Η νυχτα ειναι σκοτεινη, πλημμυρισμενη τρομο
το φιλι της φωτιας μου κοβει την ανασα
το φως και το σκοταδι χορευουν
σε μια προαιωνια μαχη
χωρις νικητες και νικημενους
Η γυμνη σαρκα, σημαδι του θνητου,
συμβολο της ζωης που σερνεται προς το θανατο
υποχωρει βουβη και κουρασμενη
μπροστα στην ασπαίρουσα θεα
που την καταβροχθιζει
Ο χρονος, τι ομορφη ειρωνια!
Με παρακολουθει ανημπορος
καθως σηκωνει τα χερια και
παραδινεται στη διχως βαρος, διχως σχημα φλογα.
Ενα κομματι μου ειναι ηδη νεκρο.
Κ΄εγώ ο «φτωχός και μόνος» αναγνωστούλης, πού να φανταστώ ότι το ερέθισμά σου ήταν το καψάλισμα των μαλλιών σου γέρνοντας να σβήσεις τα κεράκια! Αχ, εσείς οι «ποιητές», δεν σας καταλαβαίνουμε ποτέ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ''αναγνωστουλης''τελευταια τιμαται υπερ το σύνηθες,ειδικα στον
ΑπάντησηΔιαγραφήπαροντα χωρο..