Κατοικω ΝΑ

Καλε μου αναγνωστουλη το τελευταιο μου αρθρο ισως σε μπερδεψε λιγο. Πιθανον να σε μπερδεψει και αυτο, ισως και μερικα απο τα επομενα.

Σε αντιθεση με εσενα, εμενα οχι απλα δε με μπερδεψε, αλλα με βοηθησε να ξεδιαλυνω καποια πραγματα, να αντιληφθω μύχιες επιθυμιες μου και να προσεγγισω τις απαντησεις στα υπαρξιακα μου ερωτηματα.

Για να σε βοηθησω να καταλαβεις πώς βρεθηκα στον καναπε και στην πολυθρονα του ψυχαναλυτη ταυτοχρονα, θα σου θυμισω οτι τα δικα μου “γιατι” σημαινουν “με ποιο σκοπο” και οχι “απο ποια αιτία” (βλεπε ποστ νοεμβ. 2010). Οταν λοιπον αναρωτηθηκα “τι θελω να πετυχω δημοσιευοντας αυτο το αρθρο”, αμεσως σκεφτηκα οτι προκειται για την ιδια εσωτερικη παρορμηση που με ωθησε να ανοιξω αυτο το blog in the first place, δηλαδη την εξερευνηση και χαρτογραφηση της ευτυχιας και της αληθειας.

Με μια δευτερη ματια ομως, συνειδητοποιησα οτι το συγκεκριμενο ενστικτο προσπαθουσε να κορεσει τη διψα μιας πιο εξειδικευμενης πτυχης της ευτυχιας: αυτη της επικοινωνιας !

Και οταν λεω επικοινωνια δεν εννοω αυτο που βιωνει κανεις μεσω ενος blog στο οποιο αναρτα τις σκεψεις του. Αυτο ειναι απομιμηση. Μιλαω για την κανονικη ανταλλαγη αποψεων και συναισθηματων.

Συνεπως, με το να σου γραφω καθε τοσο, μαλλον υποσυνειδητα αποσκοπω στο να σε εκπαιδευσω να σκεφτεσαι με το δικο μου τροπο, να εξαγεις τα ιδια συμπερασματα με μενα οταν αναλυεις μια κατασταση και να εστιαζεις στα σημεια που και εγω θα εκρινα ως σημαντικα. Οσο τα καταφερνω, τοσο ευκολοτερο θα ειναι για μας να καταλαβαιθούμε* οταν/αν συναντηθουμε εκτος δικτυου.

Απλο παραδειγμα:
Εστω οτι ενας τυχαιος αναγνωστης διαβαζει σε ενα blog τις εξης γραμμες: “μολις γυρισα απο τη δουλεια και την επεσα στον καναπε με το laptop αγκαλια και μπλα μπλα μπλα”

Η οπτικοποιημενη εικονα που θα ερθει στο νου του, μαλλον θα περιλαμβανει ενα σαλονι, ενα παχυ καναπε, ενα κουρασμενο - ψιλονυσταγμενο - αραχτο τυπο ισως και μια τηλεοραση στο φοντο.

Ενας δικος μου παληος** αναγνωστης ομως μαλλον θα δει την εικονα μιας μικρης εταιρειας με εναν υπαλληλο που bloggαρει αντι να δουλευει. Προφανως το αφεντικο (που τωρα λειπει) διαβαζει το blog μια στο τοσο, και ο υπαλληλος δε θελει να εκτεθει. Και μαλιστα, αν ο αναγνωστης ειναι σκληροπυρηνικος οπαδος μου, δε θα αρκεστει στο να προβαλει απαξ στο μυαλο του την εικονα, αλλα θα την ρολαρει και σα μικρου μηκους ταινια εστιαζοντας με κοντινο πλανο στο αγωνιωδες βλεμμα του λουφαδορου, την ωρα που σαρωνει διακριτικα το χωρο για ρουφιανους.

Αν λοιπον αναγνωστουλη μου τον τελευταιο καιρο συλλαμβανεις το μυαλο σου να χοροπηδαει απο δω και απο κει και να ψαχνει για καταπακτες οταν βρισκεται απεναντι απο μισανοιχτες πορτες, τοτε βρισκεσαι σε καλο δρομο.

* πραγματικα χρειαζεσαι επεξηγηση?

** οταν καποιος χαρακτηριζεται παληος, σημαινει οτι ειναι τοσο παλιος που δικαιουται να αναφερεται σε εποχες που το “παλιος” γραφοταν με 'η', χωρις αυτο να σημαινει απαραιτητα οτι οντως υπηρχε μια εποχη όπου αυτη η λεξη γραφοταν με 'η', αλλά αν υπηρχε τοτε σιγουρα θα ηταν πολυ παλια.