Δεν πιστευω στο θεο. Εδω και αρκετο καιρο η επιστημη διελυσε και την παραμικρη υποψια υπαρξης ενος αδιορατου θεϊκου χεριου που κυβερνα και κατευθυνει τα παντα, δινοντας την ελευθερια στους ανθρωπους να οριζουν εκεινοι τη μοιρα τους. Αν το αιτιο των παντων δεν ειναι ο θεος, τοτε δε μενει παρα να εμπιστευτεις το ανθρωπινο μυαλο, πραγμα που σε κανει να σεβεσαι το ανθρωπινο πνευμα και την ανθρωπινη δημιουργικοτητα.
Κατα συνεπεια, πιστευω στον ανθρωπο. Φυσικα, οχι στον οποιονδηποτε ανθρωπο. Πιστευω, ας πουμε, στους ηρωες. Σαν ηρωες οριζω εκεινους τους ανθρωπους που σε μια δεδομενη χρονικη στιγμη προτασσουν το συλλογικο συμφερον εναντι του προσωπικου και φυσικα κανουν κατι γιαυτο θυσιαζοντας ισως και τη ζωη τους για καποιον υπερτερο σκοπο.
Ας δουμε ομως ενα παραδειγμα ενος πανθομολογουμενως ηρωα, του Θεοδωρου Κολοκοτρωνη, ο οποιος ηγηθηκε της ελληνικης επαναστασης του '21 (δεν την κερδισε αυτος βεβαια), που φυσικα τον θαυμαζω απεριοριστα. Ηταν αναμφισβητητα μεγαλοφυης ανθρωπος. Διαβαζω στον Ραφαηλιδη οτι εκτος απο κορυφαιος στραγητικος νους ηταν και διορατικος πολιτικος. Οραματιζοταν μαλιστα μετα το ευτυχες τελος της επαναστασης την ιδρυση κρατους ελληνοαλβανικου, διγλωσσου και διθρησκου και προσπαθουσε να "ενωσει" τους δυο λαους, ελληνες και αλβανους, προκειμενου να αντιμετωπισουν τον τουρκο κατακτητη. Εκει που ολοι οι αλλοι εβλεπαν διαφορες, ο Κολοκοτρωνης εβρισκε ομοιοτητες. Ηταν τοσο μπροστα αυτος ο ανθρωπος !
Τα στρατιωτικα του κατορθωματα και η γενναιοτητα του ειναι πανω κατω γνωστα σε ολους. Η μεγαλυτερη νικη που καταφερε κατα των τουρκων ηταν η αλωση της Τριπολιτσας την 23η Σεπτεμβριου 1821. Ακομα γιορταζουμε με παρελασεις στην Τριπολη τη μεγαλη αυτη μερα. Η αλωση ομως για τους ηττημενους ηταν σφαγη ή ακριβεστερα γενοκτονια. Συγκεκριμενα, σφαγιαστηκαν περιπου 32 χιλιαδες τουρκοι και εβραιοι αμαχοι, μεταξυ αυτων γυναικες και παιδια, αφου πρωτα βιαστηκαν, βασανιστηκαν κλπ. Η θηριωδια ηταν συντριπτικη. Βεβαια, θα μου πειτε στον πολεμο δεν υπαρχει σωστο ή λαθος, ηθικο ή ανηθικο. ΟΚ, εσεις ξερετε.
Επειτα ενα αλλο σημειο που μου κινησε την προσοχη και το διαβασα στη βικιπαιδεια, λημμα "αλωση της Τριπολιτσας", ημ/νια 26/4/2011, ηταν το εξης : "Κατα την πολιορκια της πολης, οι πλουσιοτερες οικογενειες προσεγγιζαν οπλαρχηγους και με καταλληλο αντιτιμο εξαγοραζαν την προστασια τους φευγοντας απο την Τριπολιτσα, αρκετοι με τα κινητα τους υπαρχοντα. Ο Raybaud αναφερει χαρακτηριστικα οτι οι Μαυρομιχαλαιοι, η Μπουμπουλινα, ο Κολοκοτρωνης και οι υπολοιποι οπλαρχηγοι καταφεραν να κανουν περιουσιες μεσα σε λιγες μερες απο αυτες τις καταπτυστες δοσοληψιες".
Με πονο καρδιας γραφω τα παραπανω διοτι αφελως πιστευα στην καθαροτητα των ηρωων και στο αμεμπτο της ηθικης τους υποστασης. Ειναι ανακουφιστικη, νομιζω, η αισθηση να ξερεις οτι υπαρχουν ή υπηρξαν ανθρωποι που ξεπερασαν τα ορια της ανθρωπινης ιδιοτελειας, θετοντας τις δυναμεις τους, σωματικες και ψυχικες στην εξυπηρετηση του κοινου καλου.
Οι ηρωες, λοιπον, ενσαρκωνουν ενα συμβολο. Οχι ομως ενα συμβολο θεϊκης προελευσης, αλλα ενα συμβολο γηινο και πραγματικο γιατι ειναι φτιαγμενοι απο σαρκα και οστα, αδιαψευστη αποδειξη του ανθρωπινου χαρακτηρα τους. Οι αρετες τους και οι αγαθοεργιες τους μας βοηθουν να καλυψουμε τα ιδεολογικα και υπαρξιακα μας κενα αφου αντλουμε παρηγορια και παραμυθία απο τον "προστατευτικο" τους δυναμισμο.
Ειναι απολυτα εξηγησιμη λοιπον η μυθοποιηση του ηρωα και η αποδοση σε αυτον ιδοτητων φαντασιακων. Ομως οι ηρωες δεν ειναι θεοι, ειναι ανθρωποι και ως ανθρωποι ειναι ατελεις. Και στο μετρο που κανενας θνητος δε μπορει να προσεγγισει το απειρο και το τελειο και η ιδεα της απολυτης πληροτητας ειναι απροσπελαστη, η "υπερβαση" των ηρωων ειναι μια ψευδαισθηση. Συνεπως, για ανθρωπους σαν και εμενα που θελουμε να ξεπερασουμε τον εγγενη πανικο της ανθρωπινης φυσης μας μυθοποιωντας τους ηρωες, δεν εχουμε παρα να ξεφυλλισουμε ενα κομικ.
Κυριακή 24 Απριλίου 2011
Αρκαδικη ανταποκριση.
Δεν εχω καλα καλα τρεις μερες που βρισκομαι στην Τριπολη και νιωθω τους μασητηρες μου να κανουν γραμμωση στην εξωτερικη πλευρα της κατω γναθου μου. Σε αυτο βοηθησε το εξαιρετικο εθιμο της νηστειας που φυσικα εδω και χρονια αποτελει εφαλτηριο για εναλλακτικες γαστριμαργικες απολαυσεις, κραιπαλες και πρησμενα στομαχια.
Την παρασκευη το μεσημερι λοιπον, συμμετειχα σε μια μινι γενοκτονια γαριδας και καβουριου, την οποια συνοδεψα με μανιταρια στη σχαρα και σπαραγγια. Το βραδακι μετα την πορεια, εκανα blend in με τους πιστους και καθισα σε ενα απο τα ασφυκτικα γεματα εστιατορεια - μεζεδοπωλεια. Για να μην καταλαβει κανεις οτι ειμαι παρεισακτος, εκανα ο,τι καναν ολοι: γεμισα καθε* τετραγωνικο εκατοστο του τραπεζιου με καλαμαρακια (γεμιστα & τηγανιτά), σουπιες, χταποδια, κολοκυθακια, παντζαρια και πολλα ακομα ψιψιψονια που γνωρισαν τον εσωτερικο μου κοσμο.
Το σαββατοβραδο περασα μια βολτα απο το προαυλιο της κεντρικης εκκλησιας οπως συνηθιζεται. Το ιβεντ ηταν παρομοιο με το περσινο, και το προπερσινο και το παραπροπερσινο... Νομιζω πως οι διοργανωτες εχουν αρχισει να καταλαβαινουν πως το κοινο βαριεται, γιατι φετος εκαναν μια καινοτομια: προσθεσαν ενα προτζεκτορα που προβαλλε τεραστιες χριστιανικες εικονες στην προσοψη του ναου. Ελπιζω του χρονου να προβαλλουν video clips ετσι ωστε να μπορουμε να κανουμε air guitaring με τις λαμπαδες μας (εχω αρχισει να νιωθω μεγαλος για εικονικη ξιφασκια).
Κυριακη πρωι, και ο λαμπρος ηλιος με παροτρυνε να περπατησω στην πολη. Η κεντρικη πλατεια βρωμαγε χοληστερινη και φτηνο κρασι αλλα κανεις δεν πτοουνταν. Μονο ο Κωλοκοτρωνης ειχε αγριεμενο προσωπο και επιθετικα προτεταμενο σπαθι, αφου το αλογο του ηταν τρομαγμενο και στεκοταν στα δυο πισινά του ποδια. Νομιζω πως γιαυτο ευθυνεται η εκκωφαντικη φωνη της α'η'δου, η οποια με συνοδεια κλαρινου διαλαλουσε οτι "εχει πονο στην καρδ-γ-ια" και οτι καποιο παπακι "πηγε στην ποταμ-ν-ια".
Κατα τα αλλα, τιποτα συνταρακτικο δε μου συνεβη. Ο υπολοιπος χρονος μου, γεμισε με καναδυο ταινιουλες, λιγο παραπανω dexter, ποτα σε μπαρακια, μπιριμπες και γενικα μια απο τα ιδια. Σε γενικες γραμμες λοιπον, μπορω να πω οτι περασα ομορφα, άλλωστε μου αρεσει το πασχα. Το μονο σημειο για το οποιο εχω τις ενστασεις μου ειναι οι ευχες. Γιατι κατσε ρε φιλε, οταν ειμαι αρρωστος μου λες "καλη αναρρωση", ε οταν μου λες "καλη ανασταση" πως περιμενεις να μη στραβωσω?
* Οπως θα ξερετε τα περισσοτερα πιατα εχουν σχημα κυκλικο ή οβαλ και ετσι δεν καλυπτουν όλο το χωρο (σε αντιθεση με τα τετραγωνα, τα παραλληλογραμμα ή τις κυψελες). Γιαυτο το λογο αναγκαστηκα να γεμισω τους μικρους αδειους χωρους με ουζοποτηρα και καραφακια.
Την παρασκευη το μεσημερι λοιπον, συμμετειχα σε μια μινι γενοκτονια γαριδας και καβουριου, την οποια συνοδεψα με μανιταρια στη σχαρα και σπαραγγια. Το βραδακι μετα την πορεια, εκανα blend in με τους πιστους και καθισα σε ενα απο τα ασφυκτικα γεματα εστιατορεια - μεζεδοπωλεια. Για να μην καταλαβει κανεις οτι ειμαι παρεισακτος, εκανα ο,τι καναν ολοι: γεμισα καθε* τετραγωνικο εκατοστο του τραπεζιου με καλαμαρακια (γεμιστα & τηγανιτά), σουπιες, χταποδια, κολοκυθακια, παντζαρια και πολλα ακομα ψιψιψονια που γνωρισαν τον εσωτερικο μου κοσμο.
Το σαββατοβραδο περασα μια βολτα απο το προαυλιο της κεντρικης εκκλησιας οπως συνηθιζεται. Το ιβεντ ηταν παρομοιο με το περσινο, και το προπερσινο και το παραπροπερσινο... Νομιζω πως οι διοργανωτες εχουν αρχισει να καταλαβαινουν πως το κοινο βαριεται, γιατι φετος εκαναν μια καινοτομια: προσθεσαν ενα προτζεκτορα που προβαλλε τεραστιες χριστιανικες εικονες στην προσοψη του ναου. Ελπιζω του χρονου να προβαλλουν video clips ετσι ωστε να μπορουμε να κανουμε air guitaring με τις λαμπαδες μας (εχω αρχισει να νιωθω μεγαλος για εικονικη ξιφασκια).
Κυριακη πρωι, και ο λαμπρος ηλιος με παροτρυνε να περπατησω στην πολη. Η κεντρικη πλατεια βρωμαγε χοληστερινη και φτηνο κρασι αλλα κανεις δεν πτοουνταν. Μονο ο Κωλοκοτρωνης ειχε αγριεμενο προσωπο και επιθετικα προτεταμενο σπαθι, αφου το αλογο του ηταν τρομαγμενο και στεκοταν στα δυο πισινά του ποδια. Νομιζω πως γιαυτο ευθυνεται η εκκωφαντικη φωνη της α'η'δου, η οποια με συνοδεια κλαρινου διαλαλουσε οτι "εχει πονο στην καρδ-γ-ια" και οτι καποιο παπακι "πηγε στην ποταμ-ν-ια".
Κατα τα αλλα, τιποτα συνταρακτικο δε μου συνεβη. Ο υπολοιπος χρονος μου, γεμισε με καναδυο ταινιουλες, λιγο παραπανω dexter, ποτα σε μπαρακια, μπιριμπες και γενικα μια απο τα ιδια. Σε γενικες γραμμες λοιπον, μπορω να πω οτι περασα ομορφα, άλλωστε μου αρεσει το πασχα. Το μονο σημειο για το οποιο εχω τις ενστασεις μου ειναι οι ευχες. Γιατι κατσε ρε φιλε, οταν ειμαι αρρωστος μου λες "καλη αναρρωση", ε οταν μου λες "καλη ανασταση" πως περιμενεις να μη στραβωσω?
* Οπως θα ξερετε τα περισσοτερα πιατα εχουν σχημα κυκλικο ή οβαλ και ετσι δεν καλυπτουν όλο το χωρο (σε αντιθεση με τα τετραγωνα, τα παραλληλογραμμα ή τις κυψελες). Γιαυτο το λογο αναγκαστηκα να γεμισω τους μικρους αδειους χωρους με ουζοποτηρα και καραφακια.
Κυριακή 17 Απριλίου 2011
Requiem eternam
Είμαι πραγματικά συντετριμμένη από το θάνατο του Νίκου Παπάζογλου, του καλλιτέχνη που με συγκίνησε όσο κανείς άλλος. Συγχωρέστε το συναισθηματισμό μου αλλά πρόκειται για στιγμή αδυναμίας όπου θέλω να φωνάξω : "Νίκο θα σ αγαπώ για πάντα, είσαι αθάνατος. Νιώθω βαθειά θλίψη που δε θα σε ξαναδώ". Σίγουρα ο Παπάζογλου ανήκε στους εξαιρετικούς ανθρώπους. Και όποιος τολμήσει να τρολάρει αυτό το ποστ, θα τον καταραστώ.
Τετάρτη 13 Απριλίου 2011
Ουσιες
Αγαπητοι μου αναγνωστουληδες ειναι αληθεια οτι εδω και αρκετο καιρο σας εχω γραψει - δε σας εχω γραψει εδω και αρκετο καιρο. Ισως επειδη περιμενα να μου στειλει η Αθηνά κατι βαθυ, πνευματωδες και αξιόλογο. Δεν το εκανε.
Ετσι θα αναλωθω μιλωντας για χαζομαρες (δε θα κρατησω κακια σε οσους σκεφτουν "σιγα την αλλαγη").
Παμε λοιπον.
Η μιση αφορμη για τη δημιουργια αυτου του αρθρου μου δοθηκε πριν μια περιπου ωρα, οταν χρειαστηκε να βαλω ξυδι στη σαλατα* που μου εφτιαξε η Χανς. Το μπουκαλι με το ξυδι ηταν αδειο, οποτε πηρα ενα καινουργιο, και με ενα ψαλιδι εκοψα ευκολα το μικρο ασπρο ματζαφλαρακι που κουμπωνει κατω απο το καπακι και κραταει το δοχειο αεροστεγως κλεισμενο. Εφαγα τη σαλατα.
Το άλλο 0.5 της αφορμης εμφανιστηκε λιγο αργοτερα οταν θελησα να ανοιξω ενα καινουργιο μπουκαλι οινοπνευματος. Η μορφη του καπακιου του ηταν παρομοια με του ξυδιου αλλα το μπλε ματζαφλαρακι ηταν δυσπροσιτο αφου μονο ενα μικρο μερος του προεξειχε απο το στομιο. Αναγκαστηκα να το κοψω με την ακρη του ψαλιδιου, (πραγμα οχι πολυ ευκολο αφου το μαντζαφλαρι ειναι παχυ και οι λεπιδες του ψαλιδιου μακριες), και οταν τα ψιλοκαταφερα διαπιστωσα με εκπληξη οτι δεν υπηρχε τρυπουλα!?! το πλαστικο εξογκωμα ηταν μασιφ μεχρι εκεινο το σημειο και αρα το μπουκαλι ηταν ακομα κλειστο. Συνεχισα να παλευω αυτη τη φορα με μαχαιρι και μετα απο αρκετη προσπαθεια καταφερα πληγμα στον αντιπαλο, ικανο να μου προσφερει εναν ασθενικο, λοξο και πιτσιλωδη πιδακα και μονο υπο μεγαλη πιεση.
Φυσικα, μετα το τελος της περιπετειας, βλαστημησα απο μεσα μου** τους μηχανικους που σχεδιασαν αυτο το γαμημενο μπουκαλι, ευχηθηκα να παθουν σκαρλατίνα και αναρωτηθηκα πώς ειναι δυνατον να μη μπορουν να φτιαξουν σωστα ενα τοσο μικρο πραγματακι που ομως μπορει να γινει αιτια τοσο μεγαλου εκνευρισμου και ποσο καλυτερη θα ηταν η ζωη ολων μας αν αυτα τα μικρα θεματακια απολαμβαναν την προσοχη που τους αξιζει.
Καπου εκει πεταχτηκε μια φωνη στο κεφαλι μου, που νομιζω αντιπροσωπευει τον αντιδραστικο χλεχλε που ολοι κουβαλαμε μεσα μας, και μου ειπε χλεχλευαστικα: "εδω ο κοσμος καιγεται..." . Και εκεινη τη στιγμη συνειδητοποιησα ποσο ηλιθια ειναι η ουσια αυτης της ρησης (να σημειωσω εδω για οσους δε με ξερετε οτι σιχαινομαι τα γνωμικα, τις παροιμιες και τα ρητα, και γενικοτερα θεωρω πως ό,τι "λεει ο σοφος λαος" ειναι μπουρδα).
Γιατι, αν το καλοσκεφτεις, αυτο που προτεινει ο ποιητης, ειναι να μην ασχολουμαστε με τα μικρα ζητηματα οταν υπαρχουν μεγαλυτερα. Τι ανοησια! Δηλαδη αν εγω εχω ποδαγρα και πονοδοντο δε θα παω στον οδοντιατρο?
Αλλωστε τα μεγαλα προβληματα ειναι τις περισσοτερες φορες δυσεπιλυτα, ή εκτος του πεδιου επιρροής μας, ή αγνοουμε το πώς λυνονται ή η αντιμετωπιση τους δεν καρποφορει παρα μονο μακροπροθεσμα. Αντίθετα οι μικρες βελτιωσεις που μπορουν να γινουν σε καθε τομεα της ζωης μας (προβληματικο ή μη) ειναι και εφικτες και αμεσες. Ασε που συχνα, τα μεγαλα προβληματα αποτελουν σε καποιο βαθμο αθροισμα μικροτερων, εστω κιαν δε φαινεται εκ πρωτης οψεως.
Αρα λοιπον, οταν "ο κοσμος καιγεται", αν δε σκοπευεις να πιασεις τη μανικα, τοτε καλα θα κανεις να συνεχισεις αυτο που εκανες.
*Η ιδια μαλιστα με ενημερωσε οτι ενα απο τα υλικα της σαλατας ονομαζεται "σαλάτα" πραγμα που μου εκανε εντυπωση και με οδηγησε σε πολλες σκεψεις αλλα δε θα ασχοληθω με αυτες.
**Βλεπετε ημουν μονος και οταν ειμαι μονος και βριζω φωναχτα νιωθω λιγο περιεργα.
Ετσι θα αναλωθω μιλωντας για χαζομαρες (δε θα κρατησω κακια σε οσους σκεφτουν "σιγα την αλλαγη").
Παμε λοιπον.
Η μιση αφορμη για τη δημιουργια αυτου του αρθρου μου δοθηκε πριν μια περιπου ωρα, οταν χρειαστηκε να βαλω ξυδι στη σαλατα* που μου εφτιαξε η Χανς. Το μπουκαλι με το ξυδι ηταν αδειο, οποτε πηρα ενα καινουργιο, και με ενα ψαλιδι εκοψα ευκολα το μικρο ασπρο ματζαφλαρακι που κουμπωνει κατω απο το καπακι και κραταει το δοχειο αεροστεγως κλεισμενο. Εφαγα τη σαλατα.
Το άλλο 0.5 της αφορμης εμφανιστηκε λιγο αργοτερα οταν θελησα να ανοιξω ενα καινουργιο μπουκαλι οινοπνευματος. Η μορφη του καπακιου του ηταν παρομοια με του ξυδιου αλλα το μπλε ματζαφλαρακι ηταν δυσπροσιτο αφου μονο ενα μικρο μερος του προεξειχε απο το στομιο. Αναγκαστηκα να το κοψω με την ακρη του ψαλιδιου, (πραγμα οχι πολυ ευκολο αφου το μαντζαφλαρι ειναι παχυ και οι λεπιδες του ψαλιδιου μακριες), και οταν τα ψιλοκαταφερα διαπιστωσα με εκπληξη οτι δεν υπηρχε τρυπουλα!?! το πλαστικο εξογκωμα ηταν μασιφ μεχρι εκεινο το σημειο και αρα το μπουκαλι ηταν ακομα κλειστο. Συνεχισα να παλευω αυτη τη φορα με μαχαιρι και μετα απο αρκετη προσπαθεια καταφερα πληγμα στον αντιπαλο, ικανο να μου προσφερει εναν ασθενικο, λοξο και πιτσιλωδη πιδακα και μονο υπο μεγαλη πιεση.
Φυσικα, μετα το τελος της περιπετειας, βλαστημησα απο μεσα μου** τους μηχανικους που σχεδιασαν αυτο το γαμημενο μπουκαλι, ευχηθηκα να παθουν σκαρλατίνα και αναρωτηθηκα πώς ειναι δυνατον να μη μπορουν να φτιαξουν σωστα ενα τοσο μικρο πραγματακι που ομως μπορει να γινει αιτια τοσο μεγαλου εκνευρισμου και ποσο καλυτερη θα ηταν η ζωη ολων μας αν αυτα τα μικρα θεματακια απολαμβαναν την προσοχη που τους αξιζει.
Καπου εκει πεταχτηκε μια φωνη στο κεφαλι μου, που νομιζω αντιπροσωπευει τον αντιδραστικο χλεχλε που ολοι κουβαλαμε μεσα μας, και μου ειπε χλεχλευαστικα: "εδω ο κοσμος καιγεται..." . Και εκεινη τη στιγμη συνειδητοποιησα ποσο ηλιθια ειναι η ουσια αυτης της ρησης (να σημειωσω εδω για οσους δε με ξερετε οτι σιχαινομαι τα γνωμικα, τις παροιμιες και τα ρητα, και γενικοτερα θεωρω πως ό,τι "λεει ο σοφος λαος" ειναι μπουρδα).
Γιατι, αν το καλοσκεφτεις, αυτο που προτεινει ο ποιητης, ειναι να μην ασχολουμαστε με τα μικρα ζητηματα οταν υπαρχουν μεγαλυτερα. Τι ανοησια! Δηλαδη αν εγω εχω ποδαγρα και πονοδοντο δε θα παω στον οδοντιατρο?
Αλλωστε τα μεγαλα προβληματα ειναι τις περισσοτερες φορες δυσεπιλυτα, ή εκτος του πεδιου επιρροής μας, ή αγνοουμε το πώς λυνονται ή η αντιμετωπιση τους δεν καρποφορει παρα μονο μακροπροθεσμα. Αντίθετα οι μικρες βελτιωσεις που μπορουν να γινουν σε καθε τομεα της ζωης μας (προβληματικο ή μη) ειναι και εφικτες και αμεσες. Ασε που συχνα, τα μεγαλα προβληματα αποτελουν σε καποιο βαθμο αθροισμα μικροτερων, εστω κιαν δε φαινεται εκ πρωτης οψεως.
Αρα λοιπον, οταν "ο κοσμος καιγεται", αν δε σκοπευεις να πιασεις τη μανικα, τοτε καλα θα κανεις να συνεχισεις αυτο που εκανες.
*Η ιδια μαλιστα με ενημερωσε οτι ενα απο τα υλικα της σαλατας ονομαζεται "σαλάτα" πραγμα που μου εκανε εντυπωση και με οδηγησε σε πολλες σκεψεις αλλα δε θα ασχοληθω με αυτες.
**Βλεπετε ημουν μονος και οταν ειμαι μονος και βριζω φωναχτα νιωθω λιγο περιεργα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)