη το οζον που υπαρχει ηδη στην ατμοσφαιρα και είναι πανευκολο να το κατασκευασεις. Να σημειωσω ότι η διαφημιση δε συνοδευεται με στατιστικα νουμερα μελετων από καποιο αξιοπιστο πανεπιστημιο ή ιδρυμα ή οργανισμο. Επισης οι μεγαλες εταιρειες δε φαινεται να εχουν ανακαλυψει τη θαυματουργη αυτή ουσια, και κανενας φοιτητης δεν ενδιαφερεται να κανει το διδακτορικο του πανω στο εν λογω ζητημα (αυτό το τελευταιο δεν το εψαξα πολύ αλλα ειμαι σχεδον σιγουρος ότι ετσι είναι).

Για να μη μακρηγορήσω άλλο υποδεικνύοντας τα αυτονοητα, περναω στο συμπερασμα: ή υπαρχει μια διεθνης-διαχρονικη συνομωσια που κρυβει τα ευεργετικα οφελη του οζοντος, (ετσι ώστε να μη βρει η ανθρωποτητα τη φτηνη αθανασια και χασουν οι φαρμακοβιομηχανιες τα εσοδα τους), ή οι τυποι που πουλανε οζον είναι κομπογιαννίτες. Για πολλους λογους συντασσομαι με τη δευτερη αποψη (ενας από αυτους είναι ότι η πρωτη εκδοχη καταληγει σε πολλα ατοπα).

Και θα με ρωτησεις αναγνωστουλη μου, γιατι τοσο μενος προς τους συγκεκριμενους απατεωνισκους? Τοσοι και τοσοι δεν υπαρχουν γυρω μας?

Ε λοιπον, κατά τη γνωμη μου σε αυτή την περιπτωση οφειλει η κοινωνια και η πολιτεια να δειξει ένα τονο μεγαλυτερη αυστηροτητα. Και λεγοντας ένα τονο, εννοω χιλια κιλα και όχι δυο ημιτονια.

Γιατι στην περιπτωση που μια χαρτοριχτρα ξεγελα καποιον με ζωδια, τραπουλες ταρω, ή φλυντζανια του καφε, τοτε ο βλακας πληρωνει τη βλακεια του. Όταν οι γυναικες αγοραζουν μπιχλιμπιδια, ψευτομηχανηματα ή κρεμες που υποσχονται ότι θα τις κανουν να δειχνουν νεοτερες, ομορφοτερες και πιο στυλατες (και δεν τα καταφερνουν), τοτε πληρωνουν τη ματαιοδοξια τους. Παντα καποιος οπορτουνιστης θα επιδωξει να σου παρει χρηματα προσφεροντας σου κατι που δεν τα αξιζει. Αλλά νιωθω ότι υπαρχει εγγενως μια τερατωδης αλητεια στην περιπτωση που προσπαθεις να αποσπασεις χρηματα από καποιον πουλωντας του ζωη (δεδομενου ότι δε μπορεις να του την παρεχεις) . Το να πουλας ψευτικη ελπιδα σε ταλαιπωρημενους άρρωστους ανθρωπους δεν είναι εγκλημα της ιδιας κλιμακας με το να κλεβεις όταν ζυγιζεις τις μπανανες. Είναι βαρβαρο, ανανδρο και παντελως ανηθικο.

Υγ: Καποιος θα μπορουσε να υποστηριξει ότι ο καθενας εχει το δικαιωμα να διατεινεται (ισως και να πουλαει) ό,τι θελει (εφοσον αυτό δε βλαπτει και υπαρχει και μια περιπτωση να βοηθαει μεσω του placebo effect). Εγω ειμαι καθετα αντιθετος με αυτή την αποψη (όπως φανταζομαι και πολλοι από τους νομους υπερ της προστασιας του πολιτη και του καταναλωτη). Ειμαι υπερ της ελευθεριας του κάθε εμπορου να πουλαει και να διαφημιζει ο,τι μαλακια θελει, αλλα όταν ο βαθμος της παραπλανησης αγγιζει τα ορια της προσβολης της ανθρωπινης αξιοπρεπειας, τοτε η ελευθερια του αυτή, θα πρεπει να αναστέλλεται, γιατι συγκρουεται με αξιες υψηλοτερης προτεραιοτητας.

* Λεγοντας διαπομπευση εννοω την εξης διαδικασια: μια μεγαλη και χοντρη μεταλλικη βεργα σφηνωνεται σταθερα στον πισινο του υποκειμενου, μετα στερεωνεται καθετα στο εδαφος και το ολο συσσωμάτωμα μπορει να χρησιμοποιηθει σαν πομπος από καποιο σταθμο ραδιοφωνου.

** Ο ζυθοβολισμος δε χρειαζεται πολλες εξηγησεις… είναι αυτό που λεει η λεξη: Πολλα παιδια μαζευονται, πινουν μπυρες και πετανε στον καταδικασθεντα μισοαδεια κουτακια. Αν βρουν στοχο, κερδιζουν μπρελοκ, αναπτηρες ή καινουργια κουτακια μπυρας. Το παιχνιδι είναι εξαιρετικα ενδιαφερον γιατι (πιστεψτε με) οσο παιζεις, τοσο δυσκολοτερα κερδιζεις.

Περιπετειες στον Τυρο

Μπαινω στο μοτελ και αφηνω προχειρα τα πραγματα μου. Βγαινω στο δρομο με προορισμο την παραλια εχοντας μια περιεργη αισθηση ικανοποιησης αφου ειμαι σιγουρος οτι σε αυτες τις διακοπες δεν εχω ξεχασει απολυτως τιποτα: οδοντοβουρτσες, ζελε μαλλιων, φορτιστες, εχω τα παντα, μεχρι και μπατονετες θυμηθηκα να φερω. Στην ακρη του δρομου σταματαω. Μπορειτε να φανταστειτε γιατι?

Γιατι εφτασα στην παραλια! Απλωνω αγαρμπα την ψαθα και ξαπλωνω ανοιγοντας το βιβλιο μου (spoiler alert: στην "αστραπη" του Dean Koontz, η πρωταγωνιστρια και ο οχταχρονος μοναχογιος της γαζωνονται απο δεκαδες σφαιρες αυτοματου οπλου τυπου ουζι, λιγες σελιδες πριν τελειωσει το βιβλιο - ειναι καλο βιβλιαρακι, διαβαστε το). Βγαζω το ραδιοφωνακι απο την τσεπη μου και βαζω τα ακουστικα στα αυτια μου. Οι ελαχιστοι σταθμοι που παιζουν οριακα αξιοπρεπη μουσικη εχουν περισσοτερα παρασιτα και απο τις κουβερτες του Κ.Ε.Ν. Παφου, γιαυτο ακουω Καζαντζιδη.

Διαβαζω, βαριεμαι, βουταω, βγαινω, σκουπιζομαι. Παω στην καφετερια και παραγγελνω ενα φραπε μετριο προς το γλυκο με λιγο γαλα σε πλαστικο για εξω. Η μπαργουμαν ειναι μικρη, γλυκουλα και παλευει να σπασει ενα συνονθυλευμα απο μια μαζα που καποτε ηταν διακριτα παγακια, μεσα σε ενα μεταλλικο κουβαδακι με μια ασημι σπατουλα. Θα της κανω φυσικα το κλασικο αστειακι που κανω σε αυτες τις περιπτωσεις. Θα της πω χωρις αφορμη και χωρις παυσεις, τρεις τεσσερις αερολογιες για τον καιρο, την οικονομικη κριση και τις μεταγραφες του παναθηναικου, και οταν με κοιταξει απορημενη, θα απολογηθω λεγοντας :"ειπα να πω καμια κουβεντα να σπασει ο παγος". Παντα πιανει.

Το λεω, αλλα αρχιζει και γελαει ευγενικα πολυ πριν τελειωσω το αστειο, πραγμα που με αφοπλιζει, με σταματαει και με κανει να νιωθω (ισως και να δειχνω) σαν καθυστερημενος. Προφανως η τυπισσα δε με ακουγε καν, απλα καταλαβε απο τη φατσα μου οτι ειχα σκοπο να πω κατι αστειο. Πισω στην παραλια - ξαναδιαβαζω, ξαναβαριεμαι ξαναβουταω - πισω στο μοτελ.

Μπαινω στη ντουζιερα. Το τηλεφωνο βγαζει ακανονιστες σταγονες χωρις πιεση. Γυρναω μιαμιση μοιρα τη στροφιγγα του ζεστου και σε κλασματα δευτερολεπτου νιωθω τις σαρκες μου να καιγονται. Αμεσως απλωνω το χερι μου στο μοχλο του κρυου, και πριν προλαβω να το χαιδεψω, ολα τα κυτταρα του δερματος μου κατακλυζονται απο παγωνια και με κανουν να μοιαζω με ξεπουπουλιασμενη γαλοπουλα. Μετα απο περιπου τρια τεταρτα εχω καταφερει να ρυθμισω την ασθενικη ροη νερου, σε καλη θερμοκρασια. Γονατιζω για να ξεπλυνω το κεφαλι μου και πιεζω το κουμπι που οδηγει το νερο απο το τηλεφωνο στη βρυση. Ακουγεται ενα υποκωφο μουγκρητο, και μια χοντρη δεσμη νερου (υπολογιζω δεκαπεντε λιτρα ανα δευτερολεπτο) σκαει με δυναμη στο σβερκο μου καταβρεχοντας παραλληλα ολο το μικρο μπανιο. Ω ναι, ειμαι σε διακοπες... (τουλαχιστον ο αδυσωπητος καταρρακτης εχει τη σωστη θερμοκρασια).

Βγαινω απο το ντουζ. Βαζω την ουρα στα σκελια και παω στο μινι μαρκετ και αγοραζω αποσμητικο σε τιμη υψηλοτερη απο αυτη που θα το πουλαγε ενα βαπορι, αν τα βαπορια πουλουσαν αποσμητικα.

Στγ (σημειωσεις του γραφοντος): Αυτες τις λιγες γραμμες σας τις στελνω απο το μπαρ "Καρναγιο", οπου μπορεσα να βρω ασυρματο ιντερνετ. Προκειται για ενα απο τα πιο ομορφα μπαρ που εχω επισκεφτει, με νεανικο περιβαλλον, ροκ διαθεση και ζωηρο vibe. Καθε βραδυ δοκιμαζω εκει τα διαφορα κοκτειλς στην τυχη, κλεινοντας τα ματια και αφηνοντας το δαχτυλο μου να προσγειωθει καπου πανω στον καταλογο. Βεβαια δεν εχω ιδεα απο κοκτειλς, και ο καταλογος δε γραφει τα περιεχομενα του καθε ποτου, συνεπως πινω με χαρα ο,τι μου φερνουν. Θα εκανα το ιδιο εστω και αν ο μπαρμαν αποφασιζε να γεμισει το μπλεντερ του με ασβεστοκονιαμα, κολωνια "μυρτω" και γλυκο βυσσινο και να μου το σερβιρει σε χαμηλο ποτηρι με πολυχρωμη ομπρελιτσα.

Και εγω στην Αρκαδια

Να’μαι ξανα στην Τριπολη. Εκανα μια βολτα στην πολη σημερα το πρωι. Δεν ειδα πολλες γνωστες φατσες, ειδα όμως αρκετες ασχημες. Οι ντοπιοι από ό,τι φαινεται δεν εχουν αλλαξει καθολου. Εξακολουθουν να αγνοουν τις διαβασεις πεζων, να κρατανε τα μωρα τους από τη μερια του δρομου όταν περπατανε στο πεζοδρομιο, και να κοιτανε τους παντες εξονυχιστικα και αδιακριτα καθως ρεμβαζουν στις καφετεριες, καθισμενοι σε κιτς καρεκλες, αμφιθεατρικα τοποθετημενες προς τη μερια των περαστικων.

Τις προηγουμενες μερες επισκεφτηκα τα Πουληθρα, ένα μικρο χωριο ασυγκριτης ομορφιας κοντα στο Λεωνιδιο. Ειχα την τυχη να κανω και μια εξορμηση στον ορμο του Φωκιανου:


Όπως ενημερωθηκα από τα λαλιστατα λοκάλια, η παραλια αυτή είναι αρκετα φημισμενη. Εκει εχουν παραθερισει διαφορες «σημαντικες» (και παντα σκαφατες) προσωπικοτητες, όπως η Λαιδη D*, ο Κωστακης (μετα Νατασας και διδύμων) καθως και ο τεως, ο οποιος φυσικα αναφερθηκε ως «ο Βασιλιας».

Για τον επομενο προορισμο μου, τον εξωτικο Τυρο, εχω ηδη εφοδιαστει με κανα δυο bellακια του Dean Koontz, ένα φορτωμενο laptop και πολύ καπνο.

Τυρος:






* Προκειται για τη Νταϊανα και όχι την Αντζελα (Dhmhtriou).

Υγ: Αν επισκεφτειτε τα παράλια της Αρκαδιας, μην αμελησετε να γνωριστειτε με την εγχωρια πανιδα:

ΑΛΚΗΣ

Αναγνωστουλη μου γεια σου,
δε σε ξεχασα, απλα αφοσιωθηκα στο να μην κανω απολυτως τιποτα τον τελευταιο καιρο, και με ξερεις εμενα, αμα βαλω κατι στο μυαλο μου, το ακολουθω κατά γραμμα.

Λοιπον, θα εχεις ακουσει σιγουρα το ανεκδοτο με τον τουριστα που παει σε ένα μικρο χωριο, όπου κανείς δεν εχει καθολου χρηματα. Ο τουριστας δινει ένα χαρτονομισμα των εκατο ευρω στο ξενοδοχειο για να προπληρωσει τη διαμονη του, επειτα ο ξενοδοχος αγοραζει κάτι δινοντας το ιδιο χαρτονομισμα ας πουμε στο χασαπη, ο χασαπης με τη σειρα του πληρωνει καποιον άλλο, και στο τελος, υστερα από μερικες συναλλαγες, το ιδιο ακριβως κατοστάευρο καταληγει σε μια ιεροδουλη, η οποια το επιστρεφει στον ξενοδοχο στον οποιο το χρωστουσε. Ο τουριστας μετα από λιγες ωρες, αποφασιζει ότι δεν τον ικανοποιει το ξενοδοχειο και φευγει παιρνοντας πισω το μαγικο πρασινο χαρτι.

Συμφωνα με το πρωτο διδαγμα του ανεκδοτου, οι ξενοδοχειακες υποδομες στην ελλαδα είναι ανεπαρκεις, και οι πουτανες δεν είναι αρκετα ελκυστικες για να κρατησουν τον τουρισμο. Επισης, η ιστοριουλα τονιζει ποσο σημαντικη είναι η ρευστοτητα στην ευρυθμη λειτουργια της οικονομιας.

Και οντως καπως ετσι είναι τα πραγματα. Τα χρηματα από μονα τους, δεν είναι πλουτος, είναι απλα κομματια χαρτιου που λειτουργουν σα μεσο διευκολυνσης της δοσοληψιας των αγαθων. Στην κοινωνια του παραπανω παραδειγματος, ο πλουτος υπηρχε: ο ελαιωχρωματιστης ηταν διατεθειμενος να βαψει, ο κρεοπωλης ειχε κρεας να διοχετευσει στην αγορα , ο ξενοδοχος ειχε δωματια, και η εκδιδομενη ειχε.. εχμμ τελος παντων. Η ελλειψη χρηματων όμως, καθιστουσε τους χωρικους ανικανους να απολαυσουν τα αγαθα ή τις υπηρεσιες των υπολοιπων, και να προωθησουν τα δικα τους. Η συντηρηση αυτης της καταστασης, θα αναγκαζε καποιους να απολυσουν τους υπαλληλους και τους εργατες τους ή ακομα και να κλεισουν το μαγαζι τους, πραγμα που θα εκανε ακομα λιγοτερο πιθανη την ανακαμψη της τοπικης αγορας, αφου λιγοτεροι κατοικοι του χωριου, θα ειχαν διαθεσιμο εισοδημα για να ξοδεψουν. Στο τελος, η ανεργια θα ανεβαινε στα υψη, τα κρεατα θα σαπιζαν στον παγκο και ο κουρεας θα εκανε ισιωτικη στις π****ότριχές του και περμαναντ στα αδεσποτα σκυλια της πλατειας.

Κατι αντιστοιχο συμβαινει και στην ελλαδα αυτή τη στιγμη : η χαμηλη ρευστοτητα μειωνει τη ζητηση, αρα μειωνεται η καταναλωση και η παραγωγη. Η κατασταση θα ανακουφιζοταν, αν ειχαμε χρηματα, και αφου δεν εχουμε, εγω προτεινω να φτιαξουμε!

Ακου πως θα γινει η αρχη αναγνωστουλη μου:

Ενας τυροκομος στην Τριπολη θα διαβασει το μπλογκ μου (αυτό είναι το δυσκολο μερος του σχεδιου). Κατοπιν, θα παρει τηλεφωνο τον ξαδερφο του που εχει καταστημα ηλεκτρικων ειδων, και το μπαντζανακη του που εχει εστιατοριο – καφεμπαρ. Ενας από αυτους θα επικοινωνησει με τον ιδιοκτητη του τοπικου σουπερ μαρκετ, δυο αρτοποιους και μαναβηδες, έναν επιπλοποιο και κανα δυο αλλους καταστηματαρχες (ρουχα, πλακακια – ειδη υγιεινης). Ολοι μαζι θα δωσουν ραντεβου στο μεγαλο καφενειο, στην πλατεια.


Στο ραντεβου, ο τυροκομος θα τους πει το εξης: «Μαγκες, οι δουλειες δεν πανε καλα, το τυρι μενει απουλητο και δυσκολευομαι να πληρωσω το γιαννακη και το νικόλα». Καποιος θα ρωτησει ποιος είναι ο γιαννακης (το νικόλα ολοι τον ξερουν) και οι υπολοιποι θα σχολιασουν ότι η κατασταση στις επιχειρησεις τους είναι παρομοια. Επειτα θα συμφωνησουν να κανουν μια συμπραξη και την επομενη μερα, στις ταμπελες ολων των καταστηματων τους θα εχουν προσθεσει το logo «ΑΛΚΗΣ» (ΑΛλιωτιΚΗ Συναλλαγη).

Κατοπιν, θα ζητησουν από το κρατος να τους δανεισει τις μηχανες που τυπωνε μεχρι προτινος δραχμες. Με αυτές θα κοψουν το δικο τους νομισμα. Το νομισμα αυτό θα ονομαζεται «ευράλκειο», στη μια του οψη θα εχει την ομορφη καρυταινα (όπως το πεντοχιλιαρο) και στην άλλη το προσωπο μου (γιατι ηταν δικη μου ιδεα και ειμαι και ωραιος τυπος). Ολοι οι καταστηματαρχες επισης θα προμηθευτουν αυτά τα μηχανακια που περνας το χαρτονομισμα και αν είναι πλαστο κανει μπιπ μπιπ, και το μηχανημα θα κανει μπιπ μπιπ για κάθε άλλο χαρτονομισμα εκτος από αυτό που μολις δημιουργηθηκε. Πανω στο νομισμα, θα αναγραφεται ότι ο κατοχος ενός ευραλκειου, μπορει να κανει οποιαδηποτε αγορα αξιας ενός ευρω από οποιοδηποτε καταστημα φερει το logo «ΑΛΚΗΣ» στην ταμπελα του.

Την επομενη μερα, οι καταστηματαρχες θα ανακοινωσουν στους εργαζομενους τους ότι είναι αναγκασμενοι να τους κανουν μειωση μισθων, αλλα ανταυτου θα κρατησουν τους μισθους στα ιδια επιπεδα, μονο που θα τους πληρωνουν το 70% του μισθου σε ευρω, και το υπολοιπο 30% σε ευραλκεια. Ολοι φυσικα στην αρχη θα τσινισουν (καποιοι μαλιστα θα προτεινουν στον εργοδοτη να βαλει τα ευραλκεια στον πισινο του ή να τον σκουπισει με αυτά) αλλα τελικα θα δεχτουν γιατι δε θα εχουν και πολλες εναλλακικες. Συντομα όμως, θα διαπιστωσουν ότι τα ευραλκεια δεν είναι και τοσο αχρηστα, αφου θα μπορουν με αυτά να κανουν πολλες απο τις αγορες τους.

Αν οι καταστηματαρχες τηρησουν τον κυριοτερο ορο της συμφωνιας τους (δηλαδη να δινουν χωρις δισταγμο τα προιοντα τους σε οποιονδηποτε φερει ευραλκεια), το νομισμα θα «πιασει» και ολο και περισσοτεροι θα προτιμουν να κανουν συναλλαγες με ευραλκεια (με τα οποια θα μπορουν να καλυψουν αρκετες από τις τρεχουσες αναγκες τους) παρα να περιμενουν ποτε ο πιστωτης τους θα βρει αληθινα ευρω για να τους εξοφλησει. Ετσι, η τοπικη οικονομια θα αποκτησει μια παραπανισια εικονικη ρευστοτητα, και ένα βαθμο ελευθεριας στη ρυθμιση της δημοσιονομικης πολιτικης.

Φυσικα, για να μπορεσει μια τετοια πρωτοβουλια να υλοποιηθει και να δρασει ευεργετικα (και όχι απορρυθμιστικά) , θα πρεπει να γινει υπο αυστηρες ρητρες, και σιγουρα υπο την εποπτεια της τοπικης αυτοδιοικησης και του κρατους. Ολοι οι εμπλεκομενοι θα πρεπει να υπογραψουν ορους που θα εξασφαλιζουν την καταπιεση πληθωριστικων τασεων που ενδεχομενως να εμφανιστουν εξαιτιας της παραπανισιας προσφορας χρηματος και να αποθαρρυνουν τυχον αυθαιρεσιες.

Για παραδειγμα, το νομικο πλαισιο που θα δημιουργηθει, θα οριζει την ποσοτητα των νεων νομισματων που θα κοπουν και θα διανεμηθουν στις επιχειρησεις της συμπραξης αναλογα με τα αποθεματικα τους, τα ίδια κεφαλαια και τον κυκλο εργασιων του τελευταιου τετραμηνου τους. Επισης θα μπορουσαν τα ευραλκεια να εχουν ημερομηνια ληξης (ας πουμε δυο τετραμηνα) και στο περας αυτης της περιοδου θα παυουν να ισχυουν. Αν η συμπραξη εχει ξανασυλλεξει από την αγορα πανω από το 90% του νομισματος, τοτε θα δικαιουται να τα καταστρεψει και να τυπωσει καινουργια.

Ακομα, άλλες ρυθμισεις θα απαγορευουν την αυξηση των τιμων των προιοντων της συμπραξης και θα εξασφαλιζουν τους καταναλωτες σε περιπτωση πτωχευσης μίας εκ των επιχειρησεων (ειτε καθιστώντας τους μετόχους στην εκκαθαριση αναλογα με τα ευραλκεια που διαθετουν, ή δινοντας τους το δικαιωμα να ανταλλαξουν τα ευραλκεια με ευρω σε καποια από τις άλλες επιχειρησεις).

Επιπλεον, άλλα νομικα κωλυμματα που θα προκυψουν, θα πρεπει να ξεπεραστουν με μανουβρες. Αν για παραδειγμα απαγορευεται η κυκλοφορια ανεπισημων νομισματων (που φανταζομαι ότι κατι τετοιο θα ισχυει) τοτε το ευραλκειο θα ονομαστει «κουπονι ανταλλαγης προιοντων» ή κατι τετοιο.

Τελος, για να εμπιστευτει ο κοσμος το νέο νομισμα θα χρειαστει μια μικρη καμπάνια με στοιχεια μαρκετινγκ. Φανταζομαι ήδη το βιντεο κλιπ το οποιο δεχομαι να σκηνοθετησω αφιλοκερδως:

Το σκηνικο εκτιλυσσεται σε ένα ορεινο αρκαδικο χωριο, σε καφενειο με ψαθινες καρεκλες κατω από πλατανο. Από μακρια βλεπουμε ένα χωρικο ντυμενο σαρακατσανα να ζηταει λογαριασμο για το τσιπουρο που ηπιε. Ο καφετζης ερχεται, σκουπιζει τα χερια του στην ποδιά του, και του δινει την αποδειξη (κοινωνικο μηνυμα). Αυτος βγαζει ένα χαρτονομισμα, η καμερα ζουμαρει και βλεπουμε τον (από χθες τεως) υπουργο οικονομικων να υποδυεται τον καφετζη και στη θεση του πελατη ενας guest νομαρχης της καρδιας μας να χαμογελαει κρατωντας ένα δεκαευραλκειο και να λεει «…και τα ρεστα δικα σου».

ΚΟΝΞ ΟΜ ΠΑΝΞ

Είναι φορές που με πιάνει τρέλλα και μου ρχονται ιδέες, συνήθως με περιτύλιγμα μεταφυσικό, τις οποίες έχω την έμφυτη τάση να αναλύω και να τις βάζω σε ορθολογικά καλούπια. Επίσης ρέπω προς τον «τοτεμισμό», δηλαδή αναζητώ ιδέες ή υλικά αντικείμενα, τα οποία αντιμετωπίζω σα σύμβολα, προσδίδοντάς τους κάποιας μορφής ιερότητα με μυστικιστικό περιεχόμενο. Αυτή είναι μια πλευρά του εαυτού μου που έρχεται σε αντίθεση με τον αυστηρό και μεθοδικό τρόπο σκέψης που υιοθετώ στην καθημερινότητά μου κυρίως λόγω του επαγγέλματός μου. Ωστόσο, αυτή η «ανατολίτικη», μοιρολατρική και ίσως προληπτική μου φύση με κυριεύει ενίοτε κα ιδού τα αποτελέσματα :

Το μήλο, αυτό το τόσο υγιεινό και εύγευστο φρούτο κρύβει τόση ιστορία μέσα του, όση φαντάζομαι κανένα άλλο εδώδιμο. Χωρίς πλάκα έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε τόσες ιστορίες, αληθινές και φανταστικές, που ξεχειλίζουν συμβολισμούς και κρυμμένα νοήματα, τις οποίες δε θα μπορούσα να αγνοήσω. Για να δούμε όμως κάποιες απ τις πιο σημαντικές συνοδευμένες από μια μίνι ανάλυση :

1) Το μήλο της Εύας : η Εύα παρασυρμένη απ το φίδι δαγκώνει τον καρπό του απαγορευμένου δέντρου με αποτέλεσμα να διαπράξει από κοινού με τον Αδάμ το προπατορικό αμάρτημα και να εκδιωχθούν οι δυο τους απ'τον παράδεισο. Ο καρπός του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού απεικονίζεται ως μήλο.

2) Το μήλο του Αδάμ : το χαρακτηριστικό εξόγκωμα στο λαιμό των ανδρών. Η ονομασία προέρχεται επίσης απ τη Βίβλο (και καλά του κατσε του Αδάμ το μήλο στο λαιμό ένεκα της αμαρτίας) αλλά εγώ πιστεύω ότι κρύβει κι άλλες έννοιες.

3) Τα μήλα των Εσπερίδων : ο Ηρακλής κλέβει τα μήλα, τα οποία σημειωτέον είχαν δοθεί απ τη Γη στο Δία και την Ήρα σα γαμήλιο δώρο.

4) Το μήλο της έριδος : το χρυσό μήλο που έδωσε ο Πάρης στην Αφροδίτη με αντάλλαγμα την ωραία Ελένη και αιτία του Τρωικού πολέμου.

5) Γουλιέλμος Τέλος : ελβετός ήρωας του 14ου αι., ανυπότακτος, καταδικάστηκε να σημαδέψει με το τόξο του ένα μήλο στο κεφάλι του γιου του και το πέτυχε (το μήλο).

6) Χιονάτη : η χιονάτη δαγκώνει το δηλητηριασμένο μήλο και πέφτει νεκρή μέχρι να τη σώσει ο πρίγκηπας.

7) Το μήλο της βαρύτητας : ένα μήλο πέφτει στο κεφάλι του Νεύτωνα και εκείνος διαπιστώνει το νόμο της βαρύτητας.

8) Apple : ο Άλαν Τουρινγκ ήταν βρετανός μαθηματικός και θεωρείται συχνά πατέρας της επιστήμης των υπολογιστών. Καταδικάστηκε για ομοφυλοφιλία και ως ποινή του επέβαλαν ορμονική θεραπεία για μείωση της λίμπιντο. Μετά από ένα χρόνο αυτοκτόνησε δαγκώνοντας ένα μήλο, το οποίο ο ίδιος είχε διαποτίσει με κυάνιο. Λέγεται ότι το σήμα της apple είναι προς τιμήν του (αρη θενκς φορ δε τιπ).

Δεν ξέρω τι σκέφτεστε καθώς διαβάζετε αυτές τις, ας το παραδεχτώ, μπούρδες. Πάντως εγώ βρίσκω μια συμμετρία κρυμμένη πίσω απ αυτές τις ιστορίες, όπου το μήλο ως ιδέα πλέον, τις τέμνει αξιακά.

Το μήλο παίρνει σε όλες τις ιστορίες το ρόλο του τρόπαιου, μεταφυσικά κατοχυρωμένου, που ο άνθρωπος λαχταρά να κατακτήσει. Ειδικά, στους πρώτους δύο μύθους, ο εν λόγω καρπός συμβολίζει τη σοφία, την υπέρτατη γνώση, την οποία όμως ο άνθρωπος είναι ανήμπορος να κατακτήσει. Όπως έχω γράψει και σε προηγούμενο άρθρο η απόλυτη σοφία είναι απροσπέλαστη για τον άνρθωπο και για τούτο όταν ο τελευταίος αποπειράται να την αγγίξει, κατακρημνίζεται. Όταν δαγκώσει το μήλο δηλητηριάζεται εν είδει τιμωρίας για την αλαζονεία του.

Το μήλο όμως είναι τόσο ισχυρό, που μπορεί να αποτελέσει και αντικείμενο διαμάχης μεταξύ των Θεών. Και αυτοί δηλαδή την πατάνε. Βέβαια, τις συνέπειες των επιλογών τους τις πληρώνουν τελικά οι άνθρωποι (Τρωικός πόλεμος) αφού κι αυτοί βάλαν το χεράκι τους στη δημιουργία της έριδος, οπότε οι συνέπειες θα είναι για ακόμη μια φορά οδυνηρές.

Βέβαια, το μήλο σε επιβραβεύει κιόλας, όταν αγωνίζεσαι για δίκαιους σκοπούς, όπως έκανε ο φίλος Γουλιέλμος Τέλος. Επίσης, αποτέλεσε την αιτία για να διατυπώσει ο αντιπαθής, κατά τα άλλα, Νεύτωνας το σημαντικότερο ίσως νόμο της φυσικής. Μοιάζει να υπάρχει μια ισορροπία στις συμβολικές δράσεις του μήλου, όπου άλλοτε επιβραβεύει και άλλοτε τιμωρεί.

Για να τελειώνω με τις ασυναρτησίες, βλέπω ότι το μήλο έχει μια κάποια διφυή υπόσταση. Όταν είναι ακέραιο, συμβολίζει τη γνώση, τη σοφία, την ανδρεία ενώ όταν είναι δαγκωμένο, μισοφαγωμένο συμβολίζει την πτώση και το θάνατο. Πώς όμως να φτάσεις στη σοφία αν δε δαγκώσεις πρώτα το μήλο?

Pacman

Το blog μας μετραει λιγο καιρο ζωης, παρολαυτα ομως εχει δημιουργηθει μια ατυπη παραδοση: να σας αναφερω την αφορμη που με οδηγει στο εκαστοτε ποστ. Τη μουσα μου λοιπον για σημερα, την εντοπισα στη λαϊκη.

Προφιλ:

Εικοσιπεντε μεχρι εικοσιοχτω χρονών, κοντος, αδυνατος, πολυ μελαμψος και εξισου βρωμικος. Πισσα κατραμι γυαλιστερο λιγδιασμενο μαλλι με χωριστρα στο πλάι και ρουχα που προοριζονταν για καποιον σαφως ογκωδεστερο. Ο εν λογω κυριος εργαζεται ως βοηθος λαϊκατζη, δηλαδη κανει ολες τις δουλειες οσο ο λαϊκατζης πινει μπυρες. Η δυσκολια που συναντα οταν χρειαζεται να γραψει αριθμους με κιμωλια σε καρτελακι, με κανει να πιστευω οτι η μορφωση του ειναι ελλιπης, οπως φανταζομαι ειναι και η μορφωση του αφεντικου του, κρινοντας απο τον τροπο που συμπεριφερεται στον υπαλληλο του. Α, και του λειπει και ενα δαχτυλο (οχι απο το χερι που γραφει).

Το ιδιαιτερο χαρακτηριστικο αυτου του τυπου, το οποιο με κανει να προβληματιζομαι καθε φορα που τον βλεπω, ειναι οτι δειχνει χαρουμενος. Εχει παντα ενα ηλιθιο χαμογελο στο ασχημο προσωπο του, σιγοτραγουδαει και μοιαζει να απολαμβανει την καθε ανοητη στιγμη που ζει. Και απορω, πως γινεται εγω, που ειμαι τοσο cool, να ειμαι συνεχεια γκρινιαρης, κατσουφης και μιζερος, ενω αυτος, που προφανως εχει φαει και τις εικοσιτεσσερις μουτζες του Ολυμπου, να ειναι ευτυχισμενος?

Οπως θα καταλαβες αναγνωστουλη μου, και σε αυτο το ποστ θα επιχειρησω να προσεγγισω (μερικως) το ζητημα της ευτυχιας. Θα εστιασω στους τρεις παραγοντες που κατα τη γνωμη μου καθοριζουν την ευτυχια ενος ανθρωπου με τον ουσιαστικοτερο τροπο, και αυθαιρετα τους ονομαζω:

α)Σχετικοτητα
β)Βαθμιδα
γ)Προσδοκια

(Θα σου προτεινα να στριψεις ενα, ετοιμαζομαι να φλυαρησω)

Α) Η δικη μου θεωρια της σχετικοτητας ειναι απλη και ειναι η εξης: Ενας ανθρωπος νιωθει περισσοτερο ευτυχισμενος οσο λιγοτερο ευτυχισμενοι ειναι σε σχεση με αυτον οι ανθρωποι απο τους οποιους περιβαλλεται. Για να σε βοηθησω να χωνεψεις αυτη τη νοσηρη και κυνικη ιδεα, σου παραθετω το εξης υποθετικο παραδειγμα:

Σκεψου μια πολη, ενας κατοικος της οποιας, ο κυριος Ταδε, γεννηθηκε με ενα ποδι. Βλεπει ολους τους αλλους να περπατανε, να τρεχουν, να χορευουν και γενικα να ζουν τις ζωες τους με τροπο που αυτος δε μπορει. Ειναι αναμενομενο να ειναι δυστυχισμενος και κατα πασα πιθανοτητα η ατυχια του θα συνοδευεται απο καποιας εκτασης καταθλιψη. Εστω λοιπον οτι ενα βραδυ, συμβαινει μια περιεργη γονιδιακη μεταλλαξη σε ολους τους αλλους κατοικους της πολης και χανουν και τα δυο τους ποδια. Το επομενο πρωι, ο κυριος Ταδε ακουει τις πρωινες ειδησεις. Μαλλον πλεον ειναι ο πιο ευτυχισμενος κατοικος! Και εχει σημασια να προσεξεις, οτι παρεμενε δυστυχισμενος ολη την ωρα που μεσολαβησε απο τη μεταλλαξη, μεχρι τη μεταδοση των ειδησεων.

Ας γυρισουμε ομως στην πραγματικοτητα. Σκεψου τωρα εναν πολυ ευτυχισμενο ανθρωπο, τον κυριο Δεινα- υγιεστατο, ευκαταστατο, με εξαιρετικη οικογενεια, αγαπημενους φιλους και μπλα μπλα μπλα. Πολυ κατσαμε στην πραγματικοτητα. Ο κυριος Δεινα ξυπναει ενα πρωι και βλεπει φυτρωμενο στις πλατες ολων των αλλων ανθρωπων, ενα καταλευκο ζευγαρι φτερα που τους επιτρεπει να πετανε παντου ακοπα και διασκεδαστικα. Ο κυριος Δεινα μαλλον θα χρειαστει ψυχιατρο για να αντιμετωπισει την νεοαποκτηθεισα, ή καλυτερα νεοεπιβληθεισα αναπηρια του, κιομως χθες ενιωθε τοσο ομορφα...

Β) Εδω τα πραγματα ειναι πιο απλα. Η ευτυχια καθε ανθρωπου εξαρταται αποφασιστικα απο το αμεσο παρελθον του και συγκεκριμενα απο τον αν εχει μεσολαβησει προοδος, στασιμοτητα ή οπισθοδρόμηση. Αν ζεις σε επαυλη και μετακομισεις σε μεζονετα, θα εισαι μαλλον λιγοτερο ευτυχισμενος (τουλαχιστον παροδικα) απο καποιον αστεγο που καβατζωσε μια ημιυπογεια γκαρσονιερα.

Γ) Αυτη η ιδεα προερχεται απο το βιβλιο του Νικου Δημου "Η δυστυχία του να είσαι Έλλην". Δεν το εχω μπροστα μου για να την παραθεσω αυτουσια, αλλα μεσες ακρες λεει οτι η αποσταση της επιθυμιας απο την πραγματικοτητα ειναι αντιστροφως αναλογη με την ευτυχια. Με αλλα λογια οσο πιο πολλα ζητας απο τη ζωη σου τοσο πιο πολυ σε βαραινει η απωλεια τους. Και οντως ειναι αρκετα λογικο. Απο ενα συνολο υπερβολικα φιλοδοξων ανθρωπων, μονο ενα μικρο μερος θα καταφερει να πραγματοποιησει τις υπερ-απαιτητικες επιθυμιες του. Ολοι οι υπολοιποι θα νιωθουν μη-πληρεις, και "συμβιβασμενοι", εχοντας κατακτησεις που σε αλλους θα παρειχαν το αισθημα της ικανοποιησης.

Την τριτη αυτη μεταβλητη, δεν την ονομασα "επιθυμια", αλλά "προσδοκια" γιατι τη βλεπω απο μια λιγο διαφορετικη οπτικη γωνια. Εχω δηλαδη την εντυπωση οτι παιζει ρολο και το potential που καθε ενας αποδιδει στον εαυτο του. Ενας ανερχομενος και πολλα υποσχομενος ζωγραφος για παραδειγμα, μαλλον θα προσγειωθει ανωμαλα αν παθει αρθριτιδα στα δαχτυλα, πολυ περισσοτερο απο καποιον αλλο αταλαντο που απλα γουσταρε να αφοσιωθει στη ζωγραφικη, αλλα δεν του 'κατσε και κατεληξε να ασχολειται με τις πωλησεις ακινητων. Και οι δυο ξεκινανε απο το μηδεν, επιζητουν το μεγαλειο αλλα παιρνουν τα @@ μου. Το ανεκπληρωτο ονειρο ομως, κοστιζει πιο ακριβα στον πρωτο. (Στην περιπτωση βεβαια που καποιος υπερεκτιμα τις δυνατοτητες του και νιωθει οτι προοριζεται για μεγαλυτερα πραγματα απο οτι οι ρεαλιστικες του ικανοτητες υποσχονται, ξαναπεφτουμε στην απλη πικρα της ματαιοδοξιας).

Αυτα για σημερα. Το θεμα οπως καταλαβαινεις δεν εχει κλεισει. Κατανοω οτι οι παραγοντες που ανεφερα δεν ειναι ασυσχετιστοι ουτε μεταξυ τους ουτε και με τους παμπολλους αλλους που δεν υπολογισα. Ελπιζω στο μελλον, με τη βοηθεια της Χανς, να επεκτεινω τις σκεψεις μου, για να σου δωσω και σενα λιγη ακομα μασημενη τροφη για σκεψη. Φιλιά.

Ηρωες

Δεν πιστευω στο θεο. Εδω και αρκετο καιρο η επιστημη διελυσε και την παραμικρη υποψια υπαρξης ενος αδιορατου θεϊκου χεριου που κυβερνα και κατευθυνει τα παντα, δινοντας την ελευθερια στους ανθρωπους να οριζουν εκεινοι τη μοιρα τους. Αν το αιτιο των παντων δεν ειναι ο θεος, τοτε δε μενει παρα να εμπιστευτεις το ανθρωπινο μυαλο, πραγμα που σε κανει να σεβεσαι το ανθρωπινο πνευμα και την ανθρωπινη δημιουργικοτητα.

Κατα συνεπεια, πιστευω στον ανθρωπο. Φυσικα, οχι στον οποιονδηποτε ανθρωπο. Πιστευω, ας πουμε, στους ηρωες. Σαν ηρωες οριζω εκεινους τους ανθρωπους που σε μια δεδομενη χρονικη στιγμη προτασσουν το συλλογικο συμφερον εναντι του προσωπικου και φυσικα κανουν κατι γιαυτο θυσιαζοντας ισως και τη ζωη τους για καποιον υπερτερο σκοπο.

Ας δουμε ομως ενα παραδειγμα ενος πανθομολογουμενως ηρωα, του Θεοδωρου Κολοκοτρωνη, ο οποιος ηγηθηκε της ελληνικης επαναστασης του '21 (δεν την κερδισε αυτος βεβαια), που φυσικα τον θαυμαζω απεριοριστα. Ηταν αναμφισβητητα μεγαλοφυης ανθρωπος. Διαβαζω στον Ραφαηλιδη οτι εκτος απο κορυφαιος στραγητικος νους ηταν και διορατικος πολιτικος. Οραματιζοταν μαλιστα μετα το ευτυχες τελος της επαναστασης την ιδρυση κρατους ελληνοαλβανικου, διγλωσσου και διθρησκου και προσπαθουσε να "ενωσει" τους δυο λαους, ελληνες και αλβανους, προκειμενου να αντιμετωπισουν τον τουρκο κατακτητη. Εκει που ολοι οι αλλοι εβλεπαν διαφορες, ο Κολοκοτρωνης εβρισκε ομοιοτητες. Ηταν τοσο μπροστα αυτος ο ανθρωπος !

Τα στρατιωτικα του κατορθωματα και η γενναιοτητα του ειναι πανω κατω γνωστα σε ολους. Η μεγαλυτερη νικη που καταφερε κατα των τουρκων ηταν η αλωση της Τριπολιτσας την 23η Σεπτεμβριου 1821. Ακομα γιορταζουμε με παρελασεις στην Τριπολη τη μεγαλη αυτη μερα. Η αλωση ομως για τους ηττημενους ηταν σφαγη ή ακριβεστερα γενοκτονια. Συγκεκριμενα, σφαγιαστηκαν περιπου 32 χιλιαδες τουρκοι και εβραιοι αμαχοι, μεταξυ αυτων γυναικες και παιδια, αφου πρωτα βιαστηκαν, βασανιστηκαν κλπ. Η θηριωδια ηταν συντριπτικη. Βεβαια, θα μου πειτε στον πολεμο δεν υπαρχει σωστο ή λαθος, ηθικο ή ανηθικο. ΟΚ, εσεις ξερετε.

Επειτα ενα αλλο σημειο που μου κινησε την προσοχη και το διαβασα στη βικιπαιδεια, λημμα "αλωση της Τριπολιτσας", ημ/νια 26/4/2011, ηταν το εξης : "Κατα την πολιορκια της πολης, οι πλουσιοτερες οικογενειες προσεγγιζαν οπλαρχηγους και με καταλληλο αντιτιμο εξαγοραζαν την προστασια τους φευγοντας απο την Τριπολιτσα, αρκετοι με τα κινητα τους υπαρχοντα. Ο Raybaud αναφερει χαρακτηριστικα οτι οι Μαυρομιχαλαιοι, η Μπουμπουλινα, ο Κολοκοτρωνης και οι υπολοιποι οπλαρχηγοι καταφεραν να κανουν περιουσιες μεσα σε λιγες μερες απο αυτες τις καταπτυστες δοσοληψιες".

Με πονο καρδιας γραφω τα παραπανω διοτι αφελως πιστευα στην καθαροτητα των ηρωων και στο αμεμπτο της ηθικης τους υποστασης. Ειναι ανακουφιστικη, νομιζω, η αισθηση να ξερεις οτι υπαρχουν ή υπηρξαν ανθρωποι που ξεπερασαν τα ορια της ανθρωπινης ιδιοτελειας, θετοντας τις δυναμεις τους, σωματικες και ψυχικες στην εξυπηρετηση του κοινου καλου.

Οι ηρωες, λοιπον, ενσαρκωνουν ενα συμβολο. Οχι ομως ενα συμβολο θεϊκης προελευσης, αλλα ενα συμβολο γηινο και πραγματικο γιατι ειναι φτιαγμενοι απο σαρκα και οστα, αδιαψευστη αποδειξη του ανθρωπινου χαρακτηρα τους. Οι αρετες τους και οι αγαθοεργιες τους μας βοηθουν να καλυψουμε τα ιδεολογικα και υπαρξιακα μας κενα αφου αντλουμε παρηγορια και παραμυθία απο τον "προστατευτικο" τους δυναμισμο.

Ειναι απολυτα εξηγησιμη λοιπον η μυθοποιηση του ηρωα και η αποδοση σε αυτον ιδοτητων φαντασιακων. Ομως οι ηρωες δεν ειναι θεοι, ειναι ανθρωποι και ως ανθρωποι ειναι ατελεις. Και στο μετρο που κανενας θνητος δε μπορει να προσεγγισει το απειρο και το τελειο και η ιδεα της απολυτης πληροτητας ειναι απροσπελαστη, η "υπερβαση" των ηρωων ειναι μια ψευδαισθηση. Συνεπως, για ανθρωπους σαν και εμενα που θελουμε να ξεπερασουμε τον εγγενη πανικο της ανθρωπινης φυσης μας μυθοποιωντας τους ηρωες, δεν εχουμε παρα να ξεφυλλισουμε ενα κομικ.

Αρκαδικη ανταποκριση.

Δεν εχω καλα καλα τρεις μερες που βρισκομαι στην Τριπολη και νιωθω τους μασητηρες μου να κανουν γραμμωση στην εξωτερικη πλευρα της κατω γναθου μου. Σε αυτο βοηθησε το εξαιρετικο εθιμο της νηστειας που φυσικα εδω και χρονια αποτελει εφαλτηριο για εναλλακτικες γαστριμαργικες απολαυσεις, κραιπαλες και πρησμενα στομαχια.

Την παρασκευη το μεσημερι λοιπον, συμμετειχα σε μια μινι γενοκτονια γαριδας και καβουριου, την οποια συνοδεψα με μανιταρια στη σχαρα και σπαραγγια. Το βραδακι μετα την πορεια, εκανα blend in με τους πιστους και καθισα σε ενα απο τα ασφυκτικα γεματα εστιατορεια - μεζεδοπωλεια. Για να μην καταλαβει κανεις οτι ειμαι παρεισακτος, εκανα ο,τι καναν ολοι: γεμισα καθε* τετραγωνικο εκατοστο του τραπεζιου με καλαμαρακια (γεμιστα & τηγανιτά), σουπιες, χταποδια, κολοκυθακια, παντζαρια και πολλα ακομα ψιψιψονια που γνωρισαν τον εσωτερικο μου κοσμο.

Το σαββατοβραδο περασα μια βολτα απο το προαυλιο της κεντρικης εκκλησιας οπως συνηθιζεται. Το ιβεντ ηταν παρομοιο με το περσινο, και το προπερσινο και το παραπροπερσινο... Νομιζω πως οι διοργανωτες εχουν αρχισει να καταλαβαινουν πως το κοινο βαριεται, γιατι φετος εκαναν μια καινοτομια: προσθεσαν ενα προτζεκτορα που προβαλλε τεραστιες χριστιανικες εικονες στην προσοψη του ναου. Ελπιζω του χρονου να προβαλλουν video clips ετσι ωστε να μπορουμε να κανουμε air guitaring με τις λαμπαδες μας (εχω αρχισει να νιωθω μεγαλος για εικονικη ξιφασκια).

Κυριακη πρωι, και ο λαμπρος ηλιος με παροτρυνε να περπατησω στην πολη. Η κεντρικη πλατεια βρωμαγε χοληστερινη και φτηνο κρασι αλλα κανεις δεν πτοουνταν. Μονο ο Κωλοκοτρωνης ειχε αγριεμενο προσωπο και επιθετικα προτεταμενο σπαθι, αφου το αλογο του ηταν τρομαγμενο και στεκοταν στα δυο πισινά του ποδια. Νομιζω πως γιαυτο ευθυνεται η εκκωφαντικη φωνη της α'η'δου, η οποια με συνοδεια κλαρινου διαλαλουσε οτι "εχει πονο στην καρδ-γ-ια" και οτι καποιο παπακι "πηγε στην ποταμ-ν-ια".

Κατα τα αλλα, τιποτα συνταρακτικο δε μου συνεβη. Ο υπολοιπος χρονος μου, γεμισε με καναδυο ταινιουλες, λιγο παραπανω dexter, ποτα σε μπαρακια, μπιριμπες και γενικα μια απο τα ιδια. Σε γενικες γραμμες λοιπον, μπορω να πω οτι περασα ομορφα, άλλωστε μου αρεσει το πασχα. Το μονο σημειο για το οποιο εχω τις ενστασεις μου ειναι οι ευχες. Γιατι κατσε ρε φιλε, οταν ειμαι αρρωστος μου λες "καλη αναρρωση", ε οταν μου λες "καλη ανασταση" πως περιμενεις να μη στραβωσω?

* Οπως θα ξερετε τα περισσοτερα πιατα εχουν σχημα κυκλικο ή οβαλ και ετσι δεν καλυπτουν όλο το χωρο (σε αντιθεση με τα τετραγωνα, τα παραλληλογραμμα ή τις κυψελες). Γιαυτο το λογο αναγκαστηκα να γεμισω τους μικρους αδειους χωρους με ουζοποτηρα και καραφακια.

Requiem eternam

Είμαι πραγματικά συντετριμμένη από το θάνατο του Νίκου Παπάζογλου, του καλλιτέχνη που με συγκίνησε όσο κανείς άλλος. Συγχωρέστε το συναισθηματισμό μου αλλά πρόκειται για στιγμή αδυναμίας όπου θέλω να φωνάξω : "Νίκο θα σ αγαπώ για πάντα, είσαι αθάνατος. Νιώθω βαθειά θλίψη που δε θα σε ξαναδώ". Σίγουρα ο Παπάζογλου ανήκε στους εξαιρετικούς ανθρώπους. Και όποιος τολμήσει να τρολάρει αυτό το ποστ, θα τον καταραστώ.

Ουσιες

Αγαπητοι μου αναγνωστουληδες ειναι αληθεια οτι εδω και αρκετο καιρο σας εχω γραψει - δε σας εχω γραψει εδω και αρκετο καιρο. Ισως επειδη περιμενα να μου στειλει η Αθηνά κατι βαθυ, πνευματωδες και αξιόλογο. Δεν το εκανε.

Ετσι θα αναλωθω μιλωντας για χαζομαρες (δε θα κρατησω κακια σε οσους σκεφτουν "σιγα την αλλαγη").

Παμε λοιπον.

Η μιση αφορμη για τη δημιουργια αυτου του αρθρου μου δοθηκε πριν μια περιπου ωρα, οταν χρειαστηκε να βαλω ξυδι στη σαλατα* που μου εφτιαξε η Χανς. Το μπουκαλι με το ξυδι ηταν αδειο, οποτε πηρα ενα καινουργιο, και με ενα ψαλιδι εκοψα ευκολα το μικρο ασπρο ματζαφλαρακι που κουμπωνει κατω απο το καπακι και κραταει το δοχειο αεροστεγως κλεισμενο. Εφαγα τη σαλατα.

Το άλλο 0.5 της αφορμης εμφανιστηκε λιγο αργοτερα οταν θελησα να ανοιξω ενα καινουργιο μπουκαλι οινοπνευματος. Η μορφη του καπακιου του ηταν παρομοια με του ξυδιου αλλα το μπλε ματζαφλαρακι ηταν δυσπροσιτο αφου μονο ενα μικρο μερος του προεξειχε απο το στομιο. Αναγκαστηκα να το κοψω με την ακρη του ψαλιδιου, (πραγμα οχι πολυ ευκολο αφου το μαντζαφλαρι ειναι παχυ και οι λεπιδες του ψαλιδιου μακριες), και οταν τα ψιλοκαταφερα διαπιστωσα με εκπληξη οτι δεν υπηρχε τρυπουλα!?! το πλαστικο εξογκωμα ηταν μασιφ μεχρι εκεινο το σημειο και αρα το μπουκαλι ηταν ακομα κλειστο. Συνεχισα να παλευω αυτη τη φορα με μαχαιρι και μετα απο αρκετη προσπαθεια καταφερα πληγμα στον αντιπαλο, ικανο να μου προσφερει εναν ασθενικο, λοξο και πιτσιλωδη πιδακα και μονο υπο μεγαλη πιεση.

Φυσικα, μετα το τελος της περιπετειας, βλαστημησα απο μεσα μου** τους μηχανικους που σχεδιασαν αυτο το γαμημενο μπουκαλι, ευχηθηκα να παθουν σκαρλατίνα και αναρωτηθηκα πώς ειναι δυνατον να μη μπορουν να φτιαξουν σωστα ενα τοσο μικρο πραγματακι που ομως μπορει να γινει αιτια τοσο μεγαλου εκνευρισμου και ποσο καλυτερη θα ηταν η ζωη ολων μας αν αυτα τα μικρα θεματακια απολαμβαναν την προσοχη που τους αξιζει.

Καπου εκει πεταχτηκε μια φωνη στο κεφαλι μου, που νομιζω αντιπροσωπευει τον αντιδραστικο χλεχλε που ολοι κουβαλαμε μεσα μας, και μου ειπε χλεχλευαστικα: "εδω ο κοσμος καιγεται..." . Και εκεινη τη στιγμη συνειδητοποιησα ποσο ηλιθια ειναι η ουσια αυτης της ρησης (να σημειωσω εδω για οσους δε με ξερετε οτι σιχαινομαι τα γνωμικα, τις παροιμιες και τα ρητα, και γενικοτερα θεωρω πως ό,τι "λεει ο σοφος λαος" ειναι μπουρδα).

Γιατι, αν το καλοσκεφτεις, αυτο που προτεινει ο ποιητης, ειναι να μην ασχολουμαστε με τα μικρα ζητηματα οταν υπαρχουν μεγαλυτερα. Τι ανοησια! Δηλαδη αν εγω εχω ποδαγρα και πονοδοντο δε θα παω στον οδοντιατρο?

Αλλωστε τα μεγαλα προβληματα ειναι τις περισσοτερες φορες δυσεπιλυτα, ή εκτος του πεδιου επιρροής μας, ή αγνοουμε το πώς λυνονται ή η αντιμετωπιση τους δεν καρποφορει παρα μονο μακροπροθεσμα. Αντίθετα οι μικρες βελτιωσεις που μπορουν να γινουν σε καθε τομεα της ζωης μας (προβληματικο ή μη) ειναι και εφικτες και αμεσες. Ασε που συχνα, τα μεγαλα προβληματα αποτελουν σε καποιο βαθμο αθροισμα μικροτερων, εστω κιαν δε φαινεται εκ πρωτης οψεως.

Αρα λοιπον, οταν "ο κοσμος καιγεται", αν δε σκοπευεις να πιασεις τη μανικα, τοτε καλα θα κανεις να συνεχισεις αυτο που εκανες.


*Η ιδια μαλιστα με ενημερωσε οτι ενα απο τα υλικα της σαλατας ονομαζεται "σαλάτα" πραγμα που μου εκανε εντυπωση και με οδηγησε σε πολλες σκεψεις αλλα δε θα ασχοληθω με αυτες.

**Βλεπετε ημουν μονος και οταν ειμαι μονος και βριζω φωναχτα νιωθω λιγο περιεργα.