Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

Βασιλόπιτα

Ξυπναω με κεφαλι καζανι. Το αλκοολ ακομα δε λεει να φυγει απ'το αιμα μου. Παω στην κουζινα σα ζομπι - υπνοβατης και πινω κανα δυο λιτρα νερο. Αμεσως μετα, ο οργανισμος μου μού ζηταει τροφή. Δε μπορω ακριβως να το προσδιορισω αλλα χρειαζομαι κατι γλυκο ή λιπαρο. Καθως ψαχνω, φερνω στο μυαλο μου μια φιλη που προσφατα μου περιεγραψε ενα τσιζκέικ με φυστικοβουτυρο και λευκη σοκολατα. Οπως καταλαβαινεις μου τρεχουν τα σαλια (οχι τοσο για τη φιλη οσο για το τσιζκέικ).

Βρισκω μιση βασιλοπιτα και την τσακιζω χωρις κανενα δισταγμο.
“Καλουτσικη ηταν”, σκεφτομαι.

Λιγες στιγμες μετα, και με το στομαχι νοσηρα γεματο, με πιανει υπαρξιακη κριση.
“Απο πότε σου αρκει το καλουτσικο, Αλκη?”
“Απο πότε συμβιβαζεσαι με τη μετριοτητα, Αλκη?”
“Πότε σταματησες να αμφισβητεις, Αλκη?”
“Γιατι δεν επλυνες τα δοντια σου, Αλκη?”

Η συνειδηση μου με σφυροκοπα με απανωτα ερωτηματα και ως συνηθως υποκυπτω στις πιεσεις της. Αρχιζω και αναρωτιεμαι πώς ξεκινησε το εθιμο της βασιλοπιτας. Φανταζομαι ενα τσουρμο ημιαγριους ανθρωπους, χωρις ταλεντο ή εμπνευση, με μοναδικα υλικα στη διαθεση τους αλευρι, ζαχαρη, ασβεστη και αυγα. Απο τυχη ή ενστικτο αγνοουν τον ασβεστη και φτιαχνουν βασιλοπιτα με τα υπολοιπα. Ειναι τοσο ευτυχεις με το αποτελεσμα που το επαναλαμβανουν την επομενη χρονια. Τα παιδια τους ειναι και αυτα μογληδες και συνεχιζουν ακριτα την παραδοση. Και τα παιδια των παιδιων τους. Και ουτω καθ'εξης. Και φτανουμε στη δυτικη ευρωπη του εικοστου πρωτου αιωνα και εγω μολις εφαγα μιση βασιλοπιτα.

Ε οχι ρε πουστη μου!
Ενισταμαι.

Εγω θελω το πρωτοχρονιατικο γλυκο μου να εχει σοκολατα, κρεμα κάστανου, βανιλια μαδαγασκαρης, λικερ μαστιχα, βουτυρο καρυδας και τουλαχιστον τρια εξωτικα σιροπια. Και να πανε να γαμηθουν τα εθιμα και οι παραδοσεις και ολες οι χαζομαρες που μας δενουν με το παρελθον. Γιατι καθε πραξη αγαπημενε μου αναγνωστουλη, εχει ουσια μεσα σε καποιο συγκεκριμενο πλαισιο. Οταν το πλαισιο αυτο αλλαζει η ιδια η πραξη χανει το νοημα της, και καλο θα ειναι να προσαρμοστει ωστε να ταιριαζει με τις καινουργιες συνθηκες, ή να χαθει εντελως.

Ας αφησουμε λοιπον στην ακρη τις απαρχαιωμενες, οπισθοδρομικες και κακογουστες παραδοσεις των γονιων μας και ας φτιαξουμε τις δικες μας. Και ας ελπισουμε οτι τα παιδια μας δε θα τις ακολουθησουν. Καλη χρονια!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου