No t.hanks bro...

Ηταν παλια. Δε θυμαμαι ακριβως ποσο παλια (πραγμα που κατα καποιο τροπο επιβεβαιωνει οτι ηταν παλια). Ειχα πολυ καιρο να "κατεβω" στην Τριπολη, και μολις το ειχα κανει. Οι φιλοι-γνωστοι που εχω-ειχα στην Τριπολη δε με εβλεπαν παρα μονο οταν πηγαινα εγω εκει. Και τους αρκετους μηνες που μεσολαβησαν απο την τελευταια φορα που με ειδαν, εγω ειχα αφησει γενια - μιλαω για πλουσια γενια, οχι αστεια, απο αυτα που χρειαζονται μια ολοκληρη δοση σαμπουαν, που θελουν καθημερινο βουρτσισμα και που σου γαργαλανε το στηθος οταν κατουρας γυμνος.

Κανονισα να συναντηθω με ενα φιλο για σκακι σε μια καφετερια, στο γνωστο "πεζοδρομο", το πιο κεντρικο σημειο της πολης. Οταν βρεθηκα με το φιλο, αυτος με κοιταξε με εκπληξη, γελασε και σχολιασε τα μουσια μου.

Να σημειωσω εδω οτι εγω (καθως και οσοι με εβλεπαν καθημερινα στην αθηνα) δεν ενιωθα καμια εκπληξη οταν κοιταζα τον εαυτο μου στον καθρεφτη, γιατι η αλλαγη στο προσωπο μου ειχε γινει σταδιακα. Ετσι δεν ημουν συνηθισμενος σε αυτη την αντιδραση.

Με το που μπηκαμε στην καφετερια, ειδα ενα παλιο συμμαθητη. Τον χαιρετησα. Αυτος με κοιταξε για ενα δευτερολεπτο, μετα γελασε και μετα μου εδωσε το χερι του λεγοντας "που χαθηκες ρε συ? μηπως ησουν ναυαγος?". Μετα εμεινε εκει για αλλο ενα αδικα σπαταλημενο δευτερολεπτο με υφος "τωρα υποτιθεται οτι πρεπει να γελασεις". Εγω γελασα. Λιγες στιγμες αργοτερα, ενας αλλος γνωστος με πλησιασε γελωντας και με ρωτησε πώς το αποφασισα εγω, ο Tom Hanks, να επισκεφτω την Τριπολη. Βλεπετε λιγους μηνες πριν ειχε προβληθει στους ελληνικους κινηματογραφους η ταινια "Ο ναυαγος" με τον εν λογω πολυαταλαντο ηθοποιο. Λιγο πιο μετα καποιος μου ζητησε αυτογραφο δινοντας μου συγχαρητηρια για την τελευταια μου ταινια, καποιος αλλος με ρωτησε αν ειναι μαζι μου ο φιλος μου - η μπαλα του βολευ, και τα λοιπα και τα λοιπα. Τελος παντων, σε διαστημα χοντρικα δυο ωρων, πρεπει να ειχα ακουσει το ιδιο αστειο με μικρες παραλλαγες απο περιπου εικοσιοχτω (28) ατομα.

Και φυσικα μπηκα σε εντονο προβληματισμο. Ημουν σιγουρος (και ειμαι ακομα) οτι σαν κοινωνια πασχουμε, και εκεινη τη μερα ειχα δει ενα πεντακαθαρο συμπτωμα. Και η διαγνωση ειναι διπλη: οξεια ελλειψη φαντασιας, και ηπια ηλιθιοτητα.

Την πρωτη ασθενεια τη διακρινει κανεις ευκολα απο το περιστατικο που σας αφηγηθηκα αφου πιστευω οτι το χιουμορ ειναι ενα απο τα στοιχεια της προσωπικοτητας ενος ανθρωπου που αντανακλουν τη δημιουργικοτητα του,
το ταλεντο του στην καινοτομια και την εμπνευση του. Και δε λεω... αν δεις μια μπανανοφλουδα στο δρομο και θεωρησεις οτι ειναι καταλληλη στιγμη να ευθυμησεις , τοτε ειναι αναμενομενο οτι το αστειο σου θα περιλαμβανει καποιον που γλιστραει ή μια μαϊμου (ισως ακομα μια μαϊμου που γλιστραει). Οταν ομως βλεπεις καποιον που εχει αφησει μακρια γενια, μπορεις να αναφερθεις εκτος απο ναυαγους σε λυκανθρωπους, καπετανιους, παπαδες, γουλβεριν και αρκετα άλλα θεματα. Οταν ενας ολοκληρος ουλαμος κανει το ιδιο μπαναλ - αναμενομενο αστειο, ειναι ασφαλες να συμπερανουμε οτι ελαχιστοι σκεφτονται "διαφορετικα".

Για να εξηγησω τη διαγνωση της ηλιθιοτητας θα αφησω στην ακρη τους πρωτους εικοσιεπτα φιλους και θα εστιασω στον εικοστο ογδοο ο οποιος (οπως αλλωστε και ολοι οι προηγουμενοι), ειπε τη μαλακια του, και μετα με κοιταξε στα ματια ζητωντας να τον επιβραβευσω με το γελιο μου. Οταν με ειδε λοιπον ο ν-28 εγω καθομουν μπροστα απο ενα τραπεζι στο οποιο υπηρχε μια σκακιερα (με εξι πιονια, δυο βασιλιαδες και εναν πυργο), ενα αδειο πακετο τσιγαρων, ενα γεματο τασακι και δυο ποτηρια με ξεραμενα υπολειμματα καφε χρωματος στα εσωτερικα τοιχωματα. Θα μπορουσε να φανταστει οτι βρισκομαι εκει αρκετη ωρα και οτι εχουν περασει πολλοι πριν απο αυτον και ακομα (εδω χρειαζεται μια μικρη υπερβαση) οτι καποιοι αλλοι ηδη μου ειπαν την ιδια ατακα και αρα δε θα με διασκεδασει και πολυ.

Οπως ηδη ξερετε, δεν τα σκεφτηκε ολα αυτα και εκανε το καλαμπουρι του περιμενοντας να γελασω. Και γελασα... τι να εκανα?