Ουσιες

Αγαπητοι μου αναγνωστουληδες ειναι αληθεια οτι εδω και αρκετο καιρο σας εχω γραψει - δε σας εχω γραψει εδω και αρκετο καιρο. Ισως επειδη περιμενα να μου στειλει η Αθηνά κατι βαθυ, πνευματωδες και αξιόλογο. Δεν το εκανε.

Ετσι θα αναλωθω μιλωντας για χαζομαρες (δε θα κρατησω κακια σε οσους σκεφτουν "σιγα την αλλαγη").

Παμε λοιπον.

Η μιση αφορμη για τη δημιουργια αυτου του αρθρου μου δοθηκε πριν μια περιπου ωρα, οταν χρειαστηκε να βαλω ξυδι στη σαλατα* που μου εφτιαξε η Χανς. Το μπουκαλι με το ξυδι ηταν αδειο, οποτε πηρα ενα καινουργιο, και με ενα ψαλιδι εκοψα ευκολα το μικρο ασπρο ματζαφλαρακι που κουμπωνει κατω απο το καπακι και κραταει το δοχειο αεροστεγως κλεισμενο. Εφαγα τη σαλατα.

Το άλλο 0.5 της αφορμης εμφανιστηκε λιγο αργοτερα οταν θελησα να ανοιξω ενα καινουργιο μπουκαλι οινοπνευματος. Η μορφη του καπακιου του ηταν παρομοια με του ξυδιου αλλα το μπλε ματζαφλαρακι ηταν δυσπροσιτο αφου μονο ενα μικρο μερος του προεξειχε απο το στομιο. Αναγκαστηκα να το κοψω με την ακρη του ψαλιδιου, (πραγμα οχι πολυ ευκολο αφου το μαντζαφλαρι ειναι παχυ και οι λεπιδες του ψαλιδιου μακριες), και οταν τα ψιλοκαταφερα διαπιστωσα με εκπληξη οτι δεν υπηρχε τρυπουλα!?! το πλαστικο εξογκωμα ηταν μασιφ μεχρι εκεινο το σημειο και αρα το μπουκαλι ηταν ακομα κλειστο. Συνεχισα να παλευω αυτη τη φορα με μαχαιρι και μετα απο αρκετη προσπαθεια καταφερα πληγμα στον αντιπαλο, ικανο να μου προσφερει εναν ασθενικο, λοξο και πιτσιλωδη πιδακα και μονο υπο μεγαλη πιεση.

Φυσικα, μετα το τελος της περιπετειας, βλαστημησα απο μεσα μου** τους μηχανικους που σχεδιασαν αυτο το γαμημενο μπουκαλι, ευχηθηκα να παθουν σκαρλατίνα και αναρωτηθηκα πώς ειναι δυνατον να μη μπορουν να φτιαξουν σωστα ενα τοσο μικρο πραγματακι που ομως μπορει να γινει αιτια τοσο μεγαλου εκνευρισμου και ποσο καλυτερη θα ηταν η ζωη ολων μας αν αυτα τα μικρα θεματακια απολαμβαναν την προσοχη που τους αξιζει.

Καπου εκει πεταχτηκε μια φωνη στο κεφαλι μου, που νομιζω αντιπροσωπευει τον αντιδραστικο χλεχλε που ολοι κουβαλαμε μεσα μας, και μου ειπε χλεχλευαστικα: "εδω ο κοσμος καιγεται..." . Και εκεινη τη στιγμη συνειδητοποιησα ποσο ηλιθια ειναι η ουσια αυτης της ρησης (να σημειωσω εδω για οσους δε με ξερετε οτι σιχαινομαι τα γνωμικα, τις παροιμιες και τα ρητα, και γενικοτερα θεωρω πως ό,τι "λεει ο σοφος λαος" ειναι μπουρδα).

Γιατι, αν το καλοσκεφτεις, αυτο που προτεινει ο ποιητης, ειναι να μην ασχολουμαστε με τα μικρα ζητηματα οταν υπαρχουν μεγαλυτερα. Τι ανοησια! Δηλαδη αν εγω εχω ποδαγρα και πονοδοντο δε θα παω στον οδοντιατρο?

Αλλωστε τα μεγαλα προβληματα ειναι τις περισσοτερες φορες δυσεπιλυτα, ή εκτος του πεδιου επιρροής μας, ή αγνοουμε το πώς λυνονται ή η αντιμετωπιση τους δεν καρποφορει παρα μονο μακροπροθεσμα. Αντίθετα οι μικρες βελτιωσεις που μπορουν να γινουν σε καθε τομεα της ζωης μας (προβληματικο ή μη) ειναι και εφικτες και αμεσες. Ασε που συχνα, τα μεγαλα προβληματα αποτελουν σε καποιο βαθμο αθροισμα μικροτερων, εστω κιαν δε φαινεται εκ πρωτης οψεως.

Αρα λοιπον, οταν "ο κοσμος καιγεται", αν δε σκοπευεις να πιασεις τη μανικα, τοτε καλα θα κανεις να συνεχισεις αυτο που εκανες.


*Η ιδια μαλιστα με ενημερωσε οτι ενα απο τα υλικα της σαλατας ονομαζεται "σαλάτα" πραγμα που μου εκανε εντυπωση και με οδηγησε σε πολλες σκεψεις αλλα δε θα ασχοληθω με αυτες.

**Βλεπετε ημουν μονος και οταν ειμαι μονος και βριζω φωναχτα νιωθω λιγο περιεργα.