Μολών λαβε

Λοιπόν, πήρα το galaxy s3 της samsung και σημερα το πρωι του έβαλα την κάρτα απο το καρτοκινητο cosmote που χρησιμοποιουσα μεχρι τωρα. Άνοιξα το κινητο και μετα απο λιγο έκανε μερικα “τιρου ριρου” τα οποια φυσικα αγνοησα. Καποια στιγμη αργοτερα, εντελως απο τύχη, βρέθηκα σε μια οθονη με μηνυματα που μου ειχε στειλει η cosmote. Μεσες ακρες, μου ελεγε ότι μου εδωσε προσβαση στο ιντερνετ απο τη στιγμη που εβαλα την καρτα, και την πρωτη μερα ειναι δωρεαν αλλα για καθε επομενη μερα θα με χρεωνει ενα ευρω. Αν θελω ομως μπορω να απενεργοποιησω αυτη την υπηρεσια στελνοντας κατι καπου.

Εγω φυσικα, πηρα την ξεκουρδιστη κιθαρα μου, πηγα εξω απο τα κεντρικα γραφεια της cosmote και άρχισα να παίζω πυξ λαξ. Οταν τελειωσα το πρωτο τραγουδι πεταξα κάτω απο την πορτα τους ενα χαρτακι στο οποιο ειχα γραψει στα λατινικα το εξης disclaimer:
“Έιστε γραμμενοι στην ψυχαγωγικη υπηρεσια “μουσικα ταξιδια” του Αλκη που κοστιζει πενηντα ευρώ ανα ώρα. Αν θελετε να την απενεργοποιήσετε παρακαλω συμπληρωστε ένα εντυπο ε9 και καταθεστε το μαζι με ενα πιστοποιητικο γεννησης στο ταμειο παρακαταθηκων και δανειων.”

Οκ, το σκηνικο με την κιθαρα δεν εγινε, αλλα γαμω το κερατο μου μεσα και γαμω τις πολυεθνικες και το γαμωκαπιταλισμο και διαμαρτυρομαι και καταδικαζω την αλητεια απο οπου κιαν προερχεται. Μεχρι πού θα φτασει δηλαδη αυτο το νταβατζιλικι? Θα πρεπει να κοιταω περιδεής τα mails μου, τα μηνυματα μου και το ταχυδρομειο μου καθε λιγο για να βεβαιωθω οτι καποιος παπαρας δε θα με χρεωσει για κατι που δε ζητησα? Κιαν αυριο ερθουν δεκα επιπλεον υπηρεσιες ή εκατο ή χιλιες θα πρεπει να στελνω με τις ωρες μηνυματα για να τις απενεργοποιησω?

Και νταξ, εγω ειμαι γατος και το βλεπω και μπορω να το αποφυγω, αλλα καποιος ηλικιωμενος? Σκεψου τη γιαγια σου αναγνωστουλη μου και πες πως της εκανες δωρο ενα σμαρτφοουν, ετσι επειδη εισαι large τυπος και γουσταρεις. Νομιζεις οτι θα εβλεπε το μηνυμα και θα απενεργοποιουσε τη χρεωση? Ή αν καποιος ειναι αναλφαβητος, ή αν δε βλεπει πολυ καλα και πηρε το κινητο μονο για να μιλαει και να βλεπει φωτογραφιες. Ολοι αυτοι θα πληρωσουν στην cosmote ενα ευρω τη μερα αναγνωστουλη μου. Τριαντα ευρω το μηνα, ή τριακοσια εξηντα πεντε ευρω το χρονο. Στην cosmote. Χωρις να το ξερουν.

Και εμεις τι κανουμε γιαυτο? Μπορουμε να στειλουμε μηνυμα απενεργοποιησης, να μη δωσουμε παραπανω σημασια και να γραψουμε στα αρχιδια μας τους γέρους, τους χαζους και γενικα τους λιγοτερο τυχερους συνανθρωπους μας. Εγώ όμως ξέρεις οτι ειμαι γεννημενος αγωνιστης (ειδικα οταν οι αγωνες δεν απαιτουν να σηκωθω απο την ανετη, περιστρεφομενη καρεκλα μου).

Γιαυτο λοιπον τους πηρα τηλεφωνο και τους ειπα οτι δε θελω το βρωμοϊντερνετ τους, αλλα δε θα στειλω κανενα μηνυμα. Και αν αυριο με χρεωσουν, θα τους στειλω εξωδικο στο οποιο θα ζηταω απολογια και αποζημιωση και αν με αγνοησουν θα κινηθω εναντιον τους δικαστικα. Και ετσι αν μεθαυριο βρω καμια γυναικα και κανω κανα γιο, και με κοιταξει με δακρυα στα ματια και με ρωτησει: “Γιατι πατερουλη ο κοσμος μας ειναι τοσο αδικος?”, θα μπορω να τον κοιταξω και εγω στα ματια σαν αντρας προς αντρα, να βαλω το χερι μου στον ωμο του και να του πω:
“Εγω τουλαχιστον προσπαθησα...”

 

Ψυχολογία

Στο παρόν θα καταπιαστούμε με ένα θέμα που άπτεται της ανθρώπινης ψυχολογίας και παρακαλώ ιδιαίτερα τους αναγνώστες που τυγχάνει να έχουν επιστημονικές γνώσεις επί του θέματος, να τοποθετηθούν. Φυσικά οι δικές μου παρατηρήσεις στηρίζονται πέρα για πέρα σε εμπειρικές καταγραφές και για τούτο η αξιοπιστία τους ελέγχεται.

Παρατήρησα λοιπόν ότι οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν με αξιοθαύμαστη ευκολία οποιοδήποτε θετικό σχόλιο τους πεις για την εμφάνιση, εξυπνάδα, ομορφιά, υποτιθέμενη νεότητα, καλλιέργεια, πνεύμα κλπ ενώ από την άλλη δείχνουν αφάνταστα επιφυλακτικοί και ίσως και εχθρικοί απέναντι σε ένα αρνητικό σχόλιο αφορόν στους παραπάνω και άλλους ενδεχομένως τομείς.

Για τις ανάγκες του παρόντος θα ήθελα να αποσυνδέσουμε το βαθμό αποδοχής ενός σχολίου από την αλήθεια του περιέχοντος στο σχόλιο ισχυρισμό. Για παράδειγμα όταν κάποιος μου λέει ότι είμαι ηλίθια, δε με απασχολεί εν προκειμένω αν αυτή η πληροφορία είναι αληθής ή όχι αλλά αν εγώ θα τον πιστέψω ή όχι. Και τούτο διότι η «αλήθεια» είναι έτσι κι αλλιώς υποκειμενική κι επιπλέον σπουδαίο ρόλο παίζει και η αξιοπιστία του φέροντος την πληροφορία, αυτού δηλαδή που σχολιάζει.

Θα εμμείνουμε λοιπόν στην αντίδραση αυτού που δέχεται την πληροφορία, η οποία, κατά την άποψή μου, έχει την ακόλουθη φορά :
Α) θετικό σχόλιο – αποδοχή, θεώρηση του σχολίου ως αληθούς
Β) αρνητικό σχόλιο – μη αποδοχή, θεώρηση του σχολίου ως ψευδούς.

Τι συμβαίνει όμως και τείνουμε όλοι να πιστεύουμε τη θετική κριτική που μας κάνουν? Είναι άραγε κάποια αυθόρμητη και αυτόματη αντίδραση του οργανισμού μας, υπαγορευμένη από εντολές εγγεγραμμένες στα γονίδιά μας? Γιατί όταν λες σε κάποιον ότι είναι ωραίος, αρχίζει και κορδώνεται ενώ όταν του λες ότι είναι μαλάκας  ούτε που του πάει απ το μυαλό ότι κάτι τέτοιο μπορεί και να ισχύει?

Θεωρώντας τα παραπάνω ως αξιωματικά αληθή, είναι προφανές ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το λόγο ως όπλο προς εξυπηρέτηση των σκοπών μας. Προς επίρρωση των ισχυρισμών μου έχω πολλά παραδείγματα να παραθέσω από την εργασιακή μου εμπειρία. Συγκεκριμένα, όταν έρχεται κάποιος πελάτης, ιδιαίτερα αν ανήκει στην κατηγορία των εξυπνάκηδων που επειδή έχουν διαβάσει κάποιο νομικό κείμενο σε μια εφημερίδα, νομίζουν πως έχουν γίνει και δικηγόροι, και μου λέει ότι έχω σκεφτεί το «τάδε» για την υπόθεσή μου, εγώ είμαι υποχρεωμένη δίκην αβρότητας να του πω ότι «ναι, ξέρετε, είναι ευφυής ο συλλογισμός σας αλλά καλύτερα να ακολουθήσουμε τη δική μου γραμμή επειδή εγώ λόγω εμπειρίας κατέχω λίγα πράγματα παραπάνω» ενώ στην ουσία εννοώ «είσαι παντελώς ηλίθιος και αυτό που σκέφτηκες ένα τρίχρονο θα το σκεφτόταν καλύτερα».  Ή όταν ακόμα έρχεται κάποια και μου λέει ότι  θέλει να βγει στη σύνταξη, το πρώτο πράγμα που της λέω είναι «μα γιατί αφού είστε τόσο νέα και όμορφη?» ενώ στην πραγματικότητα εννοώ «είσαι γριά και μπάζο και απορώ πως δουλεύεις ακόμα..». Και στις δύο περιπτώσεις τα οφέλη από την πρόταξη της θετικής κριτικής είναι προφανή. Και οι πελάτες είναι ευχαριστημένοι και εγώ κάνω τη δουλειά μου.

Θα μπορούσα να παραθέσω άπειρα παραδείγματα, τα οποία έχω αντλήσει απ΄ την πλούσια παρακαταθήκη της ανθρώπινης ευήθειας αλλά δε θέλω να κουράσω άλλο. Άλλωστε το νόημα το πιάσατε ήδη. Ο λόγος έχει τεράστια δύναμη μέσα του. Και κατά τη γνώμη μου εδώ βρίσκεται η ουσία της δημιουργικής ευφυΐας του ανθρώπου. Οι σωστές λέξεις είναι το όχημα για την κατάκτηση του κόσμου! Γιατί όλοι μας, όσο σόλιντ προσωπικότητα και αν έχουμε, κάποια στιγμή θα πέσουμε στην παγίδα των λέξεων.

Και στο σημείο αυτό θέλω να σας θυμίσω λίγο το προηγούμενο άρθρο μου (βλ Φασισμός και Καπιταλισμός). Οι χαρισματικοί φασίστες ηγέτες γοήτευσαν τα πλήθη και σε κάποιες περιπτώσεις τα παρέσυραν σε ολέθρια μονοπάτια χρησιμοποιώντας τα τεχνάσματα του λόγου. Διότι, απ΄ ότι φαίνεται είναι πραγματικά δύσκολο να μην πιστέψεις κάποιον που σου λέει ότι είσαι όμορφος, έξυπνος, δοξασμένος κ.α. και ότι εν πάση περιπτώσει αξίζεις κάτι καλύτερο από αυτό που έχεις ήδη. Ιδού λοιπόν το μυστικό : αν θες να κάνεις κάποιον «πουτανάκι» σου, πες του ότι είναι ο καλύτερος!!

No me moleste mosquito

Ξεχασα να αγορασω υγρο για το αντικουνουπικο μαραφετι και το πληρωσα με αιμα. Τι κιαν τελειωνει ο οκτωβρης?* Αυτα τα αιμοδιψη καθαρματα εξακολουθουν να μου επιτιθενται ανελεητα καθε απογευμοβραδο. Μονο η απαισια μυρωδια σιτρονελας μπορει να τα μαστουρωσει και να αναχαιτισει τις επιδρομες τους επιτρεποντας μου να κοιμηθω λιγες ωριτσες σαν ανθρωπας.

Οπως καταλαβαινεις λοιπον λατρεμενε μου αναγνωστουλη, οταν προχτες το βραδυ ειδα οτι το μπουκαλακι εχει αδειασει εντελως, πανικοβληθηκα. Προς στιγμην σκεφτηκα να λιποθυμησω ή να βάλω τα κλαματα, αλλα αυτο δε θα αλλαζε και πολλα, οποτε  φωναξα τη Χανς για βοηθεια. Εκεινη, βλεποντας την αγωνια μου, εσπευσε να βρει ενα εντομοαπωθητικο σπρέυ και με ψεκασε με αυτο απο την κορυφη ως τα νυχια, δύο φορες. Εγω ηρεμησα, κουκουλωθηκα με ενα σεντονι για εξτρα προστασια, και ξαπλωσα (αργοτερα θα μαθαινα οτι η επιδραση του σπρευ διαρκει μονο τρεις ωρες και όχι ολη τη νυχτα οπως νομιζα).

Τρεις ωρες και ενα λεπτο αργοτερα, ξυπνησα με εντονο αισθημα κνησμου στον παραμεσο του δεξιου μου χεριου και στην κορυφη του δεξιου αυτιου. Γαμοσταυρισα λιγο και εβαλα αμμωνια. Ζαλισμενος οπως ημουν απο το ατσαλο ξυπνημα, δε σκεφτηκα να βαλω κιαλλο σπρέυ. Θεωρησα οτι μετα το φαϊ τα κουνουπια θα πανε για σιεστα, ετσι και εγω ξανακοιμηθηκα. Μετα απο ενα ακαθοριστο χρονικο διαστημα, που εμενα παντως μου φανηκε το πολυ ενα δευτερολεπτο, ξαναξυπνησα με τρια καινουργια τσιμπηματα: ενα στο πελμα και δυο στο εσωτερικο του βραχιονα.

Ξαναπασαλειφτηκα με το αζωτουχο δηλητηριο και εμεινα ξυπνιος και εκνευρισμενος, να αναπολω τις λαμπες πυρακτωσεως. Βλεπεις καλε μου αναγνωστουλη, τα κουνουπια, οπως και τα περισσοτερα νυκτοβια ζωα, σαστιζουν αν αναψει αποτομα καποιο εντονο φως. Αν αυτο συμβει την ωρα που πετανε, τα χανουν, και προσαραζουν στην κοντινοτερη επιφανεια, χωρις τριπλες και τσαλιμια. Τις περισσοτερες φορες αυτη η επιφανεια ειναι ενας ασπρος τοιχος και ετσι για λιγα δευτερολεπτα, μεχρι να ερθουν στα συγκαλα τους, αποτελουν ευκολο στοχο. Τον παλιο καλο καιρο, με το πατημα του διακοπτη, το νημα βολφραμιου ελουζε ακαριαια το δωματιο με πλουσιο φως, και ετσι αν δεν παθαινες επιληψια μπορουσες να επιτεθεις στο θηρευτη σου εχοντας στρατηγικο πλεονεκτημα. Στις μερες μας αντιθετα, μεχρι να παρει μπρος η λαμπα και να δωσει το εκατο τοις εκατο της ισχυος της, το κουνουπι προλαβαινει να κανει καλυψη - απόκρυψη - παραλλαγη, με φουμο στο προσωπο, κλαρακια στο κρανος και τα ρεστα.

Καθως σκεφτομουν ολα αυτα και κοιταζα τα πρησμενα στιγματα του χεριου μου υπο το λιγοστο φως της ανοιχτης μπαλκονοπορτας, τσουπ, ηρθε και εκατσε ακριβως εκει ο αληταρας που μολις πριν λιγο μου ειχε κανει την αφαιμαξη. Ημουν σιγουρος οτι ειναι αυτος γιατι ειχε φουσκωσει τοσο πολυ απο το αιμα που εμοιαζε περισσοτερο με μικρο σπουργιτι και λιγοτερο με κουνουπι.

Τιναχτηκα σα βελος και αναψα το φως. Δε βοηθησε και πολυ. Καρφωσα το βλεμμα στον τοιχο και εψαξα ψηλαφιστα για καποιο φονικο οπλο. Βρηκα στην πλατη της καρεκλας την πετσετα μαλλιων, την αρπαξα και με σβελτες κινησεις την τυλιξα, μια φορα κατα μηκος και δυο κατα πλατος, σχηματιζοντας ετσι ενα κοντοχοντρο μαστιγιο.

Με την αδρεναλινη στο κοκκινο, τις αισθησεις μου οξυμενες και την ενταση του φωτος σιγα σιγα να αυξανει, περασαν τεσσερα, ισως πεντε δευτερολεπτα. Και τοτε ειδα σαν απο το πουθενα να σχηματιζεται ψηλα στον τοιχο μια μαυρη κουκιδα. Αμεσως εξαφανιστηκε και ξαναεμφανιστηκε δεκα εκατοστα πιο κατω και δεξια. Ξαναχαθηκε και μιση στιγμη μετα βρισκοταν ακριβως μπροστα μου και ενα μετρο κατω απο το ταβανι. Δεν ξερω ποση ωρα σκοπευε να κατσει εκει και ουτε θα το μαθουμε και ποτε. Η τριτη σταση του λαιμαργου εισβολεα ηταν και η τελευταια του. Με μια αστραπιαια κινηση ορμησα μπροστα, τεντωσα το χερι μου και ραπισα τον τοιχο με δυναμη. Η πετσετα πλαταγιασε στο σοβα και συνεθλιψε το κουνουπι δημιουργωντας ενα μικρο λουτρο αιματος.

Ακριβως εκεινη τη στιγμη με ενιωσα ενα αμαλγαμα αγαλλιασης, δικαιοσυνης και εκδικησης τοσο λυτρωτικο, που σκεφτηκα οτι αξιζαν και τα πεντε τσιμπηματα. Πηγα στην κουζινα. Ηπια μια πορτοκαλαδα και εφαγα μερικα κουλουρια μπας και ρεφαρω το χαμενο αιμα. Ξαπλωσα νικητης.


* Συχνα ακουω καποιους νεαντερταλ να προφερουν “οκτωμβρη”, αλλα αυτο δεν ειναι το χειροτερο αφου ακουσα προσφατα ενα ορθιο γιδι να λεει “σεμτεβρης”!!

Φασισμός και Καπιταλισμός

Έχω καιρό να γράψω και νιώθω τα δάχτυλά μου μουδιασμένα. Είναι και η ανυπόφορη ζέστη (40 +) που κάθε σκέψη μου, την αποσυνθέτει και τη διαλύει και μετά την επαναφέρει ακόμα πιο περίπλοκη και σχιζοφρενική σαν ένα όνειρο με ιλιγγιώδεις μαιάνδρους. Δεν το χρησιμοποίησα τυχαία το σύμβολο μιας και το θέμα αυτού του άρθρου έχει να κάνει με το όλως επίκαιρο θέμα του φασιμού.

    Ο φασιμός είναι μια πολιτική ιδεολογία, ιταλικής προέλευσης, η οποία έφερε τα πάνω κάτω στο ιστορικό προσκήνιο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Οδήγησε μάλιστα στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον πιο αιματηρό πόλεμο όλων των εποχών. Και επειδή το παρελθόν υπάρχει επειδή υπάρχει και το μέλλον, το διαμορφώνει, του δίνει ταυτότητα, κάτι σαν το αίτιο και το αιτιατό, θεωρώ καλή ιδέα να ψάξει κανείς ιστορικά τις αιτίες αυτού του ενδιαφέροντος φαινομένου, να τις αναλύσει και να βγάλει όσα συμπεράσματα μπορεί να βγάλει διότι νιώθω ότι αυτή η αναζήτηση θα του φανεί χρήσιμη στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Απ' την πλευρά μου θα κάνω ό,τι μπορώ ξεκινώντας απ' αυτό το μικρό και ευσύνοπτο αρθράκι.

    Ο φασισμός, λοιπόν, κυριαρχεί στην Ευρώπη τη δεκαετία του 30 (μεσοπόλεμος) και αναλυτικά : Ιταλία του Μουσολίνι, Γερμανία του Χίτλερ, Ισπανία του Φράνκο, Πορτογαλία του Σαλαζάρ, Ελλάδα του Μεταξά.

    Αξιοσημείωτο είναι δε, ότι όλοι σχεδόν οι φασισμοί έχουν λαικό έρεισμα. Ούτε ο Μουσολίνι ούτε ο Χίτλερ κατέλαβαν την εξουσία με τη βία. Ο φασισμός δια των χαρισματικών ηγετών του γοήτευσε τα πλήθη, τους έβαλε σε νέα τροχιά, τους άνοιξε νέους δρόμους, όπως θα συνέβαινε με μια θρησκεία. Για να καταλάβετε τι εννοω, παραθέτω αυτούσιο τον ορισμό του φασισμού από βικιπαίδεια : “...ριζοσπαστική αυταρχική εθνικιστική πολιτική ιδεολογία και μαζικό κίνημα που έχει ως στόχο να θέσει το ΕΘΝΟΣ, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα”. Πρόκειται για το κλασικό επιχείρημα των εθνικιστών : το έθνος είναι κάτι υπέρτερο των ανθρώπων που το συναποτελούν. Το έθνος δεν πεθαίνει, οι άνθρωποι πεθαίνουν. Βλέπετε τι εννοω? Η παραπάνω παραδοχή αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής. Έτσι ακριβώς προέκυψαν τα “Ντοιτσλαντ ουμπερ αλες” ή και το εγχώριο ρητό “η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει” (για γέλια).

    Και επειδή ένδοξο μέλλον χωρίς ένδοξο παρελθόν δεν υπάρχει, οι φασίστες ανασύρουν τα φαντάσματα των ενδόξων προγόνων τους : οι Ιταλοί τον Ιούλιο Καίσαρα, οι Έλληνες τον Πλάτωνα, οι Ισπανοί θυμούνται τη μεγαλειώδη ισπανική αποικιοκρατική αυτοκρατορία και πάει λέγοντας. Πρέπει να παραδεχτώ πως έχει μια συγκαλυμμένη γοητεία αυτό το εγχείρημα. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς έμλεξαν στα δίχτυα του φασιμού μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως ο Έζρα Πάουντ, ο οποίος ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής του Μουσολίνι και προπαγανδιστής του Άξονα και καταδικάστηκε γι' αυτό από αμερικάνικο δικαστήριο.

    Η μεταρσίωση όμως του φασισμού σε ένα σημαντικό μέρος της Ευρώπης στα μέσα της δεκαετίας του 30 είναι ένα φαινόμενο που, κατά την κρίση μου, εξηγείται εύκολα αν λάβουμε υπόψη τη μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, μια τυπική οικονομική κρίση, απότοκη του καπιταλιστικού συστήματος  πολιτικής οικονομίας. Επειδή, λοιπόν, η ισορροπημένη λειτουργία της ελεύθερης (καπιταλιστικής) αγοράς είναι πάρα πολλυ δύσκολη υπόθεση, κάθε τόσο ξεσπούν κρίσεις . Και σ' αυτές τις κρίσεις, ο κοινωνικοί μετασχηματισμοί είναι ανεξέλεγκτοι.

    Πιο απλά,  σε μια οικονομική κρίση τα αγαθά που παράγονται δεν εξαρκούν για να θρέψουν ολόκληρο τον πληθυσμό. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να γίνει μια διαλογή, ποιος θα τραφεί και ποιος όχι. Ο φασιμός δίνει τη δική του λύση σ αυτό το πρόβλημα. Θα τραφούν οι ανώτεροι, οι άριοι, οι απόγονοι ενδόξων προγόνων και θα αποκλειστούν οι άλλοι, οι κατώτεροι, οι έγχρωμοι, οι μιαροί. Με λίγα λόγια ο φασισμός γεννιέται και αναπτύσσεται σε περιβάλλον καπιταλιστικό. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο φασισμός σαν ιδεολογία δεν μπορεί να είναι διεθνής γιατί οι διάφοροι φασισμοί (ιταλικός, γερμανικός, ιαπωνικός κα) μπορούν μεν να συμμαχήσουν προσωρινά αλλά όχι να ομονοήσουν. Και τούτο διότι ΕΝΑΣ είναι αυτός που θα υπερέχει, ΜΙΑ φυλή θα είναι η ανώτερη, όχι όλες μαζι.

    Αυτά για την ώρα. Καλό καλοκαίρι.

Συνεντευξη

Προσφατα αγαπημενε μου αναγνωστουλη, το online - deep web περιοδικο “Cool 'n Cooler” αποφασισε να με τιμησει ως τον “πιο cool τυπο στο χωρο του blogging ισως και στα περιχωρα”. Σου παραθετω το αφιερωμα ακριβως οπως δημοσιευτηκε:  



Συνεντευξη με τον Αλκη, της Νατασας Κ.

Μιλησα με τον Αλκη στο τηλεφωνο και του ζητησα να συναντηθει μαζι μου για μια συνεντευξη. Δεχτηκε με χαρα. Του προτεινα να βρεθουμε σε καποιο εστιατοριο αλλά μου ειπε οτι προτιμουσε να παμε σε τσιπουραδικο, “γιατι ειχε καιρο να φαει τσιπούρα”.
 “Πως θα σε αναγνωρισω?” τον ρωτησα. “Θα ειμαι ο πιο κουλ τυπος στο μαγαζι” μου απαντησε με αυτοπεποιθηση και μου εκλεισε το τηλεφωνο. Τον ξανακαλεσα για να μου πει πώς λεγαν το μερος και πού βρισκοταν.

Εφτασα με λιγη καθυστερηση και διαπιστωσα οτι ηταν ασφυκτικα γεματο. Πλησιασα ενα σερβιτορο και τον ρωτησα αν εχει παρει το ματι του καποιον εξαιρετικα cool πελατη να περιμενει μονος του. Αυτος δεν ειπε τιποτα, απλα γυρισε και μου εδειξε εναν τυπο που φορουσε t-shirt “Hard rock cafe Leningrad”. Χωρις αμφιβολια, ηταν αυτος. Τον πλησιασα. Μου μιλησε  πρωτος.

Α: Γουαου!, εντυπωσιακο... πολυ θα ηθελα να το δανειστω για ενα βραδυ. (κοιτωντας με απο πανω μεχρι κατω).

Ν: (ξαφνιασμενη) Μααα, τι να το κανεις εσυ το φορεμα?

Α: Ποιο φορεμα? Για το κορμι σου μιλουσα.

Ν: (χαμογελο).

Α: (με προτεταμενο χερι) Αλκης, χαιρω πολυ

Ν: Χαιρω πολυ Αλκη, εγω ειμαι η Νατασα.

Α: Ωωωωω τι ωραιο ονομα? Απο που βγαινει?

Ν: Ερχχχμμ απο το Αναστασια... Αλλά ας καθισουμε για να ξεκινησουμε τη συνεντευξη

 ----

Ν: Λοιπον Αλκη, για πες μου, ποτε ανακαλυψες το ταλεντο σου στο γραψιμο?
 
Α: Κοιτα... ανεκαθεν ολοι γνωριζαν οτι ειμαι ιδιαιτερα χαρισματικος σε ολα τα επιπεδα, αλλά φανταζομαι πως ηταν κοινο μυστικο γιατι ποτε κανενας δεν το ανεφερε. Τωρα οσον αφορα ειδικα το ταλεντο στο γραψιμο, αυτο ειχε γινει αντιληπτο απο πολυ νωρις. Να φανταστεις οτι απο τεσσαρων χρονων ηξερα να γραφω, ομως δεν ηταν ευκολο να το κανω γιατι δεν ειχα μαθει ακομα να διαβαζω και ετσι χρειαζομουν συνεχεια καποιον διπλα μου να με ενημερωνει για το τι ειχα μολις γραψει.

Ν: Πες μου λιγα πραγματα για τα παιδικα σου χρονια. Υπηρχαν σημαδια που εδειχναν οτι θα εξελιχθεις σε φωτεινο φαρο της τεχνης και του πνευματος?

Α: Μα βεβαια. Για παραδειγμα, παντα με γοητευαν ευγενεις ασχολιες οπως η κιθαρα, ο κινηματογραφος και τα μαθηματικα. Επισης επαιζα σκακι, που αν εχεις ασχοληθει θα γνωριζεις οτι καλλιεργει πολυ εντατικα το μυαλο και το πνευμα.

Ν: Α οχι, δεν εχω ιδεα απο σκακι, να φανταστεις δεν ξερω ουτε τους κανονες.

Α: Αν θες μπορω να σου τους μαθω εγω σε τεσσερις μερες.

Ν: Σε τεσσερις μερες? Τοσο δυσκολοι ειναι?

Α: Οχι, απλα φευγω αυριο για διακοπες, και θα γυρισω σε τεσσερις μερες.

Ν: Τελος παντων, για πες μου Αλκη, μετα το λυκειο τι εκανες? Να υποθεσω οτι επελεξες να σπουδασεις?

Α: Μα ναι, φυσικα. Κοιτα, εγω ημουν παντα καλος μαθητης, και απο μικρος ηθελα να σπουδασω ηλεκτρολογος μηχανικος στο πολυτεχνειο. Η ιατρικη δε με τραβαγε καθολου. Να φανταστεις οτι ουτε καν σκεφτομουν να δηλωσω ιατρικη στο μηχανογραφικο μου.

Ν: Και τι εγινε τελικα? Σε πιεσαν οι γονεις σου?

Α: Οχι βεβαια.

Ν: Και πώς κατεληξες να σπουδαζεις ιατρικη?

Α: Μα δε σπουδασα ιατρικη... ηλεκτρολογος μηχανικος σπουδασα, αφου σου ειπα οτι αυτο ηθελα απο μικρος...

Ν: Χμμ οκ, ας αλλαξουμε θεμα καλυτερα. Μιλα μου λιγο για τον Αλκη του σημερα. Τι τον φοβιζει, τι τον πληγωνει και τι τον εξιταρει?

Α: Αυτο που φοβαμαι ειναι οι κλειστοι χωροι.

Ν: Δηλαδή τι φοβασαι?

Α: μα σου ειπα... τους κλειστους χωρους

Ν: Οκ...

Α: Αυτο που με πληγωνει περισσοτερο θα ελεγα οτι ειναι η απορριψη. Για παραδειγμα, καθε φορα που πλησιαζω μια κοπελα σε ενα μπαρ και της προτεινω να την κερασω ενα ποτο και αυτη μου λεει “αντε γαμησου ρε καραγκιοζη”, τοτε νιωθω ενα μικρο μερος του εαυτου μου να πληγωνεται τρομερα. Οχι και τοσο μικρο δηλαδη, ας πουμε ενα κομματι του εαυτου με ικανοποιητικο μεγεθος.
    Τελος, αυτο που με εξιταρει θα ελεγα οτι ειναι η επιβραβευση. Οταν  ακουω τις φρασεις “μπραβο Αλκη”, “συγχαρητηρια Αλκη”, “παλι τα καταφερες Αλκη”, τοτε πραγματικα ανεβαινει η διαθεση μου. Οταν νιωθω πεσμενος ψυχολογικα ψαχνω στο ιντερνετ για ορκωμοσιες ή απονομες πτυχιων. Φοραω μια τηβεννο, κραταω παραμασχαλα ενα τυλιγμενο μπεζ χαρτονι, παω στην εκδηλωση και πιανω κουβεντα με τους γονεις και τους καθηγητες.

Ν: Πολυ ωραια Αλκη. Νομιζω πως εχω αρκετο υλικο για το αρθρο μου. Μια τελευταια ερωτηση θα σου κανω μονο. Με τι ασχολεισαι αυτη την περιοδο?

Α: Μολις τελειωσα μια εργασια μου, που αναλυει με ρεβιζιονιστικο τροπο τη φροϋδικη θεωρηση της επιρροης της σεξουαλικοτητας στη διαμορφωση της προσωπικοτητας κατα το προνηπιακο σταδιο. Αν σε ενδιαφερει να τη διαβασεις, ψαξτη σε λιγες μερες στα επιστημονικα περιοδικα. Θα ειναι δημοσιευμενη ως:
“Η τεραστια σημασια του πεους” του Αλκη.

Ν: Οκ λοιπον, Αλκη. Δε σε χρειαζομαι αλλο. Η συνεντευξη τελειωσε. Σε ευχαριστω πολυ για το χρονο σου. Τωρα με συγχωρεις, πρεπει να παω λιγο στην τουαλετα.

Α: Θα μπορουσα να ερθω να βλεπω?

Ν: Οχι.

Α: Δεν πειραζει, καποια αλλη φορα ισως. Καληνυχτα.

Ν: Καληνυχτα.

Chill

“Ο θυμος ειναι ο χειροτερος συμβουλος της σκεψης.”
                                                                               Αλκης, 2012 μΧ.

Οταν νιωθεις νευριασμενος ειναι καλη ιδεα να κανεις καμψεις, ή να ακουσεις ενα χεβι μεταλ τραγουδι ή να φωναξεις με ολη σου τη δυναμη. Σιγουρα ομως δεν ειναι καλη στιγμη για να βγαλεις συμπερασματα, να κανεις διαπιστωσεις ή να παρεις αποφασεις. Αυτα χρειαζονται νηφαλιοτητα, ψυχραιμια και καθαρο μυαλο.

Αυτος ειναι και ο λογος που δε σεβομαι τους φωνακλαδες. Αν σε μια συζητηση υψωνεις τον τονο της φωνης σου και κανεις χειρονομιες δηλωνοντας σε ολους οτι “σε πνιγει το δικιο” τοτε εχεις εξασφαλισει τη δικη μου απαξιωση.

Γιατι θεωρω οτι ο διαλογος αποσκοπει στο να καταληξουμε σε καινουργιες ιδεες μεσω της ανταλλαγης, επεξεργασιας και ζυμωσης αποψεων και δεδομενων. Η οργη εμποδιζει ολα τα παραπανω σταδια. Λειτουργει σαν ενα ζευγαρι παραμορφωτικα γυαλια που στρεβλωνουν την πραγματικοτητα καθιστωντας τον “διοπτροφορο” εξαιρετικα ακαταλληλο υποψηφιο για να γεννησει οτιδηποτε αξιολογο.

Αντιστοιχα ειμαι πολυ επιφυλακτικος σε οσους προσπαθουν να με φανατισουν. Αν η ρητορεια τους ειναι φλογερή και χειμαρρωδης, γεματη αγανακτηση για τα προβληματα μου και μενος για αυτους που μου τα προκαλεσαν τοτε υποψιαζομαι οτι απευθυνονται περισσοτερο στο συναισθημα και λιγοτερο στη λογικη μου. Και απο αυτο βγαζω δυο συμπερασματα:

πρωτον, οτι ο ιδιος ο ρητορας πιστευει πως το πλαισιο των ιδεων που υπερασπιζεται δεν ειναι αρκετα στιβαρο ωστε να με κερδισει με τον “εντιμο” τροπο, δηλαδη με ορθολογικα επιχειρηματα,

και δευτερον, οτι αφου με θελει “θυμωμενο” τοτε μαλλον περιμενει απο μενα να κανω πραγματα που δε θα εκανα με καθαρο μυαλο, και που μαλλον δεν εξυπηρετουν τα δικα μου συμφεροντα, αλλα τα δικα του.


 
Συμπερασματα και συμβουλες:

Αν καποιος επιδιωκει να σε φορτισει συναισθηματικα, εχε το νου σου: μαλλον θελει να σε εξαπατησει.

Αμφισβητησε τις ιδεες σου. Εσο προθυμος να αναθεωρησεις εκεινες στις οποιες κατασταλαξες εν θερμω.

Μη συγχεεις το δυναμισμο, το ζηλο και το αυθορμητο παθος, με την αμετροεπεια, το θεατρινισμο και την υστεροβουλη προπαγανδα.

45 Γιωργηδες.

“Παιδακια η δασκαλα σας σημερα ειναι αρρωστη γιαυτο θα κανετε  μαθημα με την κυρια Τασια. Λοιπον, ας συστηθουμε, απο εδω εχουμε το Γιωργακη, τη Μαρια, το Γιαννακη, το Γιωργο, τον Κωστα, τη Μαιρουλα, τον Ευρυσθενη και τη Γιωργια”.

“Σας ευχαριστω κυρια Ιωαννα, αν χρειαστω κατι θα σας φωναξω”

“Λοιπον, για να δουμε... χμμμ... ποιο καλο παιδακι θα μας πει που ειχατε μεινει στην αριθμητικη με την κυρια Παναγιωτα...”

Εσυ ποιο θα διαλεγες αναγνωστουλη μου? Σε ποιο παιδακι ειναι πιο πιθανο να ανατεθει να φερει το χάρτη, να μοιρασει τα διαγωνισματα ή να χωρισει τις ομαδες για το παιχνιδι ορθογραφιας? Ποιο παιδακι δε θα ξεχασεις να καλεσεις στο παρτυ σου και ποιο θα ψηφισεις για το τριμελες της ταξης? Μηπως το ονομα ενος παιδιου επηρεαζει τη συμπεριφορα του περιγυρου του, και κατεπεκταση επιδρα στη διαμορφωση της προσωπικοτητας του? Εγω πιστευω πως ναι (εστω κιαν δε γνωριζω μελετες που να ενισχυουν αυτη την αποψη).

Ο Γιωργος λοιπον, συνηθως δεν ειναι σκετος αλλά “ο Γιωργος ο ταδε του ταδε, ο αδερφος του ταδε” ή “ο Γιωργος ο ψηλος / κουτσος / αλληθωρος” κλπ, ωστε να ξεχωριστει απο τους υπολοιπους κακομοιρηδες που καταδικαστηκαν να ζουν με μια-απο-τα-ιδια ονομα. Αντιθετα ο Αρισταρχος νιώθει μοναδικος απο την αρχη της ζωης του (ή τουλαχιστον απο όταν αποκτησει αυτεπιγνωση).

Επισης, τα ελληνικα ονοματα εχουν ιδιαιτερο “ηχοχρωμα” (στα ελληνικα αυτια τουλαχιστον). Ετσι, το ονομα “Ορεστης” εχει ρωμαλεο ακουσμα, η “Κλυταιμνηστρα” ξεχειλιζει απο δυναμισμο, ο “Γιαννης” προκαλει την απολυτη αδιαφορια, ενω η “Αννα” θυμιζει ηχο πεινασμενου αυτιστικου παιδιου.

Αλλά και ετυμολογικα αν το δει κανεις, ειναι πολυ πιο κουλ το ονομα σου να εχει μια γαματη εννοια οπως για παραδειγμα Πατροκλος (“δοξα της πατριδας”) ή Αλκινοος (“ευρωστο μυαλο”) παρα Γιωργος (“γεωργος”) ή Μαρια που δεν ξερω αν σημαινει κατι στα εβραϊκα αλλά και να σημαινει δε νομιζω να ειναι και πολυ κουλ.

Ακομα, σκεψου πώς ενιωσε ο μικρος Φιλιππος οταν του ειπαν οτι το ονομα του σημαινει “αυτος που αγαπαει τα αλογα”, και οτι με πολλα τετοια ενας Φιλιππος κατεκτησε το μισο κοσμο και εστειλε το γιο του να γονατισει τον αλλο μισο. Ειμαι σιγουρος οτι ενιωσε οχι μονο περηφάνια αλλα και υποχρεωση να μεγαλουργησει για να δοξασει το συνονοματο με τον οποιο μολις ταυτιστηκε (βαλε τα δυνατα σου μικρε!). Αντιθετα δεν ξερω καμια Μαρια που να πασχιζει να μεινει παρθενα για να τιμησει το δικο της ονομα.

Δεδομενων ολων των παραπανω, συμπεραινουμε οτι ενας Μιλτιαδης θα αναλαβει απο μικρος πολλες αποστολές, θα επωμιστει  ευθυνες, θα παρει πρωτοβουλιες και θα γινει πιο ενδιαφερων ανθρωπος απο το Νικο. Γιατι ομως υπαρχουν τοσες Κωνσταντινες? Τι ειδους ανθρωποι ονομαζουν το βλασταρι τους Λαμπη?

Η απαντηση ειναι απλη: Ο μονος λογος για να δωσεις σε ενα παιδι ενα βαρετο, συνηθισμενο και κακοηχο ονομα ειναι οτι “ετσι λενε τον παππου του”, ο οποίος μαλλον ονομαστηκε σε μια εποχη που οι παπαδες ειχαν το δικαιωμα να επιλεγουν το ονομα του παιδιου σου και που τα ελληνικα ονοματα αντιμετωπιζονταν απο την εκκλησια το λιγοτερο με καχυποψια. Ειναι επομενο λοιπον το οικογενειακο περιβαλλον του μικρου Λαμπη (και σε λιγα χρονια και ο Λαμπης) σε καποιο βαθμο να χαρακτηριζεται απο παρωχημενες, δουλοπρεπεις και συντηρητικες νοοτροπιες.

Αν μαλιστα το δυσμοιρο παιδι εχει γεννηθει σε οικογενεια πραγματικων πιστων, τοτε ... κλαφτα Χαραλαμπε. Πανω που θα αρχισει να κατανοει τον κοσμο, θα βομβαρδιστει με ιστοριες για ενα ξυπολητο τυπακι που ηταν γαματο και περπαταγε στο νερο αλλα δεν ειχε γκομενα, και ολοι τον αγαπουσαν μεχρι που ομοφωνα τον σταυρωσαν και αυτος αναστηθηκε και φευγοντας μας εσωσε και απο τοτε ειναι παντα παντου αρα καλο ειναι να πινουμε το αιμα του. It just doesn't make sense. Ειναι αναμενομενο για οποιοδηποτε παιδακι μεγαλωνει κοντα σε τετοιες κατηχησεις, να δημιουργησει στρεβλη εικονα της πραγματικοτητας σε ολα τα επιπεδα και να καταληξει να δεχεται να αναπαραγει και να επιβραβευει το παραλογο. Απο την αλλη, την ιδια ωρα που ο Λαμπρουκος υφισταται μη αναστρεψιμη εγκεφαλικη βλαβη, η μαμα της μικρης Αριαδνης στο διπλα σπιτι τη βαζει για υπνο διαβάζοντάς της Ιλιαδα ή εξιστορωντας τη ζωη του Αρχιμηδη και του Πυθαγορα.

Η παραπανω θεωρια αναγνωστουλη μου, νομιζω πως επαληθευεται και στην πραξη. Απο τη δικη μου εμπειρια τουλαχιστον, ειναι πιθανοτερο να ακουσω κατι καινουργιο απο τον Αλεξανδρο και οχι απο τον Τασο. Ο Αχιλλεας εχει πιο συγχρονη και ελευθερη σκεψη απο την Κατερινα και αν μου πουν οτι καποιος αμφισβητει τις κοινωνικες δομες και προτεινει ριζοσπαστικες αλλαγες, τοτε θα μαντεψω οτι αυτος ειναι ο Αριστειδης. Το Βαγγελη δε μπαινω καν στον κοπο να τον ακουσω.


disclaimer
το παρον αρθρο αποτελει μερος αντικαθωσπρεπεικης σειρας αρθρων που παροτρυνει τον αναγνωστουλη να κανει διακρισεις και να βγαζει θετικα ή αρνητικα συμπερασματα για την προσωπικοτητα, το ηθος και την ποιοτητα των συνανθρωπων του απο στοιχεια οπως το παχος των αστραγαλων, την τριχοφυια στο σβερκο, το κενο αναμεσα στα μπροστινα δοντια και διαφορα άλλα.

Φωτορεπορταζ απο Τριπολη

Σαββατο, 08:17

Σηκωνομαι μισοκοιμισμενος με ολόστεγνο στομα. Σχεδον παραπατωντας παω στην κουζινα, σκυβω κατω από τη βρυση και την ανοιγω αγαρμπα. Μετα στηριζομαι στο τραπεζι και στεκομαι ακινητος για λιγα δευτερολεπτα προσπαθωντας να αποφασισω τι θελω να κανω. Βαζω και τα δυο μου χερια στο μπολ με τα κουλουρια, γεμιζω τις χουφτες μου και τα τρωω όλα ορθιος. Οδευοντας ξανα προς το κρεβατι, ριχνω μια ματιτσα εξω από το παραθυρο. «Γουοου», σκεφτομαι, «φαινεται πως το μυαλο μου είναι ακομα θολο». Χαχανιζω σα βλακας ενώ τιναζω τα ψιχουλα από το στηθος και το σαγονι μου.

Σαββατο, 15:35

Μια βολτα στην πολη για καφε ισως πεισει τα αυτια μου να σταματησουν να βουιζουν. Χωρις να ειμαι ειδικος στην προβλεψη του καιρου, υποψιαζομαι ότι θα ερθει μπορα. Παρολαυτα παω.

Σαββατο, 20:17

Με επληκτικο ντεμαραζ και ανελπιστο κλεισιμο κλεβω στο τσακ τη νικη στη μπιριμπα από τη Χανς και τον πατερα. Το τελος της παρτιδας συνοδευεται από κορυβαντικους πανηγυρισμους, αλληλοκατηγοριες των δύο ηττημενων αλλά και αβασιμες ενστασεις.

Σαββατο, 11:57

Οικογενειακη βολτα στην πλατεια (όπως παντα στο τελος της στοιβας : last in first out). Εκατονταδες συνωστισμενοι πιστοι με κερια στο χερι περιμενουν φωτια. Προσπαθω να θυμηθω την ετυμολογια της λεξης «ναπαλμ». Σε καναδυο λεπτα είναι πασχα, και πασχιζουμε να κρατησουμε το κερι μας αναμμενο ενώ ο αιολος γελαει μαζι μας.

Κυριακη 00:29

Μετα από δυο πιατα μαγειριτσα, μιση πιατελα κοψιδια, αυγα, σαλατα και καψαλισμενο ψωμι αραζω στον καναπε. Μαλλον οι μασητηρες μου είναι πολυ αγυμναστοι, γιατι τους ασκησα μολις δεκαπεντε λεπτα και τωρα νιωθω τοσο κουρασμενος που δε μπορω ουτε να κουνηθω καλα καλα.

Καλη υγεια σε ολους.

Τσοντα

Οταν ημουν μικρο παιδι και δεχομουν δωρα, εντοπιζα οχι μία αλλά δύο στιγμες κορυφωσης της χαρας μου: τη στιγμη που επαιρνα το παιχνιδι στα χερια μου και συνειδητοποιουσα οτι ειναι δικο μου, καταδικο μου, ολοδικο μου, και τη στιγμη που το εδειχνα στους φιλους μου.

Αυτη την αναγκη να μοιραστω τη χαρα μου μαζι σου αναγνωστουλη μου τη νιωθω και τωρα, και γιαυτο γραφω αυτο το εμβολιμο αρθρακι διακοπτωντας τη ροη του μπλογκ που για τωρα ειχε προγραμματισμενη αναλυση του ρατσισμου και μετα συμβουλες σε ατομα με νοητικη υστερηση.

Αλλά ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη. Σημερα ξυπνησα γυρω στις 7 και 15. Επαιξα λιγο ποκερ στο ιντερνετ, σερφαρα σε διαφορα μπλογκς ηπια ενα καφε μεχρι που παρα λιγο να παει 9 η ωρα. Ανοιξα το παντζουρι, ειδα τον ηλιο και χωρις πολλη σκεψη βγηκα εξω. Το πλανο ηταν να παω περπατωντας στο κεντρο της αθηνας για βολτα και μιας και θα ειμαι εκει να ψαξω για ενα βιβλιο και συγκεκριμενα το “και ύστερα ήρθες και μ'έλυσες"* του Κωστακη Αναν.

Εφτασα στο συνταγμα, μπηκα σε κεντρικο βιβλιοπωλειο και μου ειπαν οτι το συγκεκριμενο βιβλιο (που εκδιδεται απο τη βαβελ) εχει εξαντληθει προ πολλου. Μου προτειναν να ψαξω στο Comicon και τους ακουσα.

Μπηκα στο μικρο μαγαζακι και.... εχεις δει ποτε παιδι σε παιχνιδαδικο? αιθίοπα σε μπουφε? πολυτεχνιτη σε κυλικειο της φιλοσοφικης? Καπως ετσι ημουν και εγω. Με πλημμυρισε αυτο το δεν-ξερω-που-να-πρωτοκοιταξω συναισθημα που σε αφηνει αναυδο αλλα εκστασιασμενο. Για αρκετη ωρα αναμοχλευα τα τευχη τινάζοντάς τα μανιασμενα με το δεικτη μου ενω μονολογουσα “το χω, το χω, το χω, δεν το χω, το χω, το χω..”.

Οταν βγηκα απο την οαση της ενατης τεχνης και πατησα το ποδι μου στο πεζοδρομιο της Σολωνος, ενιωθα σα να εχω μολις γ@μ.. ερχχχμ γκουχ γκουχ, ας πουμε οτι αν ημουν καπνιστης θα αναβα τσιγαρο. Αλλά η διψα μου δεν ειχε κορεστει πληρως. Το comic frenzy εσυρε τα ποδια μου στη Σολωμου, στην Ασκληπιου, στη Μποταση, στη Ζωοδοχου πηγης, στη Λοντου και γενικα όπου μπορει κανεις να ξετρυπωσει κομιξαδικο. Και οπως λεει και ο γατος του Philippe Geluck, οταν τα ποδια σου σε πανε καπου εισαι αναγκασμενος να τα ακολουθησεις.

Απο καθε μαγαζακι εφευγα με λαφυρα˙ πολυτιμα αλλά ποτέ αρκετα. Ηθελα κιαλλα και τα ηθελα τωρα. Αποφασισα να παω για το κολπο γκροσο, το σαλτο μορταλε, το τελευταιο βημα πριν την αποτοξινωση: τα παλαιοβιβλιοπωλεια στο μοναστηρακι.

Βρηκα το πιο μεγαλο, μπηκα μεσα με υφος “δε μασαω / ειμαι ετοιμος για ολα” και οδηγηθηκα σε ενα δωματιακι πισω πισω. Για μιση ωρα και βαλε, ως αλλος χρυσοθηρας εψαχνα μεσα σε αμετρητα ανακατεμενα παλια μεταχειρισμενα κομιξ ατακτα πεταμενα στο πατωμα, σε ραφια ή σε στοιβες. Και οντως βρηκα θησαυρους λατρεμενε μου, και θα εβρισκα κιαλλους αν δεν ημουν αναγκασμενος να ψαχνω με γυαλια ηλιου στο θεοσκοταδο (δεν ειχα μαζι μου τα κανονικα μου γυαλια, και τα ηλίου μου ειναι και μυωπιας οποτε...). Στο τελος η μεση μου ειχε πιαστει, τα χερια μου ηταν καταμαυρα απο τη σκονη και η μυτη μου νομιζε οτι τα παντα μυριζουν κιτρινισμενο χαρτι.

Για να μη στα πολυλογω, γυρισα σπιτι με εικοσιενα (21) κομιξ και ενα βιβλιο (οχι αυτο που εψαχνα). Ετσι για να ζηλεψεις σου αναφερω μερικα ονοματα:

Reiser
Altan
Quino
Gotlib
Vuillemin, και άλλα.


Θα σε αφησω τωρα λιγο εσπευσμενα, γιατι οπως το σκυλι του παβλοφ πειναει οταν ακουει καμπανακι, ετσι και εγω θελω τουαλετα οταν ξεφυλλιζω κομιξ. Τα λεμε!


*Οποιος το εχει ας επικοινωνησει μαζι μου πλιζ. Του το αγοραζω, το ανταλλαζω, το δανειζομαι, το αντιγραφω στο χερι ή γουατεβα

Υγ: εκει στο συνταγμα ειδα ενα τουριστικο καμπριο λεωφορειο οπως αυτα που παιρναμε στο λονδινο αλλά οχι κοκκινο, και ζηλεψα. Θα παω και εγω.

Καλημέρα

Εννεα παρα τεταρτο το πρωι. Ξεκλειδωνω τη γυαλινη πορτα της πολυκατοικιας και βλεπω τη γρια που μενει στον οροφο μου, να στεκεται μπροστα απο το ασανσερ. Δε με βλεπει γιατι “με εχει πλατη” και δε με ακουει γιατι ειμαι αηχος σα νιντζα. Μπαινει στο κουβουκλιο και γυρναει “φατσα” με την εισοδο της πολυκατοικιας. Τα ματια μου ακολουθουν με προσοχη το βλεμμα της. Δε με εχει δει, ουτε καν με την περιφερειακη της οραση. Κοιταει αφηρημενη την τσαντα της και το απειρο. Λιγο πριν κλεισει η πορτα της, διακρινω στους μυες του λαιμου της την αρχη της περιστροφικης κινησης που θα επιτρεψει στα ματια της να σαρωσουν ολο τον εξω χωρο. Προλαβαινω και διωχνω το βλεμμα μου πριν συναντηθει με το δικο της. Ειπαμε... νιντζα.

Τωρα ξερω οτι με εχει δει, και ξερει οτι την εχω δει, δεν ξερω ομως αν ξερει οτι ξερω οτι με ειδε. Ουτως η αλλως πρεπει να ξεκινησω να ανεβαινω τις σκαλες. Δεν εχω αλλη επιλογη, πρεπει να παιξω με τους κανονες, ομως δε θα βιαστω κιολας.... Περναω τον ημιοροφο εχοντας παντα την προσοχη μου συγκεντρωμενη στον καθε ηχο. Βρισκομαι λιγο πριν τον πρωτο οροφο, οταν ακουω το ασανσερ να σταματαει στον τριτο. “Τη γλιτωσα”, σκεφτομαι, και συνεχιζω να ανεβαινω.

Λιγα σκαλια ακομα, και νιωθω οτι κατι δεν παει καλα. Άλλα λιγα και συνειδητοποιω τι συμβαινει: δεν ακουσα ποτέ πορτα να κλεινει! Πλεον ξερω ακριβως τι γινεται. Θα τη βρω πανω στο χαλακι να προσποιειται οτι ψαχουλευει μεσα στην τσαντα της για να βρει τα κλειδια της. Ωωωωωω, ποσο βρωμικα παιζεις Κυβελη!!

Πρωτα απο ολα θα δει αν ειμαι κουρασμενος και αν μυριζω τσιγαρο. Ετσι θα καταλαβει αν ξεκιναω τη μερα μου ή αν την τελειωνω. Μετα θα μου πιασει την κουβεντα και θα προσπαθησει να μαθει τα παντα. Αν βρηκα δουλεια, αν ζητησα να μου μειωσουν το νοικι, αν εμαθα γιατι μετακομισε η απο πανω, αν με επισκεφτηκε η μητερα μου... Τα μισα απο αυτα που θα με ρωτησει τα ξερει ηδη. Τα ρωταει ειτε για να δει αν θα της πω την αληθεια, ή για να φερει τη συζητηση σε σημειο απο οπου θα μπορεσει να ρωτησει τα άλλα μισα.

Πρεπει να σκεφτω και πρεπει να το κανω γρηγορα. Οκ θα με δει, αυτη τη χαρα δε μπορω να της τη στερησω. Αλλά καποιος τροπος θα υπαρχει για να αποφυγω την κουβεντα... σκεψου Αλκη... προσπαθησε...

Επιστρατευω οση διαυγεια μπορω ενω σχεδον τελειωνω τις σκαλες που καταληγουν στο δευτερο οροφο. Λιγα σκαλια ακομα και θα εχω χασει τη μαχη. Πιεζω το μυαλο μου επιμονα, παιρνω μια βαθια ανασα, κλεινω τα ματια ωσπου....αναλαμπη!

Ψυχραιμα αλλά σβελτα βαζω το ενα χερι στην τσεπη του τζην και το αλλο στην εσωτερικη του μπουφαν. Βγαζω κλειδια στο αριστερο και κινητο στο δεξι. Με αστραπιαιες κινησεις ... “ξεκλειδωμα”, “μενου”, “επαφες”, “αναζητηση”, “σπιτι”. Βαζω το κινητο και τα κλειδια στις τσεπες του μπουφαν και βγαζω τα χερια ακριβως πριν πατησω το πλατωμα του οροφου.

“Ξαφνιαζομαι” που τη βλεπω και τη χαιρεταω με εγκαρδιοτητα. “Ξαφνιαζεται” και αυτη και φοραει το πιο γλυκο της χαμογελο.

-“Καλημερα σας κυρια Κυβελη, πως ειστε, τι κανετε?”
Της δινω το χερι μου.
-“Ωωω καλημερα βρε Αλκη μου, πως και ετσι πρωινος πρωινος?”
Πριν τελειωσει τη φραση της εχω ηδη ξεκινησει τη δευτερη δικη μου απο πανω της, σα να μην την ακουσα, ή σα να μην καταλαβα οτι σκοπευε να παρει το λογο:
- “Μηπως μαθατε αν μετακομισε η κοπελια στον τεταρτο? Εδω και λιγο καιρο δεν ακουω καθολου θορυβο απο πανω και...”

Καθως μιλαω βαζω και τα δυο χερια στις τσεπες του μπουφαν δηθεν ψαχνοντας για τα κλειδια. Με το δεξι χερι ψηλαφιζω το κινητο και παταω το call. Η μανουβρα διαρκει λιγοτερο απο δυο δευτερολεπτα, και κατα τη διαρκεια της δε σπαω καν την οπτικη επαφη με την Κυβελη. Με το αριστερο παιρνω τα κλειδια. Βγαζω και τα δυο χερια ταυτοχρονα, περναω τα κλειδια απο το αριστερο στο αδειο δεξι και τα κραταω σα να μην τρεχει τιποτα, απλα για να ειμαι ετοιμος να ανοιξω οταν τελειωσουμε τη συζητησουλα μας.

Η Κυβελη με κοιταει καχυποπτα. Δεν καταλαβε το κολπο μου, αλλά κατι της φαινεται περιεργο αφου συνηθως ειμαι λακωνικος και απροθυμος για κουβεντα. Τρια δευτερολεπτα αργοτερα ακουγεται το σταθερο τηλεφωνο του σπιτιου μου, πεντακαθαρα πισω απο την πορτα. Διακοπτω βιαστικα το ανουσιο meeting, μπαινω στο σπιτι, κλεινω το κινητο μου και ταυτοχρονα λεω δυνατα:

-“Παρακαλω? ναι, ναι, οχι, ναι, μισο λεπτο, δωστε μου μισο λεπτο παρακαλω”.

Πηγαινω στο υπνοδωματιο. Πεφτω με τα ρουχα μπρουμυτα στο κρεβατι, ζαλισμενος και χαμογελαστος, ενω σκεφτομαι τη φατσα της Κυβελης να μπαινει στον πειρασμο να ψαξει τα κλειδια της “μισο λεπτο” ακομα. Χεχε. Αλλη μια προκληση, αλλη μια νικη. Διαολε, σημερα ηταν μια ωραια μερα.

Γαμος? Αει...παρατα μας.

Αναγνωστουλη μου ξερεις οτι σε αγαπαω. Μπορει να μη σου το εχω πει, αλλά νομιζω οτι το καταλαβαινεις αφου σε εχω στα οπα οπα. Πως θα σου φαινοταν αν σου ελεγα οτι θα σε αγαπαω για παντα?

Κατα τη γνωμη μου θα επρεπε να ανησυχησεις. Οχι μονο επειδη η ιδια η λεξη “αγαπαω” ειναι ανησυχητικα ασαφης απο μονη της, αλλά κυριως επειδη το “παντα” ειναι πολυς καιρος. Και μαλιστα αναφερεται στο μελλον το οποιο οπως γνωριζουμε ειναι απροβλεπτο. Αρα πώς μπορω να προεξοφλησω την αγαπη μου για σενα? Μηπως τα συναισθηματα μου υποκεινται στον ελεγχο μου? Οχι. Μηπως γνωριζω με σιγουρια οτι δε θα αλλαξεις, και απο αξιαγαπητος, τσαχπινης αναγνωστουλης δε θα γινεις χοντρος φαφλατας παλιοαναγνωστης? Σιγουρα οχι. Μηπως ξερω οτι δε θα γνωρισω καποιον αλλο αναγνωστουλη πιο νεο και γοητευτικο απο σενα που θα με κανει να σε ξεχασω και να σε γραψω στα @@ μου? Παλι οχι !

Συνεπως θα ηταν ανειλικρινες απο τη μερια μου να σου υποσχεθω πραγματα που δε μπορω να εγγυηθω και αν το εκανα θα επρεπε να συμπερανεις οτι ή ειμαι βλακας και εθελοτυφλω, ή προσπαθω να σε εξαπατησω. Το μονο που μπορω να σου πω με καθαρο βλεμμα, ειναι οτι “δε σκοπευω να σε εγκαταλειψω” ή “εκτιμώ οτι υπαρχει μεγαλη πιθανοτητα να σε αγαπαω και αυριο, ισως και μεθαυριο”.

Ωραια, τωρα που το ξεκαθαρισαμε αυτο παμε στο κυριως θεμα.

Ενας φιλος μου λοιπον, μου μιλουσε προσφατα για την κοπελα του. Την αγαπαει πολυ λεει, και το βλεπει σοβαρα λεει, και ειναι ετοιμος για ολα λεει, ακομα και για τα δεσμα του γαμου, λεει. Χμμμμ...δεσμα? δεσμα.... Δεν ξερω για σενα, παντως εγω νιωθω οτι κατι δεν παει καθολου καλα εδω περα.

Η λεξη αυτη μοιαζει στο δικο μου μυαλο σα να κρυβει μια εγγενη νοσηροτητα. Δεσμα. Δεσμωτης. Δεσμιος. Σιδηροδεσμιος. Γαμοδεσμιος? Δέσμη. Δεσιμο. Πες αργα τη λεξη “δεσμά” στο μυαλο σου πεντε φορες και θα αρχισεις να αμφιβαλλεις για το αν ειναι οντως πραγματικη λεξη. Δε λεω, αυτο συμβαινει και με αλλες λεξεις, αλλα οχι τοσο εντονα οσο με αυτη. Ισως αυτος ειναι ενας τροπος με τον οποιο το υποσυνειδητο μας, μας προετοιμαζει για την αντιμετωπιση καταστασεων τυπου fight or flight, με την πλαστιγγα σε αυτη την περιπτωση να γερνει εμφανως προς το flight. Γιατι καλε μου αναγνωστουλη, του φευγατου η μανα δεν εκλαψε ποτε.

Ας βαλουμε ομως μια ταξη στη σκεψη μας. Και πρωτιστως ας αναλογιστουμε ποσο fuckin αρρωστο ειναι αυτο το εθιμο απο τα γεννοφασκια του. Προικες, ορκοι υποταγης, αιμοσταγη σεντονια... απορω πως δεν προκαλει αποστροφη σε καθε πολιτισμενο ανθρωπο.

Αλλά και η γαμηλια τελετη για μενα ειναι ενα μυστηριο, το πως δεν προσβαλλει οποιονδηποτε εχει μεσα του εστω και λιγες σταγονες καλαισθησιας*. Χρυσά (θου κυριε) δαχτυλιδια, ιπταμενο ρυζι και ο χορος του ησαϊα... που καλυτερα να χορεψω του ζαλογγου παρα να υποστω αυτη τη διαπομπευση, αυτη την ανανδρη μαχαιρια στην αυτοεκτιμηση καθε αξιοπρεπους ανθρωπου.

“Ολα αυτα μπορουμε να τα αντιπαρελθουμε” θα μου πεις αναγνωστουλη μου και θα εχεις και δικιο, οποτε ας περασουμε στα πιο ουσιωδη. Γιατι λοιπον παντρευονται οι ανθρωποι?
Για φορολογικες ελαφρυνσεις: Οκ δεκτο.
Για χαμηλοτοκα στεγαστικα δανεια: Επισης δεκτο.
Για να εξασφαλισουν οτι θα εχουν μια συντροφια, εναν ανθρωπο διπλα τους: Χμμμ οχι, αυτο δεν προκρινεται ως αξιολογο κινητρο. Πρωτον γιατι μπορει κανείς να εχει ενα συντροφο διπλα του χωρις να ειναι παντρεμενος, και δευτερον γιατι ο γαμος δεν εξασφαλιζει τιποτα αφου υπαρχει παντα η επιλογη του χωρισμου. Απλα η επιλογη αυτη γινεται δυσπροσιτη, αφου χρειαζεται διαζυγιο, που συνεπαγεται ταλαιπωρια, δικηγορους και εξοδα. Με άλλα λογια, οταν παντρευεσαι καποιον, ειναι σα να του λες “χα! τωρα για να με ξεφορτωθεις θα πρεπει να περασεις μεγαλη μανουρα”. Ποσο ατομιστικος συλλογισμος ε?

Ειναι λογικο λοιπον να αναρωτηθει κανεις αν οντως μια υγιης σχεση μπορει να ωφεληθει απο τετοιου ειδους σαδιστικους εκβιασμους. Εγω φυσικα πιστευω το ακριβως αντιθετο, οτι δηλαδη αυτη η ρητρα μονο επιζημια μπορει να ειναι στη ζωη ενος ζευγαριου, γιατι η ανθρωπινη φυση επιτασσει οτι οσο περιοριζεται καποιος τοσο διογκωνεται η επιθυμια του για φυγη**.

Επισης, μιας και ξεκινησα να μιλαω για μενα, θα ηθελα να τονισω οτι εστω κιαν εγω ημουν διατεθειμενος να υποστω αυτη την ψυχοφθορα δεσμευση, σε καμια περιπτωση δε θα δεχομουν να την επιβαλω σε μια κοπελα, ειδικα αν τη συμπαθουσα και τη σεβομουν. Και αυτο δεν το διαπραγματευομαι. Δε θα αντεχα ουτε για μια στιγμη να βρισκομαι σε μια σχεση οπου η κοπελα μου δε θα ξερει ανα πασα στιγμη οτι μπορει να επιλεξει να φυγει απο το πλαι μου χωρις καμια απολυτως επιπλοκη. Και εκει νομιζω διαφαινεται και το μεγαλειο της ψυχης μου.

Εν ολιγοις αναγνωστουλη μου, θεωρω οτι τα παντρολογηματα ειναι περιττες χαζομαρες. Επισης εκτιμω οτι οσο προχωραει η ανθρωποτητα, η φιλοσοφια και ο τροπος ζωης των ανθρωπων θα αλλαζουν, και το ιδιο θα γινεται και με κοινωνικες δομες που θεωρουσαμε δεδομενες. Και αυτο ειναι και σωστο και αναποφευκτο. Καπου εδω βεβαια θα πατησω ενα αποτομο φρενο, οχι γιατι το θεμα εχει κλεισει, αλλα γιατι αν το συνεχισω θα πρεπει να μπω σε μεγαλα κεφαλαια και επιφυλασσομαι για επομενο αρθρο.


*Θα ελεγε κανεις οτι το περιβαλλον της γαμηλιας τελετης τεινει να εναρμονιστει με την κακογουστια της ιδιας της διαδικασιας. Ετσι στις περισσοτερες περιπτωσεις συνανταει κανεις γυφτοκιτσοβλαχικο ντεκορ, γελοιο dress code και επι κεφαλης φαρσοκωμωδια αντι για χτενισμα.

** Εγω να φανταστεις, ηδη με αυτα που γραφω θελω να χωρισω, και δεν εχω καν γκομενα.

Bandiera Rossa

Σημερα η παλλαδα Αθηνά ηθελε να γραψω ενα κατακοκκινο αρθρο. Τα σινιαλα ηταν πολλα και ξεκαθαρα.

Η μερα μου ξεκινησε προωρα, με τηλεφωνημα που με “ενημερωνε” οτι “κερδισα” μια δωρεαν “ιατρικη εξεταση μεταβολισμου”. Η πιεση μου ανεβηκε, και προσπαθησα να την κατεβασω μαζι με μερικα καντηλια, αλλα δεν τα καταφερα, οπως αλλωστε δεν καταφερα και να ξανακοιμηθω. Ετσι λοιπον αποφασισα να πεταχτω μεχρι το τσμεδε να τακτοποιησω καποιες εκκρεμοτητες. Βγαινοντας στο μετρο του συνταγματος, συναντησα κατι νεα παλικαρια που μου εδωσαν την επαγγλεματικη καρτα του “μεγαλου και σημαντικου” -οπως χαρακτηριστικα αναγραφει- μεντιουμ και πνευματιστη “proff* Kadiri”. Ξεμπερδεψα σβελτα απ'το τσμεδε, γυρισα σπιτι και ανοιξα το pc. Παρατηρησα στο internet οτι εχει γεμισει ο τοπος με κατι bannerακια που σου υποσχονται οτι θα σου πουν το μυστικο για να κερδιζεις χιλιαδες ευρω τη βδομαδα χωρις να δουλευεις.

Φυσικα μπηκα σε σκεψεις. Οπως σου εχω ξαναπει λατρεμενε μου αναγνωστουλη, τα χρηματα ειναι φτηνα χρωματιστα κομματια χαρτι. Εχουν αξια απλα και μονο επειδη συμφωνησαμε οτι ειναι ανταλλαξιμα με αγαθα και υπηρεσιες, δηλαδη με τον πραγματικο πλουτο. Θα περιμενε κανείς οτι η εργασια ενος ανθρωπου θα ανταμειβοταν με ποσό χρηματων αναλογα με τον πλουτο που παραγει.

Ομως το καπιταλιστικο συστημα στο οποιο ζουμε διδασκει τους ανθρωπους να νοιαζονται για τα χαρτια καθαυτα και οχι για τον πλουτο που αυτα αντιπροσωπευουν. Τους εκπαιδευει οχι στο να ειναι παραγωγικοι αλλά στο να “βρισκουν” χρηματα. Οξύνει τις ικανότητες των ανθρώπων όχι στο να προσφερουν, αλλά να αμείβονται για να κλέβουν, να εξαπατούν και να παρασιτουν. Στα παραδειγματα που σου ανεφερα πιο πανω, δες ποσοι ανθρωποι αναλωσαν την ευφυια τους, τους πορους και τις εργατοωρες τους χωρις να προσθετουν στην πραγματικη οικονομια. Και οχι μονο δεν προσθετουν... αλλα αφαιρουν κιολας, γιατι η υπαρξη και η δραση τους, μονο με τριβη μπορει να εξομοιωθει, ή οποια παρακωλυει τη λειτουργια μιας υγιους μηχανης.

Κατοπιν, αναλογιζομαι σε ποσες ακομα περιπτωσεις ο καπιταλισμος σπαταλαει εργατοωρες. Εστω λοιπον για παραδειγμα οτι ενας επιχειρηματιας αποφασιζει να ανοιξει ταβερνα σε μια περιοχη οπου υπαρχουν ηδη αρκετα παρομοια καταστηματα εστιασης ωστε να καλυπτεται η ζητηση της αγορας. Τα οικονομικα βιβλια με τα ψευτομαθηματικα μοντελα που χρησιμοποιουν προβλεπουν οτι η κινηση αυτη θα αναγκασει τις τιμες να πεσουν και την ποιοτητα να ανεβει. Στην πραγματικοτητα ομως αυτο που θα συμβει ειναι οτι θα χαραμισθουν απο ολες τις μεριες ενα σωρο ποροι για μαρκετινγκ, ανακαινισεις, διακοσμησεις, διαφημισεις και λοιπες μαλακιες που θα ανεβασουν το κοστος του προιοντος (προσφεροντας ουσιαστικα το ιδιο πραγμα με πιο φανταχτερο περιτυλιγμα). Ο πολεμος αυτος θα καταφερει στο τελος να “αναχαιτισει” τη δουλειά της μίας παραταξης “πετοντας” την εξω απο την αγορα και αχρηστευοντας οσες εργατοωρες ειχαν επενδυθει.

Για να μην πω για την ψυχολογικη πιεση προς τον καταναλωτη. Ή μαλλον να πω, γιατι να μην πω? Ο καπιταλισμος λοιπον αναγνωστουλη μου, ειδικευεται και στη δημιουργια επιπλαστων αναγκων που θα καλυφθουν απο τα προϊοντα που εφευρισκει. Στηνει ολοκληρες καμπανιες πλυσης εγκεφαλου ωστε να προκαλεσει ανασφαλεια, αγχος και εξαρτηση, τα οποια “καταπραϋνονται” μονο αν αγορασεις καλλυντικα, “μοδατα ρουχα” ή ό,τι αλλες γυαλινες χαντρες αποφασισει να σου πουλησει.

Και το καλυτερο σου το αφησα για το τελος** καλε μου αναγνωστουλη: Σκεψου ποσα επαγγελματα εχουν νοημα μόνο στο πλαισιο του καπιταλισμου, δηλαδη η υπαρξη τους ειναι συνυφασμενη με την ιδια την εννοια της ιδιοκτησιας. Δικηγοροι, δικαστες, μπατσοι, ασφαλιστες, και παει λεγοντας... ολοι αυτοι θα μας χρειαζονταν αν δεν ειχαμε “δική” μας περιουσια, και αν ναι, σε τι πληθος? Ενας στους εκατό απο όσους εχουμε σημερα ή και παλι πολλους λεω?

Το συμπερασμα ειναι απλο: Σε μια καθαρα κομμουνιστικη κοινωνια, με κεντρικη διοικηση που αφουγκραζεται τις πραγματικες αναγκες της κοινωνιας και κατανεμει δικαια και αποδοτικα τις εργατοωρες στο εργατικο δυναμικο, θα μπορουμε να ειμαστε εξισου πλουσιοι με οσο ειμαστε τωρα, δουλευοντας ελαχιστες ωρες*** οπως περιγραφει ο Μπογκντανοφ στο βιβλιο “ο κοκκινος πλανητης”. Το προφανες μειονεκτημα βεβαια, ειναι οτι αυτη η κοινωνια θα στερειται μορφων οπως ο κυριος Kadiri...


*μαλλον ο κυριος kadiri δεν ειχε υποψη του την αρχαια ρηση: “ουκ εν το πολλω το f”.

** οταν καθαριζω ενα μανταρινι, τρωω πρωτα μια φετα. Αν δεν ειναι πολυ νοστιμο το τρωω ολο. Αν ειναι, το αφηνω για το τελος.

***αλλωστε μια τετοια κοινωνια δε θα εχει καθολου ανεργους, και ελαχιστους εγκληματιες /φυλακισμενους (μονο τους αντικαθεστωτικους :)

ΥΓ: Καθε φορα που ειμαι στο τσμεδε, σκεφτομαι οτι ειναι πολυ ασχημο να ξεκιναει η μερα μου με ταλαιπωρια, συνωστισμο και εκνευρισμο. Για να γινει πιο αναλαφρη η επισκεψη στο ταμειο, θα επρεπε να υιοθετηθει το “χρυσο βιβλιαριο”. Συμφωνα με το παιχνιδι αυτο, καθε μερα ενας τυχερος ασφαλισμενος θα παιρνει διπλασιο ποσό απο αυτο που του δικαιολογειται. Καποια στιγμη, και χωρις προειδοποιηση, ο υπολογιστης θα κληρωνει το νικητηριο αριθμο μητρωου και θα χτυπαει μια σειρηνα. Οι υπαλληλοι θα κλεινουν τα φωτα και τα στορια, θα αναβουν μερικα απο αυτα τα γκρι ματσουκια που βγαζουν αστερακια και θα πετανε χαρτοπολεμο - ισως να λενε και ενα μικρο τραγουδακι. (Αν το παιχνιδι εχει επιτυχια, μπορουμε μετα να εισαγουμε τον “τροχο της κουφαλας”, στην αιθουσα οδοντιατρικων δαπανων, το “τζακποτ του διαβητη” στον οροφο για τις ειδικες θεραπειες και διαφορα άλλα).

Αντιλαϊκη αγορα

Υπαρχουν δύο ειδων λαϊκατζηδες: Οι πολλοι, που προσπαθουν να με ξεγελασουν και το καταλαβαινω, και οι λιγοι που με ξεγελανε αλλα δεν ξερω πώς (εντιμοι δε νομιζω να υπαρχουν). Δε θα αναλωθω σε θεματα αξιών, ηθους, κοινωνικης παρακμης κλπ κλπ, απλα θα απαριθμησω μερικους απο τους τροπους που χρησιμοποιουν. Παμε:

1) Το πιο κλασσικο: “πειραγμενη” ζυγαρια. Εγω συχνα επαληθευω το βαρος απο ό,τι αγοραζω. Ετσι ξερω ακριβως ποιοι κλεβουν (εννοειται τους θυμαμαι).
Fun fact: Οσοι αποφασιζουν να κλεψουν στο ζυγι, χρησιμοποιουν περιπου την ιδια ταριφα, 8%.

2) Εξισου συνηθες με το προηγουμενο: Το ταμπελακι γραφει 1.10€ αλλα μπροστα απο το μηδεν υπαρχει ενα μηλο και κρυβει μια μικρη καθετη γραμμουλα, αρα η “κανονικη” τιμη που πληρωνεις ειναι 1.19.

3) Κιαυτο συνανταται πολυ συχνα: Δινεις τη σακουλα και ειναι ενα εφτακοσια. Σου λεει “να τα κανω δυο ρε παλικαρι?”, τους λες “οκ αφεντικο”, και σου πεταει μεσα με προσχεδιασμενες (αλλά υποτιθεται τυχαιες) κινησεις μερικα απο τα ψιλοσαπια και ψιλοσακατεμενα, αυτα ακριβως που διαλεγες τοση ωρα να αποφυγεις.

4) Μια πινελια μαρκετινγκ: Εχουν μερικα ανοιγμενα φρουτα, για παραδειγμα ροδια, τα οποια ειναι κατακοκκινα και λαχταριστα. Ολα τα υπολοιπα στο εσωτερικο τους ειναι ροζ ή ασπρα αλλά εσυ το καταλαβαινεις πολυ αφοτου τα εχεις αγορασει.

5) Οσοι πουλανε λουλουδια: Αν υπαρχουν πολλοι κουβαδες μαζεμενοι γεματοι με μπουκετα απο διαφορα ειδη λουλουδιων, και καθε κουβας εχει ταμπελακι με την ιδια τιμη εκτος απο εναν, τοτε αυτα ειναι ακριβοτερα. Αν τον ρωτησεις γιατι δεν αναγραφεται η τιμη στα λουλουδια του συγκεκριμενου κουβα, σου λεει οτι επεσε... και οντως βαζει το χερι του μεσα στο νερο και το ξετρυπωνει...ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ.

6) Νοθεια: εκτος απο τα μπαρ υπαρχει και στη λαϊκη. Αν παρεις φυστικια, αμυγδαλα ή άλλα τετοια, θα διαπιστωσεις (αν εισαι εμπειρος) οτι ειναι ανακατεμενα τα φετινα με τα περσινα σε αναλογια 5 προς 1 αλλά πουλιουνται φυσικα με την τιμη των φετινων.

7) Copperfield (το αγαπημενο μου κολπο): Οταν αγοραζεις πατατες, δεν τις διαλεγεις μονος σου για να μη λερωθεις. Ζητας 5 κιλα, και ο πωλητης απλωνει το χερι του, κυκλωνει και παρασερνει πολλες πατατες σε μια τσιγγινη λεκανη. Κατοπιν σκυβει και παιρνει μια σακουλα απο χαμηλα, μπροστα απο τα ποδια του, αδειαζει τη λεκανη στη σακουλα και τη ζυγιζει. Η σακουλα ομως αναγνωστουλη μου δεν ειναι αδεια οταν την πρωτοπαιρνει. Εσυ βεβαια αυτο δε μπορεις να το δεις γιατι η ξυλινη ταβλα καλυπτει το κατω μερος της σακουλας απο το οπτικο σου πεδιο. Η σακουλα λοιπον, εχει ηδη μεσα μικρες πατατες (που κανονικα πωλουνται σε χαμηλοτερη τιμη), μερικες μελανιασμενες και μερικες κολλημενες σε χοντρα κομματια χωμα. Κατι αντιστοιχο συμβαινει με τις φραουλες (το κεσεδακι στον πατο εχει μονο μικρες, σαπιες, αγουρες ή κατσιασμενες), τα συκα και διαφορα άλλα*.

8) Οταν ειναι ηδη μεσα σε κεσεδακια (οπως φραουλες ή συκα):
Αν ειναι τα μικρα κεσεδακια τοτε το ταμπελακι γραφει 2€ και με πολυ μικροτερα γραμματα “το μισο κιλο”. Αν του θυμισεις οτι ειναι υποχρεωση του να αναγραφει την τιμη του κιλου (και οχι καποιας άλλης υποδιαιρεσης), τοτε ο πωλητης δικαιολογειται λεγοντας οτι “ο πελατης θελει να ξερει ποσο κοστιζει το καθε κεσεδακι που ειναι ζυγισμενο στο μισο κιλο”.
Αν ομως ειναι τα μεγαλα κεσεδακια (ητοι οι κεσεδες), τοτε η ταμπελα γραφει 4€ (και τιποτε αλλο). Καποιοι θεωρουν οτι αυτη ειναι η τιμη του κεσέ, αλλα την πατανε γιατι ο πωλητης τους χρεωνει 5.6€ (αφου ζυγισει τον κεσε ο οποιος εχει ΠΑΝΤΑ παραπανω απο κιλο).

Last but not least) Αυτο που θα σας περιγραψω το κανει μονο ενας και ξεπερνα το κατωφλι της παραπλανησης, νομιζω ειναι καθαρη κλοπη. Αυτος ο θεουλης λοιπον εχει ενα κανονικο ξυλινο παγκο. Στον ενιαιο χωρο του παγκου εχει στρωσει μπανανες σε ολο του το εμβαδο. Καπου προς την ακρη του παγκου εχει βαλει το ταμπελακι του, που καθαρα γραφει 1.60€, μια τιμη πολυ λογικη εως και φτηνη, αφου ολες οι μπανανες της λαικης (αυτης της μαρκας) κυμαινονται απο 1.60 μεχρι 1.80.

Οταν του δινεις να ζυγισει ενα τσαμπι, που χοντρικα υπολογιζεις γυρω στο κιλο, σου ζηταει να πληρωσεις δυο εξηντα. Διαμαρτυρεσαι οτι κατι εκανε λαθος, και οτι αυτη η τιμη δε βγαζει νοημα και τοτε τσουπ, ξεθαβει κατω απο καποιες πυκνοβαλμενες μπανανες μια ταμπελιτσα που γραφει την εξωφρενικη τιμη των 2.50€ (δηλαδη 70 λεπτα πανω απο οποιονδηποτε αλλο). Αν τον ρωτησεις τι ρολο βαραει το ταμπελακι με την τιμη 1.60, σου απανταει οτι αυτο αναφερεται “σε εκεινες τις μπανανες”, και σου δειχνει με το χερι του μερικα τσαμπια που βρισκονται στην ακρη. Ομως στον παγκο δεν υπαρχει κανενα ευδιακριτο διαχωριστικο και ειναι ηλιου φαεινοτερο οτι ολες οι μπανανες ανηκουν στην ιδια ποιοτικη κατηγορια (και την ιδια μαρκα). Οταν τον απειλεις οτι θα φερεις την αγορανομια, σε κυνηγαει απο πισω, κλαψουριζει οτι χρωσταει στις τραπεζες, οτι θα του παρουν το σπιτι και θα τον πεταξουν στο δρομο, οτι η μανα του “εχει καρδια” και οτι εχει να μεγαλωσει τρεις κορες που σου δειχνει αγκαλιασμενες σε φωτογραφια στο κινητο του. Εσυ δεν πιστευεις τιποτα απο ολα αυτα, αλλα για να ξεφυγεις απο το drama του λες οκ, θα το ξεχασουμε αρκει να μην επαναληφθει, και φυσικα αυτος μετα απο δυο εβδομαδες κανει ακριβως το ιδιο.

Αυτα με μια πρωτη ματια. Αν θυμηθω ή αντιληφθω κατι επιπλεον (πραγμα διολου απιθανο) θα το προσθεσω.

* Τυχαινει μερικες φορες να στεκομαι μπροστα απο ενα παγκο με ομορφες, στρουμπουλες γαριδες. Ζηταω μισο κιλο και ο πωλητης μου τις βαζει σε ενα χαρτινο χωνι. Οταν γυρναω σπιτι διαπιστωνω οτι μονο στην κορυφη του χωνιου υπαρχουν καλες γαριδες. Στο υπεδαφος βρισκω μικρες και τσαλαπατημενες. Προφανως οι λιγες καλες γαριδες που υπηρχαν εξαρχης στον παγκο, επαιξαν το ρολο της κουβερτας που σκεπαζει το λοφο με τις κακομουτσουνες. Ρισπεκτ λοιπον στο δεξιοτεχνη πωλητη. Ειναι αρκετα γρηγορος ωστε να μη βλεπεις το περιεχομενο της σπατουλας την ωρα της μεταφορας, και επιπλεον οι φτυαριες του καταφερνουν να καλυψουν τα κενα με μερικες καλες γαριδες απο διπλα.

Στην Κ.

Εχεις ακουμπησει ποτε με το δαχτυλο το “ματι” ενος σαλιγκαριου?


Ε λοιπον καπως ετσι αντεδρασε προχτες το πεος μου οταν πρωτοεσφιξα το χερι της κυριας Κ*. Αλλα ας παρουμε την ιστορια απο την αρχη... μια ιστορια που δεν ειναι ιδιαιτερα ενδιαφερουσα, αλλα υποθετω οτι ολοι οι ανθρωποι νιωθουν που και που την αναγκη να γκρινιαξουν σα δεκατριαχρονα κοριτσακια που δεν τα αφησαν οι γονεις τους να κοιμηθουν στο σπιτι της φιλης τους, οποτε θα σας τη διηγηθω.

Πριν μια εβδομαδα μια καλη μου φιλη με συστησε στην κυρια Κ, ως υποψηφιο για την πληρωση μιας ανοιχτης θεσης εργασιας. Η κυρια Κ, που εργαζεται ως εκτιμητρια προσοντων εργατικου δυναμικου, επικοινωνησε μαζι μου τηλεφωνικα, και κλεισαμε ενα ραντεβου, για “να συζητησουμε”.

Εφτασα εκει στην ωρα μου, λιγο ταραγμενος, οχι μονο απο το αγχος της συνεντευξης αλλα και επειδη τα γραφεια της εταιρειας ηταν προσβασιμα μονο απο το ασανσερ, το οποιο με φοβιζει. Στην εισοδο με υποδεχτηκε μια νεαρη γραμματεας, ο κυριος Ιωαννου.

Το ονομα της κοπελιας δεν ηταν κυριος Ιωαννου, αλλα θα την αποκαλω ετσι γιατι μου θυμισε τον ταγματαρχη μου στο στρατο. {Ο ταγματαρχης ηταν ενας σκληροτραχηλος αντρας, με βαρυ αποφασιστικο βλεμμα και μιλαγε σε ολους στην προστακτικη. Ηταν αντιπροσωπευτικο δειγμα “βοσκου”. Στην εθνικη φρουρα (δηλαδη στον κυπριακο στρατο) “βοσκους” χαρακτηριζουμε τους αξιωματικους εκεινους που δεν τελειωσαν σχολη ευελπιδων αλλα πηραν το βαθμο τους τιμης ενεκεν, επειδη ειχαν ουσιαστικο ρολο στον πολεμο του '74.}.

Ο κυριος Ιωαννου λοιπον με ενημερωσε οτι η κυρια Κ. δεν ηταν ακομα εκει και μου ειπε: “θα σας δωσω να συμπληρωσετε ενα ανωνυμο ερωτηματολογιο”. Εγω ειπα “οκ”, κατι που ηταν χαζο γιατι το “οκ” ειναι απαντηση ενω δε μου ειχε απευθυνθει καποια ερωτηση. “Ακολουθηστε με”. Ακολουθησα τον κυριο Ιωαννου σε ενα δωματιο εναμιση επι τρια στη μεση του οποιου υπηρχε ενα μικρο θρανιο απο φτηνο κοντρα πλακε. “Καθιστε”, “δωστε μου τα πραγματα σας ή ακουμπηστε τα εκει”. Ακολουθουσα κατα γραμμα τις εντολες του κυριου Ιωαννου και εκει ακριβως αντιληφθηκα οτι παρα την ομοιοτητα, η γραμματεας ειχε δυο ουσιαστικες διαφορες με τον ταγματαρχη μου:

Πρωτον, μετα απο καθε διαταγη, η γραμματεας εκανε μια ανατριχιαστικη γκριματσα, σα χαμογελο, ή καλυτερα σαν τσιουαουα που δειχνει απειλητικα τα δοντια του. Αυτο ο ταγματαρχης δεν το εκανε ποτε. Και δευτερον ο ταγματαρχης δε φορουσε μασκαρα. Δε μπορεσα να βρω αλλες διαφορες.

Αφοτου συμπληρωσα το ερωτηματολογιο, ο κ.Ιωαννου με ενημερωσε οτι θα περασω απο ενα τεστ προσωπικοτητας στον υπολογιστη. Εφυγε και ξαναηρθε και δεν τον χαιρετησα γιατι ημουν ασκεπής και μπορει να μου εριχνε καμια καμπανα αν χαιρετουσα χωρις εθνοσημο, αλλωστε φοραγα boat και οχι αρβύλα, και δε θα εκανε καθολου ηχο το τακουνι μου. Εκανα και το τεστ προσωπικοτητας και μετα περιμενα. Και περιμενα.

Υστερα απο αρκετα λεπτα, δηλαδη πολλα λεπτα μετα απο την ωρα του ραντεβου, ακουσα την πορτα του μικρου δωματιου να ανοιγει. Γυρισα και την ειδα. Με ειδε. Σηκωθηκα. Περπατησε προς το μερος μου. Απλωσα το χερι. Απλωσε το δικο της. Τα χερια μας ενωθηκαν. Ενιωσα να υφισταμαι ριζικη περιτομη. Χαμογελασε και μου συστηθηκε. Καθε φθογγος που εβγαινε απο το στομα της κουρδιζε κατα μιση στροφη της φωνητικες μου χορδες. Οταν κατσαμε μιλουσα σε μια οκταβα ψηλοτερο τονο.



Δεν καταφερα να μιλησω και πολυ βεβαια, αφου η Κ. με πυροβολαγε με κοφτες, αποτομες ερωτησεις πολυ πριν προλαβω να τελειωσω την καθε απαντηση. Φανταζομαι θα σπουδασε στην ανωτατη ανακριτικη της μοσσαντ. Καθε επομενη ερωτηση ηταν πιο αγενης απο την προηγουμενη. Σα να προσπαθουσε να με ψαρωσει και να μου σπασει τον τσαμπουκα, πραγμα μαλλον ανοητο αφου ημουν ηδη ψαρωμενος και χωρις ιχνος τσαμπουκα.

Φυσικα σαστισα και δυσκολευτηκα να ανταπεξελθω στο ανελεητο blitzkrieg. Το μυαλο μου υπολειτουργουσε, καθε τοσο τραυλιζα και ενιωθα το στομα μου να στεγνωνει. Νομιζω πως ειχε επιτηδες αναψει τερμα το καλοριφερ μονο και μονο για να ιδρωσω και να δειχνω ακομα πιο πανικοβλημενος, και το πετυχε. Αυτο βεβαια δεν τη σταματησε απο το να με σφυροκοπα εστω κιαν ειχα ερθει στην εδρα της ως αουτσαιντερ, εστω κιαν ημουν πεσμενος ανασκελα στο καναβατσο και χωρις καν να αμυνομαι.

Ακομα δεν εχω καταλαβει αν την εκνευριζε περισσοτερο το γεγονος οτι εχω y γονιδια, ή οτι ειμαι μηχανικος. Απο καποια κομπλεξικα και υποτιμητικα σχολια που εκανε για τη σχολη των ηλεκτρολογων θα ελεγα οτι ειναι μαλλον το δευτερο, αν και ειμαι σιγουρος οτι τα βραδια η κυρια Κ. φοραει strapon και ποζαρει μονη της στον καθρεφτη με σελοφαν τυλιγμενο ασφυκτικα γυρω απο το θωρακα της και σκουφακι κολυμβητηριου στο κεφαλι.

Με τουτα και με κεινα αναγνωστουλη μου η συνεντευξη τελειωσε, η κυρια Κ. μου ανακοινωσε οτι δε θα με προτεινει για τη θεση και καταλαβα οτι εσφαλμενα την κατεταξα στους ανοργασμικους ανθρωπους οταν την πρωτοειδα, αφου διεκρινα στο βλεμμα της μια μικρη κορυφωση την ωρα που μου το ελεγε. Με συνοδεψε στην εξοδο της εταιρειας και με αποχαιρετησε με ενα ακομα χαμογελο, φερνοντας στο στομα μου τη γευση του αγουρου γκρειπ φρουτ.

Μονο οταν εφευγα αρχισα να προβληματιζομαι για το τι ειχε μολις παιχτει και να απορω που πιαστηκα τοσο απροετοιμαστος. Οταν συμφωνησα να βρεθω με την κυρια Κ., ειχα στο μυαλο μου μια συναντηση οπου εγω θα ρωταω λεπτομερειες για τη δουλεια, το περιβαλλον εργασιας, τις αποδοχες, τις προοπτικες κτλ, και θα απανταω σε ερωτησεις σχετικα με την καταρτιση μου, τις προσδοκιες μου και διαφορα τετοια. Κανεις δε μου ειχε πει για ερωτηματολογια, τεστ, αδιακριτες ερωτησεις, προσβολες και ολα τα συναφη. I didn't sign up for this! Κιομως κανεις τους δεν εδειξε να νοιαζεται.

Και ερωτω λοιπον: Γιατι συμπεριφερονται ετσι οι ανθρωποι γυρω μας? Γιατι τοση απαξιωση στην αξιοπρεπεια? Γιατι εισαι σκαρτη ρημαδα κενονία? Και εκτος αυτου, πώς νομιζουν οτι θα χτισουν μια σοβαρη σχεση εμπιστοσυνης και συνεργασιας με τον υποψηφιο εργαζομενο οταν εξαρχης δειχνουν ασυνεπεια, παραπλανηση και μηδεν σεβασμο? Υπαρχει τροπος αραγε να μη συναναστρεφομαι καν με αυτους τους ανθρωπους ή θα πρεπει απλα να τους συνηθισω? Αυτα ειχα να σου διηγηθω αναγνωστουλη μου, ελπιζω στο μελλον να εχω πιο ευχαριστες ιστοριες. bb.

*τους ορχεις μου ακομα τους περιμενω να κατεβουν.

ΥΓ: Τωρα που το θυμηθηκα... σε καποια φαση στην αρχη της επισκεψης μου, και αφου ειχα κατσει, ο κυριος Ιωαννου ξεκινησε να μου λεει “μηπως θα θελατε να σας φερω λιγο νερ...” και εγω αμεσως τον διεκοψα λεγοντας “οχι, ευχαριστω, ειμαι οκ”. Και απορω... στο δυτικο κοσμο του εικοστου πρωτου αιωνα, ποιος σοβαρος ανθρωπος ξεκινα να προσφερει ΝΕΡΟ? Ε? ελεος! Παντα καφε λες πρωτα, αν πουν οχι, τοτε λες τσαι, αναψυκτικο και στο τελος αντε, κομματια να γινει, αναφερεις και το νερο... απο αυτο και μονο επρεπε να καταλαβω που μπλεκω και να γινω λουης.

Καπιταλισμος και μονογαμια

Σε αδρες γραμμες ο καπιταλισμος ειναι το οικονομικο συστημα, οπου η ιδιοκτησια των μεσων παραγωγης ανηκει σε ιδιωτες και εχει σαν πρωταρχικο στοχο το κερδος που παραγεται απο την εκμεταλλευση της εργατικης δυναμης. Στο παραπανω μοντελο, ιδιαιτερα σε οτι αφορα την αστικη ταξη, η οποια ειναι και η ηγεμονευουσα (εκμεταλλευομενη ταξη ειναι η εργατικη) κυριαρχο ρολο παιζει η εννοια της ιδιοκτησιας.

Πραγματι, η κατοχη ειναι αυτη που προσδιοριζει το ευρος της “δυναμης” ενος συγκεκριμενου ατομου στην κοινωνια. Η ιδιοκτησια προσλαμβανει διαστασεις ανεξελεγκτες. Η γη για παραδειγμα τεμαχιζεται και μοιραζεται σε ατομα, με αυθαιρετο φυσικα και αδικο τροπο, ετσι ωστε ο πλουτος που προκυπτει απο το καθε τεμαχιο να ανηκει αποκλειστικα στον ιδιοκτητη. Σε καθε πλουτοπαραγωγικο κομματι του πλανητη, τιθενται ιδιοκτησιακα ορια με αποτελεσμα να καθισταται απολυτως ξεκαθαρη η ατομικη ιδιοκτησια και τα εκπορευομενα απο αυτην οφελη.

Αυτη η μανια ομως του ατομου για ιδιοκτησια, οπως προσδιοριζεται και αναπτυσσεται σε ενα δυτικο καπιταλιστικο μοντελο οργανωσης της οικονομιας, δε στρεφεται μονο προς τα αψυχα, υλικα αγαθα, αλλα και προς τα εμψυχα. Εν προκειμενω, η ταση προς ιδιοκτησια παιρνει τη μορφη της κατοχης και νομης ενος αλλου ατομου, ενος συζυγου η ενος συντροφου. Αναφερομαι στην κυριαρχη επισης στο δυτικο περιβαλλον εννοια της μονογαμιας.

Η εγγενης αναγκη καθε ανθρωπου για αναπαραγωγη και διαιωνιση του ειδους του τον οδηγησε στη διαμορφωση θεσμων μεσω των οποιων θα ηταν δυνατη η βελτιστη επιτευξη του παραπανω σκοπου. Η “οικογενεια” λοιπον, που απαρτιζεται απο δυο ενηλικες γεννητορες, στους οποιους πεφτει το αποκλειστικο βαρος για την επιβιωση των μικρων και ανημπορων ανθρωπων ειναι το πιο παραδοσιακο και κυριαρχο μοντελο.

Η επιβιωση ομως των νεαρων ατομων απαιτει τεραστιο μοχθο απο την μερια των δυο γεννητορων. Η συνεργασια τους πρεπει να ειναι αρμονικη και στενη. Η γυναικα γαλουχει και ο αντρας προμηθευει τροφη. Και ουτω πως ενισχυονται οι δεσμοι μεταξυ τους γιατι σε αντιθετη περιπτωση θα διαρραγει το μοντελο. Αν ο αντρας παψει να προμηθευει, τα παιδια θα αφανιστουν και το ιδιο θα συμβει αν η γυναικα παψει να γαλουχει. Και φυσικα ο αντρας μονο μια γυναικα αντεχει να συντηρησει, μια οικογενεια να χτισει δεδομενου οτι οι δυναμεις που αναλωνει για το σκοπο αυτο ειναι ηδη υψηλες που θα μπορουσαν να του στοιχισουν ακομα και τη δικη του επιβιωση.

Θα μαντεψατε ηδη που το παω: ο καπιταλισμος ευνοει και συντηρει τη μονογαμια. Τα παντα σε αυτο το στρεβλο για την ανθρωπινη φυση συστημα συνηγορουν στην ανευ οριων μανια για ατομισμο και ιδιοκτησια, οπου τιποτα δεν ειναι συλλογικο και κοινοχρηστο. Γιατι η γη να ανηκει σε καποιους και να μην ειναι κοινοχρηστη οπως ο αερας ή ο ηλιος? Αυτη η ιδια ταση, που μοιαζει να διαστελλει στο απειρο τις δυνατοτητες κακοφωνιας και χαους, εχει διαβρωσει και τις ανθρωπινες σχεσεις και σαν αποτελεσμα εχουμε την εμφανιση θλιβερων φαινομενων οπου δυο ατομα ανηκουν το ενα στο αλλο εφ ορου ζωης. Νιωθουν πλαδαρα και εγκλωβισμενα αλλα δεν τολμουν να αποκοπουν απο το αδηφαγο συστημα. Η νυσταλεα τους διανοια δε μπορει να ενωθει με τη συλλογικη διανοια και να μεγαλουργησει.

Θα μου επιτρεψετε τωρα να σας παρουσιασω ενα αλλο συστημα οργανωσης της κοινωνιας, το οποιο κατα τη γνωμη μου βρισκεται σε αρμονια με την ανθρωπινη φυση και τις αναγκες της. Στο συστημα αυτο, οι πλουτοπαραγωγικοι ποροι ειναι κοινοχρηστοι, τα μεσα παραγωγης αποτελουν κοινωνικη ιδιοκτησια και οχι ατομικη, ενω υφισταται συλλογικη διαχειριση απο τα ατομα με στοχο την καλυψη των αναγκων τους. Σε ενα τετοιο συστημα οι ανθρωπινες σχεσεις ειναι ελευθερες και ειλικρινεις διοτι ακριβως τα ατομα δεν εξαναγκαζονται στο σχηματισμο μορφωματων οπως ειναι η οικογενεια, καθως η αισθηση του “ανηκειν” σε ενα δεδομενο, σταθερο και συνεκτικο πυρηνα αποδυναμωνεται.

Ας γινω ομως λιγο πιο σαφης. Σε ενα ιδανικο περιβαλλον, οπως το φανταζομαι, ενα παιδι μετα απο καποια ηλικια, ας πουμε χοντρικα τεσσαρων χρονων, μπορει να πηγαινει σε ενα “ιδρυμα”, ας το αποκαλεσουμε σχηματικα “το σπιτι των παιδιων”, ενα χωρο οπου θα δεχεται τα παιδια ολης της πολης. Σε καποιες περιπτωσεις οι παραπανω χωροι θα μπορουσαν να σχηματιζουν και αυτονομες πολιτειες. Στον παραπανω χωρο το παιδι θα διαβει κανονικα και πληθος παιδαγωγων θα αναλαμβανει την ανατροφη και τη μορφωση του. Να τονισω οτι το σπιτι θα διαθετει παιδαγωγους πολλων ειδικοτητων ωστε να φροντιζουν για τη σωστη επιμορφωση ενος εκαστου των παιδιων αναλογα με την κλιση του και τις ικανοτητες του. Τα οφελη για την κοινωνικοποιηση των παιδιων ειναι τεραστια. Φυσικα, οι γονεις θα μπορουν ανεμποδιστα να επισκεπτονται τα παιδια ή και να μενουν εκει μαζι τους αν το επιθυμουν. Θα μπορουσαν ακομα να αναλαβουν και το ρολο του παιδαγωγου. Τα παιδια θα ηταν παιδια ολης της πολης, οπως ειχε γραψει και ο Πλατωνας στην “Πολιτεια” και θα φροντιζαν ολοι για την ευημερια τους.

Κατω απο αυτες τις συνθηκες, το αυστηρο μοντελο της οικογενειας και της μονογαμιας δεν εχει λογο υπαρξης. Καθε αντρας και γυναικα ειναι ελευθερος να ακολουθησει τα ενστικτα και τα συναισθηματα του. Μπορει και θα δικαιουται να ειναι πολυγαμικος.
Μεχρι να γινει ομως αυτο και να εγκατασταθει η “νεα ταξη πραγματων” εχουμε πολυ δρομο μπροστα μας. Οι καπιταλιστες να παραμεινουν μονογαμικοι παρακαλω...

Θανατος στα γενεθλια

Η νυχτα ειναι σκοτεινη, πλημμυρισμενη τρομο

το φιλι της φωτιας μου κοβει την ανασα

το φως και το σκοταδι χορευουν

σε μια προαιωνια μαχη

χωρις νικητες και νικημενους

Η γυμνη σαρκα, σημαδι του θνητου,

συμβολο της ζωης που σερνεται προς το θανατο

υποχωρει βουβη και κουρασμενη

μπροστα στην ασπαίρουσα θεα

που την καταβροχθιζει

Ο χρονος, τι ομορφη ειρωνια!

Με παρακολουθει ανημπορος

καθως σηκωνει τα χερια και

παραδινεται στη διχως βαρος, διχως σχημα φλογα.

Ενα κομματι μου ειναι ηδη νεκρο.

Συκα, σκαφη.

Το προηγουμενο ποστ αναγνωστουλη μου ξεσηκωσε θυελλα... εχμ.. τι θυελλα, τσουναμι αντιδρασεων (και ηταν αναμενομενο αφου ο Αλκης και παλι εβαλε βαθια το μαχαιρι στο κοκκαλο). Τα τηλεφωνα μου καηκανε, ο χωρος στο gmail μου εξαντληθηκε, ο ταχυδρομος της γειτονιας μας τα εφτιαξε με τη χηρα στον πρωτο. Αγανακτισμενοι αναγνωστες ερχονταν καθε λιγο κατω απο το σπιτι μου για να κανουν πορειες, διαδηλωσεις ή κανταδες. Σου παραθετω ενδεικτικα καποια απο τα μηνυματα που ελαβα στο κινητο μου τις τελευταιες μερες:

-“Αλκη εισαι καραγκιοζης, αλητης και παλιανθρωπας”
(ανωνυμος πρωην φαν του Αλκη).

-“Αλκη εισαι κομπλεξικος, ψωναρα και μικροτσουτσουνος”
(πρωην κοπελα του Αλκη).

-“Αλκη την παρασκευη μην κανονισεις τιποτα, θα παμε για μπυρες και λουκανικα με τον Κωστα”
(συμπαικτης ποκερ του Αλκη, που ευτυχως δε διαβαζει το μπλογκ γιατι ειναι λογιστης με χομπυ το ποκερ τη φωτογραφια και το καρατε).

Με λιγα λογια μονάκριβέ μου αναγνωστουλη, η κοινη γνωμη ηθελε συσσωμη να μου πει οτι αυτος ο λιβελος δεν εχει θεση στο εναρετο μπλογκ μου. Κιομως! η κοινη γνωμη δεν ξερει που της παν τα τεσσερα! Γιατι οπως σου εχω ξαναπει, αυτο το μπλογκ φιλοδοξει να γινει το σπαθι που πετσοκοβει την αγρια βλαστηση στη ζουγκλα της νοησης και φανερωνει λιγο λιγο το μονοπατι που οδηγει στην αληθεια. Και ακριβως αυτο το σκοπο εξυπηρετησε και το εν λογω αρθρο.

Γιατι η ματια του blogger ειναι μια εντιμη ματια. Οταν καθεσαι στο πσ αναγνωστουλη μου, τη στιγμη που οι δεικτες αγγιζουν τα στιγματα του φ και του ξ, νιωθεις να σε πλημμυριζει ενα κυμα ελευθεριας. Εδω κανείς δε σε κρινει που καμπουριαζεις, που φορας παλιες πυτζαμες ή που μασας τσιχλα με ανοιχτο το στομα. Δε χρειαζεται να πεις ψεματα οτι σου αρεσουν οι ειδεχθεις γοβες της Ναταλιας ουτε να προσποιηθεις οτι χαρηκες που συναντησες στο δρομο την κυρια Τασια (που σε θυμαται απο οταν ησουν τοσος και συνεπως το κοινωνικο πρωτοκολλο επιβαλλει να γνεφεις καταφατικα οταν σε ενημερωνει αυτοβουλως οτι ο γιος της ειναι εξυπνος αλλα δε διαβαζει).

Αυτη η ελευθερια κατεβαινει σαν απο ωσμωση στα δαχτυλα σου και μετουσιωνεται σε αληθεια. Απαλλαγμενη απο ταμπου και καθωσπρεπισμους. Ωμη, κυνικη, απαρεγκλιτη. Χωρις υποννοουμενα ή υπεκφυγες. Πως γινεται λοιπον να μην εναντιωθει σε αχρειαστες ωραιοποιησεις? Σαν (υπερβολικο) παραδειγμα σκεψου τη δηλωση:

“-ο γιος μου τελειωσε το στρατο και τωρα ασκει κομμωτικη”.

Βλεπεις ποσο δεν ταιριαζει η λεξη “ασκει”? Ε λοιπον, ο γιος σου ειναι μπαρμπερης γιου στχιουπιντ μπιτς. Προσπαθωντας να μακιγιαρεις τις κουβεντες σου το μονο που καταφερνεις ειναι να εκπεμψεις ανασφαλεια και κομπλεξ κατωτεροτητας. Ο συνομιλητης σου θα συμπερανει οτι ντρεπεσαι για το γιο σου ακριβως τη στιγμη που θα ακουσει την παραταιρη λεξη, ισως μαλιστα και να του δημιουργηθει ασυνειδητα η εντυπωση οτι ειναι αναξιοπρεπες να εισαι μπαρμπερης. Αν αντιθετα επιλεξεις να πεις τα πραγματα με το ονομα τους κανεις δε θα εστιασει στο σημειο που εσυ θεωρεις αμφιλεγομενο ή υποτιμητικο.

Αυτα για σημερα αναγνωστουλη μου, ελπιζω να εκλεισα καποιες τρυπες. C ya.



Disclaimer : Ολα τα παραπανω δεν αποτελουν αποψεις του συγγραφεα, ή μαλλον αποτελουν τις ψηφιακες αποψεις του δηλαδη τις ασπαζεται αποκλειστικα και μονο για οσο βρισκεται στη στριφογυριστη ντεμεκ δερματινη καρεκλα του. Στην πραγματικη ζωη, ειδικα σε μια τετ α τετ συναντηση με τη Ναταλια ή την κυρια Τασια, οι ιδεες και τα γουστα του προσαρμοζονται στα αντιστοιχα του συνομιλητη.
All rights reserved.

Νομπελ φωτογραφιας

-“Αλκης”.
-“Χαιρω πολυ, Λέλος”.
(χειραψια).
-“Χαρηκα”
-“Και εγω.”
(μικρη παυση).
-“Εδω μενεις Αλκη?”
-“Οχι...Αθηνα μενω, Τριπολη κατεβαινω μονο για τις γιορτες. Εσυ?”
-“Εγω ημουν στο εξωτερικο, σπουδαζα λογιστικη, και τωρα γυρισα εδω μονιμα. Εσυ εχεις σπουδασει κατι?”
-“Πουτσοαποτριχωτικη”.
-“Οριστε?”
-“Πουτσοαποτριχωτικη.... φοιτησα σε σχολη καλλωπισμου της βουβωνικης περιοχης με ειδικευση στο πεος”.
-“οχι οχι.... απο σπουδες εννοουσα...”
-“Γιατι ρε Λελο, το δικο σου νομιζεις οτι ειναι σπουδη? Επειδη δηλαδη εμαθες ολους τους τριψηφιους τωρα εισαι και καλα σπουδαγμενος?”

Ετσι ειναι αναγνωστουλη μου, για να μπορεις να αυτοαποκαλεισαι “μορφωμενος” ή “επιστημονας” πρεπει να εχεις διπλωμα-πτυχιο σε κατι απο μαθηματικα, φυσικη, χημεια, βιολογια, πληροφορικη, φιλοσοφια, νομικη αντε βαρια βαρια και ιατρικη (αν και αυτα τα παλικαρακια, οι γιατροι, εστω κιαν μπορουν να αποστηθιζουν αξιοσημειωτες ποσοτητες βαρετων πληροφοριων, δεν καταφερνουν να προσθεσουν δυο κλασματα, αν δεν ειναι ομωνυμα).

Ολα τα υπολοιπα γνωστικα πεδια, μπορεις να τα μαθεις. Μπορεις ακομα να τα διδαχθεις, να ασχοληθεις μαζι τους, να παρακολουθησεις σχετικες ομιλιες, ή και να καλλιεργησεις το ταλεντο σου σε αυτα. Δε μπορεις ομως να τα “μελετησεις” ή να τα “σπουδασεις”, με τον ιδιο τροπο που δε μπορεις να “διαπρεψεις” στην τριλιζα ή να “αφησεις εποχη” στο απλωμα του τραχανα. Απλα δεν ειναι δόκιμη η ορολογια, δεν ταιριαζει, δε στεκει, πώς να το κανουμε... η λεξη επισταμαι, δεν ειναι φτιαγμενη για αυτα.

Εστω λοιπον κιαν καμια φορα κανουμε τα στραβα ματια, και το αφηνουμε να περασει στο ντουκου, εστω ακομα κιαν υπαρχουν ελαχιστες περιπτωσεις ανθρωπων που καταφερνουν να καμουφλαρουν την αποσταση αναμεσα στις δυο εννοιες, παρολαυτα κατα βαθος ολοι το γνωριζουμε:
η λογιστικη (και η καθε λογιστικη) εχει τοσα κοινα με την επιστημη οσα και η φωτογραφια με την τεχνη. Τσιμπα την πασα Χανς!


Θενξ Αλκη,

Ριξτε μια ματια στον ευρυτερο κοινωνικο σας περιγυρο και βρειτε ποσοι απο τους φιλους ή γνωστους σας ασχολουνται με τη “φωτογραφια”. Επειδη εκανα εγω αυτη τη μινι αναζητηση πριν απο εσας για εσας, εχω ετοιμα και αχνιστα τα αποτελεσματα της ερευνας και θα σας απαντησω απεριφραστα: ειναι πολλοι...ειναι τρομακτικα μεγαλος ο αριθμος... σχεδον ο ενας στους δυο.

Τι ειναι ομως αυτο που ωθει τοσους πολλους νεους ανθρωπους, φαινομενικα υγιεις, στη φωτογραφια? Ποιο αορατο χερι τους οπλιζει με μια σουπερ χαι τεκ φωτογραφικη μηχανη και τους στελνει, στρατιες ολοκληρες απο ζομπι φερελπιδων φωτογραφων, να απαθανατιζουν ετοιμορροπα κτηρια, μισογκρεμισμενες ταρατσες, κοτετσια, παραφορτωμενα τρικυκλα ή ...το ηλιοβασιλεμα? Γιατι κακα τα ψεματα, ας μη γελιομαστε, οι παραπανω εικονες ανηκουν στο σκληρο πυρηνα της ονειρικης θεματολογιας των συγχρονων φωτογραφων. Και ακομα χειροτερα, τα προσωπα που λαμβανουν μερος ως μοντελα σε τετοιου τυπου σκηνικα, ειτε ατενιζουν σκεπτικα το απειρο με μια φονικη δοση μελαγχολιας στα αυτια ειτε στεκονται εντελως ακαμπτα και σε σημαδευουν με ενα βαθυ σκληρο βλεμμα εκδηλης αποφασιστικοτητας. Κλικ !

Νιωθω ηδη αποκαμωμενη και συναισθηματικα μετεωρη που εγραψα αυτες τις λεξεις στην προσπαθεια μου να αποτυπωσω ενα κοινωνικο φαινομενο με ανησυχητικες διαστασεις. Τα νευρικα μου κυτταρα βδελυσσονται τους φωτογραφους και τα αηδιαστικα τους πονηματα, που μου τα πλασσαρουν ως τη μεγαλειωδη μορφη εκφρασης ιδεων και καταστασεων οπως η αλλοτριωση (βλ. ετοιμορροπο κτηριο και μισογκρεμισμενη ταρατσα), η απομακρυνση απο τη φυση (βλ. κοτετσι), η χειμαζομενη ανθρωπινη αξιοπρεπεια (βλ. παραφορτωμενο τρικυκλο), και τελος ο Θεος (βλ. ηλιοβασιλεμα).

Και φυσικα δεν αρνουμαι τη σημαντικη προσφορα της φωτογραφιας ως μεσο επικοινωνιας. Γιατι περι αυτου προκειται, ειναι μια ΤΕΧΝΙΚΗ δημιουργιας οπτικων εικονων, μια τεχνικη ρεαλιστικης απεικονισης της πραγματικοτητας. Αλλο ΤΕΧΝΙΚΗ και αλλο ΤΕΧΝΗ! Οση σχεση εχει ενας αστροφυσικος με τη Λιτσα Πατερα, αλλη τοση εχει ενας καλλιτεχνης με ενα φωτογραφο.

Γιατι αυτη η απλη παραδοχη να μη γινεται αντιληπτη απο τους αοκνους στρατιωτες της φωτογραφιας? Θα τους γλυτωνε αλλωστε απο πολυ χρονο, γιατι θα μπορουσαν να εκμεταλλευτουν τις ωρες που σπαταλουν κανοντας παρεα σε ετοιμορροπα κτηρια για να διαβασουν κατι και να σουλουπωθουν πνευματικα αλλα και απο χρημα, γιατι απο ο,τι γνωριζω τα εξαρτηματα του συγκεκριμενου σπορ ειναι πολυ ακριβα. Μεχρι να συμβει αυτο, η καθαρση δηλαδη, θα πρεπει να συνειδητοποιησουν οι χαρουμενοι φωτογραφοι οτι βρισκονται σε μια μονιμη κατασταση διανοητικης σιεστας, η οποια προιοντος του χρονου θα τους οδηγησει σε πνευματικη αγκυλωση.

Υγ: Για ολους τους γιατρους εκει εξω: Το 100 μειον 77 δεν κανει 33, κανει 23. Α, και το 1/3 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ με το 30%. Ειναι ΠΕΡΙΠΟΥ ιδιο.

Υγ2: Ο Αλκης υποστηριξε οτι σε καθε συζητηση γυρω απο τη φωτογραφια πρεπει υποχρεωτικα να αναφερθει τουλαχιστον μια φορα η λεξη “μουχρωμα”. Μουχρωμα λοιπον...

Υγ3: Αναγνωστουλη μου το ποστακι αυτο ισως ηταν λιγοτερο politically correct απο οσο σε εχω συνηθισει. Για να εκπλαγεις ακομα παραπανω, θα χρησιμοποιησω ως κατακλειδα μια ιδεα αλλουνού (του mikeus):

Οσοι βρηκαν αυτο το αρθρο χυδαιο η προσβλητικο.... να βγαλουν μια ασπρομαυρη φωτογραφια το πτυχιο τους και να τη χρησιμοποιησουν ως χαρτι τουαλετας.