Τσοντα

Οταν ημουν μικρο παιδι και δεχομουν δωρα, εντοπιζα οχι μία αλλά δύο στιγμες κορυφωσης της χαρας μου: τη στιγμη που επαιρνα το παιχνιδι στα χερια μου και συνειδητοποιουσα οτι ειναι δικο μου, καταδικο μου, ολοδικο μου, και τη στιγμη που το εδειχνα στους φιλους μου.

Αυτη την αναγκη να μοιραστω τη χαρα μου μαζι σου αναγνωστουλη μου τη νιωθω και τωρα, και γιαυτο γραφω αυτο το εμβολιμο αρθρακι διακοπτωντας τη ροη του μπλογκ που για τωρα ειχε προγραμματισμενη αναλυση του ρατσισμου και μετα συμβουλες σε ατομα με νοητικη υστερηση.

Αλλά ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη. Σημερα ξυπνησα γυρω στις 7 και 15. Επαιξα λιγο ποκερ στο ιντερνετ, σερφαρα σε διαφορα μπλογκς ηπια ενα καφε μεχρι που παρα λιγο να παει 9 η ωρα. Ανοιξα το παντζουρι, ειδα τον ηλιο και χωρις πολλη σκεψη βγηκα εξω. Το πλανο ηταν να παω περπατωντας στο κεντρο της αθηνας για βολτα και μιας και θα ειμαι εκει να ψαξω για ενα βιβλιο και συγκεκριμενα το “και ύστερα ήρθες και μ'έλυσες"* του Κωστακη Αναν.

Εφτασα στο συνταγμα, μπηκα σε κεντρικο βιβλιοπωλειο και μου ειπαν οτι το συγκεκριμενο βιβλιο (που εκδιδεται απο τη βαβελ) εχει εξαντληθει προ πολλου. Μου προτειναν να ψαξω στο Comicon και τους ακουσα.

Μπηκα στο μικρο μαγαζακι και.... εχεις δει ποτε παιδι σε παιχνιδαδικο? αιθίοπα σε μπουφε? πολυτεχνιτη σε κυλικειο της φιλοσοφικης? Καπως ετσι ημουν και εγω. Με πλημμυρισε αυτο το δεν-ξερω-που-να-πρωτοκοιταξω συναισθημα που σε αφηνει αναυδο αλλα εκστασιασμενο. Για αρκετη ωρα αναμοχλευα τα τευχη τινάζοντάς τα μανιασμενα με το δεικτη μου ενω μονολογουσα “το χω, το χω, το χω, δεν το χω, το χω, το χω..”.

Οταν βγηκα απο την οαση της ενατης τεχνης και πατησα το ποδι μου στο πεζοδρομιο της Σολωνος, ενιωθα σα να εχω μολις γ@μ.. ερχχχμ γκουχ γκουχ, ας πουμε οτι αν ημουν καπνιστης θα αναβα τσιγαρο. Αλλά η διψα μου δεν ειχε κορεστει πληρως. Το comic frenzy εσυρε τα ποδια μου στη Σολωμου, στην Ασκληπιου, στη Μποταση, στη Ζωοδοχου πηγης, στη Λοντου και γενικα όπου μπορει κανεις να ξετρυπωσει κομιξαδικο. Και οπως λεει και ο γατος του Philippe Geluck, οταν τα ποδια σου σε πανε καπου εισαι αναγκασμενος να τα ακολουθησεις.

Απο καθε μαγαζακι εφευγα με λαφυρα˙ πολυτιμα αλλά ποτέ αρκετα. Ηθελα κιαλλα και τα ηθελα τωρα. Αποφασισα να παω για το κολπο γκροσο, το σαλτο μορταλε, το τελευταιο βημα πριν την αποτοξινωση: τα παλαιοβιβλιοπωλεια στο μοναστηρακι.

Βρηκα το πιο μεγαλο, μπηκα μεσα με υφος “δε μασαω / ειμαι ετοιμος για ολα” και οδηγηθηκα σε ενα δωματιακι πισω πισω. Για μιση ωρα και βαλε, ως αλλος χρυσοθηρας εψαχνα μεσα σε αμετρητα ανακατεμενα παλια μεταχειρισμενα κομιξ ατακτα πεταμενα στο πατωμα, σε ραφια ή σε στοιβες. Και οντως βρηκα θησαυρους λατρεμενε μου, και θα εβρισκα κιαλλους αν δεν ημουν αναγκασμενος να ψαχνω με γυαλια ηλιου στο θεοσκοταδο (δεν ειχα μαζι μου τα κανονικα μου γυαλια, και τα ηλίου μου ειναι και μυωπιας οποτε...). Στο τελος η μεση μου ειχε πιαστει, τα χερια μου ηταν καταμαυρα απο τη σκονη και η μυτη μου νομιζε οτι τα παντα μυριζουν κιτρινισμενο χαρτι.

Για να μη στα πολυλογω, γυρισα σπιτι με εικοσιενα (21) κομιξ και ενα βιβλιο (οχι αυτο που εψαχνα). Ετσι για να ζηλεψεις σου αναφερω μερικα ονοματα:

Reiser
Altan
Quino
Gotlib
Vuillemin, και άλλα.


Θα σε αφησω τωρα λιγο εσπευσμενα, γιατι οπως το σκυλι του παβλοφ πειναει οταν ακουει καμπανακι, ετσι και εγω θελω τουαλετα οταν ξεφυλλιζω κομιξ. Τα λεμε!


*Οποιος το εχει ας επικοινωνησει μαζι μου πλιζ. Του το αγοραζω, το ανταλλαζω, το δανειζομαι, το αντιγραφω στο χερι ή γουατεβα

Υγ: εκει στο συνταγμα ειδα ενα τουριστικο καμπριο λεωφορειο οπως αυτα που παιρναμε στο λονδινο αλλά οχι κοκκινο, και ζηλεψα. Θα παω και εγω.