Στην Κ.

Εχεις ακουμπησει ποτε με το δαχτυλο το “ματι” ενος σαλιγκαριου?


Ε λοιπον καπως ετσι αντεδρασε προχτες το πεος μου οταν πρωτοεσφιξα το χερι της κυριας Κ*. Αλλα ας παρουμε την ιστορια απο την αρχη... μια ιστορια που δεν ειναι ιδιαιτερα ενδιαφερουσα, αλλα υποθετω οτι ολοι οι ανθρωποι νιωθουν που και που την αναγκη να γκρινιαξουν σα δεκατριαχρονα κοριτσακια που δεν τα αφησαν οι γονεις τους να κοιμηθουν στο σπιτι της φιλης τους, οποτε θα σας τη διηγηθω.

Πριν μια εβδομαδα μια καλη μου φιλη με συστησε στην κυρια Κ, ως υποψηφιο για την πληρωση μιας ανοιχτης θεσης εργασιας. Η κυρια Κ, που εργαζεται ως εκτιμητρια προσοντων εργατικου δυναμικου, επικοινωνησε μαζι μου τηλεφωνικα, και κλεισαμε ενα ραντεβου, για “να συζητησουμε”.

Εφτασα εκει στην ωρα μου, λιγο ταραγμενος, οχι μονο απο το αγχος της συνεντευξης αλλα και επειδη τα γραφεια της εταιρειας ηταν προσβασιμα μονο απο το ασανσερ, το οποιο με φοβιζει. Στην εισοδο με υποδεχτηκε μια νεαρη γραμματεας, ο κυριος Ιωαννου.

Το ονομα της κοπελιας δεν ηταν κυριος Ιωαννου, αλλα θα την αποκαλω ετσι γιατι μου θυμισε τον ταγματαρχη μου στο στρατο. {Ο ταγματαρχης ηταν ενας σκληροτραχηλος αντρας, με βαρυ αποφασιστικο βλεμμα και μιλαγε σε ολους στην προστακτικη. Ηταν αντιπροσωπευτικο δειγμα “βοσκου”. Στην εθνικη φρουρα (δηλαδη στον κυπριακο στρατο) “βοσκους” χαρακτηριζουμε τους αξιωματικους εκεινους που δεν τελειωσαν σχολη ευελπιδων αλλα πηραν το βαθμο τους τιμης ενεκεν, επειδη ειχαν ουσιαστικο ρολο στον πολεμο του '74.}.

Ο κυριος Ιωαννου λοιπον με ενημερωσε οτι η κυρια Κ. δεν ηταν ακομα εκει και μου ειπε: “θα σας δωσω να συμπληρωσετε ενα ανωνυμο ερωτηματολογιο”. Εγω ειπα “οκ”, κατι που ηταν χαζο γιατι το “οκ” ειναι απαντηση ενω δε μου ειχε απευθυνθει καποια ερωτηση. “Ακολουθηστε με”. Ακολουθησα τον κυριο Ιωαννου σε ενα δωματιο εναμιση επι τρια στη μεση του οποιου υπηρχε ενα μικρο θρανιο απο φτηνο κοντρα πλακε. “Καθιστε”, “δωστε μου τα πραγματα σας ή ακουμπηστε τα εκει”. Ακολουθουσα κατα γραμμα τις εντολες του κυριου Ιωαννου και εκει ακριβως αντιληφθηκα οτι παρα την ομοιοτητα, η γραμματεας ειχε δυο ουσιαστικες διαφορες με τον ταγματαρχη μου:

Πρωτον, μετα απο καθε διαταγη, η γραμματεας εκανε μια ανατριχιαστικη γκριματσα, σα χαμογελο, ή καλυτερα σαν τσιουαουα που δειχνει απειλητικα τα δοντια του. Αυτο ο ταγματαρχης δεν το εκανε ποτε. Και δευτερον ο ταγματαρχης δε φορουσε μασκαρα. Δε μπορεσα να βρω αλλες διαφορες.

Αφοτου συμπληρωσα το ερωτηματολογιο, ο κ.Ιωαννου με ενημερωσε οτι θα περασω απο ενα τεστ προσωπικοτητας στον υπολογιστη. Εφυγε και ξαναηρθε και δεν τον χαιρετησα γιατι ημουν ασκεπής και μπορει να μου εριχνε καμια καμπανα αν χαιρετουσα χωρις εθνοσημο, αλλωστε φοραγα boat και οχι αρβύλα, και δε θα εκανε καθολου ηχο το τακουνι μου. Εκανα και το τεστ προσωπικοτητας και μετα περιμενα. Και περιμενα.

Υστερα απο αρκετα λεπτα, δηλαδη πολλα λεπτα μετα απο την ωρα του ραντεβου, ακουσα την πορτα του μικρου δωματιου να ανοιγει. Γυρισα και την ειδα. Με ειδε. Σηκωθηκα. Περπατησε προς το μερος μου. Απλωσα το χερι. Απλωσε το δικο της. Τα χερια μας ενωθηκαν. Ενιωσα να υφισταμαι ριζικη περιτομη. Χαμογελασε και μου συστηθηκε. Καθε φθογγος που εβγαινε απο το στομα της κουρδιζε κατα μιση στροφη της φωνητικες μου χορδες. Οταν κατσαμε μιλουσα σε μια οκταβα ψηλοτερο τονο.



Δεν καταφερα να μιλησω και πολυ βεβαια, αφου η Κ. με πυροβολαγε με κοφτες, αποτομες ερωτησεις πολυ πριν προλαβω να τελειωσω την καθε απαντηση. Φανταζομαι θα σπουδασε στην ανωτατη ανακριτικη της μοσσαντ. Καθε επομενη ερωτηση ηταν πιο αγενης απο την προηγουμενη. Σα να προσπαθουσε να με ψαρωσει και να μου σπασει τον τσαμπουκα, πραγμα μαλλον ανοητο αφου ημουν ηδη ψαρωμενος και χωρις ιχνος τσαμπουκα.

Φυσικα σαστισα και δυσκολευτηκα να ανταπεξελθω στο ανελεητο blitzkrieg. Το μυαλο μου υπολειτουργουσε, καθε τοσο τραυλιζα και ενιωθα το στομα μου να στεγνωνει. Νομιζω πως ειχε επιτηδες αναψει τερμα το καλοριφερ μονο και μονο για να ιδρωσω και να δειχνω ακομα πιο πανικοβλημενος, και το πετυχε. Αυτο βεβαια δεν τη σταματησε απο το να με σφυροκοπα εστω κιαν ειχα ερθει στην εδρα της ως αουτσαιντερ, εστω κιαν ημουν πεσμενος ανασκελα στο καναβατσο και χωρις καν να αμυνομαι.

Ακομα δεν εχω καταλαβει αν την εκνευριζε περισσοτερο το γεγονος οτι εχω y γονιδια, ή οτι ειμαι μηχανικος. Απο καποια κομπλεξικα και υποτιμητικα σχολια που εκανε για τη σχολη των ηλεκτρολογων θα ελεγα οτι ειναι μαλλον το δευτερο, αν και ειμαι σιγουρος οτι τα βραδια η κυρια Κ. φοραει strapon και ποζαρει μονη της στον καθρεφτη με σελοφαν τυλιγμενο ασφυκτικα γυρω απο το θωρακα της και σκουφακι κολυμβητηριου στο κεφαλι.

Με τουτα και με κεινα αναγνωστουλη μου η συνεντευξη τελειωσε, η κυρια Κ. μου ανακοινωσε οτι δε θα με προτεινει για τη θεση και καταλαβα οτι εσφαλμενα την κατεταξα στους ανοργασμικους ανθρωπους οταν την πρωτοειδα, αφου διεκρινα στο βλεμμα της μια μικρη κορυφωση την ωρα που μου το ελεγε. Με συνοδεψε στην εξοδο της εταιρειας και με αποχαιρετησε με ενα ακομα χαμογελο, φερνοντας στο στομα μου τη γευση του αγουρου γκρειπ φρουτ.

Μονο οταν εφευγα αρχισα να προβληματιζομαι για το τι ειχε μολις παιχτει και να απορω που πιαστηκα τοσο απροετοιμαστος. Οταν συμφωνησα να βρεθω με την κυρια Κ., ειχα στο μυαλο μου μια συναντηση οπου εγω θα ρωταω λεπτομερειες για τη δουλεια, το περιβαλλον εργασιας, τις αποδοχες, τις προοπτικες κτλ, και θα απανταω σε ερωτησεις σχετικα με την καταρτιση μου, τις προσδοκιες μου και διαφορα τετοια. Κανεις δε μου ειχε πει για ερωτηματολογια, τεστ, αδιακριτες ερωτησεις, προσβολες και ολα τα συναφη. I didn't sign up for this! Κιομως κανεις τους δεν εδειξε να νοιαζεται.

Και ερωτω λοιπον: Γιατι συμπεριφερονται ετσι οι ανθρωποι γυρω μας? Γιατι τοση απαξιωση στην αξιοπρεπεια? Γιατι εισαι σκαρτη ρημαδα κενονία? Και εκτος αυτου, πώς νομιζουν οτι θα χτισουν μια σοβαρη σχεση εμπιστοσυνης και συνεργασιας με τον υποψηφιο εργαζομενο οταν εξαρχης δειχνουν ασυνεπεια, παραπλανηση και μηδεν σεβασμο? Υπαρχει τροπος αραγε να μη συναναστρεφομαι καν με αυτους τους ανθρωπους ή θα πρεπει απλα να τους συνηθισω? Αυτα ειχα να σου διηγηθω αναγνωστουλη μου, ελπιζω στο μελλον να εχω πιο ευχαριστες ιστοριες. bb.

*τους ορχεις μου ακομα τους περιμενω να κατεβουν.

ΥΓ: Τωρα που το θυμηθηκα... σε καποια φαση στην αρχη της επισκεψης μου, και αφου ειχα κατσει, ο κυριος Ιωαννου ξεκινησε να μου λεει “μηπως θα θελατε να σας φερω λιγο νερ...” και εγω αμεσως τον διεκοψα λεγοντας “οχι, ευχαριστω, ειμαι οκ”. Και απορω... στο δυτικο κοσμο του εικοστου πρωτου αιωνα, ποιος σοβαρος ανθρωπος ξεκινα να προσφερει ΝΕΡΟ? Ε? ελεος! Παντα καφε λες πρωτα, αν πουν οχι, τοτε λες τσαι, αναψυκτικο και στο τελος αντε, κομματια να γινει, αναφερεις και το νερο... απο αυτο και μονο επρεπε να καταλαβω που μπλεκω και να γινω λουης.