Οταν ημουν μικρο παιδι και δεχομουν δωρα, εντοπιζα οχι μία αλλά δύο στιγμες κορυφωσης της χαρας μου: τη στιγμη που επαιρνα το παιχνιδι στα χερια μου και συνειδητοποιουσα οτι ειναι δικο μου, καταδικο μου, ολοδικο μου, και τη στιγμη που το εδειχνα στους φιλους μου.
Αυτη την αναγκη να μοιραστω τη χαρα μου μαζι σου αναγνωστουλη μου τη νιωθω και τωρα, και γιαυτο γραφω αυτο το εμβολιμο αρθρακι διακοπτωντας τη ροη του μπλογκ που για τωρα ειχε προγραμματισμενη αναλυση του ρατσισμου και μετα συμβουλες σε ατομα με νοητικη υστερηση.
Αλλά ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη. Σημερα ξυπνησα γυρω στις 7 και 15. Επαιξα λιγο ποκερ στο ιντερνετ, σερφαρα σε διαφορα μπλογκς ηπια ενα καφε μεχρι που παρα λιγο να παει 9 η ωρα. Ανοιξα το παντζουρι, ειδα τον ηλιο και χωρις πολλη σκεψη βγηκα εξω. Το πλανο ηταν να παω περπατωντας στο κεντρο της αθηνας για βολτα και μιας και θα ειμαι εκει να ψαξω για ενα βιβλιο και συγκεκριμενα το “και ύστερα ήρθες και μ'έλυσες"* του Κωστακη Αναν.
Εφτασα στο συνταγμα, μπηκα σε κεντρικο βιβλιοπωλειο και μου ειπαν οτι το συγκεκριμενο βιβλιο (που εκδιδεται απο τη βαβελ) εχει εξαντληθει προ πολλου. Μου προτειναν να ψαξω στο Comicon και τους ακουσα.
Μπηκα στο μικρο μαγαζακι και.... εχεις δει ποτε παιδι σε παιχνιδαδικο? αιθίοπα σε μπουφε? πολυτεχνιτη σε κυλικειο της φιλοσοφικης? Καπως ετσι ημουν και εγω. Με πλημμυρισε αυτο το δεν-ξερω-που-να-πρωτοκοιταξω συναισθημα που σε αφηνει αναυδο αλλα εκστασιασμενο. Για αρκετη ωρα αναμοχλευα τα τευχη τινάζοντάς τα μανιασμενα με το δεικτη μου ενω μονολογουσα “το χω, το χω, το χω, δεν το χω, το χω, το χω..”.
Οταν βγηκα απο την οαση της ενατης τεχνης και πατησα το ποδι μου στο πεζοδρομιο της Σολωνος, ενιωθα σα να εχω μολις γ@μ.. ερχχχμ γκουχ γκουχ, ας πουμε οτι αν ημουν καπνιστης θα αναβα τσιγαρο. Αλλά η διψα μου δεν ειχε κορεστει πληρως. Το comic frenzy εσυρε τα ποδια μου στη Σολωμου, στην Ασκληπιου, στη Μποταση, στη Ζωοδοχου πηγης, στη Λοντου και γενικα όπου μπορει κανεις να ξετρυπωσει κομιξαδικο. Και οπως λεει και ο γατος του Philippe Geluck, οταν τα ποδια σου σε πανε καπου εισαι αναγκασμενος να τα ακολουθησεις.
Απο καθε μαγαζακι εφευγα με λαφυρα˙ πολυτιμα αλλά ποτέ αρκετα. Ηθελα κιαλλα και τα ηθελα τωρα. Αποφασισα να παω για το κολπο γκροσο, το σαλτο μορταλε, το τελευταιο βημα πριν την αποτοξινωση: τα παλαιοβιβλιοπωλεια στο μοναστηρακι.
Βρηκα το πιο μεγαλο, μπηκα μεσα με υφος “δε μασαω / ειμαι ετοιμος για ολα” και οδηγηθηκα σε ενα δωματιακι πισω πισω. Για μιση ωρα και βαλε, ως αλλος χρυσοθηρας εψαχνα μεσα σε αμετρητα ανακατεμενα παλια μεταχειρισμενα κομιξ ατακτα πεταμενα στο πατωμα, σε ραφια ή σε στοιβες. Και οντως βρηκα θησαυρους λατρεμενε μου, και θα εβρισκα κιαλλους αν δεν ημουν αναγκασμενος να ψαχνω με γυαλια ηλιου στο θεοσκοταδο (δεν ειχα μαζι μου τα κανονικα μου γυαλια, και τα ηλίου μου ειναι και μυωπιας οποτε...). Στο τελος η μεση μου ειχε πιαστει, τα χερια μου ηταν καταμαυρα απο τη σκονη και η μυτη μου νομιζε οτι τα παντα μυριζουν κιτρινισμενο χαρτι.
Για να μη στα πολυλογω, γυρισα σπιτι με εικοσιενα (21) κομιξ και ενα βιβλιο (οχι αυτο που εψαχνα). Ετσι για να ζηλεψεις σου αναφερω μερικα ονοματα:
Reiser
Altan
Quino
Gotlib
Vuillemin, και άλλα.
Θα σε αφησω τωρα λιγο εσπευσμενα, γιατι οπως το σκυλι του παβλοφ πειναει οταν ακουει καμπανακι, ετσι και εγω θελω τουαλετα οταν ξεφυλλιζω κομιξ. Τα λεμε!
*Οποιος το εχει ας επικοινωνησει μαζι μου πλιζ. Του το αγοραζω, το ανταλλαζω, το δανειζομαι, το αντιγραφω στο χερι ή γουατεβα
Υγ: εκει στο συνταγμα ειδα ενα τουριστικο καμπριο λεωφορειο οπως αυτα που παιρναμε στο λονδινο αλλά οχι κοκκινο, και ζηλεψα. Θα παω και εγω.
Εννεα παρα τεταρτο το πρωι. Ξεκλειδωνω τη γυαλινη πορτα της πολυκατοικιας και βλεπω τη γρια που μενει στον οροφο μου, να στεκεται μπροστα απο το ασανσερ. Δε με βλεπει γιατι “με εχει πλατη” και δε με ακουει γιατι ειμαι αηχος σα νιντζα. Μπαινει στο κουβουκλιο και γυρναει “φατσα” με την εισοδο της πολυκατοικιας. Τα ματια μου ακολουθουν με προσοχη το βλεμμα της. Δε με εχει δει, ουτε καν με την περιφερειακη της οραση. Κοιταει αφηρημενη την τσαντα της και το απειρο. Λιγο πριν κλεισει η πορτα της, διακρινω στους μυες του λαιμου της την αρχη της περιστροφικης κινησης που θα επιτρεψει στα ματια της να σαρωσουν ολο τον εξω χωρο. Προλαβαινω και διωχνω το βλεμμα μου πριν συναντηθει με το δικο της. Ειπαμε... νιντζα.
Τωρα ξερω οτι με εχει δει, και ξερει οτι την εχω δει, δεν ξερω ομως αν ξερει οτι ξερω οτι με ειδε. Ουτως η αλλως πρεπει να ξεκινησω να ανεβαινω τις σκαλες. Δεν εχω αλλη επιλογη, πρεπει να παιξω με τους κανονες, ομως δε θα βιαστω κιολας.... Περναω τον ημιοροφο εχοντας παντα την προσοχη μου συγκεντρωμενη στον καθε ηχο. Βρισκομαι λιγο πριν τον πρωτο οροφο, οταν ακουω το ασανσερ να σταματαει στον τριτο. “Τη γλιτωσα”, σκεφτομαι, και συνεχιζω να ανεβαινω.
Λιγα σκαλια ακομα, και νιωθω οτι κατι δεν παει καλα. Άλλα λιγα και συνειδητοποιω τι συμβαινει: δεν ακουσα ποτέ πορτα να κλεινει! Πλεον ξερω ακριβως τι γινεται. Θα τη βρω πανω στο χαλακι να προσποιειται οτι ψαχουλευει μεσα στην τσαντα της για να βρει τα κλειδια της. Ωωωωωω, ποσο βρωμικα παιζεις Κυβελη!!
Πρωτα απο ολα θα δει αν ειμαι κουρασμενος και αν μυριζω τσιγαρο. Ετσι θα καταλαβει αν ξεκιναω τη μερα μου ή αν την τελειωνω. Μετα θα μου πιασει την κουβεντα και θα προσπαθησει να μαθει τα παντα. Αν βρηκα δουλεια, αν ζητησα να μου μειωσουν το νοικι, αν εμαθα γιατι μετακομισε η απο πανω, αν με επισκεφτηκε η μητερα μου... Τα μισα απο αυτα που θα με ρωτησει τα ξερει ηδη. Τα ρωταει ειτε για να δει αν θα της πω την αληθεια, ή για να φερει τη συζητηση σε σημειο απο οπου θα μπορεσει να ρωτησει τα άλλα μισα.
Πρεπει να σκεφτω και πρεπει να το κανω γρηγορα. Οκ θα με δει, αυτη τη χαρα δε μπορω να της τη στερησω. Αλλά καποιος τροπος θα υπαρχει για να αποφυγω την κουβεντα... σκεψου Αλκη... προσπαθησε...
Επιστρατευω οση διαυγεια μπορω ενω σχεδον τελειωνω τις σκαλες που καταληγουν στο δευτερο οροφο. Λιγα σκαλια ακομα και θα εχω χασει τη μαχη. Πιεζω το μυαλο μου επιμονα, παιρνω μια βαθια ανασα, κλεινω τα ματια ωσπου....αναλαμπη!
Ψυχραιμα αλλά σβελτα βαζω το ενα χερι στην τσεπη του τζην και το αλλο στην εσωτερικη του μπουφαν. Βγαζω κλειδια στο αριστερο και κινητο στο δεξι. Με αστραπιαιες κινησεις ... “ξεκλειδωμα”, “μενου”, “επαφες”, “αναζητηση”, “σπιτι”. Βαζω το κινητο και τα κλειδια στις τσεπες του μπουφαν και βγαζω τα χερια ακριβως πριν πατησω το πλατωμα του οροφου.
“Ξαφνιαζομαι” που τη βλεπω και τη χαιρεταω με εγκαρδιοτητα. “Ξαφνιαζεται” και αυτη και φοραει το πιο γλυκο της χαμογελο.
-“Καλημερα σας κυρια Κυβελη, πως ειστε, τι κανετε?”
Της δινω το χερι μου.
-“Ωωω καλημερα βρε Αλκη μου, πως και ετσι πρωινος πρωινος?”
Πριν τελειωσει τη φραση της εχω ηδη ξεκινησει τη δευτερη δικη μου απο πανω της, σα να μην την ακουσα, ή σα να μην καταλαβα οτι σκοπευε να παρει το λογο:
- “Μηπως μαθατε αν μετακομισε η κοπελια στον τεταρτο? Εδω και λιγο καιρο δεν ακουω καθολου θορυβο απο πανω και...”
Καθως μιλαω βαζω και τα δυο χερια στις τσεπες του μπουφαν δηθεν ψαχνοντας για τα κλειδια. Με το δεξι χερι ψηλαφιζω το κινητο και παταω το call. Η μανουβρα διαρκει λιγοτερο απο δυο δευτερολεπτα, και κατα τη διαρκεια της δε σπαω καν την οπτικη επαφη με την Κυβελη. Με το αριστερο παιρνω τα κλειδια. Βγαζω και τα δυο χερια ταυτοχρονα, περναω τα κλειδια απο το αριστερο στο αδειο δεξι και τα κραταω σα να μην τρεχει τιποτα, απλα για να ειμαι ετοιμος να ανοιξω οταν τελειωσουμε τη συζητησουλα μας.
Η Κυβελη με κοιταει καχυποπτα. Δεν καταλαβε το κολπο μου, αλλά κατι της φαινεται περιεργο αφου συνηθως ειμαι λακωνικος και απροθυμος για κουβεντα. Τρια δευτερολεπτα αργοτερα ακουγεται το σταθερο τηλεφωνο του σπιτιου μου, πεντακαθαρα πισω απο την πορτα. Διακοπτω βιαστικα το ανουσιο meeting, μπαινω στο σπιτι, κλεινω το κινητο μου και ταυτοχρονα λεω δυνατα:
-“Παρακαλω? ναι, ναι, οχι, ναι, μισο λεπτο, δωστε μου μισο λεπτο παρακαλω”.
Πηγαινω στο υπνοδωματιο. Πεφτω με τα ρουχα μπρουμυτα στο κρεβατι, ζαλισμενος και χαμογελαστος, ενω σκεφτομαι τη φατσα της Κυβελης να μπαινει στον πειρασμο να ψαξει τα κλειδια της “μισο λεπτο” ακομα. Χεχε. Αλλη μια προκληση, αλλη μια νικη. Διαολε, σημερα ηταν μια ωραια μερα.
Αναγνωστουλη μου ξερεις οτι σε αγαπαω. Μπορει να μη σου το εχω πει, αλλά νομιζω οτι το καταλαβαινεις αφου σε εχω στα οπα οπα. Πως θα σου φαινοταν αν σου ελεγα οτι θα σε αγαπαω για παντα?
Κατα τη γνωμη μου θα επρεπε να ανησυχησεις. Οχι μονο επειδη η ιδια η λεξη “αγαπαω” ειναι ανησυχητικα ασαφης απο μονη της, αλλά κυριως επειδη το “παντα” ειναι πολυς καιρος. Και μαλιστα αναφερεται στο μελλον το οποιο οπως γνωριζουμε ειναι απροβλεπτο. Αρα πώς μπορω να προεξοφλησω την αγαπη μου για σενα? Μηπως τα συναισθηματα μου υποκεινται στον ελεγχο μου? Οχι. Μηπως γνωριζω με σιγουρια οτι δε θα αλλαξεις, και απο αξιαγαπητος, τσαχπινης αναγνωστουλης δε θα γινεις χοντρος φαφλατας παλιοαναγνωστης? Σιγουρα οχι. Μηπως ξερω οτι δε θα γνωρισω καποιον αλλο αναγνωστουλη πιο νεο και γοητευτικο απο σενα που θα με κανει να σε ξεχασω και να σε γραψω στα @@ μου? Παλι οχι !
Συνεπως θα ηταν ανειλικρινες απο τη μερια μου να σου υποσχεθω πραγματα που δε μπορω να εγγυηθω και αν το εκανα θα επρεπε να συμπερανεις οτι ή ειμαι βλακας και εθελοτυφλω, ή προσπαθω να σε εξαπατησω. Το μονο που μπορω να σου πω με καθαρο βλεμμα, ειναι οτι “δε σκοπευω να σε εγκαταλειψω” ή “εκτιμώ οτι υπαρχει μεγαλη πιθανοτητα να σε αγαπαω και αυριο, ισως και μεθαυριο”.
Ωραια, τωρα που το ξεκαθαρισαμε αυτο παμε στο κυριως θεμα.
Ενας φιλος μου λοιπον, μου μιλουσε προσφατα για την κοπελα του. Την αγαπαει πολυ λεει, και το βλεπει σοβαρα λεει, και ειναι ετοιμος για ολα λεει, ακομα και για τα δεσμα του γαμου, λεει. Χμμμμ...δεσμα? δεσμα.... Δεν ξερω για σενα, παντως εγω νιωθω οτι κατι δεν παει καθολου καλα εδω περα.
Η λεξη αυτη μοιαζει στο δικο μου μυαλο σα να κρυβει μια εγγενη νοσηροτητα. Δεσμα. Δεσμωτης. Δεσμιος. Σιδηροδεσμιος. Γαμοδεσμιος? Δέσμη. Δεσιμο. Πες αργα τη λεξη “δεσμά” στο μυαλο σου πεντε φορες και θα αρχισεις να αμφιβαλλεις για το αν ειναι οντως πραγματικη λεξη. Δε λεω, αυτο συμβαινει και με αλλες λεξεις, αλλα οχι τοσο εντονα οσο με αυτη. Ισως αυτος ειναι ενας τροπος με τον οποιο το υποσυνειδητο μας, μας προετοιμαζει για την αντιμετωπιση καταστασεων τυπου fight or flight, με την πλαστιγγα σε αυτη την περιπτωση να γερνει εμφανως προς το flight. Γιατι καλε μου αναγνωστουλη, του φευγατου η μανα δεν εκλαψε ποτε.
Ας βαλουμε ομως μια ταξη στη σκεψη μας. Και πρωτιστως ας αναλογιστουμε ποσο fuckin αρρωστο ειναι αυτο το εθιμο απο τα γεννοφασκια του. Προικες, ορκοι υποταγης, αιμοσταγη σεντονια... απορω πως δεν προκαλει αποστροφη σε καθε πολιτισμενο ανθρωπο.
Αλλά και η γαμηλια τελετη για μενα ειναι ενα μυστηριο, το πως δεν προσβαλλει οποιονδηποτε εχει μεσα του εστω και λιγες σταγονες καλαισθησιας*. Χρυσά (θου κυριε) δαχτυλιδια, ιπταμενο ρυζι και ο χορος του ησαϊα... που καλυτερα να χορεψω του ζαλογγου παρα να υποστω αυτη τη διαπομπευση, αυτη την ανανδρη μαχαιρια στην αυτοεκτιμηση καθε αξιοπρεπους ανθρωπου.
“Ολα αυτα μπορουμε να τα αντιπαρελθουμε” θα μου πεις αναγνωστουλη μου και θα εχεις και δικιο, οποτε ας περασουμε στα πιο ουσιωδη. Γιατι λοιπον παντρευονται οι ανθρωποι?
Για φορολογικες ελαφρυνσεις: Οκ δεκτο.
Για χαμηλοτοκα στεγαστικα δανεια: Επισης δεκτο.
Για να εξασφαλισουν οτι θα εχουν μια συντροφια, εναν ανθρωπο διπλα τους: Χμμμ οχι, αυτο δεν προκρινεται ως αξιολογο κινητρο. Πρωτον γιατι μπορει κανείς να εχει ενα συντροφο διπλα του χωρις να ειναι παντρεμενος, και δευτερον γιατι ο γαμος δεν εξασφαλιζει τιποτα αφου υπαρχει παντα η επιλογη του χωρισμου. Απλα η επιλογη αυτη γινεται δυσπροσιτη, αφου χρειαζεται διαζυγιο, που συνεπαγεται ταλαιπωρια, δικηγορους και εξοδα. Με άλλα λογια, οταν παντρευεσαι καποιον, ειναι σα να του λες “χα! τωρα για να με ξεφορτωθεις θα πρεπει να περασεις μεγαλη μανουρα”. Ποσο ατομιστικος συλλογισμος ε?
Ειναι λογικο λοιπον να αναρωτηθει κανεις αν οντως μια υγιης σχεση μπορει να ωφεληθει απο τετοιου ειδους σαδιστικους εκβιασμους. Εγω φυσικα πιστευω το ακριβως αντιθετο, οτι δηλαδη αυτη η ρητρα μονο επιζημια μπορει να ειναι στη ζωη ενος ζευγαριου, γιατι η ανθρωπινη φυση επιτασσει οτι οσο περιοριζεται καποιος τοσο διογκωνεται η επιθυμια του για φυγη**.
Επισης, μιας και ξεκινησα να μιλαω για μενα, θα ηθελα να τονισω οτι εστω κιαν εγω ημουν διατεθειμενος να υποστω αυτη την ψυχοφθορα δεσμευση, σε καμια περιπτωση δε θα δεχομουν να την επιβαλω σε μια κοπελα, ειδικα αν τη συμπαθουσα και τη σεβομουν. Και αυτο δεν το διαπραγματευομαι. Δε θα αντεχα ουτε για μια στιγμη να βρισκομαι σε μια σχεση οπου η κοπελα μου δε θα ξερει ανα πασα στιγμη οτι μπορει να επιλεξει να φυγει απο το πλαι μου χωρις καμια απολυτως επιπλοκη. Και εκει νομιζω διαφαινεται και το μεγαλειο της ψυχης μου.
Εν ολιγοις αναγνωστουλη μου, θεωρω οτι τα παντρολογηματα ειναι περιττες χαζομαρες. Επισης εκτιμω οτι οσο προχωραει η ανθρωποτητα, η φιλοσοφια και ο τροπος ζωης των ανθρωπων θα αλλαζουν, και το ιδιο θα γινεται και με κοινωνικες δομες που θεωρουσαμε δεδομενες. Και αυτο ειναι και σωστο και αναποφευκτο. Καπου εδω βεβαια θα πατησω ενα αποτομο φρενο, οχι γιατι το θεμα εχει κλεισει, αλλα γιατι αν το συνεχισω θα πρεπει να μπω σε μεγαλα κεφαλαια και επιφυλασσομαι για επομενο αρθρο.
*Θα ελεγε κανεις οτι το περιβαλλον της γαμηλιας τελετης τεινει να εναρμονιστει με την κακογουστια της ιδιας της διαδικασιας. Ετσι στις περισσοτερες περιπτωσεις συνανταει κανεις γυφτοκιτσοβλαχικο ντεκορ, γελοιο dress code και επι κεφαλης φαρσοκωμωδια αντι για χτενισμα.
** Εγω να φανταστεις, ηδη με αυτα που γραφω θελω να χωρισω, και δεν εχω καν γκομενα.
