Καποιοι απο τους εφηβους ονειρευονται να αλλαξουν τον κοσμο. Ειναι ρομαντικοι, εχουν ιδανικα, και νιωθουν την αναγκη ή μαλλον το καθηκον να συμβαλουν στον πολιτισμο. Αν συν τοις αλλοις ειναι εξυπνοι και ταλαντουχοι, τοτε η πορεια τους ειναι μονοδρομος:
Θα γινουν μηχανικοι. Απο τετοια παστα άλλωστε, ηταν φτιαγμενος ο Γουτεμβεργιος, ο Ντα Βιντσι, ο Εντισον και γενικά όποιος καταφερε να σπρωξει την ανθρωποτητα μπροστα.
Σε ενα διπλανο μονοπατι περπατανε αυτοι που ονειρευονται να βγαλουν φραγκα, να βρουν μια καθωσπρεπει γυναικα, να οδηγουν μερτσεντέ και να κανουν ονομα στην κενονια. Αυτοι, αν αντεχουν το πολυ διαβασμα, γινονται γιατροι.
Όπως θα έχεις καταλαβει δε συμπαθω και πολυ τους γιατρους - αρκετοί απο δαυτους μου μυριζουν κονφορμισμο και μικροαστοσυνη (αν εσυ εισαι γιατρος αγαπημενε μου αναγνωστουλη, φυσικα εξαιρείσαι. Εσένα σε λατρεύω). Αν συνυπολογισεις το γεγονος οτι τους φοβαμαι θανασιμα, τοτε ισως καταλαβεις γιατι η συμπεριφορα μου απεναντι τους ειναι λιγο αλλοπροσαλλη.
---- (αλλάζουμε ταχύτητα) ----
Ενιχαου, τις προαλλες πηγα σε εναν ορθοπεδικο γιατι με ποναγε το ποδι μου. Με το που μπηκα στο ιατρειο του καταλαβα οτι ειναι ανισορροπος, αφου τα μισα του βιβλια γραφανε το “ορθοπεδικη” με 'ε' και τα άλλα μισα με 'αι'.
Τελος παντων, μου ειπε να κατσω σε εναν παγκο και να βγαλω το παπουτσι μου. Μετα αρχισε να μου ζουλαει την πατουσα και να με ρωταει αν ποναω. Μετα με εβαλε να περπατήσω στις μυτες των ποδιων και μετα στις φτερνες (αυτο το τελευταιο δε νομιζω οτι ηταν μερος της εξετασης, μαλλον το έκανε απλα για να με μειώσει). Υστερα μου ξαναζουληξε λιγο την πατουσα και στο τελος μου ειπε να ξαναφορεσω το παπουτσι μου.
-Λοιπον γιατρέ, τι έχω? τον ρώτησα.
-Εχεις ρηξη μεταταρσίου και χρειαζεσαι χειρουργειο, μου απαντησε.
Εγω φυσικα έγινα εξω φρενων με την αυθαδεια του. Δεν ειχα σκοπο να το αφησω να περασει ετσι.
-Α ωστε έτσι ε? Ε τοτε και εσυ εχεις καρκινο και χρειαζεσαι χημειοθεραπεια, του ειπα και τον εβαλα στη θεση του.
-Οριστε? ψελλισε εμφανως σαστισμενος. Νομιζε οτι ειχε να κανει με κανενα βλακα και δεν περιμενε αντεπιθεση.
- Γιατρε, οπως ειδες μπορω και εγω να το παιξω αυτο το παιχνιδακι. Αλλα δεν ηρθα εδω για χασω την ωρα μου. Ασε λοιπον τα κολπα και λεγε τι θα γινει με το ποδι.
Για μερικα δευτερολεπτα ο γιατρος βυθιστηκε σε σκεψεις. Κοιταζε μια εμενα, μια το ποδι μου και μια την πορτα.
- Αλλαξα γνωμη, ειπε οταν τελικα αποφασισε να μιλησει, το ποδι σου θα γιατρευτει απο μονο του σε λιγες μερουλες. Ξεκουραση θελει και πινε και καμια πορτοκαλαδα.
- Τωρα μιλας σωστα, του ειπα και κατευθυνθηκα προς την εξοδο. Λιγο πριν κλεισω την πορτα του χαμογέλασα, εκλεισα το ματι και τον “πυροβολησα” με το δαχτυλο και τον αντιχειρα. Έφυγα κούτσα κούτσα αφηνοντας πισω μου τον ηχο της κλειδαριάς που γυρναει πολλες φορες.
Ε λοιπον εχει περασει ενας μηνας και το ποδι μου εξακολουθει να ποναει σα διαολεμενο. Μα καλα, πως στο διαολο τους δινουν τα διπλωματα?
