Βασιλόπιτα

Ξυπναω με κεφαλι καζανι. Το αλκοολ ακομα δε λεει να φυγει απ'το αιμα μου. Παω στην κουζινα σα ζομπι - υπνοβατης και πινω κανα δυο λιτρα νερο. Αμεσως μετα, ο οργανισμος μου μού ζηταει τροφή. Δε μπορω ακριβως να το προσδιορισω αλλα χρειαζομαι κατι γλυκο ή λιπαρο. Καθως ψαχνω, φερνω στο μυαλο μου μια φιλη που προσφατα μου περιεγραψε ενα τσιζκέικ με φυστικοβουτυρο και λευκη σοκολατα. Οπως καταλαβαινεις μου τρεχουν τα σαλια (οχι τοσο για τη φιλη οσο για το τσιζκέικ).

Βρισκω μιση βασιλοπιτα και την τσακιζω χωρις κανενα δισταγμο.
“Καλουτσικη ηταν”, σκεφτομαι.

Λιγες στιγμες μετα, και με το στομαχι νοσηρα γεματο, με πιανει υπαρξιακη κριση.
“Απο πότε σου αρκει το καλουτσικο, Αλκη?”
“Απο πότε συμβιβαζεσαι με τη μετριοτητα, Αλκη?”
“Πότε σταματησες να αμφισβητεις, Αλκη?”
“Γιατι δεν επλυνες τα δοντια σου, Αλκη?”

Η συνειδηση μου με σφυροκοπα με απανωτα ερωτηματα και ως συνηθως υποκυπτω στις πιεσεις της. Αρχιζω και αναρωτιεμαι πώς ξεκινησε το εθιμο της βασιλοπιτας. Φανταζομαι ενα τσουρμο ημιαγριους ανθρωπους, χωρις ταλεντο ή εμπνευση, με μοναδικα υλικα στη διαθεση τους αλευρι, ζαχαρη, ασβεστη και αυγα. Απο τυχη ή ενστικτο αγνοουν τον ασβεστη και φτιαχνουν βασιλοπιτα με τα υπολοιπα. Ειναι τοσο ευτυχεις με το αποτελεσμα που το επαναλαμβανουν την επομενη χρονια. Τα παιδια τους ειναι και αυτα μογληδες και συνεχιζουν ακριτα την παραδοση. Και τα παιδια των παιδιων τους. Και ουτω καθ'εξης. Και φτανουμε στη δυτικη ευρωπη του εικοστου πρωτου αιωνα και εγω μολις εφαγα μιση βασιλοπιτα.

Ε οχι ρε πουστη μου!
Ενισταμαι.
Εγω θελω το πρωτοχρονιατικο γλυκο μου να εχει σοκολατα, κρεμα κάστανου, βανιλια μαδαγασκαρης, λικερ μαστιχα, βουτυρο καρυδας και τουλαχιστον τρια εξωτικα σιροπια. Και να πανε να γαμηθουν τα εθιμα και οι παραδοσεις και ολες οι χαζομαρες που μας δενουν με το παρελθον. Γιατι καθε πραξη αγαπημενε μου αναγνωστουλη, εχει ουσια μεσα σε καποιο συγκεκριμενο πλαισιο. Οταν το πλαισιο αυτο αλλαζει η ιδια η πραξη χανει το νοημα της, και καλο θα ειναι να προσαρμοστει ωστε να ταιριαζει με τις καινουργιες συνθηκες, ή να χαθει εντελως.

Ας αφησουμε λοιπον στην ακρη τις απαρχαιωμενες, οπισθοδρομικες και κακογουστες παραδοσεις των γονιων μας και ας φτιαξουμε τις δικες μας. Και ας ελπισουμε οτι τα παιδια μας δε θα τις ακολουθησουν. Καλη χρονια!

Doctor doctor, please

Καποιοι απο τους εφηβους ονειρευονται να αλλαξουν τον κοσμο. Ειναι ρομαντικοι, εχουν ιδανικα, και νιωθουν την αναγκη ή μαλλον το καθηκον να συμβαλουν στον πολιτισμο. Αν συν τοις αλλοις ειναι εξυπνοι και ταλαντουχοι, τοτε η πορεια τους ειναι μονοδρομος: 
Θα γινουν μηχανικοι. Απο τετοια παστα άλλωστε, ηταν φτιαγμενος ο Γουτεμβεργιος, ο Ντα Βιντσι, ο Εντισον και γενικά όποιος καταφερε να σπρωξει την ανθρωποτητα μπροστα.

Σε ενα διπλανο μονοπατι περπατανε αυτοι που ονειρευονται να βγαλουν φραγκα, να βρουν μια καθωσπρεπει γυναικα, να οδηγουν μερτσεντέ και να κανουν ονομα στην κενονια. Αυτοι, αν αντεχουν το πολυ διαβασμα, γινονται γιατροι.

Όπως θα έχεις καταλαβει δε συμπαθω και πολυ τους γιατρους - αρκετοί απο δαυτους μου μυριζουν κονφορμισμο και μικροαστοσυνη (αν εσυ εισαι γιατρος αγαπημενε μου αναγνωστουλη, φυσικα εξαιρείσαι. Εσένα σε λατρεύω). Αν συνυπολογισεις το γεγονος οτι τους φοβαμαι θανασιμα, τοτε ισως καταλαβεις γιατι η συμπεριφορα μου απεναντι τους ειναι λιγο αλλοπροσαλλη.
 
                            ---- (αλλάζουμε ταχύτητα) ----

Ενιχαου, τις προαλλες πηγα σε εναν ορθοπεδικο γιατι με ποναγε το ποδι μου. Με το που μπηκα στο ιατρειο του καταλαβα οτι ειναι ανισορροπος, αφου τα μισα του βιβλια γραφανε το “ορθοπεδικη” με 'ε' και τα άλλα μισα με 'αι'.

Τελος παντων, μου ειπε να κατσω σε εναν παγκο και να βγαλω το παπουτσι μου. Μετα αρχισε να μου ζουλαει την πατουσα και να με ρωταει αν ποναω. Μετα με εβαλε να περπατήσω στις μυτες των ποδιων και μετα στις φτερνες (αυτο το τελευταιο δε νομιζω οτι ηταν μερος της εξετασης, μαλλον το έκανε απλα για να με μειώσει). Υστερα μου ξαναζουληξε λιγο την πατουσα και στο τελος μου ειπε να ξαναφορεσω το παπουτσι μου.

-Λοιπον γιατρέ, τι έχω? τον ρώτησα.
-Εχεις ρηξη μεταταρσίου και χρειαζεσαι χειρουργειο, μου απαντησε.

Εγω φυσικα έγινα εξω φρενων με την αυθαδεια του. Δεν ειχα σκοπο να το αφησω να περασει ετσι.

-Α ωστε έτσι ε? Ε τοτε και εσυ εχεις καρκινο και χρειαζεσαι χημειοθεραπεια, του ειπα και τον εβαλα στη θεση του.

-Οριστε? ψελλισε εμφανως σαστισμενος. Νομιζε οτι ειχε να κανει με κανενα βλακα και δεν περιμενε αντεπιθεση.

- Γιατρε, οπως ειδες μπορω και εγω να το παιξω αυτο το παιχνιδακι. Αλλα δεν ηρθα εδω για χασω την ωρα μου. Ασε λοιπον τα κολπα και λεγε τι θα γινει με το ποδι.

Για μερικα δευτερολεπτα ο γιατρος βυθιστηκε σε σκεψεις. Κοιταζε μια εμενα, μια το ποδι μου και μια την πορτα.

- Αλλαξα γνωμη, ειπε οταν τελικα αποφασισε να μιλησει, το ποδι σου θα γιατρευτει απο μονο του σε λιγες μερουλες. Ξεκουραση θελει και πινε και καμια πορτοκαλαδα.

 - Τωρα μιλας σωστα, του ειπα και κατευθυνθηκα προς την εξοδο. Λιγο πριν κλεισω την πορτα του χαμογέλασα, εκλεισα το ματι και τον “πυροβολησα” με το δαχτυλο και τον αντιχειρα. Έφυγα κούτσα κούτσα αφηνοντας πισω μου τον ηχο της κλειδαριάς που γυρναει πολλες φορες.

Ε λοιπον εχει περασει ενας μηνας και το ποδι μου εξακολουθει να ποναει σα διαολεμενο. Μα καλα, πως στο διαολο τους δινουν τα διπλωματα?

Μολών λαβε

Λοιπόν, πήρα το galaxy s3 της samsung και σημερα το πρωι του έβαλα την κάρτα απο το καρτοκινητο cosmote που χρησιμοποιουσα μεχρι τωρα. Άνοιξα το κινητο και μετα απο λιγο έκανε μερικα “τιρου ριρου” τα οποια φυσικα αγνοησα. Καποια στιγμη αργοτερα, εντελως απο τύχη, βρέθηκα σε μια οθονη με μηνυματα που μου ειχε στειλει η cosmote. Μεσες ακρες, μου ελεγε ότι μου εδωσε προσβαση στο ιντερνετ απο τη στιγμη που εβαλα την καρτα, και την πρωτη μερα ειναι δωρεαν αλλα για καθε επομενη μερα θα με χρεωνει ενα ευρω. Αν θελω ομως μπορω να απενεργοποιησω αυτη την υπηρεσια στελνοντας κατι καπου.

Εγω φυσικα, πηρα την ξεκουρδιστη κιθαρα μου, πηγα εξω απο τα κεντρικα γραφεια της cosmote και άρχισα να παίζω πυξ λαξ. Οταν τελειωσα το πρωτο τραγουδι πεταξα κάτω απο την πορτα τους ενα χαρτακι στο οποιο ειχα γραψει στα λατινικα το εξης disclaimer:
“Έιστε γραμμενοι στην ψυχαγωγικη υπηρεσια “μουσικα ταξιδια” του Αλκη που κοστιζει πενηντα ευρώ ανα ώρα. Αν θελετε να την απενεργοποιήσετε παρακαλω συμπληρωστε ένα εντυπο ε9 και καταθεστε το μαζι με ενα πιστοποιητικο γεννησης στο ταμειο παρακαταθηκων και δανειων.”

Οκ, το σκηνικο με την κιθαρα δεν εγινε, αλλα γαμω το κερατο μου μεσα και γαμω τις πολυεθνικες και το γαμωκαπιταλισμο και διαμαρτυρομαι και καταδικαζω την αλητεια απο οπου κιαν προερχεται. Μεχρι πού θα φτασει δηλαδη αυτο το νταβατζιλικι? Θα πρεπει να κοιταω περιδεής τα mails μου, τα μηνυματα μου και το ταχυδρομειο μου καθε λιγο για να βεβαιωθω οτι καποιος παπαρας δε θα με χρεωσει για κατι που δε ζητησα? Κιαν αυριο ερθουν δεκα επιπλεον υπηρεσιες ή εκατο ή χιλιες θα πρεπει να στελνω με τις ωρες μηνυματα για να τις απενεργοποιησω?

Και νταξ, εγω ειμαι γατος και το βλεπω και μπορω να το αποφυγω, αλλα καποιος ηλικιωμενος? Σκεψου τη γιαγια σου αναγνωστουλη μου και πες πως της εκανες δωρο ενα σμαρτφοουν, ετσι επειδη εισαι large τυπος και γουσταρεις. Νομιζεις οτι θα εβλεπε το μηνυμα και θα απενεργοποιουσε τη χρεωση? Ή αν καποιος ειναι αναλφαβητος, ή αν δε βλεπει πολυ καλα και πηρε το κινητο μονο για να μιλαει και να βλεπει φωτογραφιες. Ολοι αυτοι θα πληρωσουν στην cosmote ενα ευρω τη μερα αναγνωστουλη μου. Τριαντα ευρω το μηνα, ή τριακοσια εξηντα πεντε ευρω το χρονο. Στην cosmote. Χωρις να το ξερουν.

Και εμεις τι κανουμε γιαυτο? Μπορουμε να στειλουμε μηνυμα απενεργοποιησης, να μη δωσουμε παραπανω σημασια και να γραψουμε στα αρχιδια μας τους γέρους, τους χαζους και γενικα τους λιγοτερο τυχερους συνανθρωπους μας. Εγώ όμως ξέρεις οτι ειμαι γεννημενος αγωνιστης (ειδικα οταν οι αγωνες δεν απαιτουν να σηκωθω απο την ανετη, περιστρεφομενη καρεκλα μου).

Γιαυτο λοιπον τους πηρα τηλεφωνο και τους ειπα οτι δε θελω το βρωμοϊντερνετ τους, αλλα δε θα στειλω κανενα μηνυμα. Και αν αυριο με χρεωσουν, θα τους στειλω εξωδικο στο οποιο θα ζηταω απολογια και αποζημιωση και αν με αγνοησουν θα κινηθω εναντιον τους δικαστικα. Και ετσι αν μεθαυριο βρω καμια γυναικα και κανω κανα γιο, και με κοιταξει με δακρυα στα ματια και με ρωτησει: “Γιατι πατερουλη ο κοσμος μας ειναι τοσο αδικος?”, θα μπορω να τον κοιταξω και εγω στα ματια σαν αντρας προς αντρα, να βαλω το χερι μου στον ωμο του και να του πω:
“Εγω τουλαχιστον προσπαθησα...”

 

Ψυχολογία

Στο παρόν θα καταπιαστούμε με ένα θέμα που άπτεται της ανθρώπινης ψυχολογίας και παρακαλώ ιδιαίτερα τους αναγνώστες που τυγχάνει να έχουν επιστημονικές γνώσεις επί του θέματος, να τοποθετηθούν. Φυσικά οι δικές μου παρατηρήσεις στηρίζονται πέρα για πέρα σε εμπειρικές καταγραφές και για τούτο η αξιοπιστία τους ελέγχεται.

Παρατήρησα λοιπόν ότι οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν με αξιοθαύμαστη ευκολία οποιοδήποτε θετικό σχόλιο τους πεις για την εμφάνιση, εξυπνάδα, ομορφιά, υποτιθέμενη νεότητα, καλλιέργεια, πνεύμα κλπ ενώ από την άλλη δείχνουν αφάνταστα επιφυλακτικοί και ίσως και εχθρικοί απέναντι σε ένα αρνητικό σχόλιο αφορόν στους παραπάνω και άλλους ενδεχομένως τομείς.

Για τις ανάγκες του παρόντος θα ήθελα να αποσυνδέσουμε το βαθμό αποδοχής ενός σχολίου από την αλήθεια του περιέχοντος στο σχόλιο ισχυρισμό. Για παράδειγμα όταν κάποιος μου λέει ότι είμαι ηλίθια, δε με απασχολεί εν προκειμένω αν αυτή η πληροφορία είναι αληθής ή όχι αλλά αν εγώ θα τον πιστέψω ή όχι. Και τούτο διότι η «αλήθεια» είναι έτσι κι αλλιώς υποκειμενική κι επιπλέον σπουδαίο ρόλο παίζει και η αξιοπιστία του φέροντος την πληροφορία, αυτού δηλαδή που σχολιάζει.

Θα εμμείνουμε λοιπόν στην αντίδραση αυτού που δέχεται την πληροφορία, η οποία, κατά την άποψή μου, έχει την ακόλουθη φορά :
Α) θετικό σχόλιο – αποδοχή, θεώρηση του σχολίου ως αληθούς
Β) αρνητικό σχόλιο – μη αποδοχή, θεώρηση του σχολίου ως ψευδούς.

Τι συμβαίνει όμως και τείνουμε όλοι να πιστεύουμε τη θετική κριτική που μας κάνουν? Είναι άραγε κάποια αυθόρμητη και αυτόματη αντίδραση του οργανισμού μας, υπαγορευμένη από εντολές εγγεγραμμένες στα γονίδιά μας? Γιατί όταν λες σε κάποιον ότι είναι ωραίος, αρχίζει και κορδώνεται ενώ όταν του λες ότι είναι μαλάκας  ούτε που του πάει απ το μυαλό ότι κάτι τέτοιο μπορεί και να ισχύει?

Θεωρώντας τα παραπάνω ως αξιωματικά αληθή, είναι προφανές ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το λόγο ως όπλο προς εξυπηρέτηση των σκοπών μας. Προς επίρρωση των ισχυρισμών μου έχω πολλά παραδείγματα να παραθέσω από την εργασιακή μου εμπειρία. Συγκεκριμένα, όταν έρχεται κάποιος πελάτης, ιδιαίτερα αν ανήκει στην κατηγορία των εξυπνάκηδων που επειδή έχουν διαβάσει κάποιο νομικό κείμενο σε μια εφημερίδα, νομίζουν πως έχουν γίνει και δικηγόροι, και μου λέει ότι έχω σκεφτεί το «τάδε» για την υπόθεσή μου, εγώ είμαι υποχρεωμένη δίκην αβρότητας να του πω ότι «ναι, ξέρετε, είναι ευφυής ο συλλογισμός σας αλλά καλύτερα να ακολουθήσουμε τη δική μου γραμμή επειδή εγώ λόγω εμπειρίας κατέχω λίγα πράγματα παραπάνω» ενώ στην ουσία εννοώ «είσαι παντελώς ηλίθιος και αυτό που σκέφτηκες ένα τρίχρονο θα το σκεφτόταν καλύτερα».  Ή όταν ακόμα έρχεται κάποια και μου λέει ότι  θέλει να βγει στη σύνταξη, το πρώτο πράγμα που της λέω είναι «μα γιατί αφού είστε τόσο νέα και όμορφη?» ενώ στην πραγματικότητα εννοώ «είσαι γριά και μπάζο και απορώ πως δουλεύεις ακόμα..». Και στις δύο περιπτώσεις τα οφέλη από την πρόταξη της θετικής κριτικής είναι προφανή. Και οι πελάτες είναι ευχαριστημένοι και εγώ κάνω τη δουλειά μου.

Θα μπορούσα να παραθέσω άπειρα παραδείγματα, τα οποία έχω αντλήσει απ΄ την πλούσια παρακαταθήκη της ανθρώπινης ευήθειας αλλά δε θέλω να κουράσω άλλο. Άλλωστε το νόημα το πιάσατε ήδη. Ο λόγος έχει τεράστια δύναμη μέσα του. Και κατά τη γνώμη μου εδώ βρίσκεται η ουσία της δημιουργικής ευφυΐας του ανθρώπου. Οι σωστές λέξεις είναι το όχημα για την κατάκτηση του κόσμου! Γιατί όλοι μας, όσο σόλιντ προσωπικότητα και αν έχουμε, κάποια στιγμή θα πέσουμε στην παγίδα των λέξεων.

Και στο σημείο αυτό θέλω να σας θυμίσω λίγο το προηγούμενο άρθρο μου (βλ Φασισμός και Καπιταλισμός). Οι χαρισματικοί φασίστες ηγέτες γοήτευσαν τα πλήθη και σε κάποιες περιπτώσεις τα παρέσυραν σε ολέθρια μονοπάτια χρησιμοποιώντας τα τεχνάσματα του λόγου. Διότι, απ΄ ότι φαίνεται είναι πραγματικά δύσκολο να μην πιστέψεις κάποιον που σου λέει ότι είσαι όμορφος, έξυπνος, δοξασμένος κ.α. και ότι εν πάση περιπτώσει αξίζεις κάτι καλύτερο από αυτό που έχεις ήδη. Ιδού λοιπόν το μυστικό : αν θες να κάνεις κάποιον «πουτανάκι» σου, πες του ότι είναι ο καλύτερος!!

No me moleste mosquito

Ξεχασα να αγορασω υγρο για το αντικουνουπικο μαραφετι και το πληρωσα με αιμα. Τι κιαν τελειωνει ο οκτωβρης?* Αυτα τα αιμοδιψη καθαρματα εξακολουθουν να μου επιτιθενται ανελεητα καθε απογευμοβραδο. Μονο η απαισια μυρωδια σιτρονελας μπορει να τα μαστουρωσει και να αναχαιτισει τις επιδρομες τους επιτρεποντας μου να κοιμηθω λιγες ωριτσες σαν ανθρωπας.

Οπως καταλαβαινεις λοιπον λατρεμενε μου αναγνωστουλη, οταν προχτες το βραδυ ειδα οτι το μπουκαλακι εχει αδειασει εντελως, πανικοβληθηκα. Προς στιγμην σκεφτηκα να λιποθυμησω ή να βάλω τα κλαματα, αλλα αυτο δε θα αλλαζε και πολλα, οποτε  φωναξα τη Χανς για βοηθεια. Εκεινη, βλεποντας την αγωνια μου, εσπευσε να βρει ενα εντομοαπωθητικο σπρέυ και με ψεκασε με αυτο απο την κορυφη ως τα νυχια, δύο φορες. Εγω ηρεμησα, κουκουλωθηκα με ενα σεντονι για εξτρα προστασια, και ξαπλωσα (αργοτερα θα μαθαινα οτι η επιδραση του σπρευ διαρκει μονο τρεις ωρες και όχι ολη τη νυχτα οπως νομιζα).

Τρεις ωρες και ενα λεπτο αργοτερα, ξυπνησα με εντονο αισθημα κνησμου στον παραμεσο του δεξιου μου χεριου και στην κορυφη του δεξιου αυτιου. Γαμοσταυρισα λιγο και εβαλα αμμωνια. Ζαλισμενος οπως ημουν απο το ατσαλο ξυπνημα, δε σκεφτηκα να βαλω κιαλλο σπρέυ. Θεωρησα οτι μετα το φαϊ τα κουνουπια θα πανε για σιεστα, ετσι και εγω ξανακοιμηθηκα. Μετα απο ενα ακαθοριστο χρονικο διαστημα, που εμενα παντως μου φανηκε το πολυ ενα δευτερολεπτο, ξαναξυπνησα με τρια καινουργια τσιμπηματα: ενα στο πελμα και δυο στο εσωτερικο του βραχιονα.

Ξαναπασαλειφτηκα με το αζωτουχο δηλητηριο και εμεινα ξυπνιος και εκνευρισμενος, να αναπολω τις λαμπες πυρακτωσεως. Βλεπεις καλε μου αναγνωστουλη, τα κουνουπια, οπως και τα περισσοτερα νυκτοβια ζωα, σαστιζουν αν αναψει αποτομα καποιο εντονο φως. Αν αυτο συμβει την ωρα που πετανε, τα χανουν, και προσαραζουν στην κοντινοτερη επιφανεια, χωρις τριπλες και τσαλιμια. Τις περισσοτερες φορες αυτη η επιφανεια ειναι ενας ασπρος τοιχος και ετσι για λιγα δευτερολεπτα, μεχρι να ερθουν στα συγκαλα τους, αποτελουν ευκολο στοχο. Τον παλιο καλο καιρο, με το πατημα του διακοπτη, το νημα βολφραμιου ελουζε ακαριαια το δωματιο με πλουσιο φως, και ετσι αν δεν παθαινες επιληψια μπορουσες να επιτεθεις στο θηρευτη σου εχοντας στρατηγικο πλεονεκτημα. Στις μερες μας αντιθετα, μεχρι να παρει μπρος η λαμπα και να δωσει το εκατο τοις εκατο της ισχυος της, το κουνουπι προλαβαινει να κανει καλυψη - απόκρυψη - παραλλαγη, με φουμο στο προσωπο, κλαρακια στο κρανος και τα ρεστα.

Καθως σκεφτομουν ολα αυτα και κοιταζα τα πρησμενα στιγματα του χεριου μου υπο το λιγοστο φως της ανοιχτης μπαλκονοπορτας, τσουπ, ηρθε και εκατσε ακριβως εκει ο αληταρας που μολις πριν λιγο μου ειχε κανει την αφαιμαξη. Ημουν σιγουρος οτι ειναι αυτος γιατι ειχε φουσκωσει τοσο πολυ απο το αιμα που εμοιαζε περισσοτερο με μικρο σπουργιτι και λιγοτερο με κουνουπι.

Τιναχτηκα σα βελος και αναψα το φως. Δε βοηθησε και πολυ. Καρφωσα το βλεμμα στον τοιχο και εψαξα ψηλαφιστα για καποιο φονικο οπλο. Βρηκα στην πλατη της καρεκλας την πετσετα μαλλιων, την αρπαξα και με σβελτες κινησεις την τυλιξα, μια φορα κατα μηκος και δυο κατα πλατος, σχηματιζοντας ετσι ενα κοντοχοντρο μαστιγιο.

Με την αδρεναλινη στο κοκκινο, τις αισθησεις μου οξυμενες και την ενταση του φωτος σιγα σιγα να αυξανει, περασαν τεσσερα, ισως πεντε δευτερολεπτα. Και τοτε ειδα σαν απο το πουθενα να σχηματιζεται ψηλα στον τοιχο μια μαυρη κουκιδα. Αμεσως εξαφανιστηκε και ξαναεμφανιστηκε δεκα εκατοστα πιο κατω και δεξια. Ξαναχαθηκε και μιση στιγμη μετα βρισκοταν ακριβως μπροστα μου και ενα μετρο κατω απο το ταβανι. Δεν ξερω ποση ωρα σκοπευε να κατσει εκει και ουτε θα το μαθουμε και ποτε. Η τριτη σταση του λαιμαργου εισβολεα ηταν και η τελευταια του. Με μια αστραπιαια κινηση ορμησα μπροστα, τεντωσα το χερι μου και ραπισα τον τοιχο με δυναμη. Η πετσετα πλαταγιασε στο σοβα και συνεθλιψε το κουνουπι δημιουργωντας ενα μικρο λουτρο αιματος.

Ακριβως εκεινη τη στιγμη με ενιωσα ενα αμαλγαμα αγαλλιασης, δικαιοσυνης και εκδικησης τοσο λυτρωτικο, που σκεφτηκα οτι αξιζαν και τα πεντε τσιμπηματα. Πηγα στην κουζινα. Ηπια μια πορτοκαλαδα και εφαγα μερικα κουλουρια μπας και ρεφαρω το χαμενο αιμα. Ξαπλωσα νικητης.


* Συχνα ακουω καποιους νεαντερταλ να προφερουν “οκτωμβρη”, αλλα αυτο δεν ειναι το χειροτερο αφου ακουσα προσφατα ενα ορθιο γιδι να λεει “σεμτεβρης”!!

Φασισμός και Καπιταλισμός

Έχω καιρό να γράψω και νιώθω τα δάχτυλά μου μουδιασμένα. Είναι και η ανυπόφορη ζέστη (40 +) που κάθε σκέψη μου, την αποσυνθέτει και τη διαλύει και μετά την επαναφέρει ακόμα πιο περίπλοκη και σχιζοφρενική σαν ένα όνειρο με ιλιγγιώδεις μαιάνδρους. Δεν το χρησιμοποίησα τυχαία το σύμβολο μιας και το θέμα αυτού του άρθρου έχει να κάνει με το όλως επίκαιρο θέμα του φασιμού.

    Ο φασιμός είναι μια πολιτική ιδεολογία, ιταλικής προέλευσης, η οποία έφερε τα πάνω κάτω στο ιστορικό προσκήνιο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Οδήγησε μάλιστα στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον πιο αιματηρό πόλεμο όλων των εποχών. Και επειδή το παρελθόν υπάρχει επειδή υπάρχει και το μέλλον, το διαμορφώνει, του δίνει ταυτότητα, κάτι σαν το αίτιο και το αιτιατό, θεωρώ καλή ιδέα να ψάξει κανείς ιστορικά τις αιτίες αυτού του ενδιαφέροντος φαινομένου, να τις αναλύσει και να βγάλει όσα συμπεράσματα μπορεί να βγάλει διότι νιώθω ότι αυτή η αναζήτηση θα του φανεί χρήσιμη στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Απ' την πλευρά μου θα κάνω ό,τι μπορώ ξεκινώντας απ' αυτό το μικρό και ευσύνοπτο αρθράκι.

    Ο φασισμός, λοιπόν, κυριαρχεί στην Ευρώπη τη δεκαετία του 30 (μεσοπόλεμος) και αναλυτικά : Ιταλία του Μουσολίνι, Γερμανία του Χίτλερ, Ισπανία του Φράνκο, Πορτογαλία του Σαλαζάρ, Ελλάδα του Μεταξά.

    Αξιοσημείωτο είναι δε, ότι όλοι σχεδόν οι φασισμοί έχουν λαικό έρεισμα. Ούτε ο Μουσολίνι ούτε ο Χίτλερ κατέλαβαν την εξουσία με τη βία. Ο φασισμός δια των χαρισματικών ηγετών του γοήτευσε τα πλήθη, τους έβαλε σε νέα τροχιά, τους άνοιξε νέους δρόμους, όπως θα συνέβαινε με μια θρησκεία. Για να καταλάβετε τι εννοω, παραθέτω αυτούσιο τον ορισμό του φασισμού από βικιπαίδεια : “...ριζοσπαστική αυταρχική εθνικιστική πολιτική ιδεολογία και μαζικό κίνημα που έχει ως στόχο να θέσει το ΕΘΝΟΣ, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα”. Πρόκειται για το κλασικό επιχείρημα των εθνικιστών : το έθνος είναι κάτι υπέρτερο των ανθρώπων που το συναποτελούν. Το έθνος δεν πεθαίνει, οι άνθρωποι πεθαίνουν. Βλέπετε τι εννοω? Η παραπάνω παραδοχή αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής. Έτσι ακριβώς προέκυψαν τα “Ντοιτσλαντ ουμπερ αλες” ή και το εγχώριο ρητό “η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει” (για γέλια).

    Και επειδή ένδοξο μέλλον χωρίς ένδοξο παρελθόν δεν υπάρχει, οι φασίστες ανασύρουν τα φαντάσματα των ενδόξων προγόνων τους : οι Ιταλοί τον Ιούλιο Καίσαρα, οι Έλληνες τον Πλάτωνα, οι Ισπανοί θυμούνται τη μεγαλειώδη ισπανική αποικιοκρατική αυτοκρατορία και πάει λέγοντας. Πρέπει να παραδεχτώ πως έχει μια συγκαλυμμένη γοητεία αυτό το εγχείρημα. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς έμλεξαν στα δίχτυα του φασιμού μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως ο Έζρα Πάουντ, ο οποίος ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής του Μουσολίνι και προπαγανδιστής του Άξονα και καταδικάστηκε γι' αυτό από αμερικάνικο δικαστήριο.

    Η μεταρσίωση όμως του φασισμού σε ένα σημαντικό μέρος της Ευρώπης στα μέσα της δεκαετίας του 30 είναι ένα φαινόμενο που, κατά την κρίση μου, εξηγείται εύκολα αν λάβουμε υπόψη τη μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, μια τυπική οικονομική κρίση, απότοκη του καπιταλιστικού συστήματος  πολιτικής οικονομίας. Επειδή, λοιπόν, η ισορροπημένη λειτουργία της ελεύθερης (καπιταλιστικής) αγοράς είναι πάρα πολλυ δύσκολη υπόθεση, κάθε τόσο ξεσπούν κρίσεις . Και σ' αυτές τις κρίσεις, ο κοινωνικοί μετασχηματισμοί είναι ανεξέλεγκτοι.

    Πιο απλά,  σε μια οικονομική κρίση τα αγαθά που παράγονται δεν εξαρκούν για να θρέψουν ολόκληρο τον πληθυσμό. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να γίνει μια διαλογή, ποιος θα τραφεί και ποιος όχι. Ο φασιμός δίνει τη δική του λύση σ αυτό το πρόβλημα. Θα τραφούν οι ανώτεροι, οι άριοι, οι απόγονοι ενδόξων προγόνων και θα αποκλειστούν οι άλλοι, οι κατώτεροι, οι έγχρωμοι, οι μιαροί. Με λίγα λόγια ο φασισμός γεννιέται και αναπτύσσεται σε περιβάλλον καπιταλιστικό. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο φασισμός σαν ιδεολογία δεν μπορεί να είναι διεθνής γιατί οι διάφοροι φασισμοί (ιταλικός, γερμανικός, ιαπωνικός κα) μπορούν μεν να συμμαχήσουν προσωρινά αλλά όχι να ομονοήσουν. Και τούτο διότι ΕΝΑΣ είναι αυτός που θα υπερέχει, ΜΙΑ φυλή θα είναι η ανώτερη, όχι όλες μαζι.

    Αυτά για την ώρα. Καλό καλοκαίρι.

Συνεντευξη

Προσφατα αγαπημενε μου αναγνωστουλη, το online - deep web περιοδικο “Cool 'n Cooler” αποφασισε να με τιμησει ως τον “πιο cool τυπο στο χωρο του blogging ισως και στα περιχωρα”. Σου παραθετω το αφιερωμα ακριβως οπως δημοσιευτηκε:  



Συνεντευξη με τον Αλκη, της Νατασας Κ.

Μιλησα με τον Αλκη στο τηλεφωνο και του ζητησα να συναντηθει μαζι μου για μια συνεντευξη. Δεχτηκε με χαρα. Του προτεινα να βρεθουμε σε καποιο εστιατοριο αλλά μου ειπε οτι προτιμουσε να παμε σε τσιπουραδικο, “γιατι ειχε καιρο να φαει τσιπούρα”.
 “Πως θα σε αναγνωρισω?” τον ρωτησα. “Θα ειμαι ο πιο κουλ τυπος στο μαγαζι” μου απαντησε με αυτοπεποιθηση και μου εκλεισε το τηλεφωνο. Τον ξανακαλεσα για να μου πει πώς λεγαν το μερος και πού βρισκοταν.

Εφτασα με λιγη καθυστερηση και διαπιστωσα οτι ηταν ασφυκτικα γεματο. Πλησιασα ενα σερβιτορο και τον ρωτησα αν εχει παρει το ματι του καποιον εξαιρετικα cool πελατη να περιμενει μονος του. Αυτος δεν ειπε τιποτα, απλα γυρισε και μου εδειξε εναν τυπο που φορουσε t-shirt “Hard rock cafe Leningrad”. Χωρις αμφιβολια, ηταν αυτος. Τον πλησιασα. Μου μιλησε  πρωτος.

Α: Γουαου!, εντυπωσιακο... πολυ θα ηθελα να το δανειστω για ενα βραδυ. (κοιτωντας με απο πανω μεχρι κατω).

Ν: (ξαφνιασμενη) Μααα, τι να το κανεις εσυ το φορεμα?

Α: Ποιο φορεμα? Για το κορμι σου μιλουσα.

Ν: (χαμογελο).

Α: (με προτεταμενο χερι) Αλκης, χαιρω πολυ

Ν: Χαιρω πολυ Αλκη, εγω ειμαι η Νατασα.

Α: Ωωωωω τι ωραιο ονομα? Απο που βγαινει?

Ν: Ερχχχμμ απο το Αναστασια... Αλλά ας καθισουμε για να ξεκινησουμε τη συνεντευξη

 ----

Ν: Λοιπον Αλκη, για πες μου, ποτε ανακαλυψες το ταλεντο σου στο γραψιμο?
 
Α: Κοιτα... ανεκαθεν ολοι γνωριζαν οτι ειμαι ιδιαιτερα χαρισματικος σε ολα τα επιπεδα, αλλά φανταζομαι πως ηταν κοινο μυστικο γιατι ποτε κανενας δεν το ανεφερε. Τωρα οσον αφορα ειδικα το ταλεντο στο γραψιμο, αυτο ειχε γινει αντιληπτο απο πολυ νωρις. Να φανταστεις οτι απο τεσσαρων χρονων ηξερα να γραφω, ομως δεν ηταν ευκολο να το κανω γιατι δεν ειχα μαθει ακομα να διαβαζω και ετσι χρειαζομουν συνεχεια καποιον διπλα μου να με ενημερωνει για το τι ειχα μολις γραψει.

Ν: Πες μου λιγα πραγματα για τα παιδικα σου χρονια. Υπηρχαν σημαδια που εδειχναν οτι θα εξελιχθεις σε φωτεινο φαρο της τεχνης και του πνευματος?

Α: Μα βεβαια. Για παραδειγμα, παντα με γοητευαν ευγενεις ασχολιες οπως η κιθαρα, ο κινηματογραφος και τα μαθηματικα. Επισης επαιζα σκακι, που αν εχεις ασχοληθει θα γνωριζεις οτι καλλιεργει πολυ εντατικα το μυαλο και το πνευμα.

Ν: Α οχι, δεν εχω ιδεα απο σκακι, να φανταστεις δεν ξερω ουτε τους κανονες.

Α: Αν θες μπορω να σου τους μαθω εγω σε τεσσερις μερες.

Ν: Σε τεσσερις μερες? Τοσο δυσκολοι ειναι?

Α: Οχι, απλα φευγω αυριο για διακοπες, και θα γυρισω σε τεσσερις μερες.

Ν: Τελος παντων, για πες μου Αλκη, μετα το λυκειο τι εκανες? Να υποθεσω οτι επελεξες να σπουδασεις?

Α: Μα ναι, φυσικα. Κοιτα, εγω ημουν παντα καλος μαθητης, και απο μικρος ηθελα να σπουδασω ηλεκτρολογος μηχανικος στο πολυτεχνειο. Η ιατρικη δε με τραβαγε καθολου. Να φανταστεις οτι ουτε καν σκεφτομουν να δηλωσω ιατρικη στο μηχανογραφικο μου.

Ν: Και τι εγινε τελικα? Σε πιεσαν οι γονεις σου?

Α: Οχι βεβαια.

Ν: Και πώς κατεληξες να σπουδαζεις ιατρικη?

Α: Μα δε σπουδασα ιατρικη... ηλεκτρολογος μηχανικος σπουδασα, αφου σου ειπα οτι αυτο ηθελα απο μικρος...

Ν: Χμμ οκ, ας αλλαξουμε θεμα καλυτερα. Μιλα μου λιγο για τον Αλκη του σημερα. Τι τον φοβιζει, τι τον πληγωνει και τι τον εξιταρει?

Α: Αυτο που φοβαμαι ειναι οι κλειστοι χωροι.

Ν: Δηλαδή τι φοβασαι?

Α: μα σου ειπα... τους κλειστους χωρους

Ν: Οκ...

Α: Αυτο που με πληγωνει περισσοτερο θα ελεγα οτι ειναι η απορριψη. Για παραδειγμα, καθε φορα που πλησιαζω μια κοπελα σε ενα μπαρ και της προτεινω να την κερασω ενα ποτο και αυτη μου λεει “αντε γαμησου ρε καραγκιοζη”, τοτε νιωθω ενα μικρο μερος του εαυτου μου να πληγωνεται τρομερα. Οχι και τοσο μικρο δηλαδη, ας πουμε ενα κομματι του εαυτου με ικανοποιητικο μεγεθος.
    Τελος, αυτο που με εξιταρει θα ελεγα οτι ειναι η επιβραβευση. Οταν  ακουω τις φρασεις “μπραβο Αλκη”, “συγχαρητηρια Αλκη”, “παλι τα καταφερες Αλκη”, τοτε πραγματικα ανεβαινει η διαθεση μου. Οταν νιωθω πεσμενος ψυχολογικα ψαχνω στο ιντερνετ για ορκωμοσιες ή απονομες πτυχιων. Φοραω μια τηβεννο, κραταω παραμασχαλα ενα τυλιγμενο μπεζ χαρτονι, παω στην εκδηλωση και πιανω κουβεντα με τους γονεις και τους καθηγητες.

Ν: Πολυ ωραια Αλκη. Νομιζω πως εχω αρκετο υλικο για το αρθρο μου. Μια τελευταια ερωτηση θα σου κανω μονο. Με τι ασχολεισαι αυτη την περιοδο?

Α: Μολις τελειωσα μια εργασια μου, που αναλυει με ρεβιζιονιστικο τροπο τη φροϋδικη θεωρηση της επιρροης της σεξουαλικοτητας στη διαμορφωση της προσωπικοτητας κατα το προνηπιακο σταδιο. Αν σε ενδιαφερει να τη διαβασεις, ψαξτη σε λιγες μερες στα επιστημονικα περιοδικα. Θα ειναι δημοσιευμενη ως:
“Η τεραστια σημασια του πεους” του Αλκη.

Ν: Οκ λοιπον, Αλκη. Δε σε χρειαζομαι αλλο. Η συνεντευξη τελειωσε. Σε ευχαριστω πολυ για το χρονο σου. Τωρα με συγχωρεις, πρεπει να παω λιγο στην τουαλετα.

Α: Θα μπορουσα να ερθω να βλεπω?

Ν: Οχι.

Α: Δεν πειραζει, καποια αλλη φορα ισως. Καληνυχτα.

Ν: Καληνυχτα.