Τις πταιει?

Θυμαμαι ενα σκηνικο που μου ειχε συμβει πριν μιση ντουζινα χρονια σε ενα νετ καφε. Ημουν λοιπον εκει με φιλους και παιζαμε ομαδικα παιχνιδια στρατηγικης. Εγω φυσικα ημουν ο αρχηγος της ομαδας μου και ο γενικοτερος βαρονος του σπασικλογκετο, αφου ειμαι εξαιρετικα ικανος σε αυτα τα παιχνιδια, και σε αυτες τις παρεες αυτο αρκει για να σου εξασφαλισει τονους σεβασμου και να σε καταστησει το κυριαρχο αρσενικο.

Καθομουν λοιπον μπροστα στο πσ και απο εκει διοικουσα το στρατευμα μου με προφορικες εντολες. Ηγουμουν καθε μαχης, επιβραβευβα τους συμπαιχτες μου οταν ακολουθουσαν τις οδηγιες μου με επιτυχια ενω τους επεπληττα οταν αποδεικνυονταν κατωτεροι των περιστασεων.

Στη διπλα ακριβως θεση ειχα εσκεμμενα τοποθετησει ενα φιλο που υστερουσε φανερα σε εμπειρια αλλά και ταλεντο. Συνεπως επρεπε να τον παρω υπο την αμεση προστασια μου και να εχω προσωπικη εποπτεια της οθονης του. Ηθελα να του εξηγω με λεπτομερεια καθε κινηση που πρεπει να κανει, να επαναλαμβανω τις τακτικες και να βεβαιωνομαι οτι τις καταλαβε. Αν και ειναι μαλλον περιττο, θα σας αναφερω οτι του ειχα αναθεσει το χειρισμο της πιο απλης στρατιωτικης μοναδας του παιχνιδιου και οι αποστολες που του ζητουσα να φερει εις περας ηταν κομμενες και ραμμενες στα κυβικα του, δηλαδη θα μπορουσε να τις εκτελεσει και τυφλο παιδι με συνδρομο down, αρθριτιδα και παρκινσον.

Ολα εβαιναν καλως και η αναπτυξη του στρατου μου εδειχνε υγιεστατη. Σε καποια φαση διεκρινα οτι συντομα θα ξεσπουσε γενικη συρραξη - ειχε ερθει η ωρα της μαχης που θα εκρινε τον πολεμο. Αν και η ομαδα μου ηταν αδιαφιλονικητο φαβορι, παρολαυτα ανησυχουσα λιγο για το αν ο προστατευομενος μου θα μπορουσε να ανταπεξελθει, γιατι η συνεισφορα του ηταν πολυτιμη, εστω κιαν δεν απαιτουσε καμια δεξιοτεχνια. Φροντισα λοιπον να του δωσω σαφεις οδηγιες:

“- Φιλε, οταν ξεκινησει η μαχη θελω να πατησεις το πληκτρο 'ε'. Το πότε θα αρχισει η μαχη θα το καταλαβεις, πρωτον απο τα πολλα αφιονισμενα ανθρωπακια που θα δεις στην οθονη σου, και δευτερον επειδη θα σου το φωναξω εγω πολλες φορες. Δεν πειραζει αν αργησεις λιγο να το πατησεις, θα εχεις αρκετο χρονο μπροστα σου, τουλαχιστον πεντε δευτερολεπτα. Επισης δεν πειραζει αν πατησεις και άλλα κουμπια εκτος απο το 'ε', αρκει το 'ε' να ειναι ενα απο αυτα που θα πατηθουν. Κανε αυτο και θα κερδισουμε.”

Στη συνεχεια εγινε αυτο που ολοι ηδη καταλαβατε, το οποιο θα περιγραψω πολυ περιληπτικα γιατι ακομα και τωρα με εκνευριζει. Η μαχη ξεκινησε, εγω αρχισα να ουρλιαζω “ΠΑΤΑ ΤΟ 'Ε', ΠΑΤΑ ΤΟ 'Ε'”, το 'ε' δεν πατηθηκε ποτε, η μαχη βουλιαξε, η ομαδα ναυαγησε.

Εκεινη τη στιγμη ενιωσα την αναγκη να εκφρασω τη δυσαρεσκεια μου και να ζητησω απο το συμπαικτη να μου εξηγησει τι δε λειτουργησε καλα, μιας και η δικη του ελλειψη συγκεντρωσης και συντονισμου ματαιωσε μια φιλοτιμη και κοπιαστικη προσπαθεια της υπολοιπης ομαδας μας. Αν θυμαμαι καλα, τα λογια που του ειπα πηγαν καπως ετσι:

“-ΡΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟ ΓΙΔΙ, ΗΛΙΘΙΕ, ΑΧΡΗΣΤΕ, ΝΟΥΜΠΑ, ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ ΣΟΥ ΒΛΑΚΑ, ΟΡΘΙΟ ΤΕΤΡΑΠΟΔΟ, ΣΚΟΥΠΙΔΙ, ΚΟΜΠΑΡΣΕ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ, ΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΚΟΥΜΠΙ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙΣ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ, ΔΕ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΠΙΑΝΟ, ΤΙ ΣΤΟ ΓΕΡΟΔΙΑΒΟΛΟ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ?”

Η απαντηση του ηταν αποστομωτικη:

“-Εσυ φταις.”

Εγω, αντι να του ανοιξω το κεφαλι στα δυο, του ειπα “-χρρρμφφοοοριστε?”, και σκουπισα με το μανικι μου τους αφρους που ετρεχαν απο το στομα μου.

Και τοτε μου εξηγησε οτι εγω ημουν αυτος που ειχε το γενικοτερο ελεγχο και την εποπτεια του παιχνιδιου, και εγω ημουν αυτος που διοικουσε, αρα εγω ευθυνομουν για το αποτελεσμα των μαχων και την αποδοση των παικτων. Αν ενας παικτης δεν καταφερνε να περατωσει ενα εργο, αυτο σημαινε οτι εγω δεν ειχα εκτιμησει σωστα τις δυνατοτητες του παιχτη, ή δεν ειχα λαβει υποψη καποιες παραμετρους που θα εμποδιζαν την ομαλη εκβαση της αποστολης. Ο ιδιος εκανε φιλοτιμα ο,τι μπορουσε. Η αποτυχια του αποδιδεται στην αγνοια του. Η γενικοτερη ομως αποτυχια θα επρεπε να καταλογιστει σε εμενα και μαλιστα στις λανθασμενες επιλογες μου, αφου η ευθυνη βαρυνει αυτον που εχει και τη γνωση. Οφειλα να εχω προβλεψει και αποτρεψει την καταστροφη.

Δε θα αναλωθω στο αν ειχε δικιο ή αδικο ο φιλος αγαπητε μου αναγνωστουλη (και σε ποιο βαθμο), παρα μονο θα σου ζητησω να δεις την πορεια της οικονομιας της χωρας μας, εχοντας αυτη την ιστορια κατα νου.

Σκεψου λοιπον οτι ο Γιωργακης ειναι κατα γενικη ομολογια ανικανος. Αυτο το ξερουν και οι πετρες (και τα ψαλιδια και τα χαρτια) και οι ευρωπαιοι ηγετες και οι τροϊκες και τα νομισματικα ταμεια και ο ιδιος ο Γιωργακης. Γιαυτο αλλωστε ο ανθρωπος δεν κανει τιποτα απο μονος του, αλλα ακολουθει πιστα οποια γραμμη του δοθει. Μπορουμε λοιπον να τον θεωρουμε υπευθυνο για οτιδηποτε?

Το δευτερο που δε μπορω να σταματησω να σκεφτομαι, ειναι οτι παντα ειχα την εντυπωση οτι οι ευρωπαιοι “ξερουνε”. Οι γαλλογερμανοι ειναι εξυπνοι, μεθοδικοι, οργανωμενοι, διεκπαιρεωτικοι και οχι τσαπατσουληδες και λουφαδοροι οπως οι ελληνες. Αφου λοιπον εδω και καιρο αυτοι ουσιαστικα διοικουν τη χωρα μας, πως και παμε απο το κακο στο χειροτερο? Πως στο διαολο γινεται να μας υποδεικνυουν χειρισμους που μας κατρακυλανε περισσοτερο αντι να μας θετουν σε ανοδικη τροχια?

Γινεται να μη μπορουν να εκτιμησουν με ακριβεια τη φοροδιαφυγη, ή τη διαφθορα, ή την εισφοροδιαφυγη, ή οποιουδηποτε αλλο οικονομικο μεγεθος χρειαζεται να λαβουν υποψη για να αποφασισουν το σωστο τροπο δρασης? Οχι, αρνουμαι να πιστεψω οτι δεν εχουν ολα τα στοιχεια στη διαθεση τους. Αρα γιατι συνεχεια βλεπουμε επιδεινωση?

Τελος παντων αναγνωστουλη μου, δε θελω να γινω συνομωσιολογος (αλλωστε υπαρχουν ερευνες που δειχνουν οτι η συνομωσιολογια γοητευει περισσοτερο τα ατομα με χαμηλη ευφυια) αλλα δε μπορω παρα να καταληξω στο εξης συμπερασμα:

ή οι ευρωπαιοι ειναι εξισου αχρηστοι με τους δικους μας πολιτικους, ή δε θελουν να ανακαμψουμε.