Περιπετειες στον Τυρο

Μπαινω στο μοτελ και αφηνω προχειρα τα πραγματα μου. Βγαινω στο δρομο με προορισμο την παραλια εχοντας μια περιεργη αισθηση ικανοποιησης αφου ειμαι σιγουρος οτι σε αυτες τις διακοπες δεν εχω ξεχασει απολυτως τιποτα: οδοντοβουρτσες, ζελε μαλλιων, φορτιστες, εχω τα παντα, μεχρι και μπατονετες θυμηθηκα να φερω. Στην ακρη του δρομου σταματαω. Μπορειτε να φανταστειτε γιατι?

Γιατι εφτασα στην παραλια! Απλωνω αγαρμπα την ψαθα και ξαπλωνω ανοιγοντας το βιβλιο μου (spoiler alert: στην "αστραπη" του Dean Koontz, η πρωταγωνιστρια και ο οχταχρονος μοναχογιος της γαζωνονται απο δεκαδες σφαιρες αυτοματου οπλου τυπου ουζι, λιγες σελιδες πριν τελειωσει το βιβλιο - ειναι καλο βιβλιαρακι, διαβαστε το). Βγαζω το ραδιοφωνακι απο την τσεπη μου και βαζω τα ακουστικα στα αυτια μου. Οι ελαχιστοι σταθμοι που παιζουν οριακα αξιοπρεπη μουσικη εχουν περισσοτερα παρασιτα και απο τις κουβερτες του Κ.Ε.Ν. Παφου, γιαυτο ακουω Καζαντζιδη.

Διαβαζω, βαριεμαι, βουταω, βγαινω, σκουπιζομαι. Παω στην καφετερια και παραγγελνω ενα φραπε μετριο προς το γλυκο με λιγο γαλα σε πλαστικο για εξω. Η μπαργουμαν ειναι μικρη, γλυκουλα και παλευει να σπασει ενα συνονθυλευμα απο μια μαζα που καποτε ηταν διακριτα παγακια, μεσα σε ενα μεταλλικο κουβαδακι με μια ασημι σπατουλα. Θα της κανω φυσικα το κλασικο αστειακι που κανω σε αυτες τις περιπτωσεις. Θα της πω χωρις αφορμη και χωρις παυσεις, τρεις τεσσερις αερολογιες για τον καιρο, την οικονομικη κριση και τις μεταγραφες του παναθηναικου, και οταν με κοιταξει απορημενη, θα απολογηθω λεγοντας :"ειπα να πω καμια κουβεντα να σπασει ο παγος". Παντα πιανει.

Το λεω, αλλα αρχιζει και γελαει ευγενικα πολυ πριν τελειωσω το αστειο, πραγμα που με αφοπλιζει, με σταματαει και με κανει να νιωθω (ισως και να δειχνω) σαν καθυστερημενος. Προφανως η τυπισσα δε με ακουγε καν, απλα καταλαβε απο τη φατσα μου οτι ειχα σκοπο να πω κατι αστειο. Πισω στην παραλια - ξαναδιαβαζω, ξαναβαριεμαι ξαναβουταω - πισω στο μοτελ.

Μπαινω στη ντουζιερα. Το τηλεφωνο βγαζει ακανονιστες σταγονες χωρις πιεση. Γυρναω μιαμιση μοιρα τη στροφιγγα του ζεστου και σε κλασματα δευτερολεπτου νιωθω τις σαρκες μου να καιγονται. Αμεσως απλωνω το χερι μου στο μοχλο του κρυου, και πριν προλαβω να το χαιδεψω, ολα τα κυτταρα του δερματος μου κατακλυζονται απο παγωνια και με κανουν να μοιαζω με ξεπουπουλιασμενη γαλοπουλα. Μετα απο περιπου τρια τεταρτα εχω καταφερει να ρυθμισω την ασθενικη ροη νερου, σε καλη θερμοκρασια. Γονατιζω για να ξεπλυνω το κεφαλι μου και πιεζω το κουμπι που οδηγει το νερο απο το τηλεφωνο στη βρυση. Ακουγεται ενα υποκωφο μουγκρητο, και μια χοντρη δεσμη νερου (υπολογιζω δεκαπεντε λιτρα ανα δευτερολεπτο) σκαει με δυναμη στο σβερκο μου καταβρεχοντας παραλληλα ολο το μικρο μπανιο. Ω ναι, ειμαι σε διακοπες... (τουλαχιστον ο αδυσωπητος καταρρακτης εχει τη σωστη θερμοκρασια).

Βγαινω απο το ντουζ. Βαζω την ουρα στα σκελια και παω στο μινι μαρκετ και αγοραζω αποσμητικο σε τιμη υψηλοτερη απο αυτη που θα το πουλαγε ενα βαπορι, αν τα βαπορια πουλουσαν αποσμητικα.

Στγ (σημειωσεις του γραφοντος): Αυτες τις λιγες γραμμες σας τις στελνω απο το μπαρ "Καρναγιο", οπου μπορεσα να βρω ασυρματο ιντερνετ. Προκειται για ενα απο τα πιο ομορφα μπαρ που εχω επισκεφτει, με νεανικο περιβαλλον, ροκ διαθεση και ζωηρο vibe. Καθε βραδυ δοκιμαζω εκει τα διαφορα κοκτειλς στην τυχη, κλεινοντας τα ματια και αφηνοντας το δαχτυλο μου να προσγειωθει καπου πανω στον καταλογο. Βεβαια δεν εχω ιδεα απο κοκτειλς, και ο καταλογος δε γραφει τα περιεχομενα του καθε ποτου, συνεπως πινω με χαρα ο,τι μου φερνουν. Θα εκανα το ιδιο εστω και αν ο μπαρμαν αποφασιζε να γεμισει το μπλεντερ του με ασβεστοκονιαμα, κολωνια "μυρτω" και γλυκο βυσσινο και να μου το σερβιρει σε χαμηλο ποτηρι με πολυχρωμη ομπρελιτσα.