Η αβασταχτη ελαφροτητα της επαρχιας

Θα σας αφηγηθω ενα περιστατικο ακριβως οπως συνεβη. Ειχα παει στην επαρχιακη πολη, απ'οπου και καταγομαι, για τις γιορτες και αποφασισα να βγω το απογευματακι με φιλους για καφε. Προορισμος μας ενα ομορφο καφε-μπαρ, που ειχαμε ηδη επισκεφθει αρκετες φορες στο παρελθον και το οποιο πραγματι διακρινεται απ'τα υπολοιπα της πολης (μπουζουκομαγαζα μεταμφιεσμενα ή γυφτοροκαδικα ή τρεντολαουντζιες του ελεους εξαιρετικα χαμηλης αισθητικης). Συγκεκριμενα, το εν λογω μαγαζι ειναι αψογα διακοσμημενο εσωτερικα, με ξυλο και πετρα αλα φιλιπ σταρκ και το πολυ εντυπωσιακο ειναι οτι στο βαθος εχει ενα αιθριο με μια ελια στη μεση. Η ελια, αιωνιο συμβολο προγονικων μεγαλειων και δοξας ειναι το θεμα του μαγαζιου διοτι σε ολα τα τραπεζακια υπαρχει μια μικρη γλαστρουλα με μια ελια-μπονσάι. Μπορει να ακουγεται γελοιο αλλα πραγματικα δεν ειναι. Σε συνδυασμο με το μινιμαλιστικο φωτισμο και το εκλεπτυσμενο μουσικο φοντο (beirut, manu chao κλπ), η ατμοσφαιρα γινεται εντυπωσιακη. Με λιγα λογια ειναι ενα πολυ αξιοπρεπες μαγαζι, με "δυνατοτητες".

Στο μαγαζι λοιπον αυτο, ενα απογευμα που εκανε κρυο και ψιλόβρεχε, ενας φιλος απ'την παρεα παρηγγειλε ενα καφε "νες" και πραγματικα μειναμε εμβροντητοι με τα λογια του σερβιτορου που εκτοξευτηκαν κατα πανω μας σα στραγαλια: "Δε σερβιρουμε νες, μονο καπουτσινο ή εσπρεσο, ειναι πολιτικη του μαγαζιου". Παγωσαμε λιγο με τα περηφανα στομφωδη λογια του υπαλληλου, τα οποια δεν επιδεχονταν αμφισβητηση και μετα το πρωτο σοκ, ο φιλος αποφασισε να παραγγειλει καπουτσινο ή εσπρεσο, δε θυμαμαι ακριβως.

Τι σημαινουν ολα αυτα? Γιατι δε σερβιρεται καφες τυπου "νες" στα "ιν" στεκια της επαρχιας? Ολα αυτα τα βασανιστικα ερωτηματα με κατεκλυσαν και γι'αυτο αποφασισα να διοχετευσω τηην κριτικοκαυστικη μου σκεψη σ'αυτο εδω το κειμενο.

Η νοοτροπια της επαρχιας ειναι ανυποφορη. Ειναι ενα συμπτωμα μιας λοιμωδους νοσου με ανησυχητικες διαστασεις. Ακους εκει δεν εμπιπτει στην πολιτικη του μαγαζιου να σερβιρουν νες! Τι το περασαμε, σανζ ελιζε?

Το παραπανω μαγαζακι, που μεχρι εκεινη τη στιγμη το θεωρουσα αξιοπρεπες, θεωρησε (προσωποποιω το μαγαζι για λογους αφηγηματικης ευκολιας) οτι το σερβιρισμα νες ειναι ενδειξη κιτς και βλαχιας, μη αρμοζουσα στις χαι φασιον στυλιστικες προδιαγραφες του. Προφανως το στυλακι αυτο το κοπιαρε αυτουσιο απο καποιο αλλο μαγαζακι καποιας ευρωπαικης πρωτευουσας και νομιζε οτι αυτη η ελιτιστικη τακτικη θα το καθιερωσει στο μικροαστικο, μισοβλαχικο περιβαλλον της Τ. ως το ναο της αποψης και της αισθητικης. Τι κακομοιρηδες....

Και αυτο το σκηνικο φυσικα αποτελει ευστοχο παραδειγμα της υποκρισιας και του "δηθεν" των μικρονοϊκων επαρχιωτων οι οποιοι ειμαι σιγουρη οτι χαιρετισαν με θαυμασμο αυτον τον νεωτερισμο, που στο λιγοστο μυαλο τους θα τους κανει να αισθανονται, το λιγοτερο, ευρωπαιοι. Φευ!

Και ενω πηγα χαρουμενη να πιω το καφεδακι μου, μου συνεβη το εξης τρομερο. Σας εχει συμβει ποτε να δειτε μια βιτρινα καταστηματος και να σας φανει εντυπωσιακη και μετα καθως η προσοχη σας εστιασει σε ενα ενα ξεχωριστα τα αντικειμενα, να συνειδητοποιησετε οτι ολα ειναι σαβουρες? Ε αυτο ακριβως: συγκλονισμενη απ'τα αυταρχικα σχεδον λογια του σερβιτορου, αρχισα να παρατηρω τον κοσμο γυρω μου: ο φουσκωμενος απο καμαρι δημαρχος ή κατι τετοιο και αλλοι τοπικοι παραγοντες, η "καθως πρεπει" κυρια της εκκλησιας, το ζευγαρι που μολις αρραβωνιαστηκε και ανταλλαξαν ρολογια και χρυσες λιρες, ο κακομοιρης σαραβαλιασμενος νεος που πληττει αφορητα...