Bandiera Rossa

Σημερα η παλλαδα Αθηνά ηθελε να γραψω ενα κατακοκκινο αρθρο. Τα σινιαλα ηταν πολλα και ξεκαθαρα.

Η μερα μου ξεκινησε προωρα, με τηλεφωνημα που με “ενημερωνε” οτι “κερδισα” μια δωρεαν “ιατρικη εξεταση μεταβολισμου”. Η πιεση μου ανεβηκε, και προσπαθησα να την κατεβασω μαζι με μερικα καντηλια, αλλα δεν τα καταφερα, οπως αλλωστε δεν καταφερα και να ξανακοιμηθω. Ετσι λοιπον αποφασισα να πεταχτω μεχρι το τσμεδε να τακτοποιησω καποιες εκκρεμοτητες. Βγαινοντας στο μετρο του συνταγματος, συναντησα κατι νεα παλικαρια που μου εδωσαν την επαγγλεματικη καρτα του “μεγαλου και σημαντικου” -οπως χαρακτηριστικα αναγραφει- μεντιουμ και πνευματιστη “proff* Kadiri”. Ξεμπερδεψα σβελτα απ'το τσμεδε, γυρισα σπιτι και ανοιξα το pc. Παρατηρησα στο internet οτι εχει γεμισει ο τοπος με κατι bannerακια που σου υποσχονται οτι θα σου πουν το μυστικο για να κερδιζεις χιλιαδες ευρω τη βδομαδα χωρις να δουλευεις.

Φυσικα μπηκα σε σκεψεις. Οπως σου εχω ξαναπει λατρεμενε μου αναγνωστουλη, τα χρηματα ειναι φτηνα χρωματιστα κομματια χαρτι. Εχουν αξια απλα και μονο επειδη συμφωνησαμε οτι ειναι ανταλλαξιμα με αγαθα και υπηρεσιες, δηλαδη με τον πραγματικο πλουτο. Θα περιμενε κανείς οτι η εργασια ενος ανθρωπου θα ανταμειβοταν με ποσό χρηματων αναλογα με τον πλουτο που παραγει.

Ομως το καπιταλιστικο συστημα στο οποιο ζουμε διδασκει τους ανθρωπους να νοιαζονται για τα χαρτια καθαυτα και οχι για τον πλουτο που αυτα αντιπροσωπευουν. Τους εκπαιδευει οχι στο να ειναι παραγωγικοι αλλά στο να “βρισκουν” χρηματα. Οξύνει τις ικανότητες των ανθρώπων όχι στο να προσφερουν, αλλά να αμείβονται για να κλέβουν, να εξαπατούν και να παρασιτουν. Στα παραδειγματα που σου ανεφερα πιο πανω, δες ποσοι ανθρωποι αναλωσαν την ευφυια τους, τους πορους και τις εργατοωρες τους χωρις να προσθετουν στην πραγματικη οικονομια. Και οχι μονο δεν προσθετουν... αλλα αφαιρουν κιολας, γιατι η υπαρξη και η δραση τους, μονο με τριβη μπορει να εξομοιωθει, ή οποια παρακωλυει τη λειτουργια μιας υγιους μηχανης.

Κατοπιν, αναλογιζομαι σε ποσες ακομα περιπτωσεις ο καπιταλισμος σπαταλαει εργατοωρες. Εστω λοιπον για παραδειγμα οτι ενας επιχειρηματιας αποφασιζει να ανοιξει ταβερνα σε μια περιοχη οπου υπαρχουν ηδη αρκετα παρομοια καταστηματα εστιασης ωστε να καλυπτεται η ζητηση της αγορας. Τα οικονομικα βιβλια με τα ψευτομαθηματικα μοντελα που χρησιμοποιουν προβλεπουν οτι η κινηση αυτη θα αναγκασει τις τιμες να πεσουν και την ποιοτητα να ανεβει. Στην πραγματικοτητα ομως αυτο που θα συμβει ειναι οτι θα χαραμισθουν απο ολες τις μεριες ενα σωρο ποροι για μαρκετινγκ, ανακαινισεις, διακοσμησεις, διαφημισεις και λοιπες μαλακιες που θα ανεβασουν το κοστος του προιοντος (προσφεροντας ουσιαστικα το ιδιο πραγμα με πιο φανταχτερο περιτυλιγμα). Ο πολεμος αυτος θα καταφερει στο τελος να “αναχαιτισει” τη δουλειά της μίας παραταξης “πετοντας” την εξω απο την αγορα και αχρηστευοντας οσες εργατοωρες ειχαν επενδυθει.

Για να μην πω για την ψυχολογικη πιεση προς τον καταναλωτη. Ή μαλλον να πω, γιατι να μην πω? Ο καπιταλισμος λοιπον αναγνωστουλη μου, ειδικευεται και στη δημιουργια επιπλαστων αναγκων που θα καλυφθουν απο τα προϊοντα που εφευρισκει. Στηνει ολοκληρες καμπανιες πλυσης εγκεφαλου ωστε να προκαλεσει ανασφαλεια, αγχος και εξαρτηση, τα οποια “καταπραϋνονται” μονο αν αγορασεις καλλυντικα, “μοδατα ρουχα” ή ό,τι αλλες γυαλινες χαντρες αποφασισει να σου πουλησει.

Και το καλυτερο σου το αφησα για το τελος** καλε μου αναγνωστουλη: Σκεψου ποσα επαγγελματα εχουν νοημα μόνο στο πλαισιο του καπιταλισμου, δηλαδη η υπαρξη τους ειναι συνυφασμενη με την ιδια την εννοια της ιδιοκτησιας. Δικηγοροι, δικαστες, μπατσοι, ασφαλιστες, και παει λεγοντας... ολοι αυτοι θα μας χρειαζονταν αν δεν ειχαμε “δική” μας περιουσια, και αν ναι, σε τι πληθος? Ενας στους εκατό απο όσους εχουμε σημερα ή και παλι πολλους λεω?

Το συμπερασμα ειναι απλο: Σε μια καθαρα κομμουνιστικη κοινωνια, με κεντρικη διοικηση που αφουγκραζεται τις πραγματικες αναγκες της κοινωνιας και κατανεμει δικαια και αποδοτικα τις εργατοωρες στο εργατικο δυναμικο, θα μπορουμε να ειμαστε εξισου πλουσιοι με οσο ειμαστε τωρα, δουλευοντας ελαχιστες ωρες*** οπως περιγραφει ο Μπογκντανοφ στο βιβλιο “ο κοκκινος πλανητης”. Το προφανες μειονεκτημα βεβαια, ειναι οτι αυτη η κοινωνια θα στερειται μορφων οπως ο κυριος Kadiri...


*μαλλον ο κυριος kadiri δεν ειχε υποψη του την αρχαια ρηση: “ουκ εν το πολλω το f”.

** οταν καθαριζω ενα μανταρινι, τρωω πρωτα μια φετα. Αν δεν ειναι πολυ νοστιμο το τρωω ολο. Αν ειναι, το αφηνω για το τελος.

***αλλωστε μια τετοια κοινωνια δε θα εχει καθολου ανεργους, και ελαχιστους εγκληματιες /φυλακισμενους (μονο τους αντικαθεστωτικους :)

ΥΓ: Καθε φορα που ειμαι στο τσμεδε, σκεφτομαι οτι ειναι πολυ ασχημο να ξεκιναει η μερα μου με ταλαιπωρια, συνωστισμο και εκνευρισμο. Για να γινει πιο αναλαφρη η επισκεψη στο ταμειο, θα επρεπε να υιοθετηθει το “χρυσο βιβλιαριο”. Συμφωνα με το παιχνιδι αυτο, καθε μερα ενας τυχερος ασφαλισμενος θα παιρνει διπλασιο ποσό απο αυτο που του δικαιολογειται. Καποια στιγμη, και χωρις προειδοποιηση, ο υπολογιστης θα κληρωνει το νικητηριο αριθμο μητρωου και θα χτυπαει μια σειρηνα. Οι υπαλληλοι θα κλεινουν τα φωτα και τα στορια, θα αναβουν μερικα απο αυτα τα γκρι ματσουκια που βγαζουν αστερακια και θα πετανε χαρτοπολεμο - ισως να λενε και ενα μικρο τραγουδακι. (Αν το παιχνιδι εχει επιτυχια, μπορουμε μετα να εισαγουμε τον “τροχο της κουφαλας”, στην αιθουσα οδοντιατρικων δαπανων, το “τζακποτ του διαβητη” στον οροφο για τις ειδικες θεραπειες και διαφορα άλλα).

Αντιλαϊκη αγορα

Υπαρχουν δύο ειδων λαϊκατζηδες: Οι πολλοι, που προσπαθουν να με ξεγελασουν και το καταλαβαινω, και οι λιγοι που με ξεγελανε αλλα δεν ξερω πώς (εντιμοι δε νομιζω να υπαρχουν). Δε θα αναλωθω σε θεματα αξιών, ηθους, κοινωνικης παρακμης κλπ κλπ, απλα θα απαριθμησω μερικους απο τους τροπους που χρησιμοποιουν. Παμε:

1) Το πιο κλασσικο: “πειραγμενη” ζυγαρια. Εγω συχνα επαληθευω το βαρος απο ό,τι αγοραζω. Ετσι ξερω ακριβως ποιοι κλεβουν (εννοειται τους θυμαμαι).
Fun fact: Οσοι αποφασιζουν να κλεψουν στο ζυγι, χρησιμοποιουν περιπου την ιδια ταριφα, 8%.

2) Εξισου συνηθες με το προηγουμενο: Το ταμπελακι γραφει 1.10€ αλλα μπροστα απο το μηδεν υπαρχει ενα μηλο και κρυβει μια μικρη καθετη γραμμουλα, αρα η “κανονικη” τιμη που πληρωνεις ειναι 1.19.

3) Κιαυτο συνανταται πολυ συχνα: Δινεις τη σακουλα και ειναι ενα εφτακοσια. Σου λεει “να τα κανω δυο ρε παλικαρι?”, τους λες “οκ αφεντικο”, και σου πεταει μεσα με προσχεδιασμενες (αλλά υποτιθεται τυχαιες) κινησεις μερικα απο τα ψιλοσαπια και ψιλοσακατεμενα, αυτα ακριβως που διαλεγες τοση ωρα να αποφυγεις.

4) Μια πινελια μαρκετινγκ: Εχουν μερικα ανοιγμενα φρουτα, για παραδειγμα ροδια, τα οποια ειναι κατακοκκινα και λαχταριστα. Ολα τα υπολοιπα στο εσωτερικο τους ειναι ροζ ή ασπρα αλλά εσυ το καταλαβαινεις πολυ αφοτου τα εχεις αγορασει.

5) Οσοι πουλανε λουλουδια: Αν υπαρχουν πολλοι κουβαδες μαζεμενοι γεματοι με μπουκετα απο διαφορα ειδη λουλουδιων, και καθε κουβας εχει ταμπελακι με την ιδια τιμη εκτος απο εναν, τοτε αυτα ειναι ακριβοτερα. Αν τον ρωτησεις γιατι δεν αναγραφεται η τιμη στα λουλουδια του συγκεκριμενου κουβα, σου λεει οτι επεσε... και οντως βαζει το χερι του μεσα στο νερο και το ξετρυπωνει...ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ.

6) Νοθεια: εκτος απο τα μπαρ υπαρχει και στη λαϊκη. Αν παρεις φυστικια, αμυγδαλα ή άλλα τετοια, θα διαπιστωσεις (αν εισαι εμπειρος) οτι ειναι ανακατεμενα τα φετινα με τα περσινα σε αναλογια 5 προς 1 αλλά πουλιουνται φυσικα με την τιμη των φετινων.

7) Copperfield (το αγαπημενο μου κολπο): Οταν αγοραζεις πατατες, δεν τις διαλεγεις μονος σου για να μη λερωθεις. Ζητας 5 κιλα, και ο πωλητης απλωνει το χερι του, κυκλωνει και παρασερνει πολλες πατατες σε μια τσιγγινη λεκανη. Κατοπιν σκυβει και παιρνει μια σακουλα απο χαμηλα, μπροστα απο τα ποδια του, αδειαζει τη λεκανη στη σακουλα και τη ζυγιζει. Η σακουλα ομως αναγνωστουλη μου δεν ειναι αδεια οταν την πρωτοπαιρνει. Εσυ βεβαια αυτο δε μπορεις να το δεις γιατι η ξυλινη ταβλα καλυπτει το κατω μερος της σακουλας απο το οπτικο σου πεδιο. Η σακουλα λοιπον, εχει ηδη μεσα μικρες πατατες (που κανονικα πωλουνται σε χαμηλοτερη τιμη), μερικες μελανιασμενες και μερικες κολλημενες σε χοντρα κομματια χωμα. Κατι αντιστοιχο συμβαινει με τις φραουλες (το κεσεδακι στον πατο εχει μονο μικρες, σαπιες, αγουρες ή κατσιασμενες), τα συκα και διαφορα άλλα*.

8) Οταν ειναι ηδη μεσα σε κεσεδακια (οπως φραουλες ή συκα):
Αν ειναι τα μικρα κεσεδακια τοτε το ταμπελακι γραφει 2€ και με πολυ μικροτερα γραμματα “το μισο κιλο”. Αν του θυμισεις οτι ειναι υποχρεωση του να αναγραφει την τιμη του κιλου (και οχι καποιας άλλης υποδιαιρεσης), τοτε ο πωλητης δικαιολογειται λεγοντας οτι “ο πελατης θελει να ξερει ποσο κοστιζει το καθε κεσεδακι που ειναι ζυγισμενο στο μισο κιλο”.
Αν ομως ειναι τα μεγαλα κεσεδακια (ητοι οι κεσεδες), τοτε η ταμπελα γραφει 4€ (και τιποτε αλλο). Καποιοι θεωρουν οτι αυτη ειναι η τιμη του κεσέ, αλλα την πατανε γιατι ο πωλητης τους χρεωνει 5.6€ (αφου ζυγισει τον κεσε ο οποιος εχει ΠΑΝΤΑ παραπανω απο κιλο).

Last but not least) Αυτο που θα σας περιγραψω το κανει μονο ενας και ξεπερνα το κατωφλι της παραπλανησης, νομιζω ειναι καθαρη κλοπη. Αυτος ο θεουλης λοιπον εχει ενα κανονικο ξυλινο παγκο. Στον ενιαιο χωρο του παγκου εχει στρωσει μπανανες σε ολο του το εμβαδο. Καπου προς την ακρη του παγκου εχει βαλει το ταμπελακι του, που καθαρα γραφει 1.60€, μια τιμη πολυ λογικη εως και φτηνη, αφου ολες οι μπανανες της λαικης (αυτης της μαρκας) κυμαινονται απο 1.60 μεχρι 1.80.

Οταν του δινεις να ζυγισει ενα τσαμπι, που χοντρικα υπολογιζεις γυρω στο κιλο, σου ζηταει να πληρωσεις δυο εξηντα. Διαμαρτυρεσαι οτι κατι εκανε λαθος, και οτι αυτη η τιμη δε βγαζει νοημα και τοτε τσουπ, ξεθαβει κατω απο καποιες πυκνοβαλμενες μπανανες μια ταμπελιτσα που γραφει την εξωφρενικη τιμη των 2.50€ (δηλαδη 70 λεπτα πανω απο οποιονδηποτε αλλο). Αν τον ρωτησεις τι ρολο βαραει το ταμπελακι με την τιμη 1.60, σου απανταει οτι αυτο αναφερεται “σε εκεινες τις μπανανες”, και σου δειχνει με το χερι του μερικα τσαμπια που βρισκονται στην ακρη. Ομως στον παγκο δεν υπαρχει κανενα ευδιακριτο διαχωριστικο και ειναι ηλιου φαεινοτερο οτι ολες οι μπανανες ανηκουν στην ιδια ποιοτικη κατηγορια (και την ιδια μαρκα). Οταν τον απειλεις οτι θα φερεις την αγορανομια, σε κυνηγαει απο πισω, κλαψουριζει οτι χρωσταει στις τραπεζες, οτι θα του παρουν το σπιτι και θα τον πεταξουν στο δρομο, οτι η μανα του “εχει καρδια” και οτι εχει να μεγαλωσει τρεις κορες που σου δειχνει αγκαλιασμενες σε φωτογραφια στο κινητο του. Εσυ δεν πιστευεις τιποτα απο ολα αυτα, αλλα για να ξεφυγεις απο το drama του λες οκ, θα το ξεχασουμε αρκει να μην επαναληφθει, και φυσικα αυτος μετα απο δυο εβδομαδες κανει ακριβως το ιδιο.

Αυτα με μια πρωτη ματια. Αν θυμηθω ή αντιληφθω κατι επιπλεον (πραγμα διολου απιθανο) θα το προσθεσω.

* Τυχαινει μερικες φορες να στεκομαι μπροστα απο ενα παγκο με ομορφες, στρουμπουλες γαριδες. Ζηταω μισο κιλο και ο πωλητης μου τις βαζει σε ενα χαρτινο χωνι. Οταν γυρναω σπιτι διαπιστωνω οτι μονο στην κορυφη του χωνιου υπαρχουν καλες γαριδες. Στο υπεδαφος βρισκω μικρες και τσαλαπατημενες. Προφανως οι λιγες καλες γαριδες που υπηρχαν εξαρχης στον παγκο, επαιξαν το ρολο της κουβερτας που σκεπαζει το λοφο με τις κακομουτσουνες. Ρισπεκτ λοιπον στο δεξιοτεχνη πωλητη. Ειναι αρκετα γρηγορος ωστε να μη βλεπεις το περιεχομενο της σπατουλας την ωρα της μεταφορας, και επιπλεον οι φτυαριες του καταφερνουν να καλυψουν τα κενα με μερικες καλες γαριδες απο διπλα.

Στην Κ.

Εχεις ακουμπησει ποτε με το δαχτυλο το “ματι” ενος σαλιγκαριου?


Ε λοιπον καπως ετσι αντεδρασε προχτες το πεος μου οταν πρωτοεσφιξα το χερι της κυριας Κ*. Αλλα ας παρουμε την ιστορια απο την αρχη... μια ιστορια που δεν ειναι ιδιαιτερα ενδιαφερουσα, αλλα υποθετω οτι ολοι οι ανθρωποι νιωθουν που και που την αναγκη να γκρινιαξουν σα δεκατριαχρονα κοριτσακια που δεν τα αφησαν οι γονεις τους να κοιμηθουν στο σπιτι της φιλης τους, οποτε θα σας τη διηγηθω.

Πριν μια εβδομαδα μια καλη μου φιλη με συστησε στην κυρια Κ, ως υποψηφιο για την πληρωση μιας ανοιχτης θεσης εργασιας. Η κυρια Κ, που εργαζεται ως εκτιμητρια προσοντων εργατικου δυναμικου, επικοινωνησε μαζι μου τηλεφωνικα, και κλεισαμε ενα ραντεβου, για “να συζητησουμε”.

Εφτασα εκει στην ωρα μου, λιγο ταραγμενος, οχι μονο απο το αγχος της συνεντευξης αλλα και επειδη τα γραφεια της εταιρειας ηταν προσβασιμα μονο απο το ασανσερ, το οποιο με φοβιζει. Στην εισοδο με υποδεχτηκε μια νεαρη γραμματεας, ο κυριος Ιωαννου.

Το ονομα της κοπελιας δεν ηταν κυριος Ιωαννου, αλλα θα την αποκαλω ετσι γιατι μου θυμισε τον ταγματαρχη μου στο στρατο. {Ο ταγματαρχης ηταν ενας σκληροτραχηλος αντρας, με βαρυ αποφασιστικο βλεμμα και μιλαγε σε ολους στην προστακτικη. Ηταν αντιπροσωπευτικο δειγμα “βοσκου”. Στην εθνικη φρουρα (δηλαδη στον κυπριακο στρατο) “βοσκους” χαρακτηριζουμε τους αξιωματικους εκεινους που δεν τελειωσαν σχολη ευελπιδων αλλα πηραν το βαθμο τους τιμης ενεκεν, επειδη ειχαν ουσιαστικο ρολο στον πολεμο του '74.}.

Ο κυριος Ιωαννου λοιπον με ενημερωσε οτι η κυρια Κ. δεν ηταν ακομα εκει και μου ειπε: “θα σας δωσω να συμπληρωσετε ενα ανωνυμο ερωτηματολογιο”. Εγω ειπα “οκ”, κατι που ηταν χαζο γιατι το “οκ” ειναι απαντηση ενω δε μου ειχε απευθυνθει καποια ερωτηση. “Ακολουθηστε με”. Ακολουθησα τον κυριο Ιωαννου σε ενα δωματιο εναμιση επι τρια στη μεση του οποιου υπηρχε ενα μικρο θρανιο απο φτηνο κοντρα πλακε. “Καθιστε”, “δωστε μου τα πραγματα σας ή ακουμπηστε τα εκει”. Ακολουθουσα κατα γραμμα τις εντολες του κυριου Ιωαννου και εκει ακριβως αντιληφθηκα οτι παρα την ομοιοτητα, η γραμματεας ειχε δυο ουσιαστικες διαφορες με τον ταγματαρχη μου:

Πρωτον, μετα απο καθε διαταγη, η γραμματεας εκανε μια ανατριχιαστικη γκριματσα, σα χαμογελο, ή καλυτερα σαν τσιουαουα που δειχνει απειλητικα τα δοντια του. Αυτο ο ταγματαρχης δεν το εκανε ποτε. Και δευτερον ο ταγματαρχης δε φορουσε μασκαρα. Δε μπορεσα να βρω αλλες διαφορες.

Αφοτου συμπληρωσα το ερωτηματολογιο, ο κ.Ιωαννου με ενημερωσε οτι θα περασω απο ενα τεστ προσωπικοτητας στον υπολογιστη. Εφυγε και ξαναηρθε και δεν τον χαιρετησα γιατι ημουν ασκεπής και μπορει να μου εριχνε καμια καμπανα αν χαιρετουσα χωρις εθνοσημο, αλλωστε φοραγα boat και οχι αρβύλα, και δε θα εκανε καθολου ηχο το τακουνι μου. Εκανα και το τεστ προσωπικοτητας και μετα περιμενα. Και περιμενα.

Υστερα απο αρκετα λεπτα, δηλαδη πολλα λεπτα μετα απο την ωρα του ραντεβου, ακουσα την πορτα του μικρου δωματιου να ανοιγει. Γυρισα και την ειδα. Με ειδε. Σηκωθηκα. Περπατησε προς το μερος μου. Απλωσα το χερι. Απλωσε το δικο της. Τα χερια μας ενωθηκαν. Ενιωσα να υφισταμαι ριζικη περιτομη. Χαμογελασε και μου συστηθηκε. Καθε φθογγος που εβγαινε απο το στομα της κουρδιζε κατα μιση στροφη της φωνητικες μου χορδες. Οταν κατσαμε μιλουσα σε μια οκταβα ψηλοτερο τονο.



Δεν καταφερα να μιλησω και πολυ βεβαια, αφου η Κ. με πυροβολαγε με κοφτες, αποτομες ερωτησεις πολυ πριν προλαβω να τελειωσω την καθε απαντηση. Φανταζομαι θα σπουδασε στην ανωτατη ανακριτικη της μοσσαντ. Καθε επομενη ερωτηση ηταν πιο αγενης απο την προηγουμενη. Σα να προσπαθουσε να με ψαρωσει και να μου σπασει τον τσαμπουκα, πραγμα μαλλον ανοητο αφου ημουν ηδη ψαρωμενος και χωρις ιχνος τσαμπουκα.

Φυσικα σαστισα και δυσκολευτηκα να ανταπεξελθω στο ανελεητο blitzkrieg. Το μυαλο μου υπολειτουργουσε, καθε τοσο τραυλιζα και ενιωθα το στομα μου να στεγνωνει. Νομιζω πως ειχε επιτηδες αναψει τερμα το καλοριφερ μονο και μονο για να ιδρωσω και να δειχνω ακομα πιο πανικοβλημενος, και το πετυχε. Αυτο βεβαια δεν τη σταματησε απο το να με σφυροκοπα εστω κιαν ειχα ερθει στην εδρα της ως αουτσαιντερ, εστω κιαν ημουν πεσμενος ανασκελα στο καναβατσο και χωρις καν να αμυνομαι.

Ακομα δεν εχω καταλαβει αν την εκνευριζε περισσοτερο το γεγονος οτι εχω y γονιδια, ή οτι ειμαι μηχανικος. Απο καποια κομπλεξικα και υποτιμητικα σχολια που εκανε για τη σχολη των ηλεκτρολογων θα ελεγα οτι ειναι μαλλον το δευτερο, αν και ειμαι σιγουρος οτι τα βραδια η κυρια Κ. φοραει strapon και ποζαρει μονη της στον καθρεφτη με σελοφαν τυλιγμενο ασφυκτικα γυρω απο το θωρακα της και σκουφακι κολυμβητηριου στο κεφαλι.

Με τουτα και με κεινα αναγνωστουλη μου η συνεντευξη τελειωσε, η κυρια Κ. μου ανακοινωσε οτι δε θα με προτεινει για τη θεση και καταλαβα οτι εσφαλμενα την κατεταξα στους ανοργασμικους ανθρωπους οταν την πρωτοειδα, αφου διεκρινα στο βλεμμα της μια μικρη κορυφωση την ωρα που μου το ελεγε. Με συνοδεψε στην εξοδο της εταιρειας και με αποχαιρετησε με ενα ακομα χαμογελο, φερνοντας στο στομα μου τη γευση του αγουρου γκρειπ φρουτ.

Μονο οταν εφευγα αρχισα να προβληματιζομαι για το τι ειχε μολις παιχτει και να απορω που πιαστηκα τοσο απροετοιμαστος. Οταν συμφωνησα να βρεθω με την κυρια Κ., ειχα στο μυαλο μου μια συναντηση οπου εγω θα ρωταω λεπτομερειες για τη δουλεια, το περιβαλλον εργασιας, τις αποδοχες, τις προοπτικες κτλ, και θα απανταω σε ερωτησεις σχετικα με την καταρτιση μου, τις προσδοκιες μου και διαφορα τετοια. Κανεις δε μου ειχε πει για ερωτηματολογια, τεστ, αδιακριτες ερωτησεις, προσβολες και ολα τα συναφη. I didn't sign up for this! Κιομως κανεις τους δεν εδειξε να νοιαζεται.

Και ερωτω λοιπον: Γιατι συμπεριφερονται ετσι οι ανθρωποι γυρω μας? Γιατι τοση απαξιωση στην αξιοπρεπεια? Γιατι εισαι σκαρτη ρημαδα κενονία? Και εκτος αυτου, πώς νομιζουν οτι θα χτισουν μια σοβαρη σχεση εμπιστοσυνης και συνεργασιας με τον υποψηφιο εργαζομενο οταν εξαρχης δειχνουν ασυνεπεια, παραπλανηση και μηδεν σεβασμο? Υπαρχει τροπος αραγε να μη συναναστρεφομαι καν με αυτους τους ανθρωπους ή θα πρεπει απλα να τους συνηθισω? Αυτα ειχα να σου διηγηθω αναγνωστουλη μου, ελπιζω στο μελλον να εχω πιο ευχαριστες ιστοριες. bb.

*τους ορχεις μου ακομα τους περιμενω να κατεβουν.

ΥΓ: Τωρα που το θυμηθηκα... σε καποια φαση στην αρχη της επισκεψης μου, και αφου ειχα κατσει, ο κυριος Ιωαννου ξεκινησε να μου λεει “μηπως θα θελατε να σας φερω λιγο νερ...” και εγω αμεσως τον διεκοψα λεγοντας “οχι, ευχαριστω, ειμαι οκ”. Και απορω... στο δυτικο κοσμο του εικοστου πρωτου αιωνα, ποιος σοβαρος ανθρωπος ξεκινα να προσφερει ΝΕΡΟ? Ε? ελεος! Παντα καφε λες πρωτα, αν πουν οχι, τοτε λες τσαι, αναψυκτικο και στο τελος αντε, κομματια να γινει, αναφερεις και το νερο... απο αυτο και μονο επρεπε να καταλαβω που μπλεκω και να γινω λουης.