Κατοικω ΝΑ

Καλε μου αναγνωστουλη το τελευταιο μου αρθρο ισως σε μπερδεψε λιγο. Πιθανον να σε μπερδεψει και αυτο, ισως και μερικα απο τα επομενα.

Σε αντιθεση με εσενα, εμενα οχι απλα δε με μπερδεψε, αλλα με βοηθησε να ξεδιαλυνω καποια πραγματα, να αντιληφθω μύχιες επιθυμιες μου και να προσεγγισω τις απαντησεις στα υπαρξιακα μου ερωτηματα.

Για να σε βοηθησω να καταλαβεις πώς βρεθηκα στον καναπε και στην πολυθρονα του ψυχαναλυτη ταυτοχρονα, θα σου θυμισω οτι τα δικα μου “γιατι” σημαινουν “με ποιο σκοπο” και οχι “απο ποια αιτία” (βλεπε ποστ νοεμβ. 2010). Οταν λοιπον αναρωτηθηκα “τι θελω να πετυχω δημοσιευοντας αυτο το αρθρο”, αμεσως σκεφτηκα οτι προκειται για την ιδια εσωτερικη παρορμηση που με ωθησε να ανοιξω αυτο το blog in the first place, δηλαδη την εξερευνηση και χαρτογραφηση της ευτυχιας και της αληθειας.

Με μια δευτερη ματια ομως, συνειδητοποιησα οτι το συγκεκριμενο ενστικτο προσπαθουσε να κορεσει τη διψα μιας πιο εξειδικευμενης πτυχης της ευτυχιας: αυτη της επικοινωνιας !

Και οταν λεω επικοινωνια δεν εννοω αυτο που βιωνει κανεις μεσω ενος blog στο οποιο αναρτα τις σκεψεις του. Αυτο ειναι απομιμηση. Μιλαω για την κανονικη ανταλλαγη αποψεων και συναισθηματων.

Συνεπως, με το να σου γραφω καθε τοσο, μαλλον υποσυνειδητα αποσκοπω στο να σε εκπαιδευσω να σκεφτεσαι με το δικο μου τροπο, να εξαγεις τα ιδια συμπερασματα με μενα οταν αναλυεις μια κατασταση και να εστιαζεις στα σημεια που και εγω θα εκρινα ως σημαντικα. Οσο τα καταφερνω, τοσο ευκολοτερο θα ειναι για μας να καταλαβαιθούμε* οταν/αν συναντηθουμε εκτος δικτυου.

Απλο παραδειγμα:
Εστω οτι ενας τυχαιος αναγνωστης διαβαζει σε ενα blog τις εξης γραμμες: “μολις γυρισα απο τη δουλεια και την επεσα στον καναπε με το laptop αγκαλια και μπλα μπλα μπλα”

Η οπτικοποιημενη εικονα που θα ερθει στο νου του, μαλλον θα περιλαμβανει ενα σαλονι, ενα παχυ καναπε, ενα κουρασμενο - ψιλονυσταγμενο - αραχτο τυπο ισως και μια τηλεοραση στο φοντο.

Ενας δικος μου παληος** αναγνωστης ομως μαλλον θα δει την εικονα μιας μικρης εταιρειας με εναν υπαλληλο που bloggαρει αντι να δουλευει. Προφανως το αφεντικο (που τωρα λειπει) διαβαζει το blog μια στο τοσο, και ο υπαλληλος δε θελει να εκτεθει. Και μαλιστα, αν ο αναγνωστης ειναι σκληροπυρηνικος οπαδος μου, δε θα αρκεστει στο να προβαλει απαξ στο μυαλο του την εικονα, αλλα θα την ρολαρει και σα μικρου μηκους ταινια εστιαζοντας με κοντινο πλανο στο αγωνιωδες βλεμμα του λουφαδορου, την ωρα που σαρωνει διακριτικα το χωρο για ρουφιανους.

Αν λοιπον αναγνωστουλη μου τον τελευταιο καιρο συλλαμβανεις το μυαλο σου να χοροπηδαει απο δω και απο κει και να ψαχνει για καταπακτες οταν βρισκεται απεναντι απο μισανοιχτες πορτες, τοτε βρισκεσαι σε καλο δρομο.

* πραγματικα χρειαζεσαι επεξηγηση?

** οταν καποιος χαρακτηριζεται παληος, σημαινει οτι ειναι τοσο παλιος που δικαιουται να αναφερεται σε εποχες που το “παλιος” γραφοταν με 'η', χωρις αυτο να σημαινει απαραιτητα οτι οντως υπηρχε μια εποχη όπου αυτη η λεξη γραφοταν με 'η', αλλά αν υπηρχε τοτε σιγουρα θα ηταν πολυ παλια.

Ming Lee Foo

Σκεψου αυτο το σεναριο:

Εισαι στην Κινα και καταλαβαινεις ελαχιστα κινεζικα. Καθεσαι σε ενα καφενειο και ακους τη διπλα παρεα να κουβεντιαζει. Απο τα συμφραζομενα πιανεις οτι το θεμα της συζητησης ειναι αν το “τσιν” ειναι πιο “τσαντσαν” απο το “τσον”.

Δεν εχεις ιδεα τι σημαινει τσιν και τσον αλλα για το τσαντσαν ξερεις οτι ειναι κατι μεταξυ των: “γρηγορος/η/ο” , “δυνατος”, “εξυπνος”, ή κατι τετοιο (και δεν ειναι κατι υποκειμενικο, οπως “ομορφος” , “νοστιμος” κλπ, ωστε να γινεται να εχουν ολοι δικιο). Δεν καταλαβαινεις τιποτα απο την επιχειρηματολογια των δυο πλευρων, αντιλαμβανεσαι ομως οτι υπερασπιζονται με ζηλο τη θεση τους και παρατασσουν διαφορα επιχειρηματα.

Καποια αλλη φορα, εισαι καλεσμενος σε ενα παρτυ, και παλι πετυχαινεις πεντε εξι νεους να συζητανε εντονα το ιδιο θεμα. Οι μισοι υποστηριζουν οτι το τσιν ειναι σαφως πιο τσαντσαν απο το τσον, ενω οι αλλοι πιστευουν οτι κατι τετοιο δεν ισχυει και δε μπορει να αποδειχτει.

Ανοιγεις εναν υπολογιστη και μπαινεις σε ενα κινεζικο φορουμ, ψαχνοντας για τσιν και τσον. Και βρισκεις ενα φλεγον τοπικ με πολλη δραση οπου παλι καποιοι θεωρουν οτι το τσιν ειναι πολυ πιο τσαντσαν απο το τσον, ενω αλλοι λενε οτι το τσον ειναι εξισου τσαντσαν με το τσιν.

Απο ολα τα παραπανω εχεις παρατηρησει οτι υπαρχει περιπου ιδιος αριθμος ατομων που υποστηριζουν την καθε μια απο τις δυο πλευρες και δε μπορεις να εντοπισεις χαρακτηριστικα της μιας ή της αλλης ομαδας που να την καθιστουν λιγοτερο ή περισσοτερο αξιοπιστη. Αρα, αν σου ζητουσε καποιος να παρεις θεση στο καυτο debate, τι θα ελεγες? Θα ελεγες “δεν ξερω καθολου” ή μηπως θα ελεγες “δεν ειμαι σιγουρος αλλα κλινω προς τα καπου”?

Κακα τα ψεματα και ας μη γελιομαστε λοιπον αναγνωστουλη μου, ειτε συνειδητα ειτε ασυνειδητα και εσυ οπως και εγω εχεις ψιλοπειστει οτι οντως το τσιν ειναι πιο τσαντσαν απο το τσον.

'Η τουλαχιστον συμπεραινεις οτι αυτο πιστευουν οι κινεζοι – και αυτοι που το λενε αλλά και αυτοι που υποστηριζουν το αντιθετο (ναι, και αυτοι κατα βαθος το πιστευουν απλα δε θελουν να το παραδεχτουν).

Η εξηγηση ειναι απλη: Αν οντως το τσιν και το τσον ηταν στα ιδια επιπεδα τσαντσανοσυνης, τοτε θα συναντουσε κανείς τριων ειδων αποψεις:

α) τσιν > τσον

β) τσιν = τσον

γ) τσιν < τσον.

Στην περιπτωση μας ομως δε συνανταμε πουθενα φορεις της τριτης αποψης. Αυτο μαλλον σημαινει οτι κανείς δεν τολμαει να ισχυριστει οτι το τσον ειναι πιο τσαντσαν απο το τσιν και αυτο γιατι μια τετοια δηλωση απεχει τοσο απο την πραγματικοτητα ωστε θα τον καθιστουσε μη αξιοπιστο ομιλητη, και θα κατεστρεφε το κυρος του, ή θα ηταν τοσο ευκολο να καταρριφθει με απλα επιχειρηματα αρα θα ηταν ματαιη η προσπαθεια εξαρχης. Ομοια μπορουμε να συμπερανουμε οτι οι αλλες δυο αποψεις που βρισκουν οπαδους, δεν απεχουν τοσο πολυ απο την πραγματικοτητα ή με αλλα λογια εχουν μια δοση αληθειας.

Πως γινεται ομως να κρυβουν αληθεια δυο αποψεις που αλληλοσυγκρουονται? Πως γινεται να διαφωνουν τοσοι ανθρωποι σε κατι μη υποκειμενικο?

Η απαντηση που δινω εγω ειναι οτι δε διαφωνουν, ή μαλλον διαφωνουν (αφου εχουν διαφορετικη “φωνη”), αλλα δεν εχουν διαφορετικες αποψεις, ή μαλλον οι αποψεις τους δεν ειναι τοσο διαφορετικες οσο δειχνουν. Εν ολιγοις θεωρω οτι οι ανθρωποι οταν βρισκονται σε μια θερμή, ενδιαφερουσα, ανταγωνιστικη συζητηση, ειναι πολυ πιθανο να μην εκφρασουν την αποψη τους ακριβως οπως εχει σχηματιστει στο μυαλο τους, αλλα πολωμενη εξαιτιας ενος μικρου φανατισμου.

Αν για παραδειγμα εγω θεωρω οτι το τσιν εκτιμαται περιπου στους 50 βαθμους τσαντσανοσυνης αλλα του τρεφω μια αδυναμια (για λογους υποκειμενικους - εγωιστικους - πατριωτικους ή οτιδηποτε τετοιο) τοτε μαλλον θα πω οτι αξιζει 53 βαθμους, ενω θα αξιολογησω το τσον σε μια δικαιη τιμη 43 βαθμων.

Αντιστοιχα ο αλλος ομιλητης θα παραδεχτει οτι το τσιν δικαια παιρνει τους 50 βαθμους, αλλα στο “αγαπημενο” του τσον θα τσονταρει 3 βαθμους, ωστε να παει απο το 47 (που εκεινος θεωρει) στο 50 και να “ισοφαρισει”.

Πρεπει να προσεξεις εδω αναγνωστουλη μου, οτι ο λατρης του τσον δε θα προσθεσει παραπανω απο 3 γιατι και ο ιδιος καταλαβαινει οτι αυτο θα ηταν ξεδιαντροπα θρασυ (κατι τετοιο θα εκανε το δικο του αλογο να προπορευτει). Παρολαυτα ομως δε δισταζει να boostαρει τη βαθμολογια του τσον εφοσον ετσι θα “ισορροπησει” τις σταθμες. Και δεν ντρεπεται γιαυτο, αφου υπαρχει η εμφυτη αντιληψη οτι το να εισαι γενναιοδωρος κριτης του αδύναμου ειναι “ευγενικο” και politically correct και αρα αποδεκτο, εστω κιαν αλλοιωνει την πραγματικοτητα. (Θυμισου τη δασκαλα που χαρακτηριζε τα εξυπνα παιδακια ως “εξυπνοτερα”, ενω τα χαζα ως “εξισου εξυπνα”). Αρα λοιπον ειναι αρκετα πιο ευκολο σε καποιον να αμφισβητησει μια υπαρχουσα ανισοσκελία παρα να υποστηριξει μια ανυπαρκτη.

Καπου εδω θα βαλω ενα αποτομο τελος για να μη σε κουρασω αλλο. Και επειδη ξερω οτι αναρωτιεσαι γιατι στα λεω ολα αυτα, θα σου εκμυστηρευτω οτι ουτε και εμενα μου φαινονται πολυ ουσιωδη. Οταν ξεκινησα να τα γραφω ηθελα να καταληξω αλλου αλλα τελικα δε με εβγαλε το κυμα, ε... και αφου τα εγραψα που τα εγραψα....

Μου λειπεις !

Αναγνωστουλη μου τις τελευταιες ωρες ειμαι πολυ ανησυχος. Οταν περπαταω νιωθω οτι κατι εχω ξεχασει να κανω, οτι κατι εκκρεμει, οτι κατι λειπει. Καθομαι στον υπολογιστη και καθως πιεζω το διακοπτη, νιωθω φευγαλεα την παλαμη μου αδυναμη και τα ακροδαχτυλα μουδιασμενα.

Ανοιγω μηχανικα ενα εγγραφο – δεν ειμαι καν σιγουρος οτι αυτο ηθελα να ανοιξω. Ξεκιναω να διαβαζω καπου στη μεση. Διαβαζω τις πρωτες πεντε λεξεις αλλα οι επομενες ειναι θολες. Απομακρυνω το βλεμμα μου απο την οθονη ψαχνοντας τα γυαλια μου, αλλα τα φοραω ηδη. Ξανακοιταω τις λεξεις. Τωρα φαινονται καθαρα. Διαβαζω ολοκληρη τη γραμμη, συνεχιζω στην επομενη μονο και μονο για να διαπιστωσω οτι το βλεμμα μου ξαναρχισε να σαρωνει την ιδια. Γερνω πιο κοντα στον υπολογιστη και την ξαναδιαβαζω με πεισμα, ομως τωρα συνειδητοποιω οτι με καθε λεξη ξεχναω την προηγουμενη. Αγωνιω. Τα παραταω, αλλωστε ξερω οτι ειναι αδυνατον να συγκεντρωθω.

Σηκωνομαι απο τον υπολογιστη. Παω στην κουζινα. Δεν ξερω γιατι. Διψαω? Γεμιζω ενα ποτηρι με νερο, πινω δυο γουλιες και δε νιωθω ουτε ανακουφιση ουτε καποια αισθηση πληρωσης. Κιομως νομιζα οτι διψουσα. Το πινω ολο και ξαναγυρναω στο δωματιο.

Ξαπλωνω μπρουμυτα και κλεινω τα ματια μου. Ανασαινω εκουσια, αργα και σταθερα. Προσπαθω να εστιασω στην αναπνοη μου αλλα με αποσυντονιζουν οι ηχοι του δρομου. Συντομα ιδρωνω. Καθε τοσο με διαπερνουν ριγη, απο το λαιμο μεχρι την κοιλια, ή απο το στομαχι μεχρι τις πατουσες.

Μετα απο λιγο αρχιζω να αποκοιμιεμαι. Βυθιζομαι στη γλυκια αδρανεια και ανυπομονω να αφεθω στη ναρκη του Μορφεα. Πλησιαζω στο σημειο της εναλλαγης, στο κατωφλι του ξυπνιου και του υπνου, και θελω μονο μια μικρη σπρωξια για να περασω απεναντι. Πολυ προσεκτικα παρακαλαω τις αισθησεις μου να παραιτηθουν απο το αοκνο εργο τους (αυτο της καταγραφης του οτιδηποτε), να με απαγκιστρωσουν απο την πραγματικοτητα και να μου επιτρεψουν να κοιμηθω.

Μετεωριζομαι ακομα λιγες στιγμες σε αυτο το σημειο οταν βιωνω το τρανταγμα μιας προσκρουσης – ταυτοχρονα νομιζω οτι το στηθος μου αδειασε, και το περιεχομενο του ανταλλαξε θεση με μια κρυα αερια μαζα που γαργαλαει τα τοιχωματα. Δεν ξερω απο που εχω πεσει μιας και βρισκομαι ακριβως εκει που βρισκομουν....ισως και να μετεωριζομουν στην κυριολεξια. Ο εγκεφαλος μου παιρνει μπρος σαν υπολογιστης που διωχνει το screensaver. Ειμαι ακομα πιο ταραγμενος απο πριν. ΦΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΚ.

Ξερω ακριβως τι συμβαινει αναγνωστουλη μου. Ξερω τι χρειαζεται για να αποδρασω απο τη συγχυση. Αλλωστε το ακουω μονιμα στα αυτια μου, σαν απελπισμενη εκκληση, σαν υποκωφο βουητο, σα μια συγχρονισμενη ρυθμικη ικεσια προερχομενη απο ολα τα κυτταρα μου:

" - NΙΚΟΤΙΝΗΗΗΗΗ !!!!"

Το μονο που παιρνουν βεβαια ειναι σορβιτολη. Δεν ξερω αν θα την κερδισω τη μαχη με το καπνισμα αναγνωστουλη μου, εχω μολις λιγες ωρες που κηρυξα την εναρξη της και ειναι πολυ νωρις για προβλεψεις. Το προβλημα ειναι πως ηδη νιωθω την υγεια μου να βελτιωνεται και θελω να το γιορτασω καπνιζοντας. Το ενθαρρυντικο ειναι, οτι σε αυτη την προσπαθεια εχω το χρονο να κυλαει με το μερος μου. Καθε δευτερολεπτο που περναει, ο εχθρος αποδυναμωνεται και εγω γινομαι μεγαλυτερο φαβορι.