Marvin

Γεια χαρα παιδες. Σορρυ που σας εχω αφησει πολυ καιρο χωρις τα νεα μου. Και δεν το εχω κανει γιατι "το καλο πραγμα αργει να γινει" , δηλαδη δεν ετοιμαζω ενα συγκλονιστικο - life changing αρθρο. Απλα αυτες τις μερες διαβαζω πολλη λογοτεχνια.

Και πώς ειναι οταν βλεπεις μουντιαλ που σε κατακλυζει μια ακατανικητη επιθυμια να παιξεις μπαλα και κλοτσας τα αδεια (αν εισαι τυχερος) τενεκεδακια στο δρομο? Ε, ετσι και εγω, οταν διαβαζω λογοτεχνια θελω να γραψω κιολας. Ετοιμαζω λοιπον το δευτερο στη σειρα δημιουργημα μου (μετα το "Μανος & Ολγα"), με τιτλο "Today is your day", και το οποιο δε θα εχετε τη δυνατοτητα να διαβασετε, εκτος κιαν με επισκεφθειτε (με αυτο τον τροπο ισως καταπιεσετε την αναγκη σας να χλευασετε το γραψιμο μου αφου θα ειστε μονοι σε ενα ξενο σπιτι και εγω θα κραταω ενα κουζινομαχαιρο προσποιουμενος οτι ετοιμαζω καποιο σνακ).

Για αλλο λογο ομως ξεκινησα να γραφω. Ειδα μολις πριν λιγο την ταινια "Ταξιδευοντας το γαλαξια με οτοστοπ". Το βιβλιο στο οποιο βασιστηκε η ταινια γραφτηκε απο τον Douglas Adams και το διαβασα στο στρατο κατα τη διαρκεια της πιο διασκεδαστικης εννιαωρης υπηρεσιας που εχω βγαλει (τι γιωτα δινουν αραγε σε οσους κλαινε απο τα γελια κατα τη διαρκεια της εφοδου? - ευτυχως δεν εμαθα).

Λιγα λογια για την ταινια: μου αρεσε. (αν δεν εχετε διαβασει το βιβλιο {το πρωτο της τετραλογιας} ισως σας φανει απλα μια σειρα ασυναρτητων σουρεαλιστικων γεγονοτων - στην πραγματικοτητα καθε σκηνη συνοδευεται απο πολλες σελιδες ξεκαρδιστικων επεξηγησεων). Ο ηρωας που συμπαθησα παραπανω ή μαλλον ο ηρωας με τον οποιο ταυτιστηκα ηταν ο Marvin, το καταθλιπτικο ρομποτ. Αναγνωρισα στον εαυτο μου ενα βασικοτατο στοιχειο του χαρακτηρα του: την απαισιοδοξια.

Το φιλοσοφησα λιγο. Προσπαθησα να βρω τα αιτια που με κανουν να κοιταω παντα τι μπορει να παει στραβα και οχι το πως μπορει να "μας κατσει η κεντα απο το πουθενα" οπως λεει ενας (αισιοδοξος) φιλος. Δεν κατεληξα σε πολλα συμπερασματα (ισως επειδη εχω πιει και κανα δυο μπυριτσες). Το μονο που εντοπισα ειναι ο συσχετισμος της εννοιας της απαισιοδοξιας και της απογοητευσης. Ναι αυτες οι δυο κουφαλες συνδεονται πολυ αμεσα (στο δικο μου μυαλο τουλαχιστον). Γιατι για μενα η απογοητευση ειναι απο τα πιο εκνευριστικα συναισθηματα (αλλους τους ενοχλει η μοναξια, αλλους η αδικια, εμενα η απογοητευση). Και τσατιζομαι το ιδιο και ως πομπος (οταν δε φερνω εις περας κατι που οφειλα) και ως δεκτης (οταν καποιος τα θαλασσωνει και διαπιστωνω οτι κακως τον εμπιστευτηκα). Ενας αφελης αλλα αποδοτικος τροπος να μην απογοητευεσαι, ειναι εκ των προτερων να θεωρεις οτι θα αποτυχεις, οτι δε θα προλαβεις, οτι θα χασεις, οτι θα σου πανε ολα στραβα τελος παντων. Και ετσι, τις (δυστυχως αρκετες) φορες που θα επαληθευεσαι τουλαχιστον θα εισαι προετοιμασμενος. Γιαυτο σας προτεινω να ειστε απαισιοδοξοι - θα σας κοστισει λιγοτερο οταν θα φατε τα μουτρα σας.

Υγ: Το θεμα της αυτοεκπληρουμενης προφητειας θα το σκεφτω αργοτερα.

Bonus ιστοριουλα:

Βρισκομαι στον κηπο του θειου. Εχουμε επισκεψεις, ολοι ομορφα ντυμενοι, χαρουμενη ατμοσφαιρα, γελια μουσικη και πολυ φαϊ. Ο Φελινι, ο γατος του θειου θεωρησε οτι ειναι η καταλληλη περισταση να κανει το κομματι του. Θελει να εχει πολλους μαρτυρες στα κατορθωματα του, να εισπραξει τα ευσημα απο πολλους, να αντιμετωπιστει ως ηρωας, να κλεψει την παρασταση και να ανταμοιφθει με χαδια, extra φαγητο και συγχαρητηρια. Πιανει λοιπον ενα ποντικακι, το στραπατσαριζει λιγο αλλα δεν το σκοτωνει και το αφηνει στα ποδια μιας εκ των καλεσμενων.

Νιαουριζει λιγο για να αποσπασει την προσοχη μας και αντι για διθυραμβους τον υποδεχονται με τσιριδες και λακτισματα. Τη στιγμη που ο δεινος μας θηρευτης* πισωπαταει για να αποφυγει το πλασιε της γοβας, γυρναει και για ενα δεκατο του δευτερολεπτου με κοιταει (ισως γιατι με θεωρει λογικο ατομο και με κατανοηση) και με τηλεπαθεια μου λεει: WTF MAN!!?!?

Ε, δεν ειχα μαζι μου φωτογραφικη μηχανη και η στιγμη εφυγε αμεσως, οποτε δεν απαθανατισα τη φατσα του. Αν το ειχα κανει ομως θα μπορουσα να σας δειξω ακριβως πως μοιαζει η απογοητευση.

* δε μου παει να χρησιμοποιω τη λεξη 'κυνηγος' οταν αναφερομαι σε αιλουροειδη, μου φαινεται καπως ασόβαρο.

Υγ της bonus ιστοριας: το γεγονος οτι ο Φελινι τσιμπησε το τρωκτικουλι αποδεικνυει οτι η ταινια ειναι προϊον φαντασιας.