Μου λειπεις !

Αναγνωστουλη μου τις τελευταιες ωρες ειμαι πολυ ανησυχος. Οταν περπαταω νιωθω οτι κατι εχω ξεχασει να κανω, οτι κατι εκκρεμει, οτι κατι λειπει. Καθομαι στον υπολογιστη και καθως πιεζω το διακοπτη, νιωθω φευγαλεα την παλαμη μου αδυναμη και τα ακροδαχτυλα μουδιασμενα.

Ανοιγω μηχανικα ενα εγγραφο – δεν ειμαι καν σιγουρος οτι αυτο ηθελα να ανοιξω. Ξεκιναω να διαβαζω καπου στη μεση. Διαβαζω τις πρωτες πεντε λεξεις αλλα οι επομενες ειναι θολες. Απομακρυνω το βλεμμα μου απο την οθονη ψαχνοντας τα γυαλια μου, αλλα τα φοραω ηδη. Ξανακοιταω τις λεξεις. Τωρα φαινονται καθαρα. Διαβαζω ολοκληρη τη γραμμη, συνεχιζω στην επομενη μονο και μονο για να διαπιστωσω οτι το βλεμμα μου ξαναρχισε να σαρωνει την ιδια. Γερνω πιο κοντα στον υπολογιστη και την ξαναδιαβαζω με πεισμα, ομως τωρα συνειδητοποιω οτι με καθε λεξη ξεχναω την προηγουμενη. Αγωνιω. Τα παραταω, αλλωστε ξερω οτι ειναι αδυνατον να συγκεντρωθω.

Σηκωνομαι απο τον υπολογιστη. Παω στην κουζινα. Δεν ξερω γιατι. Διψαω? Γεμιζω ενα ποτηρι με νερο, πινω δυο γουλιες και δε νιωθω ουτε ανακουφιση ουτε καποια αισθηση πληρωσης. Κιομως νομιζα οτι διψουσα. Το πινω ολο και ξαναγυρναω στο δωματιο.

Ξαπλωνω μπρουμυτα και κλεινω τα ματια μου. Ανασαινω εκουσια, αργα και σταθερα. Προσπαθω να εστιασω στην αναπνοη μου αλλα με αποσυντονιζουν οι ηχοι του δρομου. Συντομα ιδρωνω. Καθε τοσο με διαπερνουν ριγη, απο το λαιμο μεχρι την κοιλια, ή απο το στομαχι μεχρι τις πατουσες.

Μετα απο λιγο αρχιζω να αποκοιμιεμαι. Βυθιζομαι στη γλυκια αδρανεια και ανυπομονω να αφεθω στη ναρκη του Μορφεα. Πλησιαζω στο σημειο της εναλλαγης, στο κατωφλι του ξυπνιου και του υπνου, και θελω μονο μια μικρη σπρωξια για να περασω απεναντι. Πολυ προσεκτικα παρακαλαω τις αισθησεις μου να παραιτηθουν απο το αοκνο εργο τους (αυτο της καταγραφης του οτιδηποτε), να με απαγκιστρωσουν απο την πραγματικοτητα και να μου επιτρεψουν να κοιμηθω.

Μετεωριζομαι ακομα λιγες στιγμες σε αυτο το σημειο οταν βιωνω το τρανταγμα μιας προσκρουσης – ταυτοχρονα νομιζω οτι το στηθος μου αδειασε, και το περιεχομενο του ανταλλαξε θεση με μια κρυα αερια μαζα που γαργαλαει τα τοιχωματα. Δεν ξερω απο που εχω πεσει μιας και βρισκομαι ακριβως εκει που βρισκομουν....ισως και να μετεωριζομουν στην κυριολεξια. Ο εγκεφαλος μου παιρνει μπρος σαν υπολογιστης που διωχνει το screensaver. Ειμαι ακομα πιο ταραγμενος απο πριν. ΦΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΚ.

Ξερω ακριβως τι συμβαινει αναγνωστουλη μου. Ξερω τι χρειαζεται για να αποδρασω απο τη συγχυση. Αλλωστε το ακουω μονιμα στα αυτια μου, σαν απελπισμενη εκκληση, σαν υποκωφο βουητο, σα μια συγχρονισμενη ρυθμικη ικεσια προερχομενη απο ολα τα κυτταρα μου:

" - NΙΚΟΤΙΝΗΗΗΗΗ !!!!"

Το μονο που παιρνουν βεβαια ειναι σορβιτολη. Δεν ξερω αν θα την κερδισω τη μαχη με το καπνισμα αναγνωστουλη μου, εχω μολις λιγες ωρες που κηρυξα την εναρξη της και ειναι πολυ νωρις για προβλεψεις. Το προβλημα ειναι πως ηδη νιωθω την υγεια μου να βελτιωνεται και θελω να το γιορτασω καπνιζοντας. Το ενθαρρυντικο ειναι, οτι σε αυτη την προσπαθεια εχω το χρονο να κυλαει με το μερος μου. Καθε δευτερολεπτο που περναει, ο εχθρος αποδυναμωνεται και εγω γινομαι μεγαλυτερο φαβορι.