Η πρωτη φορα που φλερταρα με την ιδεα του blogging ηταν ενα μουντο φθινοπωρινο βραδυ, μετα από ένα υποσχομενο dvd που αποδειχτηκε φιασκο μεγατονων. Θεωρησα λοιπον σκοπιμο να μοιραστω την απογοητευση μου με τους φιλους και γνωστους μου γραφοντας σε ένα blog και γνωστοποιωντας τους τη διευθυνση. Το ανεβαλα για το επομενο πρωι, και το επομενο πρωι το ξεχασα.
Τωρα εχω ένα δικο μου blog (μισο, εστω) και μπορω να παιζω τον κριτικο κινηματογραφου (ενιοτε και το φιλοσοφο, τον οικονομολογο, τον προπονητη, τον πολιτικο κλπ κλπ). Πριν λιγη ωρα λοιπον παρακολουθησα την ταινια «Θα Συναντήσεις Έναν Ψηλό Μελαχρινό Άντρα» σε σκηνοθεσια Γούντι Άλεν και αποφασισα να ξαναφερω στο προσκηνιο τη μαυρη λιστα μου.
Λιγα λογια για τη μαυρη λιστα:
Η μαυρη λιστα, είναι μια λιστα (μεχρι εδώ θα το φανταστηκατε) από προϊοντα στα οποια κανω εμπαργκο. Ξεκινησε όταν ημουν πραγματικα πολύ μικρος και με αγωνια παρακολουθουσα τον Κομαζετς να κερδιζει φαουλ λιγα δευτερολεπτα πριν το τελος ενός σημαντικου για τον παναθηναϊκο αγωνα. Το σκορ ηταν οριακο, και οι βολες πολύ κρισιμες, κατά τη γνωμη μου πολύ πιο κρισιμες από τη γαμημενη μαργαρινη που πεταχτηκε στην οθονη υπαγορευοντας μου να μαγειρευω υγιεινα. Όταν τελειωσε η διαφημιση, ο Αριαν ειχε ηδη πετυχει την πρωτη βολη και αρα θα εριχνε και δευτερη, και εγω ειχα αναμικτα συναισθηματα : χαρας για την ευστοχη βολη – τσαντιλας για το χαμενο απολαυστικο αγωνιστικο θεαμα.
Μεγαλη ιστορια μικρη (long story short δηλαδη) απαγορευσα στον πατερα μου να ξανααγορασει αυτό το προιον ρητα και κατηγορηματικα με λογικα επιχειρηματα και πολιτισμενη πειθω (το λενε bitchin’ στις μερες μας), και εξακολουθησα να εκφραζω τη δυσαρεσκεια μου με την ιδια τακτικη σε οσα προιοντα ενιωθα ότι δε με σεβονται με τον ένα ή τον άλλο τροπο.
Ετσι θα γινεται από δω και μπρος στο σινεμα. Όταν πληρωνω 8€ για μια ταινια, δε γουσταρω να παρακολουθω ένα τεταρτο της ωρας ηλιθιες διαφημισεις. Και άλλο οι κουλ διαφημισεις-υπερπαραγωγες αυτοκινητων ή ουισκιων που εδώ και καιρο προλογιζουν τις ταινιες μας. Αυτές είναι ανεκτες. Τα γιαουρτια, οι οδοντοκρεμες και τα ψωμια του τοστ δεν είναι. Από δω και μπρος θα εχω μαζι μου μπλοκακι και στυλο (τον τελευταιο καιρο νιωθω ότι η μνημη μου με προδιδει – αγορασα μαλιστα και συσκευη υπαγορευσης a.k.a δημοσιογραφικο μαγνητοφωνακι).
Οσο για την αποψη μου σχετικα με την ταινια, θα σας την πω αυριο το πρωι.
