Ξεχασα να αγορασω υγρο για το αντικουνουπικο μαραφετι και το πληρωσα με αιμα. Τι κιαν τελειωνει ο οκτωβρης?* Αυτα τα αιμοδιψη καθαρματα εξακολουθουν να μου επιτιθενται ανελεητα καθε απογευμοβραδο. Μονο η απαισια μυρωδια σιτρονελας μπορει να τα μαστουρωσει και να αναχαιτισει τις επιδρομες τους επιτρεποντας μου να κοιμηθω λιγες ωριτσες σαν ανθρωπας.
Οπως καταλαβαινεις λοιπον λατρεμενε μου αναγνωστουλη, οταν προχτες το βραδυ ειδα οτι το μπουκαλακι εχει αδειασει εντελως, πανικοβληθηκα. Προς στιγμην σκεφτηκα να λιποθυμησω ή να βάλω τα κλαματα, αλλα αυτο δε θα αλλαζε και πολλα, οποτε φωναξα τη Χανς για βοηθεια. Εκεινη, βλεποντας την αγωνια μου, εσπευσε να βρει ενα εντομοαπωθητικο σπρέυ και με ψεκασε με αυτο απο την κορυφη ως τα νυχια, δύο φορες. Εγω ηρεμησα, κουκουλωθηκα με ενα σεντονι για εξτρα προστασια, και ξαπλωσα (αργοτερα θα μαθαινα οτι η επιδραση του σπρευ διαρκει μονο τρεις ωρες και όχι ολη τη νυχτα οπως νομιζα).
Τρεις ωρες και ενα λεπτο αργοτερα, ξυπνησα με εντονο αισθημα κνησμου στον παραμεσο του δεξιου μου χεριου και στην κορυφη του δεξιου αυτιου. Γαμοσταυρισα λιγο και εβαλα αμμωνια. Ζαλισμενος οπως ημουν απο το ατσαλο ξυπνημα, δε σκεφτηκα να βαλω κιαλλο σπρέυ. Θεωρησα οτι μετα το φαϊ τα κουνουπια θα πανε για σιεστα, ετσι και εγω ξανακοιμηθηκα. Μετα απο ενα ακαθοριστο χρονικο διαστημα, που εμενα παντως μου φανηκε το πολυ ενα δευτερολεπτο, ξαναξυπνησα με τρια καινουργια τσιμπηματα: ενα στο πελμα και δυο στο εσωτερικο του βραχιονα.
Ξαναπασαλειφτηκα με το αζωτουχο δηλητηριο και εμεινα ξυπνιος και εκνευρισμενος, να αναπολω τις λαμπες πυρακτωσεως. Βλεπεις καλε μου αναγνωστουλη, τα κουνουπια, οπως και τα περισσοτερα νυκτοβια ζωα, σαστιζουν αν αναψει αποτομα καποιο εντονο φως. Αν αυτο συμβει την ωρα που πετανε, τα χανουν, και προσαραζουν στην κοντινοτερη επιφανεια, χωρις τριπλες και τσαλιμια. Τις περισσοτερες φορες αυτη η επιφανεια ειναι ενας ασπρος τοιχος και ετσι για λιγα δευτερολεπτα, μεχρι να ερθουν στα συγκαλα τους, αποτελουν ευκολο στοχο. Τον παλιο καλο καιρο, με το πατημα του διακοπτη, το νημα βολφραμιου ελουζε ακαριαια το δωματιο με πλουσιο φως, και ετσι αν δεν παθαινες επιληψια μπορουσες να επιτεθεις στο θηρευτη σου εχοντας στρατηγικο πλεονεκτημα. Στις μερες μας αντιθετα, μεχρι να παρει μπρος η λαμπα και να δωσει το εκατο τοις εκατο της ισχυος της, το κουνουπι προλαβαινει να κανει καλυψη - απόκρυψη - παραλλαγη, με φουμο στο προσωπο, κλαρακια στο κρανος και τα ρεστα.
Καθως σκεφτομουν ολα αυτα και κοιταζα τα πρησμενα στιγματα του χεριου μου υπο το λιγοστο φως της ανοιχτης μπαλκονοπορτας, τσουπ, ηρθε και εκατσε ακριβως εκει ο αληταρας που μολις πριν λιγο μου ειχε κανει την αφαιμαξη. Ημουν σιγουρος οτι ειναι αυτος γιατι ειχε φουσκωσει τοσο πολυ απο το αιμα που εμοιαζε περισσοτερο με μικρο σπουργιτι και λιγοτερο με κουνουπι.
Τιναχτηκα σα βελος και αναψα το φως. Δε βοηθησε και πολυ. Καρφωσα το βλεμμα στον τοιχο και εψαξα ψηλαφιστα για καποιο φονικο οπλο. Βρηκα στην πλατη της καρεκλας την πετσετα μαλλιων, την αρπαξα και με σβελτες κινησεις την τυλιξα, μια φορα κατα μηκος και δυο κατα πλατος, σχηματιζοντας ετσι ενα κοντοχοντρο μαστιγιο.
Με την αδρεναλινη στο κοκκινο, τις αισθησεις μου οξυμενες και την ενταση του φωτος σιγα σιγα να αυξανει, περασαν τεσσερα, ισως πεντε δευτερολεπτα. Και τοτε ειδα σαν απο το πουθενα να σχηματιζεται ψηλα στον τοιχο μια μαυρη κουκιδα. Αμεσως εξαφανιστηκε και ξαναεμφανιστηκε δεκα εκατοστα πιο κατω και δεξια. Ξαναχαθηκε και μιση στιγμη μετα βρισκοταν ακριβως μπροστα μου και ενα μετρο κατω απο το ταβανι. Δεν ξερω ποση ωρα σκοπευε να κατσει εκει και ουτε θα το μαθουμε και ποτε. Η τριτη σταση του λαιμαργου εισβολεα ηταν και η τελευταια του. Με μια αστραπιαια κινηση ορμησα μπροστα, τεντωσα το χερι μου και ραπισα τον τοιχο με δυναμη. Η πετσετα πλαταγιασε στο σοβα και συνεθλιψε το κουνουπι δημιουργωντας ενα μικρο λουτρο αιματος.
Ακριβως εκεινη τη στιγμη με ενιωσα ενα αμαλγαμα αγαλλιασης, δικαιοσυνης και εκδικησης τοσο λυτρωτικο, που σκεφτηκα οτι αξιζαν και τα πεντε τσιμπηματα. Πηγα στην κουζινα. Ηπια μια πορτοκαλαδα και εφαγα μερικα κουλουρια μπας και ρεφαρω το χαμενο αιμα. Ξαπλωσα νικητης.
* Συχνα ακουω καποιους νεαντερταλ να προφερουν “οκτωμβρη”, αλλα αυτο δεν ειναι το χειροτερο αφου ακουσα προσφατα ενα ορθιο γιδι να λεει “σεμτεβρης”!!
Οπως καταλαβαινεις λοιπον λατρεμενε μου αναγνωστουλη, οταν προχτες το βραδυ ειδα οτι το μπουκαλακι εχει αδειασει εντελως, πανικοβληθηκα. Προς στιγμην σκεφτηκα να λιποθυμησω ή να βάλω τα κλαματα, αλλα αυτο δε θα αλλαζε και πολλα, οποτε φωναξα τη Χανς για βοηθεια. Εκεινη, βλεποντας την αγωνια μου, εσπευσε να βρει ενα εντομοαπωθητικο σπρέυ και με ψεκασε με αυτο απο την κορυφη ως τα νυχια, δύο φορες. Εγω ηρεμησα, κουκουλωθηκα με ενα σεντονι για εξτρα προστασια, και ξαπλωσα (αργοτερα θα μαθαινα οτι η επιδραση του σπρευ διαρκει μονο τρεις ωρες και όχι ολη τη νυχτα οπως νομιζα).
Τρεις ωρες και ενα λεπτο αργοτερα, ξυπνησα με εντονο αισθημα κνησμου στον παραμεσο του δεξιου μου χεριου και στην κορυφη του δεξιου αυτιου. Γαμοσταυρισα λιγο και εβαλα αμμωνια. Ζαλισμενος οπως ημουν απο το ατσαλο ξυπνημα, δε σκεφτηκα να βαλω κιαλλο σπρέυ. Θεωρησα οτι μετα το φαϊ τα κουνουπια θα πανε για σιεστα, ετσι και εγω ξανακοιμηθηκα. Μετα απο ενα ακαθοριστο χρονικο διαστημα, που εμενα παντως μου φανηκε το πολυ ενα δευτερολεπτο, ξαναξυπνησα με τρια καινουργια τσιμπηματα: ενα στο πελμα και δυο στο εσωτερικο του βραχιονα.
Ξαναπασαλειφτηκα με το αζωτουχο δηλητηριο και εμεινα ξυπνιος και εκνευρισμενος, να αναπολω τις λαμπες πυρακτωσεως. Βλεπεις καλε μου αναγνωστουλη, τα κουνουπια, οπως και τα περισσοτερα νυκτοβια ζωα, σαστιζουν αν αναψει αποτομα καποιο εντονο φως. Αν αυτο συμβει την ωρα που πετανε, τα χανουν, και προσαραζουν στην κοντινοτερη επιφανεια, χωρις τριπλες και τσαλιμια. Τις περισσοτερες φορες αυτη η επιφανεια ειναι ενας ασπρος τοιχος και ετσι για λιγα δευτερολεπτα, μεχρι να ερθουν στα συγκαλα τους, αποτελουν ευκολο στοχο. Τον παλιο καλο καιρο, με το πατημα του διακοπτη, το νημα βολφραμιου ελουζε ακαριαια το δωματιο με πλουσιο φως, και ετσι αν δεν παθαινες επιληψια μπορουσες να επιτεθεις στο θηρευτη σου εχοντας στρατηγικο πλεονεκτημα. Στις μερες μας αντιθετα, μεχρι να παρει μπρος η λαμπα και να δωσει το εκατο τοις εκατο της ισχυος της, το κουνουπι προλαβαινει να κανει καλυψη - απόκρυψη - παραλλαγη, με φουμο στο προσωπο, κλαρακια στο κρανος και τα ρεστα.
Καθως σκεφτομουν ολα αυτα και κοιταζα τα πρησμενα στιγματα του χεριου μου υπο το λιγοστο φως της ανοιχτης μπαλκονοπορτας, τσουπ, ηρθε και εκατσε ακριβως εκει ο αληταρας που μολις πριν λιγο μου ειχε κανει την αφαιμαξη. Ημουν σιγουρος οτι ειναι αυτος γιατι ειχε φουσκωσει τοσο πολυ απο το αιμα που εμοιαζε περισσοτερο με μικρο σπουργιτι και λιγοτερο με κουνουπι.
Τιναχτηκα σα βελος και αναψα το φως. Δε βοηθησε και πολυ. Καρφωσα το βλεμμα στον τοιχο και εψαξα ψηλαφιστα για καποιο φονικο οπλο. Βρηκα στην πλατη της καρεκλας την πετσετα μαλλιων, την αρπαξα και με σβελτες κινησεις την τυλιξα, μια φορα κατα μηκος και δυο κατα πλατος, σχηματιζοντας ετσι ενα κοντοχοντρο μαστιγιο.
Με την αδρεναλινη στο κοκκινο, τις αισθησεις μου οξυμενες και την ενταση του φωτος σιγα σιγα να αυξανει, περασαν τεσσερα, ισως πεντε δευτερολεπτα. Και τοτε ειδα σαν απο το πουθενα να σχηματιζεται ψηλα στον τοιχο μια μαυρη κουκιδα. Αμεσως εξαφανιστηκε και ξαναεμφανιστηκε δεκα εκατοστα πιο κατω και δεξια. Ξαναχαθηκε και μιση στιγμη μετα βρισκοταν ακριβως μπροστα μου και ενα μετρο κατω απο το ταβανι. Δεν ξερω ποση ωρα σκοπευε να κατσει εκει και ουτε θα το μαθουμε και ποτε. Η τριτη σταση του λαιμαργου εισβολεα ηταν και η τελευταια του. Με μια αστραπιαια κινηση ορμησα μπροστα, τεντωσα το χερι μου και ραπισα τον τοιχο με δυναμη. Η πετσετα πλαταγιασε στο σοβα και συνεθλιψε το κουνουπι δημιουργωντας ενα μικρο λουτρο αιματος.
Ακριβως εκεινη τη στιγμη με ενιωσα ενα αμαλγαμα αγαλλιασης, δικαιοσυνης και εκδικησης τοσο λυτρωτικο, που σκεφτηκα οτι αξιζαν και τα πεντε τσιμπηματα. Πηγα στην κουζινα. Ηπια μια πορτοκαλαδα και εφαγα μερικα κουλουρια μπας και ρεφαρω το χαμενο αιμα. Ξαπλωσα νικητης.
* Συχνα ακουω καποιους νεαντερταλ να προφερουν “οκτωμβρη”, αλλα αυτο δεν ειναι το χειροτερο αφου ακουσα προσφατα ενα ορθιο γιδι να λεει “σεμτεβρης”!!
